NORMANOWIE.doc

ęęłęóNORMANOWIE

Normanami nazywa się osadników wikińskich którzy osiedlili się w północnej części Francji. W 866 roku wikińska flota pożeglowała w górę Seine i przystąpiła do oblężenia Paryża, co skłoniło francuskiego króla do zapłacenia okupu. Pośród tych wikingów pod Paryż pożeglował także Rollo, wygnany ze Skandynawii i żeglujący jako najemnik w służbie angielskiego króla. Za sprawą Rollo`a zajęte zostały tereny dolnego Seine a w 890 roku - po długim oblężeniu - Saint Lô. W następnych latach Rollo brał udział w wielu rajdach na tereny Francji i cieszył się sławą wielkiego przywódcy. Choć w 911 poniósł klęskę pod Chartes to jednak zdołał jeszcze w tym samy roku wynegocjować u francuskiego króla Charlesa przyznanie, małego rejonu nabrzeża w okolicach ujścia Seine, Wikingom. W zamian za to nowi panowie tych ziem mieli zadeklarować pokój oraz wsparcie wojskowe. Sam Rollo przyjął chrześcijaństwo i stał się diukiem Robertem - poddanym króla Francji. Do roku 980 Normanowie rozwinęli swoją administrację zyskując w Europie znaczne wpływy zarówno kulturowe jak i militarne. Umacniając władzę na nowych terenach wykształcili swój własny system feudalny. Na swej drodze w organizacji silnego państwa napotkali nieznaczny opór szlachty francuskiej która zasiedlała tereny Normandii. Normańscy władcy poradzili sobie sprawnie ze szlachcicami wcielając ich częściowo w szeregi kleru a rycerstwo - w szeregi własnych zbrojnych. Z pomocą tych wasali i rycerzy przeciągnęli na własną także i resztę szlachty wiążąc ją zobowiązaniami feudalnymi wobec diuka. Normanom nie wystarczyły oczywiście ziemie przyznane im przez króla i Francji toteż prowadzili ekspansję zarówno na wschód do hrabstwa Flaundres jak i na zachód na Bretończyków z Contentin i Avranchin. Panowanie Rollo`a kończy się w roku 933. Po nim władze objął ostatecznie książę Wilhelm, syn francuskiej chrześcijańskiej konkubiny Rollo`a, córki hrabiego z Bayeux. W 940 roku Wilhelm uzyskał u króla Ludwika IV odnowienie umowy zawartej z Rollo`em. W roku 942 został zamordowany w zasadzce urządzonej przez hrabiego Flanders - przeciwnego Normanom.
Lata 942 - 996 przypadały na panowanie Ryszarda I - syna Williama. Początki jego rządów były trudne jako że musiał zmagać się z powstaniem związanym z przybyciem do Normandii osadników skandynawskich. W latach 945 - Ryszard odzyskał panowanie nad ziemiami ojca i zawarł przymierze z dukiem Franków - Hugh wzmocnione jeszcze w 960 roku małżeństwem z córką Hugh - Emmą. W 987 pomógł swojemu szwagrowi - Hugh Capetowi objęcie tronu francuskiego. Przyczynił się także do rozwoju arystokracji i chrześcijaństwa na włąsnych ziemiach.
Ryszard II był zaledwie dzieckiem gdy przejmował władzę po ojcu. Gdy dorósł stał się wiernym poddanym króla Roberta - uczestnicząc wraz z nim w licznych wyprawach wojennych wzmacniając tym samym pozycję Normandii pośród księstw francuskich. Ryszardowi zapewnia się także zmianę tytuły władcy Normandii z hrabiego na diuka. Po śmierci Ryszarda II w 1026 księstwo zostało podzielone między dwóch synów: Ryszarda III i Roberta. Młodszy Robert wkrótce zbuntował się przeciwko Ryszardowi i przejął władzę nad całą Normandią pomimo przeciwności tamtejszej arystokracji.
Lata 1027 - 1035 to okres panowania Roberta. Normandia zawdzięcza mu zdobycie ziem od Mantes po Pontoise które były przedmiotem licznych sporów z królem francuskim. Robert zorganizował też wyprawę na Anglię która miała zapewnić jego krewnym tron Anglii, uprzednio stamtąd wygnanych. Niestety jego flota napotkała na sztorm i musiała zawrócić zanim dotarła do celu wyprawy. Robert umarł w Nicei podczas pielgrzymki do Jerozolimy zostawiając tron Wilhelmowi, później znanemu jako Wilhelm Zdobywca.
Normańska inwazja na Anglię - zakończona sukcesem - poprowadzona przez Wilhelma jest punktem zwrotnym w historii Europy a także uważana jest za kres epoki wikingów. Decydującą bitwę stoczono pod Hastings 27 września 1066 roku, gdzie Normanowie odnieśli wspaniałe zwycięstwo nad Anglikami a Harold - król Anglii został zabity. W dzień Bożego Narodzenia Wilhelm koronował się w Londynie na króla, bezwzględnie rozprawiwszy się z tamtejszą arystokracją.