Major Paweł Budzik (ur. 29 czerwca 1892 w Nowej Jastrząbce, zm. 26 września 1939 w Giżycach) – major kawalerii Wojska Polskiego.
Był synem Jana i Anny Zaz. W 1923 zawarł związek małżeński z Anną Wołkow. Po ukończeniu gimnazjum w Tarnowie rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na studiach wstąpił do Związku Strzeleckiego "Strzelec".
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 2 Pułku Ułanów Legionowych. Po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie przez Austriaków, a następnie w obozie w Marmarosz Sighet. Ukończył szkołę oficerską. Walczył pod rozkazami ppor. Stanisława Królickiego, późniejszego dowódcy 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich. W czasie wojny z bolszewikami walczył w w 11 Pułku Ułanów Legionowych. W 1922 rozpoczął służbę w 27 Pułku Ułanów w Nieświeżu. Dał się wówczas poznać jako działacz oświatowy organizujący w wojsku, w ramach Macierzy Szkolnej, biblioteki w Nieświeżu i Białym Krzyżu. W 1930 ukończył kurs oficerów sztabowych w Rembertowie i przeniesiony został do 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Poznaniu, w który zajmował kolejno stanowiska: dowódcy szwadronu liniowego i szwadronu zapasowego. W sierpniu 1939 objął stanowisko kwatermistrza-II zastępcy dowódcy pułku. Na tym stanowisku rozpoczął kampanię wrześniową 1939. 9 września został I zastępcą dowódcy pułku, a 14 września 1939 został ciężko ranny w walkach pod Zbrożkową Wolą i Brochowem. 26 września zmarł z ran i został pochowany w Giżycach.
Nazwisko mjr Pawła Budzika widnieje na tablicy pamiątkowej w kościele w Brochowie oraz pomniku ku czci żołnierzy 7 Pułku Strzelców Konnych na poznańskiej Cytadeli.
Awanse
porucznik – 1919
rotmistrz – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 VII 1919 (w 1928 zajmował 11 lokatę, a w 1932 – 5 lokatę w korpusie oficerów zawodowych kawalerii)
major – 19 III 1938
Tofinek3-reaktywacja