03,5 - Magia w żałobie [tłum. nieoficjalne].pdf - RodeenaX

Ilona Andrews

antologia Must Love Hellhounds , opowiadanie

Kate Daniels 03,5

Magic Mourns

Magia w żałobie

Kate is on medical leave and Andrea is sitting in her office. Everything is going well, until a a giant hell dog escapes the Underworld and Raphael, the smoking-hot and

very persistent werehyena, asks Andrea to help him track down...

Kate jest na zwolnieniu lekarskim i Andrea czasowo przejęła jej gabinet. Wszystko idzie spokojnie

do czasu, aż odbiera dziwny telefon. Po udaniu się na miejsce Andrea spotyka olbrzymiego psa ze

starych legend i Raphaela - gorącego i niezwykle cierpliwego hienołaka, który prosi Andreę o

pomoc w wytropieniu bestii z piekła rodem...

autorzy tłumaczenia:

tłumacz naczelny: AK / Lori / Lorilaywen

beta główna: Agnieszka

beta pomocnicza: Marlen

Część 1

Siedziałam w jednym z wielu małych, ponurych biur w oddziale Zakonu Rycerzy Miłosiernej

Pomocy w Atlancie i udawałam, że jestem Kate Daniels. Telefon Kate nie dzwonił zbyt często, więc

udawanie nie było trudne.

Niestety, kiedy już dzwonił, właśnie tak jak teraz, osoba po drugiej stronie linii rzadko była

zainteresowana podróbką - chcieli oryginalnej Kate.

- Zakon Miłosiernej Pomocy, Andrea Nash przy telefonie.

Kobiecy głos po drugiej stronie mruknął niepewnie:

- Nie jesteś Kate.

- Nie, nie jestem. Jest na zwolnieniu lekarskim. Ale ja ją zastępuję.

- To ja po prostu poczekam, aż wróci.

Powiedziałam „do widzenia” do sygnału rozłączonej linii, odłożyłam słuchawkę i

pogłaskałam moje SIG-Sauery P226 leżące na biurku Kate. Przynajmniej moje pistolety wciąż mnie

lubią.

Prawdziwa Kate Daniels, moja najlepsza przyjaciółka i partnerka w skopywaniu tyłków była

na zwolnieniu lekarskim. I zamierzałam zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby pozwolić jej

pozostać na tym zwolnieniu - przynajmniej do czasu, aż jej rany przestaną krwawić. Fala magii

opadła. Tajemnicze pomarańczowe i żółte glify na podłodze w biurze Kate przygasły. Na ścianie,

naładowane powietrze wewnątrz poskręcanych żarówek magicznych latarni pociemniało, a na

suficie w korytarzu łagodnym blaskiem rozjarzyły się szpetne brodawki elektrycznego oświetlenia.

Pod moją skórą, sekretna część mnie przeciągnęła się, ziewnęła i zwinęła się w kłębek, by zapaść w

drzemkę, bezpiecznie schowawszy pazury.

Żyliśmy w niepewnym świecie: magia zalewała nas falami, rozpieprzała parę rzeczy i

znikała. Nikt nie potrafił przewidzieć, kiedy nadejdzie, ani kiedy odpłynie. Trzeba było być zawsze

przygotowanym. Czasami jednak, niezależnie jak dobrze przygotowanym się było, magia

zostawiała po sobie coś, z czym nie sposób było sobie poradzić - wtedy zawiadamiało się Policję, a

jeśli oni nie potrafili pomóc, wzywało się Zakon. Zakon zaś wysyła rycerza, kogoś takiego jak ja,

który pomaga uporać się z magicznym problemem. A przynajmniej tak to powinno działać.

Bardzo niewielu ludzi jest biegłych zarówno w magii, jak i technologii. Kate wybrała magię.

Ja wybrałam technikę. Zawsze przedkładałam broń palną i srebrne kule nad czary i miecze.

Telefon zadzwonił ponownie:

- Zakon Rycerzy Miłosiernej Pomocy, Andrea...

- A mogę porozmawiać Kate? - zapytał starszy, męski głos zabarwiony prowincjonalnym

akcentem.

- Zastępuję ją. W czym mogę pomóc?

- Mogłabyś przekazać jej wiadomość? Powiedz jej, że dzwonił Teddy Jo ze Złomowisk

Joshuy. Ona mnie zna. Powiedz, że przejeżdżałem przez Buzzard i widziałem jednego z tych kolesi,

z którymi się trzyma, tych zmiennokształtnych, jak biegł na złamanie karku przez Rysy . Dokładnie

pode mną. Gonił go wielki pies.

- Jak wielki był ten pies?

Teddy Jo przemyślał sprawę: - Powiedziałbym, że wielki jak dom. Parterowy. Może odrobinę

większy. Jednak nie tak duży jak te kolonialne, rozumiesz? Taki przeciętny dom.

- Powiedziałbyś, że zmiennokształtny znajdował się w niebezpieczeństwie?

- Do cholery, jasne, że był w niebezpieczeństwie. Ogon mu się palił.

- Uciekał jakby ogon mu się palił, tak?

- Nie, naprawdę się palił. Wyglądał jakby miał wielką, futrzastą świecę wetkniętą w dupę.

Bingo. Zielona piątka. Zmiennokształtny w skrajnym niebezpieczeństwie.

- Rozumiem.

- No dobra, powiedz Kate, że ją pozdrawiam, żeby czasem się odezwała i takie tam.

Rozłączył się.

Złapałam swój pas z bronią i wysłałam skoncentrowaną myśl w kierunku Maxime, sekretarki

Zakonu. Nie miałam żadnych zdolności telepatycznych, ale Maxime miała wystarczająco silne,

żeby wychwycić moją myśl, jeśli bardzo się skupiłam.

- Maxime, mam zieloną piątkę w toku. Interweniuję.

- Baw się dobrze, kochanie. Mam nadzieję, że trafi Ci się coś do zabicia - głos Maxime

odezwał się w moje głowie. - Przy okazji, przypominasz sobie tego miłego, młodego mężczyznę, od

którego nie odbierasz telefonów?

Rafael. Właściwie, nie był typem mężczyzny, o którym kobieta mogłaby łatwo zapomnieć.

- Co z nim?

- Zwykle dzwoni do ciebie dwa razy dziennie, o dwunastej i o drugiej. Dziś nie zadzwonił. Ani

razu.

Zdusiłam w sobie ukłucie rozczarowania.

- Może zrozumiał wiadomość?

- Możliwe. Po prostu pomyślałam, że chciałbyś wiedzieć.

- Dzięki.

Rafael był problemem. A ja i tak miałam już wystarczająco dużo problemów.

Wzięłam moją ulubioną parę P226-ek i dałam nura do zbrojowni, gdzie trzymałam swój asortyment

broni. Wielki jak dom, tak? Zdjęłam ze stojaka swój karabin Weatherby Mark V gładząc kolbę

ręcznie laminowaną włóknem szklanym i kevlarem. Prawdziwy klasyk. Jeśli musisz mieć absolutną

pewność, że dobrze wykonasz robotę, użyj do niej najlepszego sprzętu. W tej zbrojowni była tylko

jedna broń o większej sile rażenia. Nazywana Wielkim Działem przez męskich rycerzy, a

Wybuchową Dziecinką przeze mnie, spoczywała sama w osobnej szklanej gablocie. Wybuchowa

Dziecinka karmiła się Srebrnymi Jastrzębiami - przeciwpancernymi, zapalającymi, wybuchowymi i

wyładowanymi srebrem nabojami kaliber .50. Żeby wyjąć Wybuchową Dziecinkę z jej gabloty

musiałbym przedstawić wiele wiarygodnych argumentów. Nie przeszkadzało mi to. Weatherby był

bardziej niż wystarczający do tej roboty. Zgarnęłam jeszcze naboje Magnum Ramingoton .416 i

skierowałam się w stronę drzwi, zanim ktokolwiek postanowi mnie zatrzymać.

***

W dzisiejszych czasach kobieta mogła mieć samochód benzynowy, który funkcjonował tylko

przy przypływie techniki, albo pojazd działający na naładowaną wodę, który był sprawny wyłącznie

przy fali magii. Mój Jeep należał do Zakonu i był wyposażony zarówno w silnik elektryczny, jak i

magiczny, więc działał w czasie obu: magii i techniki. Niestety nie działał zbyt dobrze.

Silnik zapalił przy czwartej próbie. Wskoczyłam do środka i wyjechałam z parkingu

dołączając do ciągłego strumienia jeźdźców i powozów sunących na zachód. Mój środek transportu

był jedynym pozbawionym kopyt na całej ulicy. Na resztę składały się konie, muły, osły i woły.

Miasto leżało w ruinach. Sterty zakurzonego gruzu i małe góry tłuczonego szkła wyznaczały

miejsca po dawniej okazałych biurowcach, startych na pył przez bezlitosne szczęki magii. Atlanta

rosła wokół nich. Nowe budynki mieszkalne, zbudowane raczej siłą ludzkich rąk niż przy użyciu

maszyn, wyrastały na szkieletach dawnych budowli. Kamienne i drewniane mostki rozciągały się

nad ziejącymi zapadliskami skruszonych wiaduktów. Małe stragany i otwarte targowiska zastąpiły

supermarkety Wal-Mart i Kroger. Stara Atlanta mogła upaść, jak pień wielkiego drzewa rażony

piorunem - lecz jej korzenie były zbyt silne, by mogła zginąć.

Lubiłam to miasto. Nie urodziłam się tutaj ani nie przyjechałam tu z własnej woli, ale teraz to

miasto było moim terytorium. Chodziłam jego ulicami, próbowałam jego zapachów i wsłuchiwałam

się w jego oddech. Atlanta nie była do mnie przekonana. Co jakiś czas próbowała mnie zabić, ale

teraz jestem pewna, że w końcu doszłyśmy do porozumienia.

Czterdzieści minut później zjechałam z głównej drogi na James Jackson Parkway i trzymałam się

jej aż do skrętu na Szosę Buzzard. Kiedy magia była w górze, głęboko zalewała tę część miasta.

Wysokie drzewa oskrzydlały drogę, olbrzymie sosny i derenie, wciąż zielone, pomimo zbliżającego

się października. Minęłam pogięty metalowy znak: białe litery składały się na napis „SOUTH

COBB DRIVE”, ale został on przykryty wybazgraną czarną farbą nazwą „BUZZARD”. Jasne

wietrzne dzwoneczki zrobione z sępich czaszek i żyłki zwisały z konarów drzew rzucając cienie na

drogę. Radosne powitanie. Nie jestem do końca pewna, co próbowali przez to powiedzieć. Dobry

Boże, czyżby to był jakiś rodzaj ostrzeżenia?

Mój Jeep zajechał na stary most na rzece Chattahoochee. Stare mapy utrzymywały, że

skierowanie się na północ doprowadzi mnie do Smyrny, a skręcenie na południowy-zachód zabierze

mnie do Mableton, ale żadne z tych miejsc już nie istniało.

Przejechałam most i zjechałam na pobocze. Przede mną rozciągała się rozległa sieć

wąwozów. Wąskie i kręte, niektóre głębokie na 100 jardów, choć większość była płytka, splatały się

i rozdzielały w gwałtownych zwrotach, niczym tunele wydrążone przez ogromnego, żywiącego się

ziemią termita. Gdzieniegdzie, przycupnięte w połowie zbocza, otoczone mizernymi zaroślami,

wznosiły się pozostałości strych budynków. Szosa, przerywana łatami drewnianych mostów,

przecinała wąwozy biegnąc po szczytach urwisk. Ponad tym wszystkim czarnoskrzydłe sępy

szybowały na prądach powietrza. Miejscowi nazywali ten obszar Rysami, ponieważ z góry

wyglądał, jakby ziemię zarysował szponami gigantyczny myszołów. Rysy narodziły się po

pierwszym wybuchu, kiedy magia powróciła do świata w trzydniowej fali niosącej śmierć i

nieszczęście. Z każdą kolejną falą magii wąwozy stawały się odrobinę głębsze.

Daleko na południu Rysy łączyły się w jeden wąwóz, który ostatecznie stawał się Szczeliną

Plastra Miodu, kolejnym przeklętym magicznym miejscem. Sama szosa służyła jako ulubione

miejsce rozgrywania wyścigów równoległych dla skretyniałych młodocianych przestępców. Gdzieś

w tej mieszaninie ziemi i powietrza była moja zielona piątka - zmiennokształtny w

niebezpieczeństwie. Miejmy nadzieję, że wciąż żywy i hołubiący swój przypalony ogon.

Atlanta była domem dla jednej z największych społeczności zmiennokształtnych w kraju.

Gromada, bo pod taką nazwą była znana, liczyła ponad 1500 członków podzielonych na siedem

klanów w zależności od ich zwierzęcej formy. Każdym klanem rządziła para alf. Czternaście alf

tworzyło Radę Gromady, której przewodniczył Curran, Władca Bestii Atlanty. Curran dzierżył

niewiarygodną moc i najwyższą władzę. Był Alfą.

Żeby zrozumieć Gromadę, trzeba zrozumieć zmiennokształtnych. Zawieszeni w połowie

drogi między człowiekiem a zwierzęciem mogli ulec jednej ze stron. Ci, którzy poddali się

zwierzęcej naturze staczali się w katastrofalny obłęd. Upajali się perwersją i okrucieństwem,

napychali ludzkim mięsem, gwałcili i mordowali, dopóki ludzie, tacy jak ja, nie uśpili ich jak

wściekłych psów. Nazywano ich loupami i zabijano, gdy tylko zostali odkryci. Aby pozostać

człowiekiem, zmiennokształtny musiał wieść życie zgodne z bardzo surowym reżimem

umysłowym szczegółowo opisanym w Kodeksie - zbiorze reguł sławiącym dyscyplinę, lojalność,

posłuszeństwo i powściągliwość. Zmiennokształtny nie znał wyższego powołania niż służenie

Gromadzie - a Curran i jego Rada nadali tej służbie nowy wymiar. Wszyscy zmiennokształtni

przeszli szkolenie w zakresie sztuk walki, zarówno indywidualnie, jak i w oddziałach. Wszyscy

uczuli się ukierunkowywać agresję, radzić sobie z postrzałem srebrnymi kulami i używać różnych

rodzajów broni.

To wszystko, w połączeniu z ich liczebnością, żelazną dyscypliną oraz wysokim stopniem

organizacji, sprawiało, że posiadanie Gromady w mieście przypominało życie obok półtora tysiąca

wysoko wykwalifikowanych profesjonalnych zabójców z udoskonalonymi zmysłami, nadnaturalną

siłą i zdolnością regeneracji.

Dla Zakonu obecność Gromady była wysoce kłopotliwa. Zmiennokształtni nie ufali

Zakonowi. I mieli do tego prawo, bo rycerze patrzyli na każdego zmiennokształtnego jakby ten

tylko czekał, by przeistoczyć się w potwora. Do tej pory Kate była jedynym przedstawicielem

Zakonu, któremu udało się zdobyć ich zaufanie i woleli wszystkie sprawy załatwiać wyłącznie z

nią. Wyciągnięcie zmiennokształtnego z opresji będzie dużym krokiem naprzód do poprawy moich

notowań w obu organizacjach. Przynajmniej teoretycznie powinno być.

Zaciągnęłam ręczny i zaczęłam pod wiatr oddalać się od Jeepa. Trudno było cokolwiek

03,5 - Magia w żałobie [tłum. nieoficjalne].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: