Jak śmierć potężna jest miłość.pdf

Jak śmierć potężna jest miłość

Aneta Maria Szuniewicz | Miłość-uczucie-zakochanie | 2011-01-09

Miłość nie jest po to, żeby być zakochanym. Miłość nie jest po to, żeby czuć motylki

w brzuchu, podwyższony poziom endorfin, żeby „kogoś posiadać", żeby się spełnić - chociaż

wszystkie te rzeczy towarzyszą miłości i bardzo ich pragniemy.

Oglądałam film (teraz nie powiem jaki, bo bardzo mi zależy, żeby się nie koncentrować na

kształcie biustu głównej bohaterki). W filmie była scena łóżkowa. Ładna, bo zagrano

prawdziwą miłość. Zazwyczaj jestem rozczarowana scenami, gdzie każe mi się wierzyć, że

narastanie pożądania jest historią miłosną. Tu było inaczej, aktorom udało się w namiętnych

gestach pokazać miłość. A potem zrobiło się jeszcze bardziej prawdziwie, bo główny bohater

umarł, zaraz po tym miłosnym spełnieniu. Jego ukochana została sama ze swoją miłością. Nie

wiem, co zrobiła, bo tu się film skończył, jakby to, co może się dziać dalej, było już w języku

obrazu nieprzekazywalne. Pomyślałam, że symbolicznie oddaje to związek miłości i śmierci.

Różne bywają miłości. Takie, które są tylko zmysłowym wyrazem pragnień i tęsknot, co się

okazuje po jakimś czasie, i takie, które pochodzą od Boga, trwale, bo rzeczywiście, łączącego

ludzi.

Związek miłości i cierpienia

Dużo miłości kończy się cierpieniem. Są to cierpienia zawiedzionych oczekiwań, rozwianych

złudzeń, klęski własnych wyobrażeń i potrzeb nakładanych na niewyraźnie widzianego

drugiego. Te nie są takie znów najgorsze, trzeba tylko unieść prawdę, że czegoś nie ma, bo

i w rzeczywistości nie było. Albo że było, ale nie to, czym się być zdawało: była powiedzmy

miłość braterska, od której chciało się czegoś więcej, czegoś jedynego i wyłącznego.

Zdarzają się też cierpienia zdradzonych i porzuconych prawdziwych miłości. To cierpienia

większego kalibru. Bo gdy można sobie powiedzieć, że czegoś nie ma, bo nie było (uczucia

tylko buzowały), to w końcu przychodzi pokój. Ale gdy tak nie można sobie powiedzieć, gdy

po wielu miesiącach czy latach roztrząsania przed Bogiem, badania i poddawania

w wątpliwość powiedzieć, że nie było, nie można - przed człowiekiem staje duże wyzwanie.

Miłość otwiera albo najgorętsze pragnienia, albo najbezbronniejsze miejsce serca.

Zawiedzione najgorętsze pragnienia nie są najgorsze, jak mówiłam. Większa rzecz się dzieje

w duszy, gdy do najgłębszego miejsca serca, najskrytszego i najbardziej bezbronnego

przychodzi rzeczywista miłość. Gdy nagle coś w duszy się otwiera, o czym się nie wiedziało,

że jest i że było zamknięte. Gdy się poznaje siebie w drugim - gdy się pierwszy raz otwierają

oczy. Gdy się pierwszy raz wychodzi z siebie i chce się wejść w duszę drugiego. Jest to tak

szczególne doświadczenie, że cała osoba się buntuje, by uznać je za przypadkowe, chwilowe,

czasowe. Czy mógłby przychodzić Bóg - na chwilę? Dawać i odwoływać? Dotykać

bezbronnego serca i robić to nie na zawsze? Nie ostatecznie? Dawać coś, czego nie ma, co

istnieje jak jętka jednodniówka?

Dlatego osoby, które przeżyły zawód miłosny w miłości pochodzącej od Boga, mają sprawę

z Bogiem. I jeśli jej ktoś z Nim nie rozstrzygnął, musi odejść - od siebie samego, od życia, od

Boga w końcu. Bo nie można się zbliżyć do Boga, mając to najważniejsze miejsce w duszy

„niezałatwione". To może trwać latami, ale i tak przychodzi moment, że trzeba stanąć przed

Bogiem ze śmiercią swojej relacji miłosnej i miłością, od której w sercu odejść nie można - i

czekać na Jego odpowiedź.

To jest długi, powolny proces. Jedni wchodzą w zwątpienie wobec swojego serca, inni

oskarżają miłość i zabijają ją w swoim sercu, jeszcze inni uciekają od miłości w uczuciowe

miłostki unoszące się nad powierzchnią ich życia. Albo się buntują przeciw Bogu, oskarżają

Go o nieczułość i oszustwo, wycofują się z życia, w złości odmawiają Bogu życia. A Bóg

z tego podnosi i zaprasza. Do czego?

Związek miłości z Bogiem

Co to jest ta miłość i dlaczego mamy sprawę z Bogiem? Dlaczego - po rozerwaniu relacji -

nie możemy skorzystać z wypróbowanych psychologicznych rad, by się z miłością

pożegnać? Elisabeth Kübler-Ross, amerykańska psychiatra zajmująca się umieraniem, opisuje

5 etapów radzenia sobie z utratą bliskiej osoby: zaprzeczanie, gniew, targowanie się, depresja,

akceptacja. Bywa, że to nie wystarczy. Po przejściu wszystkich etapów problem nie znika.

Dlaczego?

Bo wydarzenie, od bólu którego chcemy odejść, zawiera też elementy nieusuwalne, trwałe.

Można dobrze pożegnać swoje marzenia i nadzieje, pragnienie bycia razem, bycia blisko,

pragnienie zjednoczenia, połączenia się. Można pożegnać krzywdę, poczucie opuszczenia

i zawodu, ból zdrady, można wybaczyć. Można się zgodzić na samotność, na to, że pewne

miejsce w będzie w duszy puste i nikt, i nic go nie zapełni (bo prawdziwa miłość

charakteryzuje się tym, że jest ontycznie związana z konkretną osobą i nikt inny nie może

wejść w nieswoje miejsce).

Wszystko to można przyjąć, tylko miłości nie można wyrzucić z serca. Prawdziwa miłość jest

trwała i odejść od niej nie można, gdyż trzeba by odejść od własnego serca. Dlatego ona nie

potrzebuje obietnic że cię nie opuszczę aż do śmierci , bo jej natura jest taka, że nie opuszcza.

Zaryzykuję twierdzenie, że tą miłością jest sam Duch Święty - to On kocha w osobie

kochającej. I gdy kocham osobę, kocham ją tak, jak ją konkretnie kocha Bóg (mam udział

w Jego miłości, ucząc się tej miłości, dojrzewając do niej) i kocham miłość tej osoby do mnie,

czyli miłość Boga, w której ma udział kochająca mnie osoba, konkretnie do mnie.

I kiedy rozerwie się taka relacja, wtedy powstaje pytanie do Boga: gdzie jesteś teraz, Ty,

który przyszedłeś w tej konkretnej osobie, w tej szczególnej miłości? Odpowiedzi na pytanie,

dlaczego relacja się rozerwała, dlaczego ktoś odszedł, zdradził, zaprzeczył, zwątpił - są

banalne. Zrobił tak, bo jest człowiekiem. Słabym, poranionym. Ale zostaje pytanie do Boga.

Jest to ciężki stan, jakby serce się znajdowało na granicy cienia, ani w jednym świecie, ani

w drugim. Człowiek widzi, że kocha, ale niewyraźnie widzi, kogo kocha. Bo zaczyna

poznawać, że pokochał drugiego nie „samego w sobie", ale razem z miłością tej osoby do

siebie. Prawdziwa miłość jest zawsze okropnie precyzyjna, jeśli chodzi o jej przedmiot. Nie

daje się przenieść ani powiększyć, pomniejszyć ani zmienić. Jeśli pokochałeś osobę z woli

Boga, i ta osoba pokochała cię z woli Boga, to kochasz dokładnie tak: kochasz tę osobę

kochającą cię Bożą miłością. Nie kochasz „samej" osoby, nie pragniesz „cudownego

mężczyzny" czy „wspaniałej kobiety" bez Boga, który was połączył. Wiesz, że stało się to na

drodze do Niego i że miłość ta dzieje się razem z Nim. Innymi słowy, nie da się zredukować

miłości ontycznej do zmysłowej.

Jeśli relacja się rozrywa i ten, kto cię kochał, odchodzi od miłości, co się dzieje w twoim

sercu? Uwyraźnia się w nim, że kochasz. Nie możesz jednak kierować pragnienia do osoby,

która twojej miłości nie chce (przez jakiś czas można tak pragnąć, bo w nas są wymieszane

rodzaje kochania, ale potem widać, że miłość kocha wolę kochanego, a więc...). Nie możesz

kochać osoby, która cię nie kocha - bo pokochałeś ją razem z miłością do ciebie. To, co żywo

i z poszanowaniem wolności możesz nadal kochać, to swoją miłość do kochanej osoby. Brzmi

to może dziwnie, ale tak jest.

(W miłościach zmysłowych jest inaczej. Jeśli ukochany odchodzi, nadal się pragnie jego

samego, bo zmysłowa miłość również jest konkretna - jako zmysłowa jednak nie pochodzi od

Boga, nie daje udziału w Jego sercu kochającym ukochanego. Pragnie się zatem wyłącznie

ukochanego, a że sam człowiek nie jest wiecznością, pragnie się do wyczerpania pragnienia,

z natury skończonego) .

Tak więc w miłości prawdziwej - opuszczonej przez jedną z osób - kocha się swoją własną

miłość do tej osoby i czeka się... Kocha się swoją miłość, bo tu jedynie jest Bóg, który

połączył. Oczywiście, jest Duch Święty „w ogóle", „sam w sobie", „transcendentny" itd., ale

jeśli to On pojawił się w konkretnym miejscu twojego życia, to nie masz władzy przenieść Go

w rejony „bardziej ogólne" ani w inne relacje, choć jest On i w innych relacjach. Z Jego woli

On w tym właśnie miejscu jest. Nie możesz wyrzucać wydarzeń ze swojego życia, jak ci się

podoba.

Znów pojawia się pytanie, o co Mu chodzi? Po co wzbudził miłość, która najwyraźniej za

trudna była do utrzymania? I co się z nią stało, czy ona ma jeszcze sens, istniejąc w tak

„okrojonej" postaci? I kim jest Bóg, który ją dał?

Nieludzka miłość Boga

Ktoś mi opowiadał kiedyś o tym, że w spotkaniu miłosnym jest Bóg, a nie tylko kochający się

ludzie. (To akurat wiemy, z tym właśnie Bogiem mamy kłopot!). Że czasem tak jest, że

kochający prowadzeni są jedną drogą, która się może - z woli Boga (lub nie Jego) - rozdzielić.

I że nie następuje wtedy kres miłości. (Ach, to właśnie sedno problemu!). Dalej mówił, że to,

co wydaje się dzielić, wiąże w głębszy sposób. Że jednoczymy się i z kochaną osobą, i z

Bogiem, który dał tę miłość. W tym rozdzieleniu przyjmujemy osobę kochaną taką, jaka jest,

i to, co ją prowadzi, siebie, jacy jesteśmy, i to, co nas prowadzi.

Jest to swego rodzaju głęboki, pokorny pokłon wobec całej bolesnej sytuacji. Bo cierpimy

i jesteśmy niespokojni, gdy oceniamy spotkanie i rozstanie, pojawienie się Boga i Jego

„zniknięcie" jako bezsensowne, jakby coś Mu się wymknęło spod kontroli. A gdy kłaniamy

się do ziemi całej tej historii, przyjmując ją z jej utraconym szczęściem i bólem, oddajemy się

w najintymniejszym miejscu serca Bogu. Zgadzamy się na tę śmierć, która do nas przyszła.

To można zrobić tylko w Bogu, nie wycofując się z życia, nie gorzkniejąc, nie wpadając

w apatię czy depresję. To miejsce jest żywe, choć ciemne.

Miłość nie jest po to, żeby być zakochanym. Miłość nie jest po to, żeby czuć motylki

w brzuchu, podwyższony poziom endorfin, żeby „kogoś posiadać", żeby się spełnić - chociaż

wszystkie te rzeczy towarzyszą miłości i bardzo ich pragniemy. Miłość jest po to, żeby

rozpoznając siebie samego, stać się podobnym do Boga. Kochać jak On - bez względu na

odmowę, ale nie narzucając się, bez względu na zdradę. Przecież On nas kocha właśnie tak,

odwróconych od Niego, zdradzających, zimnych i obojętnych, wiarołomnych. I nie

znajdziemy pokoju, dopóki nie będziemy kochać jak On. Dlatego czasem wprowadza nas

w Swoją miłość do kochanej przez nas osoby. I On nie odchodzi, choćby się nie wiadomo co

działo. Poznajemy to po tym, że i my nie możemy odejść z serca.

I komu się zdarzyło tak pokochać i nie zgodził się na wszystkie konsekwencje, z Bogiem się

nie będzie blisko przyjaźnił. Bo jak się mogą blisko przyjaźnić osoby, które mają tak różne

postawy wobec miłości, wobec najważniejszych spraw w życiu? Jak można chcieć być blisko

Boga, który tak „nieludzko" kocha i chce nas do Siebie upodobnić (a my wolelibyśmy Jego

do siebie)?

(Ach, film... film to Jak w niebie Kaya Pollaka).

Źródło: http://aneta.maria.salon24.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: