Cornwell Patricia - Gniazdo Szerszeni.pdf - Książki - midgeure

Patric i a Cornwell

Gniazdo Szerszeni

(Hornet’s Nest)

Przełożyła Ewa Grządek

Gliniarzom

Tamtego ranka lato nadąsało się i wisiało ponuro nad Charlotte, a nawierzchnia

jezdni parowała od upału. Na ulicach był olbrzymi ruch, ludzie przejeżdżali obok

nowych budowli, torując sobie drogę ku obietnicom sukcesu, a przeszłość usuwano w

cień. Sześćdziesięciopiętrowy budynek US-Bank Corporate Center, który wznosił się

nad centrum miasta, wieńczyła korona, podobna do organów grających hymn dla

boga mamony. Charlotte to miasto wielkich ambicji i zmian. Rozrastało się tak

szybko, że czasami traciło z oczu swoje ulice. Rozwijało się gwałtownie jak

młodzieniec w okresie pokwitania, czasami nieco niezdarnie i ze zbyt wielkim

poczuciem tego, co dawni mieszkańcy nazywali dumą.

Miasto i całe hrabstwo nazwano na cześć księżniczki Charlotte Sophii

Mecklenburg-Strelitz, zanim jeszcze została żoną króla Jerzego III. Po jednej stronie

osiedlili się tu Niemcy, którzy chcieli takich samych praw jak Szkoci i Irlandczycy.

Po drugiej byli Anglicy. Kiedy lord Cornwallis w 1780 roku zajął część miasta, znaną

wtedy jako Queen City, i rozpoczął jego okupację, spotkał się z taką wrogością

upartych prezbiterian, że ochrzcił Charlotte mianem amerykańskiego „gniazda

szerszeni”. Dwieście lat później symbol roju stał się oficjalnym znakiem miasta,

lokalnej drużyny koszykówki oraz departamentu policji, który czuwał nad

bezpieczeństwem wszystkich obywateli.

To, co Virginia West, zastępczyni komendantki, nosiła na ramionach

śnieżnobiałej koszuli służbowego munduru z mosiężnymi odznakami, przypominało

derwisza wirującego na ciemnogranatowym tle. Tak naprawdę, większość gliniarzy

nie miała pojęcia, co przedstawiał ów symbol. Niektórzy myśleli, że to tornado, biała

sowa lub broda. Inni byli przekonani, że ma to jakiś związek z imprezami

odbywającymi się w hali sportowej lub na nowym, wybudowanym za dwieście

trzydzieści milionów dolarów stadionie, górującym nad centrum miasta niby pojazd

kosmiczny. Virginia jednak, która nie raz już została użądlona, doskonale wiedziała,

co to gniazdo szerszeni. Przypominała sobie o tym każdego ranka, gdy jadąc do

pracy, przeglądała „The Charlotte Observer”. W ten poniedziałek była w wyjątkowo

ponurym nastroju, gotowa do prawdziwego buntu.

Miejski departament policji został przeniesiony niedawno do nowego zespołu

budynków z perłowego betonu. Kompleks nosił nazwę Centrum Zapobiegania

Przestępczości i znajdował się w samym środku miasta, przy Trade Street, tej samej

ulicy, którą dawno temu weszli do Charlotte brytyjscy najeźdźcy. Jak okiem sięgnąć,

widać było dokoła nowe budowle, jakby zmiana była wirusem, który zaatakował

życie porucznik West. Na parkingu przed centrum panował potworny bałagan, a poza

tym nie całkiem jeszcze urządziła się w swoim nowym gabinecie. Wszędzie pełno

było błotnistych kałuż i pyłu, a ona miała nowy, służbowy samochód. Tak więc

musiała co najmniej trzy razy w tygodniu odwiedzać myjnię samochodową.

Kiedy dotarła do zarezerwowanego miejsca parkingowego przy frontowej ścianie

budynku, osłupiała ze zdziwienia. Na jej miejscu stało jaskrawozielone suzuki,

wyposażone w ulubione przez handlarzy narkotyków chromowane zderzaki

pokaźnych rozmiarów. Auto, Virginia była tego pewna, nie raz już dachowało.

- Niech to szlag!

Rozejrzała się dookoła, jakby szukała śmiałka, który zdobył się na tak karygodny

czyn.

Gliniarze przyjeżdżali i odjeżdżali spod budynku, transportując więźniów do

znajdującego się w nieustannym ruchu departamentu, gdzie pracowało tysiąc

sześciuset policjantów oraz wielu niezaprzysiężonych cywilów. Virginia przez chwilę

siedziała w aucie, walcząc z pokusą sięgnięcia po przyjemnie pachnące tosty

Bojangles z jajkami i bekonem, który z pewnością już wystygł. Wreszcie ustawiła

samochód na płatnym miejscu parkingowym tuż przed błyszczącymi, szklanymi

drzwiami frontowymi i wysiadła, starając się nie upuścić żadnej z

najpotrzebniejszych rzeczy: teczki, notesu, akt, gazet, śniadania i kawy.

Właśnie zamykała biodrem drzwiczki, gdy zauważyła wychodzącego z budynku

przyjemniaczka, za którym jeszcze przed chwilą się rozglądała. Lansował więzienną

modę: spodnie spięte paskiem nisko na biodrach, tak że nad sprzączką wystawało

jakieś piętnaście centymetrów pastelowych bokserek. Ten zwyczaj wywodził się z

więzienia, gdzie zatrzymanym zabiera się paski, aby nie mogli się sami na nich

powiesić ani też uśmiercić nikogo innego. Więzienny fason przekroczył wszelkie

granice rasowe oraz socjoekonomiczne i wkrótce już połowa miasta nosiła opadające

spodnie. Porucznik West zupełnie tego nie rozumiała. Zostawiła samochód tam, gdzie

go zaparkowała, i zaczęła zbierać swoje rzeczy. Goguś minął ją, mamrocząc pod

nosem „dzień dobry”.

- Brewster!

Jej głos zatrzymał go natychmiast, jak wycelowany w plecy pistolet.

- Do cholery, co ty sobie wyobrażasz? Parkujesz na moim miejscu?

Uśmiechnął się do niej krzywo i rozłożył ręce, na których zabłysły pierścionki i

podróbka roleksa, spod marynarki zaś wysunął mu się pistolet.

- Spójrz tylko. Co widzisz? W całym Charlotte nie ma żadnego wolnego miejsca

do parkowania.

- Właśnie dlatego takim ważnym ludziom jak ja przyznaje się je ze specjalnej puli

- powiedziała do podlegającego jej detektywa, wręczając mu kluczyki od samochodu.

- Zwróć mi je, gdy przestawisz wóz - zażądała.

Virginia West miała czterdzieści dwa lata. Była atrakcyjną kobietą, za którą

mężczyźni nadal się oglądali, ale nigdy nie wyszła za mąż i poświęciła się całkowicie

temu, do czego, jak sądziła, została stworzona. Miała intensywnie rude włosy,

domagające się już ręki fryzjera, nieco dłuższe, niż być powinny, ciemne, bystre oczy

oraz piękne ciało, na które nie zasługiwała, ponieważ nie robiła absolutnie nic, aby

zachować krągłości i płaskości we właściwych miejscach. Nosiła swój mundur w taki

sposób, że inne kobiety patrzyły na nią z zazdrością, ale to nie był powód, dla którego

wolała nosić policyjne błękity zamiast cywilnego ubrania. Podlegało jej ponad trzystu

bezczelnych detektywów, takich jak Ronald Brewster, i przy każdej nadarzającej się

okazji należało im przypominać o prawie i porządku.

Koledzy gliniarze pozdrawiali ją, gdy szła korytarzem. Skręciła w prawo,

kierując się w stronę biur, gdzie jej szefowa, Judy Hammer, decydowała o wszystkim

co istotne w dziedzinie przestrzegania prawa na tym terenie, zamieszkanym przez

niemal sześć milionów łudzi. West uwielbiała swoją przełożoną, ale tego ranka jej nie

znosiła. Doskonale wiedziała, dlaczego wezwano ją na to spotkanie tak wcześnie

rano. Była to sprawa bez sensu i poza jej kontrolą. Po prostu chora. Weszła do

sekretariatu komendantki, gdzie kapitan Fred Horgess rozmawiał przez telefon.

Trzymając w ręku słuchawkę, potrząsnął głową w taki sposób, jakby chciał

powiedzieć: „nic na to nie mogę poradzić”. Virginia podeszła do ciężkich drzwi z

ciemnego drewna, na których wisiała błyszcząca, mosiężna tabliczka z nazwiskiem

„Hammer”.

- Nie jest dobrze - ostrzegł ją, wzruszając ramionami.

- Ciekawe, dlaczego nie musisz mnie o tym uprzedzać? - zapytała poirytowanym

głosem.

Starając się nie wypuścić niczego z rąk, zapukała w drzwi czubkiem

błyszczącego, czarnego pantofla, a potem nacisnęła łokciem klamkę, o mały włos nie

wylewając kawy. Szefowa siedziała przy zarzuconym papierami biurku, na którym

stały także fotografie jej dzieci i wnuków. Na ścianie za nią wisiała tabliczka z wyrytą

sentencją: „Zapobiegaj kolejnej zbrodni”. Judy Hammer, kobieta około pięćdziesiątki,

miała na sobie elegancki kostium w czarnobiałą kratkę. Telefon dzwonił bez przerwy,

ale głowę komendantki zaprzątały teraz ważniejsze sprawy.

Virginia położyła swoje rzeczy na krześle i usiadła na drugim, stojącym obok

brązowej statuetki Uskrzydlonej Wiktorii, nagrody Międzynarodowego

Stowarzyszenia Szefów Policji, którą Judy Hammer otrzymała w zeszłym roku. Do

tej pory nie zadbała o to, aby postawić ją na bardziej eksponowanym miejscu. Blisko

metrowej wysokości trofeum zajmowało wciąż ten sam kawałek dywanu przy biurku,

czekając na przeniesienie w lepsze miejsce. Judy zdobywała takie nagrody, ponieważ

nie to ją motywowało. Virginia zdjęła przykrywkę z kubka kawy i para uniosła się w

górę.

- Wiem, o co chodzi - powiedziała - a ty wiesz, co o tym myślę.

Szefowa przerwała jej gestem dłoni. Pochyliła się w jej stronę i złożyła ręce na

blacie biurka.

- Virginio, od dawna nie miałam takiego zgodnego poparcia rady miasta, szefa

administracji, burmistrza... - zaczęła.

- I każdy z nich, łącznie z tobą, jest w błędzie - odparła jej zastępczyni, mieszając

śmietankę i cukier w kawie. - Nie mogę uwierzyć, że namówiłaś ich do tego, i

powiem ci teraz, że znajdą jakiś powód, aby ukręcić łeb tej sprawie, ponieważ tak

naprawdę wcale nie są do niej przekonani. Ty też tak naprawdę tego nie chcesz. To

cholerny konflikt interesów dla dziennikarza piszącego o policji, gdy pracuje jako

gliniarz wolontariusz i wychodzi z nami na ulicę.

Bibułka zaszeleściła, gdy Virginia rozwinęła tłusty tost Bojangles, którego Judy

nigdy nie wzięłaby do ust, nawet dawniej, gdy ważyła dużo mniej i była cały czas na

nogach, pracując w więzieniu, z nieletnimi przestępcami, pisząc raporty o

popełnionych przestępstwach, zajmując się inspekcjami, kradzieżami samochodów,

tymi wszystkimi niezwykle wyczerpującymi obowiązkami, do których kobiety

wracają, gdy już nie wychodzą na patrole. Wtedy nie wierzyła, że można utyć.

- No więc przypomnij sobie! - ciągnęła Virginia, przełykając kęs tosta. - Ostatni

policyjny reporter z „Observera” przypieprzył nam tak mocno, że pozwałaś gazetę do

sądu.

Jej przełożona nie lubiła wspominać Weinsteina, ciekawskiego cwaniaka, tak

naprawdę kryminalistę, którego modus operandi polegał na wchodzeniu do biura

dyżurnego kapitana lub sekcji detektywów, gdy nikogo nie było w pobliżu. Kradł

raporty wprost z biurek, drukarek i faksów. To nieuczciwe postępowanie najdobitniej

dało o sobie znać w jego artykule o Judy Hammer, na pierwszej stronie niedzielnego

wydania gazety, w którym zarzucił szefowej policji, że wykorzystywała do

prywatnych celów służbowy helikopter, kazała policjantom po służbie wozić się

samochodem i wykonywać różne prace u siebie w domu. A kiedy jej córkę

zatrzymano za jazdę po pijanemu, komendantka rzekomo użyła swoich wpływów,

aby zniszczyć raport. Wszystko to były wyssane z palca kłamstwa. Nawet nie miała

córki.

Judy Hammer wstała z krzesła, najwyraźniej rozdrażniona i zdenerwowana

bałaganem, jaki panował na świecie. Wyjrzała przez okno, trzymając ręce w

kieszeniach spódnicy, odwrócona tyłem do podwładnej.

- „The Charlotte Observer”, miasto, oni wszyscy myślą, że ich nie rozumiemy lub

mamy ich w nosie - znowu zaczęła wygłaszać swoją ewangelię. - I ja wiem, że oni nie

rozumieją nas. Albo nie chcą nas rozumieć.

Virginia zmięła serwetkę śniadaniową.

- „Observer” dba jedynie o to, aby po raz kolejny zdobyć nagrodę Pulitzera -

Cornwell Patricia - Gniazdo Szerszeni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: