Holeman Linda - W dalekim kraju.pdf - Arabskie - can-d

Holeman Linda

Ptaszyna 03

W dalekim kraju

Kobieta, która szukała spełnienia.

Priscilla, zwana Pree, wychowuje się w bardzo surowych warunkach. Jej

rodzice, brytyjscy misjonarze prowadzący podupadającą misję w

Pendżabie, karzą ją za najdrobniejsze przewinienia, zamykając w

schowku z Biblią, której ma uczyć się na pamięć. Gdy dorasta, nie może

nawet kontaktować się z Kaiem, swoim jedynym przyjacielem, synem

służącej. Pree próbuje się buntować, nie wiedząc, że los szykuje jej

znacznie okrutniejsze niespodzianki...

Czym naprawdę zajmuje się Kai? Do czego zmusi Pree jego matka? Kim

jest tajemniczy Afgańczyk, pojawiający się w misji na złocistym koniu?

Kim wreszcie jest sama Pree, nieprzystająca do świata swych rodziców

Anglików i nietraktowana jak swoja przez Hindusów?

Wielka podróż, wstrząsająca tajemnica, upokorzenie i niegasnąca

nadzieja na lepszą przyszłość w pełnej rozmachu powieści na

egzotycznym tle kolonialnych Indii drugiej połowy XIX wieku.

PROLOG

Bombaj, 1885

Jest jedenasty dzień święta i Ganeśa niebawem zanurzy się w Morzu

Arabskim.

Jestem w drodze do domu, ale przyszłam na brzeg morza, by obejrzeć

olbrzymie figury boga z głową słonia, które giną w ciemnej wodzie.

Wiele figur Ganeśy najróżniejszych rozmiarów przeszło w paradzie

ulicami miasta, a niosący je ludzie zgromadzili się teraz na szerokim

piaszczystym brzegu. Brzeg ożył, gdy tłumy zebrały się, by wziąć udział

w ostatnim rytuale święta Chaturthi.

Obserwuję morze. Nie rzucam się w oczy; włożyłam sari i namaściłam

włosy olejem, splatając je w gruby warkocz, który spływa mi na ramię.

Noszę taki strój do pracy, bo kobiety czują się swobodniej, gdy

odwiedzam je ubrana jak jedna z nich. W przeszłości nosiłam wiele

przebrań.

Morze tutaj jest płytkie, a łagodne fale powoli obmywają prążkowany

piasek. Pierwszy młody człowiek powoli wchodzi do wody, tuląc w

ramionach figurę Ganeśy. W wieczornym powietrzu unoszą się śpiewy:

Powróć wcześnie za rok, o zwycięski Ganeszo. O, Ojcze Ganeszo, wróć

znowu za rok.

W Bombaju Hindusi mają swoich licznych bogów, muzułmanie modlą

się do Allaha, chrześcijanie czczą Ojca, Syna i Ducha Świętego, a

zoroastrianie otaczają czcią ogień.

Moim ołtarzem jest woda.

Podnoszę naszyjnik z czerwonych kwiatów lotosu, który spadł na ziemię

z ozdobionej figury Ganeśy, i podchodzę do

wody. Zdejmuję sandały i zarzucam na ramię ciężką torbę. Maleńki

przerażony gekon wybiega spomiędzy dwóch kamieni i przemyka

między moimi bosymi stopami. Unosząc brzeg sari, dołączam do tłumu i

wchodzę do chłodnej wody. Wrzucam naszyjnik z kwiatów, gdy inni

wrzucają własne kwiaty, drobne słodycze lub orzechy kokosowe,

składając w ofierze swoją puja.

Z pustymi rękami stoję nieruchomo i patrzę w górę. Na niebie rysują się

wyblakłe różowe wstęgi.

Nagle czuję zmęczenie. Widzę małą dziewczynkę, siedmio- lub

ośmioletnią, trzymającą mocno za rękę kobietę, która z pewnością jest jej

matką. Kobieta uśmiecha się do małej, stojąc na krawędzi wody.

Dziewczynka zaczyna nagle podskakiwać, a jej starannie zaplecione

warkoczyki fruwają w powietrzu, gdy pokazuje matce figurę Ganeśy. Jej

jasnożółte sari jest czyste, a na nadgarstkach pobrzękują bransoletki.

Kobieta uśmiecha się szeroko, a jej wyraźna miłość do dziecka sprawia,

że czuję ucisk w piersi. W wieku tej dziewczynki nosiłam poplamioną

sukienkę z darów, a moje włosy były zmierzwione i zwisały smutno na

plecach. Biegałam po misji jak szalona, niezauważona przez nikogo.

Wiedziałam, że moja matka nigdy nie patrzyła na mnie tak, jak ta kobieta

na swoją córkę. Nigdy nie trzymała mnie za rękę z taką dumą, że do niej

należę.

W tej chwili dziewczynka podnosi wzrok na matkę i widzę dokładnie jej

małą buzię. Choć oczy lśnią z podniecenia, w rysach widać spokojną

pewność siebie. Ona wie, kim jest i do kogo należy. I jak jest kochana.

Odmawiam cichą modlitwę, by nigdy nie spotkała się z tym, co ja. Żeby

nigdy nie zaznała bólu utraty wszystkich, którzy ją chronili, bólu

porzucenia, smaku strachu. Żeby te czyste lśniące oczy nigdy nie

zobaczyły tego, co ja widziałam, i żeby nigdy nie musiała upaść tak nisko

jak ja, by znaleźć swoje miejsce w świecie. I na koniec, żeby nigdy nie

patrzyła na ten świat z takim poczuciem samotności, jaka kiedyś mąciła

mi wzrok.

Powtarzam sobie, że to tylko zmęczenie po długim dniu przywołuje stare

smutki i urazy, stary wstyd. Biorę głęboki oddech i na chwilę odwracam

wzrok od matki i dziecka, od moich sekretów.

Patrzę, jak Ganeśa ginie w ciemnej wodzie. Powoli fale zakrywają długi

tułów, symbolizujący głęboką znajomość pisma. Zaraz potem nikną duże

uszy, gotowe słuchać katha Pana - jego opowieści - z największym

zapałem. Potem oczy, malutkie, by jak najlepiej widzieć najdrobniejsze

szczegóły boskości. Woda zakrywa duże czoło, które kryje głęboki

intelekt, by głosić słowo Pana. W końcu zanurza się czubek głowy.

Gdybym nadal wierzyła w chrześcijańskie dogmaty, wyobraziłabym

sobie, że hinduski Ganeśa został ochrzczony.

Choć rzadko wracam myślami do mojego chrztu, który odbył się połowę

mojego życia temu, wspomnienia powracają i nagle znów jestem w misji

na brzegu rzeki Rawi. Kiedy spoglądam wstecz na moje życie,

zastanawiam się, czy właśnie wtedy zaczęła się moja historia: w

sierpniowy dzień podobny do tego, kiedy woda zamknęła się nad moją

głową, tak jak teraz zamyka się nad głową boga Ganeśy.

Jednak w przeciwieństwie do dzisiejszego dnia, nie był to czas

świętowania. Nie było radosnych śpiewów, prezentów, modlitw. Mój

chrzest był samotny i posępny, przeprowadzony z brutalną siłą i zrodzony

z fałszywej nadziei. Miał zmyć moje grzechy.

Holeman Linda - W dalekim kraju.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: