ECCLESIA DE EUCHARISTIA.pdf

ECCLESIA DE EUCHARISTIA

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/encykliki/euc...

Tekst pochodzi z serwisu www.opoka.org.pl

Jan Paweþ II

ENCYKLIKA

ECCLESIA DE EUCHARISTIA

OJCA ĺWIĦTEGO

JANA PAWýA II

DO BISKUPìW

DO KAPýANìW I DIAKONìW

DO ZAKONNIKìW I ZAKONNIC

DO KATOLIKìW ĺWIECKICH

ORAZ

DO WSZYSTKICH LUDZI DOBREJ WOLI

O EUCHARYSTII W ņYCIU KOĺCIOýA

SPIS TREĺCI

Strony w wyd.

ksiĢŇkowym

Wprowadzenie

Rozdziaþ I

Tajemnica wiary

Rozdziaþ II

Eucharystia buduje KoĻciþ

Rozdziaþ III

Apostolski charakter Eucharystii i KoĻcioþa

Rozdziaþ IV

Eucharystia a komunia koĻcielna

Rozdziaþ V

Piħkno celebracji eucharystycznej

Rozdziaþ VI

W szkole Maryi, ÆNiewiasty EucharystiiÇ

Zakoıczenie

WPROWADZENIE

1. KońciĀ Őyje dziİki Eucharystii [ Ecclesia de Eucharistia vivit ]. Ta prawda wyraŐa nie tylko codzienne

dońwiadczenie wiary, ale zawiera w sobie istotİ tajemnicy KońcioĀa . Na rŐne sposoby KońciĀ dońwiadcza z

radońciī, Őe nieustannie urzeczywistnia siİ obietnica: ÆA oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aŐ do

skoĺczenia ńwiataÇ ( Mt 28, 20). Dziİki Najńwiİtszej Eucharystii, w ktrej nastİpuje przeistoczenie chleba i wina

w CiaĀo i Krew Pana, raduje siİ tī obecnońciī w sposb szczeglny. Od dnia ZesĀania Ducha Ńwiİtego, w ktrym

KońciĀ, Lud Nowego Przymierza, rozpoczīĀ swoje pielgrzymowanie ku ojczyŎnie niebieskiej, Najńwiİtszy

Sakrament niejako wyznacza rytm jego dni, wypeĀniajīc je ufnī nadziejī.

SĀusznie Sobr Watykaĺski II okreńliĀ, Őe Ofiara eucharystyczna jest ÆŎrdĀem i zarazem szczytem caĀego Őycia

chrzeńcijaĺskiegoÇ. 1 ÆW Najńwiİtszej Eucharystii zawiera siİ bowiem caĀe dobro duchowe KońcioĀa, to znaczy sam

Chrystus, nasza Pascha i Chleb Őywy, ktry przez swoje oŐywione przez Ducha Ńwiİtego i oŐywiajīce CiaĀo daje Őycie

ludziomÇ. 2 Dlatego teŐ KońciĀ nieustannie zwraca swe spojrzenie ku swojemu Panu, obecnemu w Sakramencie OĀtarza,

w ktrym objawia On w peĀni ogrom swej miĀońci.

2. W Jubileuszowym Roku 2000 dane mi byĀo sprawowaġ Mszİ ńw. w jerozolimskim Wieczerniku, tam gdzie wedĀug

tradycji zostaĀa ona odprawiona po raz pierwszy przez samego Chrystusa. Wieczernik - miejsce ustanowienia

Eucharystii . To tam Chrystus wziīĀ w swoje rİce chleb, poĀamaĀ go i rozdaĀ uczniom mwiīc: ÆBierzcie i jedzcie, to jest

bowiem CiaĀo moje, ktre za was bİdzie wydaneÇ (por. Mt 26, 26; ÿk 22, 19; 1Kor 11, 24). Potem wziīĀ w swe rİce

kielich napeĀniony winem, powiedziaĀ im: ÆBierzcie i pijcie, to jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego

przymierza, ktra za was i za wielu bİdzie wylana na odpuszczenie grzechwÇ (por. Mk 14, 24; ÿk 22, 20; 1Kor 11, 25).

Jestem wdziİczny Panu Jezusowi, Őe w posĀuszeĺstwie Jego zaleceniu: ÆTo czyĺcie na mojī pamiītkİÇ ( ÿk 22, 19), dane

mi byĀo powtrzyġ w tym samym miejscu sĀowa wypowiedziane przez Niego dwa tysiīce lat temu.

Czy ApostoĀowie, ktrzy uczestniczyli w Ostatniej Wieczerzy, byli ńwiadomi tego, co oznaczaĀy sĀowa wypowiedziane

wwczas przez Chrystusa? Chyba nie. StaĀo siİ to dla nich jasne dopiero po zakoĺczeniu Triduum sacrum , to jest po

przeŐyciu wydarzeĺ, jakie miaĀy miejsce od wieczora Wielkiego Czwartku do poranka Wielkiej Niedzieli. W te dni

wpisuje siİ mysterium paschale ; wpisuje siİ w nie takŐe mysterium eucharisticum .

1 z 18

2009-04-19 17:51

ECCLESIA DE EUCHARISTIA

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/encykliki/euc...

3. KońciĀ rodzi siİ z tajemnicy paschalnej. WĀańnie dlatego Eucharystia, ktra w najwyŐszym stopniu jest

sakramentem tajemnicy paschalnej, stanowi centrum Őycia eklezjalnego . Dostrzegamy to juŐ w pierwszych relacjach o

Őyciu KońcioĀa, jakie znajdujemy w Dziejach Apostolskich: ÆTrwali oni w nauce ApostoĀw i we wsplnocie, w Āamaniu

chleba i w modlitwachÇ (2, 42). Æÿamanie chlebaÇ oznacza wĀańnie Eucharystiİ. Po dwch tysiīcach lat nadal

urzeczywistniamy ten pierwotny obraz KońcioĀa. Gdy to czynimy podczas sprawowania Eucharystii, mamy przed

oczyma duszy misterium paschalne: to, co wydarzyĀo siİ w wieczr Wielkiego Czwartku, podczas Ostatniej Wieczerzy i

po niej. Ustanowienie Eucharystii uprzedzaĀo bowiem w sposb sakramentalny wydarzenia, ktre wkrtce miaĀy

nastīpiġ, poczīwszy od konania w Getsemani. Widzimy znw Pana Jezusa, ktry wychodzi z Wieczernika, schodzi z

uczniami w dĀ, aŐeby przekroczyġ potok Cedron i wejńġ do Ogrodu Oliwnego. W Ogrodzie tym do dnia dzisiejszego

zachowaĀy siİ niektre bardzo stare drzewa oliwne. MoŐe byĀy nawet ńwiadkami tego, co dokonaĀo siİ w ich cieniu

owego wieczoru, gdy Chrystus na modlitwie dońwiadczaĀ ńmiertelnej trwogi, Æa Jego pot byĀ jak gİste krople krwi,

sīczīce siİ na ziemiİÇ (por. ÿk 22, 44). RozpoczynaĀo siİ przelewanie krwi Ð tej samej Krwi, ktrī nieco wczeńniej

ofiarowaĀ KońcioĀowi jako napj zbawienia w sakramencie Eucharystii; ostatecznie zostanie wylana na Golgocie i stanie

siİ narzİdziem naszego Odkupienia: ÆChrystus, zjawiwszy siİ jako arcykapĀan dbr przyszĀych, [...] nie przez krew

kozĀw i cielcw, lecz przez wĀasnī krew wszedĀ raz na zawsze do Miejsca Ńwiİtego i osiīgnīĀ wieczne odkupienieÇ

( Hbr 9, 11-12).

4. Godzina naszego Odkupienia . Pomimo, Őe doznaje niezmiernej trwogi, Chrystus nie ucieka przed swojī ÆgodzinīÇ:

ÆI cŐ mam powiedzieġ? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. AleŐ wĀańnie dlatego przyszedĀem na tİ godzinİÇ ( J 12, 27).

Pragnie, aŐeby uczniowie Mu towarzyszyli, a jednak dońwiadcza samotnońci i opuszczenia: ÆTak, jednej godziny nie

moglińcie czuwaġ ze Mnī? Czuwajcie i mdlcie siİ, abyńcie nie ulegli pokusieÇ ( Mt 26, 40-41). Tylko Jan pozostanie pod

krzyŐem, tuŐ obok Maryi i poboŐnych niewiast. Agonia w Ogrjcu byĀa wprowadzeniem do wielkopiītkowej agonii na

krzyŐu. Godzina ńwiİta , godzina odkupienia ńwiata. Kiedy sprawujemy Eucharystiİ w Jerozolimie, w tym miejscu, gdzie

byĀ grb Chrystusa, wracamy jak gdyby w sposb namacalny do tej Jego ÆgodzinyÇ Ð godziny krzyŐa i uwielbienia. Do

tego miejsca i do tej godziny przenosi siİ duchowo kaŐdy kapĀan, ktry celebruje Mszİ ńw., razem ze wsplnotī

chrzeńcijan, ktra w niej uczestniczy.

UkrzyŐowan, umarĀ i pogrzebion, zstīpiĀ do piekieĀ, trzeciego dnia zmartwychwstaĀ . Tym sĀowom wyznania wiary

wtrujī sĀowa adoracji i proklamacji: Ecce lignum crucis, in quo salus mundi pependit. Venite adoremus . Takie

zaproszenie KońciĀ kieruje do wszystkich w godzinach popoĀudniowych Wielkiego Piītku. Podejmie znowu swj ńpiew

podczas Wigilii Paschalnej, oznajmiajīc: Surrexit Dominus de sepulcro qui pro nobis pependit in ligno. Alleluja .

5. ÆMysterium fidei! Ð Tajemnica wiary!Ç. Kiedy kapĀan wypowiada lub ńpiewa te sĀowa, obecni odpowiadajī:

ÆGĀosimy ńmierġ Twojī, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjńcia w chwaleÇ.

W tych lub podobnych sĀowach KońciĀ, wskazujīc na Chrystusa w tajemnicy Jego mİki, objawia takŐe swojī wĀasnī

tajemnicİ : Ecclesia de Eucharistia. Jeńli w dniu Piİġdziesiītnicy przez dar Ducha Ńwiİtego KońciĀ rodzi siİ i wychodzi

na drogi ńwiata, to momentem decydujīcym dla jego tworzenia siİ jest z pewnońciī ustanowienie Eucharystii w

Wieczerniku. Fundamentem i ŎrdĀem KońcioĀa jest caĀe Triduum paschale , ale niejako zawiera siİ ono, jest

uprzedzone i ÆskoncentrowaneÇ na zawsze w darze Eucharystii. W tym darze Jezus Chrystus przekazaĀ KońcioĀowi

nieustanne uobecnianie tajemnicy paschalnej. W nim ustanowiĀ tajemniczī ÆrwnoczesnońġÇ miİdzy tamtym Triduum i

wszystkimi mijajīcymi wiekami.

Myńl ta rodzi w nas uczucia wielkiego i wdziİcznego zdumienia. Wydarzenie paschalne i Eucharystia, ktra je

uobecnia przez wieki, majī niezmierzonī ÆpojemnońġÇ. Obejmujī niejako caĀī historiİ, ku ktrej skierowana jest Āaska

Odkupienia. To zdumienie winno zawsze odŐywaġ w Końciele zgromadzonym na sprawowaniu Eucharystii. W sposb

szczeglny jednak winno towarzyszyġ szafarzowi Eucharystii. To on, dziİki wĀadzy udzielonej mu w sakramencie

Ńwiİceĺ, dokonuje przeistoczenia. To on wypowiada z mocī Chrystusowe sĀowa z Wieczernika: ÆTo jest CiaĀo moje,

ktre za was bİdzie wydane... To jest Krew moja, ktra za was bİdzie wylana...Ç. KapĀan wypowiada te sĀowa, a

raczej uŐycza swoich ust i swojego gĀosu Temu, ktry wypowiedziaĀ je w Wieczerniku i ktry chce, aŐeby byĀy

wypowiadane z pokolenia na pokolenie przez wszystkich, ktrzy w Końciele uczestniczī w sposb sĀuŐebny w Jego

kapĀaĺstwie.

6. Pragnİ to eucharystyczne ÆzdumienieÇ rozbudziġ, piszīc tİ Encyklikİ jako kontynuacjİ dziedzictwa

jubileuszowego, ktre chciaĀem przekazaġ KońcioĀowi w Lińcie apostolskim Novo millennio ineunte oraz w jego

maryjnym zwieĺczeniu w Lińcie Rosarium Virginis Mariae. Kontemplacja oblicza Chrystusa Ð kontemplacja wraz z

Maryjī Ð jest ÆprogramemÇ, ktry zaproponowaĀem KońcioĀowi u poczītku trzeciego tysiīclecia, zachİcajīc go, by z

entuzjazmem nowej ewangelizacji wypĀynīĀ na gĀİbiİ na morzu dziejw. Kontemplowanie Chrystusa zakĀada

umiejİtnońġ rozpoznawania Go, gdziekolwiek siİ objawia, obecny na rŐne sposoby, ale przede wszystkim w Őywym

sakramencie Jego CiaĀa i Jego Krwi. KońciĀ Őyje dziİki Chrystusowi eucharystycznemu, Nim siİ karmi, z Niego czerpie

ńwiatĀo. Eucharystia jest tajemnicī wiary i jednoczeńnie Ætajemnicī ńwiatĀaÇ. 3 Za kaŐdym razem, gdy KońciĀ sprawuje

Eucharystiİ, wierni mogī w pewien sposb ponownie przeŐywaġ dońwiadczenie dwch uczniw z Emaus: ÆOtworzyĀy siİ

im oczy i poznali GoÇ ( ÿk 24, 31).

7. Od kiedy rozpoczīĀem mojī posĀugİ Nastİpcy Piotra, zawsze szczeglnī uwagİ pońwiİcaĀem Wielkiemu

Czwartkowi, ktry jest dniem Eucharystii i KapĀaĺstwa. Na tİ okolicznońġ kaŐdego roku kierowaĀem List do wszystkich

2 z 18

2009-04-19 17:51

ECCLESIA DE EUCHARISTIA

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/encykliki/euc...

kapĀanw ńwiata. W tym roku, dwudziestym piītym mojego pontyfikatu, chcİ w sposb szczeglny zaprosiġ caĀy KońciĀ

do refleksji eucharystycznej i wezwaġ do dziİkczynienia Panu za dar Eucharystii i KapĀaĺstwa: ÆDar i TajemnicİÇ. 4

JeŐeli ogĀaszajīc Rok RŐaĺca pragnīĀem zwiīzaġ dwudziesty piīty rok mojej posĀugi z kontemplacjī Chrystusa w

szkole Maryi , to w Wielki Czwartek 2003 roku nie mogĀem nie zatrzymaġ siİ nad Æeucharystycznym obliczemÇ Chrystusa

i zwrciġ uwagİ KońcioĀa na centralne miejsce Eucharystii. Dziİki niej KońciĀ Őyje. Karmi siİ tym ÆŐywym ChlebemÇ.

Czy moŐna zatem nie odczuwaġ potrzeby nakĀaniania wszystkich do odnowionego przeŐywania tego dońwiadczenia?

8. Gdy myńlİ o Eucharystii, patrzīc na moje Őycie kapĀana, biskupa i Nastİpcy Piotra, wspominam spontanicznie

wiele chwil i miejsc, w ktrych dane mi byĀo jī sprawowaġ. Pamiİtam końciĀ parafialny w Niegowici, gdzie speĀniaĀem

mojī pierwszī posĀugİ duszpasterskī, kolegiatİ ńw. Floriana w Krakowie, katedrİ na Wawelu, bazylikİ ńw. Piotra oraz

wiele bazylik i końcioĀw w Rzymie i na caĀym ńwiecie. Dane mi jī byĀo rwnieŐ sprawowaġ w wielu miejscach na

grskich szlakach, nad jeziorami i na brzegach morskich; sprawowaĀem jī na oĀtarzach zbudowanych na stadionach, na

placach miast... Ta rŐnorodna sceneria moich Mszy ńw. sprawia, iŐ dońwiadczam bardzo mocno uniwersalnego Ð

moŐna wrİcz powiedzieġ kosmicznego charakteru celebracji eucharystycznej. Tak, kosmicznego!

Nawet wtedy bowiem, gdy Eucharystia jest celebrowana na maĀym oĀtarzu wiejskiego końcioĀa, jest ona wciīŐ

poniekīd sprawowana na oĀtarzu ńwiata . Jednoczy niebo z ziemiī. Zawiera w sobie i przenika caĀe stworzenie. Syn

BoŐy staĀ siİ czĀowiekiem, aby w najwyŐszym akcie uwielbienia przywrciġ caĀe stworzenie Temu, ktry je uczyniĀ z

niczego. I w ten sposb On Ð NajwyŐszy i Wieczny KapĀan Ð wchodzīc do odwiecznego sanktuarium przez swojī krew

przelanī na KrzyŐu, zwraca Stwrcy i Ojcu caĀe odkupione stworzenie. Czyni to przez posĀugİ kapĀaĺskī KońcioĀa, na

chwaĀİ Najńwiİtszej Trjcy. Doprawdy jest to mysterium fidei , dokonujīce siİ w Eucharystii: ńwiat, ktry wyszedĀ z rīk

Boga Stwrcy, wraca do Niego odkupiony przez Chrystusa.

9. Eucharystia, pojİta jako zbawcza obecnońġ Jezusa we wsplnocie wiernych i jako jej pokarm duchowy, jest czymń

najcenniejszym, co KońciĀ posiada na drogach historii. Tym tĀumaczy siİ wielka troska , jakī KońciĀ zawsze otaczaĀ

tajemnicİ Eucharystii, pieczoĀowitońġ, jakī dostrzegamy w autorytatywnych orzeczeniach Soborw i PapieŐy. Jak nie

podziwiaġ wykĀadni doktrynalnej dekretw o Najńwiİtszej Eucharystii, albo o Najńwiİtszej Ofierze Mszy ńw.,

promulgowanych przez Sobr Trydencki? Dokumenty te przez kolejne wieki ksztaĀtowaĀy zarwno teologiİ, jak i

katechezİ, i do dzisiaj sī dogmatycznym punktem odniesienia w nieustannym procesie odnowy i duchowego wzrastania

Ludu BoŐego w wierze i miĀońci do Eucharystii. Biorīc pod uwagİ czasy nam bliŐsze, trzeba wymieniġ trzy Encykliki:

Encyklikİ Mirae Caritatis Leona XIII (28 maja 1902), 5 Encyklikİ Mediator Dei Piusa XII (20 listopada 1947) 6 oraz Encyklikİ

Mysterium fidei PawĀa VI (3 wrzeńnia 1965). 7

Choġ Sobr Watykaĺski II nie opublikowaĀ oddzielnego dokumentu pońwiİconego tajemnicy Eucharystii, to jednak w

swoich licznych dokumentach, a szczeglnie w Konstytucji dogmatycznej o Końciele Lumen gentium oraz w Konstytucji

o liturgii ńwiİtej Sacrosanctum Concilium wskazuje na jej rŐnorakie aspekty.

Ja sam, w pierwszych latach mojej posĀugi apostolskiej na Katedrze Piotrowej, miaĀem okazjİ, by w Lińcie

apostolskim Dominicae Cenae (24 lutego 1980) 8 rozwaŐyġ niektre aspekty tajemnicy Eucharystii i jej wpĀywu na Őycie

tych, ktrzy jī sprawujī. Dzisiaj podejmujİ na nowo poruszony wczeńniej temat z sercem jeszcze bardziej

wypeĀnionym wzruszeniem i wdziİcznońciī, wtrujīc niejako sĀowom Psalmisty: ÆCŐ oddam Panu za wszystko, co mi

wyńwiadczyĀ? Podniosİ kielich zbawienia i wezwİ imienia PaĺskiegoÇ ( Ps 116[115], 12-13).

10. ZaangaŐowanie Magisterium KońcioĀa w dzieĀo gĀoszenia zaowocowaĀo duchowym wzrostem wsplnoty

chrzeńcijaĺskiej. Niewītpliwie reforma liturgiczna Soboru w znacznym stopniu przyczyniĀa siİ do bardziej ńwiadomego,

czynnego i owocniejszego uczestnictwa wiernych w Najńwiİtszej Ofierze oĀtarza. Ponadto, w wielu miejscach adoracja

Najńwiİtszego Sakramentu znajduje swojī wĀańciwī rolİ w Őyciu codziennym i staje siİ niewyczerpanym ŎrdĀem

ńwiİtońci. PoboŐne uczestnictwo wiernych w procesji eucharystycznej w uroczystońġ CiaĀa i Krwi Paĺskiej jest Āaskī od

Pana, ktra co roku napeĀnia radońciī wszystkich biorīcych w niej udziaĀ. MoŐna by dalej wymieniaġ inne pozytywne

przykĀady wiary i miĀońci do Eucharystii.

Niestety, obok tych blaskw nie brakuje teŐ i cieni . Istniejī bowiem miejsca, w ktrych zauwaŐa siİ prawie caĀkowity

zanik praktyki adoracji eucharystycznej. Do tego dochodzī teŐ tu i wdzie, w rŐnych ńrodowiskach końcielnych,

naduŐycia powodujīce zaciemnianie prawidĀowej wiary i nauczania katolickiego odnońnie do tego przedziwnego

Sakramentu. Czasami spotyka siİ bardzo ograniczone rozumienie tajemnicy Eucharystii. OgoĀocona z jej wymiaru

ofiarniczego, jest przeŐywana w sposb nie wykraczajīcy poza sens i znaczenie zwykĀego braterskiego spotkania. Poza

tym niekiedy bywa zapoznana potrzeba posĀugi kapĀaĺskiej, opierajīcej siİ na sukcesji apostolskiej, a sakramentalnońġ

Eucharystii zostaje zredukowana jedynie do skutecznońci jej gĀoszenia. Stīd teŐ, tu i wdzie, pojawiajī siİ inicjatywy

ekumeniczne, ktre, choġ nie pozbawione dobrych intencji, stosujī praktyki eucharystyczne niezgodne z dyscyplinī, w

jakiej KońciĀ wyraŐa swojī wiarİ. Jak wiİc w obliczu takich faktw nie wyraziġ gĀİbokiego blu? Eucharystia jest zbyt

wielkim darem, aŐeby moŐna byĀo tolerowaġ dwuznacznońci i umniejszenia.

Ufam, Őe ta Encyklika przyczyni siİ w skuteczny sposb do rozproszenia cieni wītpliwońci doktrynalnych i

zaniechania niedopuszczalnych praktyk, tak aby Eucharystia nadal jańniaĀa peĀnym blaskiem caĀej swojej tajemnicy.

3 z 18

2009-04-19 17:51

ECCLESIA DE EUCHARISTIA

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/encykliki/euc...

ROZDZIAý I

TAJEMNICA WIARY

11. ÆPan Jezus tej nocy, ktrej zostaĀ wydanyÇ ( 1Kor 11, 23), ustanowiĀ Ofiarİ eucharystycznī swojego CiaĀa i swojej

Krwi. SĀowa apostoĀa PawĀa przypominajī nam dramatyczne okolicznońci, w jakich narodziĀa siİ Eucharystia. Zawiera

ona niezatarty zapis mİki i ńmierci Pana. Nie jest tylko przywoĀaniem tego wydarzenia, lecz jego sakramentalnym

uobecnieniem. Jest ofiarī KrzyŐa, ktra trwa przez wieki. 9 Prawdİ tİ dobrze wyraŐajī sĀowa, jakimi w rycie Āaciĺskim

lud odpowiada na wypowiadanī przez kapĀana aklamacjİ: ÆOto wielka tajemnica wiaryÇ Ð Æ GĀosimy ńmierġ Twojī,

Panie Jezu! Ç.

KońciĀ otrzymaĀ Eucharystiİ od Chrystusa, swojego Pana, nie jako jeden z wielu cennych darw, ale jako dar

najwiİkszy, poniewaŐ jest to dar z samego siebie, z wĀasnej osoby w jej ńwiİtym czĀowieczeĺstwie, jak teŐ dar Jego

dzieĀa zbawienia. Nie pozostaje ono ograniczone do przeszĀońci, skoro Æto, kim Chrystus jest, to, co uczyniĀ i co

wycierpiaĀ dla wszystkich ludzi, uczestniczy w wiecznońci BoŐej, przekracza wszelkie czasy i jest w nich stale

obecne...Ç. 10

Gdy KońciĀ sprawuje Eucharystiİ, pamiītkİ ńmierci i zmartwychwstania swojego Pana, to centralne wydarzenie

zbawienia staje siİ rzeczywińcie obecne i Ædokonuje siİ dzieĀo naszego OdkupieniaÇ. 11 Ofiara ta ma do tego stopnia

decydujīce znaczenie dla zbawienia rodzaju ludzkiego, Őe Jezus zĀoŐyĀ jī i wrciĀ do Ojca, dopiero wtedy, gdy zostawiĀ

nam ńrodek umoŐliwiajīcy uczestnictwo w niej , tak jakbyńmy byli w niej obecni. W ten sposb kaŐdy wierny moŐe w

niej uczestniczyġ i korzystaġ z jej niewyczerpanych owocw. Oto wiara, ktrī przez wieki ŐyĀy caĀe pokolenia

chrzeńcijan. Tİ wiarİ Magisterium KońcioĀa nieustannie potwierdzaĀo z radosnī wdziİcznońciī za nieoceniony dar. 12

Pragnİ raz jeszcze przypomnieġ tİ prawdİ, drodzy Bracia i Siostry, adorujīc razem z wami tİ tajemnicİ: tajemnicİ

wielkī, tajemnicİ miĀosierdzia. CŐ wiİkszego Jezus mgĀ uczyniġ dla nas? Prawdziwie, w Eucharystii objawia nam

miĀońġ, ktra posuwa siİ ÆaŐ do koĺcaÇ (por. J 13,1) Ð miĀońġ, ktra nie zna miary.

12. Ten wymiar powszechnej miĀońci, zawarty w sakramencie Eucharystii, znajduje swj fundament w sĀowach

samego Zbawiciela. Ustanawiajīc Eucharystiİ, nie ograniczyĀ siİ On jedynie do powiedzenia: ÆTo jest CiaĀo mojeÇ, Æto

jest Krew mojaÇ, lecz dodaĀ: Æktre za was bİdzie wydane..., ktra za was bİdzie wylanaÇ ( Mt 26, 26.28; ÿk 22, 19-20).

Nie potwierdziĀ jedynie, Őe to, co im dawaĀ do jedzenia i do picia, byĀo Jego CiaĀem i Jego Krwiī, lecz jasno wyraziĀ, Őe

ma to wartońġ ofiarniczī , czyniīc obecnī w sposb sakramentalny swojī ofiarİ, ktra niedĀugo potem miaĀa dokonaġ

siİ na krzyŐu dla zbawienia wszystkich. ÆMsza ńwiİta jest rwnoczeńnie i nierozdzielnie pamiītkī ofiarnī, w ktrej

przedĀuŐa siİ ofiara KrzyŐa, i ńwiİtī ucztī komunii w Ciele i Krwi PanaÇ. 13

KońciĀ Őyje nieustannie odkupieĺczī ofiarī i zbliŐa siİ do niej nie tylko przez peĀne wiary wspomnienie, ale teŐ

poprzez aktualne uczestnictwo, poniewaŐ ofiara ta wciīŐ siİ uobecnia , trwajīc sakramentalnie w kaŐdej wsplnocie,

ktra jī sprawuje przez rİce konsekrowanego szafarza. W ten sposb Eucharystia umoŐliwia ludziom wspĀczesnym

dostīpienie pojednania, ktre Chrystus uzyskaĀ raz na zawsze dla ludzkońci wszystkich czasw. W rzeczywistońci:

ÆOfiara Chrystusa i ofiara eucharystyczna sī jednī ofiarīÇ. 14 NauczaĀ o tym wyraŎnie juŐ ńw. Jan Chryzostom:

ÆOfiarujemy wciīŐ tego samego Baranka, nie jednego dziń, a innego jutro, ale zawsze tego samego. Z tej racji i ofiara

jest zawsze ta sama. (...) RwnieŐ teraz ofiarujemy tİ Őertwİ, ktra wwczas byĀa ofiarowana i ktra nigdy siİ nie

wyczerpieÇ. 15

Msza ńw. uobecnia ofiarİ KrzyŐa, nie powiİksza jej, niczego jej nie dodaje ani jej nie mnoŐy. 16 To, co siİ powtarza,

to sprawowanie memoriale, Æukazanie pamiītkiÇ ( memorialis demonstratio ), 17 przez co jedyna i ostateczna

odkupieĺcza ofiara Chrystusa zawsze uobecnia siİ w czasie. Natura ofiarnicza tajemnicy Eucharystii nie moŐe byġ

zatem pojmowana jako coń oddzielnego, niezwiīzanego z krzyŐem lub teŐ odnoszīcego siİ jedynie pońrednio do ofiary

na Kalwarii.

13. Eucharystia przez swj ńcisĀy zwiīzek z ofiarī na Golgocie jest ofiarī w peĀnym sensie , a nie tylko w sensie

oglnym, jakby jedynie chodziĀo o zwykĀe darowanie siİ Chrystusa jako pokarm duchowy dla wiernych, bowiem dar

Jego miĀońci i Jego posĀuszeĺstwa aŐ do ostatniego tchnienia (por. J 10, 17-18) jest przede wszystkim darem dla Jego

Ojca. Oczywińcie jest takŐe darem dla nas, co wiİcej, dla caĀej ludzkońci (por. Mt 26, 28; Mk 14, 24; ÿk 22, 20; J 10, 15),

ale gĀwnie jest darem dla Ojca : jest to tajemnica Æofiary, ktrī Ojciec przyjīĀ, odwzajemniajīc bezgraniczne oddanie

swego Syna, kiedy Ten staĀ siİ posĀuszny aŐ do ńmierci (por. Flp 2,8), swoim Ojcowskim oddaniem Ð a byĀ to dar nowego

ŏycia nieńmiertelnego w zmartwychwstaniuÇ. 18

Przekazujīc KońcioĀowi swojī ofiarİ, Chrystus pragnīĀ rwnieŐ przyjīġ za swojī duchowī ofiarİ KońcioĀa, ktry jest

wezwany, aby skĀadajīc ofiarİ Chrystusa, ofiarowywaĀ takŐe samego siebie. Naucza nas o tym, w odniesieniu do

wszystkich wiernych, Sobr Watykaĺski II: ÆUczestniczīc w Ofierze eucharystycznej, w Ŏrdle i zarazem szczycie

caĀego Őycia chrzeńcijaĺskiego, skĀadajī Bogu Boskī ŏertwİ ofiarnī, a wraz z Niī samych siebieÇ. 19

14. Pascha Chrystusa zawiera w sobie oprcz mİki i ńmierci takŐe Jego zmartwychwstanie. Przypomina o tym

aklamacja ludu po przeistoczeniu: Wyznajemy Twoje zmartwychwstanie . Rzeczywińcie, Ofiara eucharystyczna

4 z 18

2009-04-19 17:51

ECCLESIA DE EUCHARISTIA

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/encykliki/euc...

uobecnia nie tylko tajemnicİ mİki i ńmierci Zbawiciela, lecz takŐe tajemnicİ zmartwychwstania, w ktrej ofiara

znajduje swoje wypeĀnienie. Jako Őywy i zmartwychwstaĀy, Chrystus moŐe uczyniġ siebie w Eucharystii Æchlebem

ŐyciaÇ ( J 6, 35.48), Æchlebem ŐywymÇ ( J 6, 51). Ńw. AmbroŐy przypominaĀ o tym neofitom, odnoszīc wydarzenie

zmartwychwstania do ich Őycia: ÆJeńli dzisiaj Chrystus jest twj, zmartwychwstaje dla ciebie kaŐdego dniaÇ. 20 Ńw.

Cyryl Aleksandryjski podkreńlaĀ natomiast, Őe uczestnictwo w ńwiİtych Tajemnicach Æjest prawdziwym wyznaniem i

pamiītkī ńmierci Pana i Jego powrotu do Őycia dla nas i dla naszego poŐytkuÇ. 21

15. Sakramentalne uobecnienie we Mszy ńw. ofiary Chrystusa, uwieĺczonej Jego zmartwychwstaniem, zakĀada

specyficznī obecnońġ, o ktrej Ð cytujīc sĀowa PawĀa VI Ð Æmwi siİ jako o ârzeczywistejÒ nie w sensie wyĀīcznońci,

tak jakby inne nie byĀy ârzeczywisteÒ, ale przez antonomazjİ, poniewaŐ jest substancjalna, a w jej mocy Chrystus,

Bg-CzĀowiek caĀy staje siİ obecnyÇ. 22 Jest tu po raz kolejny przypomniane wciīŐ aktualne nauczanie Soboru

Trydenckiego: ÆPrzez konsekracjİ chleba i wina dokonywa siİ przemiana caĀej substancji chleba w substancjİ CiaĀa

Chrystusa, Pana naszego, i caĀej substancji wina w substancjİ Jego Krwi. Tİ przemianİ trafnie i wĀańciwie nazwaĀ

ńwiİty i katolicki KońciĀ przeistoczeniemÇ. 23 Rzeczywińcie, Eucharystia jest mysterium fidei , tajemnicī, ktra

przerasta nasze myńli i moŐe byġ przyjİta tylko w wierze, jak czİsto przypominajī katechezy patrystyczne o tym

Boskim Sakramencie. ÆNie dostrzegaj Ð zachİca ńw. Cyryl Jerozolimski Ð w chlebie i winie prostych i naturalnych

elementw, poniewaŐ Pan sam wyraŎnie powiedziaĀ, Őe sī Jego CiaĀem i Jego Krwiī: potwierdza to wiara, chociaŐ

zmysĀy sugerujī ci coń innegoÇ. 24

Adoro te devote, latens Deitas , wciīŐ ńpiewamy za Doktorem Anielskim. Wobec tej tajemnicy miĀońci rozum ludzki

dońwiadcza caĀej swojej ograniczonońci. ZrozumiaĀe jest, dlaczego przez wieki ta prawda inspirowaĀa teologiİ do

mozolnych wysiĀkw zmierzajīcych ku jej zrozumieniu.

Sī to wysiĀki zasĀugujīce na uznanie, tym bardziej uŐyteczne i wnikliwe, im bardziej zdolne do Āīczenia krytycznej

myńli z ÆprzeŐyciem wiaryÇ KońcioĀa, ujmowanej szczeglnie jako Æniezawodny charyzmat prawdyÇ Magisterium

KońcioĀa oraz jako ÆgĀİbokie pojmowanie rzeczywistońci duchowychÇ, ktre dostİpne jest gĀwnie ńwiİtym. 25 Trzeba

przypomnieġ takŐe wskazanie PawĀa VI: ÆKaŐde tĀumaczenie teologiczne, ktre w jakiń sposb chciaĀoby przeniknīġ tİ

tajemnicİ, aby byĀo w zgodzie z wiarī katolickī, musi przyjīġ, Őe po przeistoczeniu, w obiektywnej rzeczywistońci,

niezaleŐnie od naszego ducha, chleb i wino przestaĀy istnieġ tak, Őe od tego momentu staĀy siİ czcigodnym CiaĀem i

Krwiī Pana Jezusa, ktre rzeczywińcie mamy przed sobī pod sakramentalnymi postaciami chleba i winaÇ. 26

16. Zbawcza skutecznońġ ofiary urzeczywistnia siİ w peĀni, kiedy w Komunii przyjmujemy CiaĀo i Krew Pana. Ofiara

eucharystyczna sama z siebie jest skierowana ku wewnİtrznemu zjednoczeniu nas, wierzīcych, z Chrystusem przez

Komuniİ: otrzymujemy Tego, ktry ofiarowaĀ siİ za nas, otrzymujemy Jego CiaĀo, ktre zĀoŐyĀ za nas na KrzyŐu, oraz

Jego Krew, ktrī przelaĀ Æza wielu (...) na odpuszczenie grzechwÇ ( Mt 26, 28). Pamiİtamy Jego sĀowa: ÆJak Mnie

posĀaĀ Őyjīcy Ojciec, a Ja Őyjİ przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spoŐywa, bİdzie ŐyĀ przeze MnieÇ ( J 6, 57). Sam Jezus

zapewnia, Őe owo zjednoczenie, zwiīzane przez Niego przez analogiİ ze zjednoczeniem, jakie ma miejsce w Őyciu

trynitarnym, naprawdİ siİ realizuje. Eucharystia to prawdziwa uczta , na ktrej Chrystus ofiaruje siebie jako pokarm.

Kiedy Jezus zapowiada to po raz pierwszy, Jego sĀuchacze sī zaskoczeni i zdezorientowani, co zmusza Mistrza do

podkreńlenia obiektywnej prawdy zawartej w Jego sĀowach: ÆZaprawdİ, zaprawdİ, powiadam wam: JeŐeli nie

bİdziecie jedli CiaĀa Syna CzĀowieczego ani pili Krwi Jego, nie bİdziecie mieli Őycia w sobieÇ ( J 6, 53). Nie chodzi tu

pokarm w sensie metaforycznym: ÆCiaĀo moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojemÇ ( J

6, 55).

17. Gdy w Komunii ńw. przyjmujemy CiaĀo i Krew Chrystusa, przekazuje On nam takŐe swego Ducha. Ńw. Efrem pisze:

ÆNazwaĀ chleb swoim Őyjīcym CiaĀem, napeĀniĀ go sobī samym i swoim Duchem. (...) A kto go z wiarī spoŐywa,

spoŐywa Ogieĺ i Ducha. (...) Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy, spoŐywajcie z tym Ducha Ńwiİtego. Prawdziwie bowiem

to jest moje CiaĀo, i kto je spoŐywa, bİdzie ŐyĀ na wiekiÇ. 27 KońciĀ prosi o ten Boski Dar, ŎrdĀo kaŐdego innego daru,

w epiklezie eucharystycznej. Czytamy, na przykĀad, w Boskiej liturgii ńw. Jana Chryzostoma: ÆCiebie wzywamy, Ciebie

prosimy i bĀagamy: zeńlij swojego Ducha Ńwiİtego na nas i na te dary [...], aby staĀy siİ dla tych, ktrzy w nich

uczestniczyġ bİdī, oczyszczeniem duszy, odpuszczeniem grzechw, komuniī z Duchem ŃwiİtymÇ. 28 A w Mszale

Rzymskim celebrans modli siİ: ÆSpraw, abyńmy posileni CiaĀem i Krwiī Twojego Syna i napeĀnieni Duchem Ńwiİtym,

stali siİ jednym ciaĀem i jednī duszī w ChrystusieÇ. 29 W ten sposb, przez dar swojego CiaĀa i swojej Krwi, Chrystus

pomnaŐa w nas dar swojego Ducha, wylanego juŐ w Chrzcie ńw. i udzielonego jako ÆpieczİġÇ w sakramencie

Bierzmowania.

18. Aklamacja, jakī lud wypowiada po konsekracji, celowo koĺczy siİ sĀowami wskazujīcymi na wymiar

eschatologiczny Ofiary eucharystycznej (por. 1Kor 11, 26): Æ oczekujemy Twego przyjńcia w chwale Ç. Eucharystia kieruje

do ostatecznego celu, jest przedsmakiem peĀni radońci obiecanej przez Chrystusa (por. J 15, 11); w pewnym sensie jest

antycypacjī Raju Ð w niej Æotrzymujemy zadatek przyszĀej chwaĀyÇ. 30 W Eucharystii wszystko wyraŐa peĀne nadziei

oczekiwanie Æprzyjńcia naszego Zbawiciela Jezusa ChrystusaÇ. 31 Kto siİ karmi Chrystusem w Eucharystii, nie potrzebuje

wyczekiwaġ zańwiatw, Őeby otrzymaġ Őycie wieczne: posiada je juŐ na ziemi , jako przedsmak przyszĀej peĀni, ktra

obejmie czĀowieka do koĺca. W Eucharystii otrzymujemy takŐe gwarancjİ zmartwychwstania ciaĀ, ktre nastīpi na

koĺcu ńwiata: ÆKto spoŐywa moje CiaĀo i pije mojī Krew, ma Őycie wieczne, a Ja go wskrzeszİ w dniu ostatecznymÇ ( J

6, 54). Ta gwarancja przyszĀego zmartwychwstania wypĀywa z faktu, Őe CiaĀo Syna BoŐego, pozostawione jako pokarm,

5 z 18

2009-04-19 17:51

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: