Podrzucki Wawrzyniec - Yggdrasill 01 - Uśpione archiwum.pdf - Podrzucki Wawrzyniec - aachenac

U ŚPIONE

ARCHIWUM

Y GGDRASILL . C ZĘŚĆ PIERWSZA

W AWRZYNIEC P ODRZUCKI

ROZDZIAŁ 1

Poliprocesory w głowie Thomasa Farquaharta włączyły się automatycznie w chwilę

po tym, jak pijany w sztok stoczył się ze schodów w Przewoltowanym Węgorzu i stracił

przytomność. Tylko ich czujności zawdzięczał, że ranek następnego dnia nie przywitał go

obezwładniającym bólem głowy ani smakiem wymiocin w ustach. Służbowe

bioimplanty, dzięki którym mógł bezkarnie opychać się proszkiem na karaluchy, o

alkoholu nie wspominając, nieraz już okazały się prawdziwym błogosławieństwem.

Jednak po wczorajszej kłótni z arcykonstablem Gerhardem von Kloskym Thomas

chciał jedynie upić się jak za dawnych czasów, toteż z pełną świadomością wyłączył je

jeszcze przed progiem baru. Usłużne wszczepy zdołały przez noc oczyścić jego organizm

z toksyn, ale niewiele mogły poradzić na moralnego kaca. Nigdy więcej! - poprzysiągł

swemu odbiciu w lustrze, a potem zaczął się zastanawiać, kto pomógł mu w dotarciu do

domu. Sam tego nie dokonał, to pewne. Nie mógł sobie nawet przypomnieć, kiedy i jakim

sposobem opuścił Węgorza ani co wyprawiał po tym, jak piwo odebrało mu rozum. I

lepiej nie myśleć, jakie powitanie czeka go dzisiaj w strażnicy, jeśli paplanina

zawistnych języków dotarła już do uszu arcykonstabla.

Thomas otworzył niewielką ścienną garderobę, na której dnie spoczywał cały jego

służbowy sort: jeden galowy mundur, dwa polowe uniformy na zmianę, kilka

kompletów przepisowej bielizny, no i skórka, starannie złożona w małym futerale, która,

podobnie jak poliprocesory, była osobistym podarkiem od von Klosky’go. Z ciężkim

sercem Farquahart podniósł szare etui, oczyma duszy widząc już, jak składa je na

biurku arcykonstabla razem z całą resztą. Gerhard, co prawda, wybaczał Thomasowi

wiele, ale nawet wyrozumiałość tego niezwykłego człowieka musiała mieć swoje

granice i trudno było oczekiwać, że von Klosky przymknie oko na wczorajsze wybryki

swojego zastępcy. Cóż, Farquahart zdawał sobie sprawę, że sam jest sobie winien, i

nie będzie miał prawa narzekać na niesprawiedliwość losu, jeśli Gerhard postanowi

odebrać mu insygnia konstabla. Nie wiedział tylko, jak upora się z własnym wstydem i

upokorzeniem, których bez wątpienia nie oszczędzą mu najbliższe dni, i z żalem po

utracie takich cudeniek jak poliprocesory czy skórka.

Farquahart otworzył futerał i wyjął z niego cienki jak mydlana bańka jednoczęściowy

kombinezon, który potrafił wiele ciekawych rzeczy, ale jego głównym zadaniem był

kamuflaż, bliski zresztą idealnego. Ten jeden, ostatni raz, pomyślał ze smutkiem,

ostrożnie przywdziewając skórkę. Narzucił na nią swój zwykły polowy uniform

młodszego konstabla i z westchnieniem ulgi spostrzegł, że nikt nie skorzystał z jego

wczorajszej niedyspozycji i nie ukradł mu neutralizatora. Szybko przełknął trudne do

zidentyfikowania resztki z niesprzątanego od dwóch dni stołu i wyszedł z domu.

Była dopiero siódma i do przepisowej pory rozpoczęcia służby została godzina, ale

Thomas liczył na to, że spacer pustymi jeszcze uliczkami pomoże mu przewietrzyć umysł

i wyrzucić z niego większość przykrych wspomnień z wczorajszej nocy, a przede

wszystkim przygotować się psychicznie na spotkanie z przełożonym.

Skromne dormitorium Thomasa znajdowało się po zachodniej stronie Rzeki, podobnie

jak strażnica, i gdyby zaraz po przekroczeniu progu skierował się na północ, dotarłby

do niej w niecałe dziesięć minut. Wybrał jednak okrężną drogę biegnącą stromymi

zaułkami w kierunku placu u stóp Wesendu, gdzie nawet o tak wczesnej godzinie

powinny być już otwarte pierwsze stragany i budki z jego ulubioną erba mate. Szedł

bez pośpiechu, mijając domy średnio zamożnych mieszczan, nad którymi górowały wille

Wysokich Rodów, jak jaskółcze gniazda uczepione skarpy Ryftu. Zabudowa w Keshe

była gęsta, niemniej tu i ówdzie pozostały jeszcze nagie skrawki dziewiczego

żywogruntu, który o tej porze był w szczytowej fazie cyklu. W ciszy poranka można było

usłyszeć, jak regularnie oddycha, wchłaniając stare i oddając świeże, przesycone chłodną

wilgocią powietrze.

Thomas starał się nie myśleć na razie o niczym szczególnym, delektował się po

prostu rześkością poranka i rozluźniał umysł. Skręcił i omijając San-Soho, zszedł po

drewnianych schodach na główny plac miejski. Tak jak przypuszczał, nad jedną z budek

unosiła się para z kociołków, roztaczając w porannym powietrzu kuszące zapachy.

Podszedł do niej i z ciekawością zajrzał do środka.

- Dzień dobry - odezwał się do niewysokiego człowieczka, który krzątał się wśród

swoich garów.

- O, pan konstabl! Witam, witam. - Zagadnięty uśmiechnął się szeroko do

pierwszego w tym dniu klienta. - A cóż to tak wcześnie?

- Jakoś nie mogłem dzisiaj spać - rzekł Thomas, rzucając pierwszy z brzegu powód,

jaki przyszedł mu do głowy.

- No tak, czasem najdzie człowieka taka duchota w nocy... - przytaknął straganiarz

ze zrozumieniem, szybko jednak przeszedł do sedna. - To jak, bierzemy coś?

- Jeśli jest erba mate...

- Oczywiście, i to świeżutko zaparzona. Jak podać: słodką czy soloną?

- Soloną, jeśli można. I z odrobiną mleka.

- Doskonale. - Straganiarz nalał parujący napój do kubka. - A może coś do tego na

ząbek?

- Ee... A co jest?

- No cóż... Jakby było trochę później, miałby pan konstabl w czym wybierać, a

teraz jest tylko pokkala na półkwaśno albo ryżopros z ostrym sosem. Ale obydwie

rzeczy wyśmienite, gwarantuję.

- No dobrze, niech będzie ryżopros - zgodził się Thomas, bo spacer i aromaty z

kociołków zdążyły pobudzić jego apetyt.

- Służę z przyjemnością - rzekł tamten i zręcznym ruchem położył całe zamówienie na

wąskim kontuarze.

Kubek parzył w rękę. Erba mate była gorąca, ale taką właśnie Thomas lubił

najbardziej. Sączył ją niespiesznie, na wszelki wypadek opierając się o kontuar tyłem

do straganiarza. To powinno wystarczająco wyraźnie dać do zrozumienia

właścicielowi budy, że pan konstabl nie ma tego ranka ochoty na żadne pogawędki.

Niestety...

- Ludziom to już w ogóle nie można dzisiaj wierzyć – Thomas usłyszał niby to

obojętnie wypowiedziane słowa. - Bo przecież niemożliwe, żeby pan konstabl wczoraj...

Farquahart odwrócił się raptownie do straganiarza, rozchlapując na rękę gorący płyn.

- Co wczoraj? - rzucił ostro i spojrzał tamtemu prosto w oczy.

- Ależ nic zgoła! - Straganiarz aż się cofnął na widok niewróżącej niczego dobrego miny

strażnika. - Ja tylko... Ja tylko chciałem zapytać, czy sos nie jest przypadkiem za ostry.

- Może być - mruknął Thomas z pełnymi ustami.

Tak naprawdę sos był mdły. Kolejne oszustwo na coraz dłuższej liście, pomyślał

Thomas. Ale jeszcze na progu domu przyrzekł sobie solennie, że dzisiaj nikomu nie

pozwoli się sprowokować i nie wda się w żadną awanturę, bąknął więc tylko:

- Przepraszam, niepotrzebnie się uniosłem - po czym w milczeniu wziął się do

kończenia posiłku.

Straganiarz odetchnął z ulgą, a chcąc odwzajemnić uprzejmość, nachylił się nad

kontuarem ku konstablowi... i został poczęstowany swoją własną potrawą, którą

Farquahart parsknął mu nagle prosto w twarz.

Miska i kubek, wypuszczone z rąk, stuknęły o wypolerowane tysiącami stóp

ogniodębowe klepki placu. Thomas złapał się za głowę i zatoczył na ścianę budki, tak

rozdzierający był alarm, który niespodziewanie zawył w jego sensorium. Zawył, lecz

urwał się gwałtownie po kilku sekundach, pozostawiając Farquaharta w chwilowym

szoku.

- Święta macierzy, panie konstablu! - krzyknął szczerze zaniepokojony

straganiarz, ścierając z twarzy resztki tego, czym opluł go Thomas. - Co z wami?

Przecież to nie mogło być aż takie ostre, sam kosztowałem! - I z niedowierzaniem

rzucił się do swoich garnków, by sprawdzić, czy rzeczywiście nie przesadził z

przyprawami.

Oprzytomniawszy po pierwszym zaskoczeniu, Thomas wysypał na kontuar kilka

monet, bez liczenia.

Podrzucki Wawrzyniec - Yggdrasill 01 - Uśpione archiwum.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: