M04.Testowanie kabli.pdf

Moduł 4: Testowanie kabli Wprowadzenie

Medium sieciowe w sensie dosłownym stanowi fizyczny szkielet sieci. Zła jakość okablowania sieciowego powoduje

awarie sieci i spadek wydajności. Wszystkie media, takie jak przewody miedziane, światłowody oraz media

bezprzewodowe, wymagają testowania w celu określenia ich zgodności ze ściśle określonymi normami. Z testowaniem

okablowania wiążą się pewne pojęcia matematyczne i elektroniczne, takie jak sygnał, fala, częstotliwość i szum. Znajomość

tych pojęć pomaga w opanowaniu wiedzy o sieciach, instalacji i testowaniu okablowania. Aby sieć lokalna funkcjonowała

prawidłowo, media warstwy fizycznej powinny być zgodne ze specyfikacjami określonymi w standardach branżowych.

Tłumienie czyli słabnięcie sygnału oraz szum czyli interferencja sygnałów mogą powodować problemy w sieciach,

ponieważ przesyłane dane mogą zostać zniekształcone do tego stopnia, że po odebraniu zostaną źle zinterpretowane lub

staną się zupełnie nieczytelne. Prawidłowe wykonanie złączy i właściwa instalacja okablowania są w związku z tym bardzo

istotne. Jeśli instalacja, naprawa czy dokonywane zmiany będą zgodne ze standardami, to tłumienie i poziomy szumu

powinny zostać znacznie zminimalizowane. Po zainstalowaniu kabla można użyć urządzenia certyfikującego, które

sprawdzi czy zostały spełnione wymagania standardów TIA/EIA.

4.1 Wprowadzenie do testowania kabli opartego na częstotliwości 4.1.1 Fale

Fala stanowi sposób przenoszenia energii z miejsca na miejsce. Istnieje wiele rodzajów fal, ale wszystkie można opisać za

pomocą podobnej terminologii. Fale można wyobrazić sobie jako zaburzenia. W całkowicie nieruchomym wiadrze z wodą

nie ma fal, ponieważ nie ma zaburzeń. Natomiast w morzu zawsze istnieją wykrywalne fale wynikające z takich zaburzeń,

jak wiatr i pływy. Możliwe jest podanie w metrach wysokości, czyli amplitudy fal morskich. Fala może zostać opisana

również ze względu na to, jak często uderza w brzeg. Tę cechę określa się za pomocą okresu i częstotliwości. Okres fali to

mierzona w sekundach ilość czasu, jaka upływa między uderzeniem dwóch kolejnych fal o brzeg. Częstotliwość to liczba

fal, które uderzają w brzeg w ciągu jednej sekundy; mierzy się ją w hercach (Hz). Jeden herc odpowiada jednej fali na

sekundę, czyli jednemu cyklowi na sekundę. Aby lepiej zapoznać się z tymi pojęciami, należy poeksperymentować,

zmieniając amplitudę i częstotliwość fali na ilustracji. Specjalistów w dziedzinie sieci zazwyczaj interesują fale napięcia w

medium miedzianym, fale świetlne w światłowodzie i rozchodzące się w przestrzeni zaburzenia pól elektrycznych i

magnetycznych, zwane falami elektromagnetycznymi. Amplituda sygnału elektrycznego nadal odpowiada wysokości fali,

ale mierzona jest w woltach (V), a nie w metrach (m). Okres fali to mierzona w sekundach ilość czasu potrzebna na

przejście pełnego cyklu zmian napięcia. Częstotliwość jest

to mierzona w hercach (Hz) liczba pełnych cykli na

sekundę. Jeśli zaburzenie zostało wywołane celowo i ma

stały, przewidywalny czas trwania, nazywane jest impulsem. Impulsy są ważną

częścią sygnałów elektrycznych, ponieważ stanowią podstawę transmisji cyfrowej.

Schemat impulsów reprezentuje tu wartości transmitowanych danych.

4.1.2 Fale sinusoidalne i prostokątne

Reprezentację graficzną fal sinusoidalnych stanowią

krzywe zwane sinusoidami, będące wykresami pewnych

funkcji matematycznych. Mają one określone cechy

charakterystyczne. Funkcje te są okresowe, co oznacza,

że w regularnych odstępach czasu powtarza się ten sam

wzorzec. Fale sinusoidalne cechują się ciągłą

zmiennością, co oznacza, że nie istnieją dwa sąsiadujące

ze sobą punkty na wykresie, dla których funkcja miałaby

tę samą wartość. Sinusoidy są graficznym odwzorowaniem wielu naturalnych

zdarzeń, które zmieniają się równomiernie w czasie. Przykładami takich zdarzeń

mogą być: zmiana odległości między Ziemią i Słońcem,

zmiana wysokości podczas jazdy na diabelskim młynie

czy zmiana pory wschodu słońca. Fale sinusoidalne

zmieniają się w sposób ciągły, czyli stanowią przykład

fal analogowych. Fale prostokątne , podobnie jak

sinusoidalne, są okresowe. Ich wykresy jednak nie

zmieniają się w sposób ciągły. Fala ma określoną wartość

przez jakiś czas, a następnie wartość ta ulega nagłej zmianie na inną. Druga wartość

utrzymuje się przez jakiś czas i równie nagle powraca do

poprzedniej. Fale prostokątne odpowiadają sygnałom cyfrowym,

amplitudę,

okres i częstotliwość.

4.1.3 Wykładniki i logarytmy

Najważniejsze trzy systemy liczbowe stosowane w sieciach to:

Dwójkowy: o podstawie 2

impulsom. Podobnie jak inne fale, fale prostokątne mają określoną

Dziesiętny: o podstawie 10

Szesnastkowy: o podstawie 16

czyli

Przypomnijmy, że podstawa systemu liczbowego informuje, za pomocą ilu symboli zapisuje się liczby, czyli ile symboli

może znaleźć się na danej pozycji. Na przykład liczby w systemie dwójkowym są zapisywane za pomocą tylko dwóch cyfr:

0 i 1. W układzie dziesiętnym istnieje dziesięć możliwych cyfr: od 0 do 9. W układzie szesnastkowym istnieje szesnaście

możliwych symboli: cyfry od 0 do 9 i litery od A do F. Jak wiadomo, wartość 10x10 można zapisać w następujący sposób:

10 2 . Zapis 10 2 oznacza dziesięć do kwadratu, czyli do potęgi drugiej. W takim zapisie 10 stanowi podstawę, a 2 —

wykładnik potęgi. Wartość 10x10x10 można zapisać w następujący sposób: 10 3 . Zapis 10 3 oznacza dziesięć do sześcianu,

czyli do potęgi trzeciej. Podstawą nadal jest 10, ale wykładnikiem — 3. Zamieszczone poniżej ćwiczenie multimedialne

umożliwia nabranie wprawy w obliczaniu potęg. Po wpisaniu wartości x obliczana jest wartość y, a po wpisaniu wartości y

— wartość x. Podstawa systemu liczbowego określa także wartość cyfr na poszczególnych pozycjach. Najmniej znacząca

cyfra ma wartość równą podstawa 0 , czyli jeden. Następna cyfra ma wartość równą podstawa 1 . W przypadku liczb

dwójkowych wartość ta wynosi 2, dziesiętnych — 10, a szesnastkowych — 16. Zapis wykładniczy ułatwia zapisywanie

bardzo dużych lub bardzo małych liczb. Znacznie łatwiej jest zapisać miliard w postaci 10 9 niż jako 1000000000. Zapis taki

zmniejsza również ryzyko błędu. Wiele obliczeń związanych z testowaniem kabli wykonywanych jest na bardzo dużych

liczbach, dlatego najczęściej używany jest zapis wykładniczy. Z zapisem wykładniczym można się zapoznać, wykonując

odpowiednie ćwiczenie interaktywne. Jednym ze sposobów operowania bardzo dużymi lub bardzo małymi liczbami, które

występują w sieciach, jest ich przekształcenie zgodnie z odpowiednią regułą, czyli funkcją matematyczną, zwaną

logarytmem. Symbolem logarytmu jest „log”, a dowolna liczba może zostać użyta jako podstawa systemu logarytmów.

Jednakże, podstawa 10 ma wiele atutów, nie osiągalnych dla typowych obliczeń, przez inne liczby będące podstawami.

Można powiedzieć, że podstawa 10 jest wręcz przeznaczona do typowych obliczeń. Jednakże, podstawa 10 ma wiele

atutów, nieosiągalnych dla typowych obliczeń w przypadku innych liczb będących podstawami. Aby obliczyć logarytm

dziesiętny liczby, należy użyć kalkulatora lub skorzystać z ćwiczenia interaktywnego. Można także obliczać logarytmy

liczb niebędących potęgami 10, ale nie można obliczyć logarytmu liczby ujemnej. Nauka obliczania logarytmów wykracza

poza zakres tematyczny tego kursu, jednak terminologia związana z logarytmami jest powszechnie używana przy wyrażaniu

wartości w decybelach oraz pomiaru intensywności sygnałów w mediach miedzianych, światłowodach i w sieciach

bezprzewodowych.

4.1.4 Decybele

Decybele (dB) są jednostką miary używaną do opisywania sygnałów w sieci. Pojęcie decybela wiąże się z omówionymi już

pojęciami wykładnika i logarytmu opisanymi w poprzednich częściach. Istnieją dwa wzory służące do obliczania wartości

wyrażonych w decybelach:

dB = 10 log 10 (P końcowa / P odniesienia )

dB = 20 log 10 (V końcowe / V odniesienia )

We wzorach zastosowano następujące oznaczenia:

dB oznacza spadek lub wzmocnienie mocy fali. Wartości wyrażane w dB (decybelach) mogą być liczbami ujemnymi co

wskazuje na spadek mocy w miarę przemieszczania się fali, ale mogą także być dodatnie, wskazując na przyrost mocy po

wzmocnieniu sygnału.

log 10 oznacza, że dla liczby w nawiasie ma zostać obliczony jej logarytm dziesiętny.

P końcowa jest to moc dostarczona na wyjściu wyrażona w watach (W).

P odniesienia jest to moc początkowa wyrażona w watach (W).

V końcowe jest to napięcie dostarczone na wyjściu wyrażone w woltach (V)

V odniesienia jest to napięcie początkowe wyrażone w woltach (V).

Pierwsze równanie służy do porównywania mocy (P), a drugie — napięcia (V). Równanie mocy stosuje się zazwyczaj do

fal świetlnych płynących przez światłowód oraz do fal radiowych w powietrzu. Do fal elektromagnetycznych w kablach

miedzianych stosuje się równanie napięcia. Powyższe równania mają kilka wspólnych cech. Aby obliczyć moc końcową, do

wzoru dB = 10 log 10 (P końcowa / P odniesienia ) należy podstawić odpowiednie wartości dB i P odniesienia . To równanie można

zastosować, aby dowiedzieć się, ile mocy pozostaje w fali radiowej po przebyciu określonej drogi przez różne materiały.

Aby bliżej zapoznać się z pojęciem decybeli, w ćwiczeniu interaktywnym wykonaj opisane poniżej przykładowe

obliczenia:

Jeśli moc źródła lasera czyli P odniesienia wynosi siedem mikrowatów (7 x 10 -6 W), a całkowita utrata mocy w łączu

światłowodowym wynosi 13 dB, to jaka jest wartość mocy, która dotarła do celu?

Jeśli łączny spadek mocy w światłowodzie wynosi 84 dB, a moc źródłowego lasera (P odniesienia ) wynosi jeden miliwat (1

x 10 -3 W), jaka jest moc dostarczanego sygnału?

Jeśli napięcie zmierzone na końcu kabla wynosi dwa mikrowolty (2 x 10 -6 V), a napięcie źródłowe wynosi jeden wolt,

jaki jest przyrost lub utrata napięcia wyrażona w decybelach? Czy ta wartość jest dodatnia, czy ujemna? Czy oznacza

ona przyrost, czy spadek napięcia?

4.1.5 Przedstawianie sygnałów w dziedzinie czasu i częstotliwości Jednym z najważniejszych faktów ery

informacji jest możliwość przedstawienia danych oznaczających słowa, obrazy, filmy czy muzykę za pomocą zmian

napięcia w przewodach i urządzeniach elektronicznych. Dane przedstawione za pomocą zmian napięcia można

przekształcić w fale świetlne lub radiowe, a następnie ponownie w fale napięcia. Jako przykład rozważmy telefon

analogowy. Fale dźwiękowe wytwarzane przez głos osoby dzwoniącej docierają do mikrofonu w słuchawce. Mikrofon

przekształca energię dźwięku w odpowiadające głosowi zmiany napięcia elektrycznego.

Gdyby wykreślić zmiany napięcia w czasie, mielibyśmy charakterystykę danego głosu. Oscyloskop stanowi ważne

urządzenie elektroniczne służące do śledzenia przebiegu sygnałów elektrycznych, takich jak fale i impulsy napięcia. Oś x na

ekranie oscyloskopu oznacza czas, a oś y — napięcie lub natężenie prądu. Zazwyczaj oś y umożliwia wyświetlanie dwóch

kanałów wejściowych, można więc obserwować przebiegi dwóch fal jednocześnie.

Analizowanie sygnałów za pomocą oscyloskopu nosi nazwę analizy w dziedzinie czasu, ponieważ na osi x, która

odpowiada dziedzinie funkcji matematycznej, odkładany jest czas. Sygnały bada się także, analizując ich częstotliwość. W

tej analizie na osi x odkładane są częstotliwości. Przebiegi na potrzeby analizy częstotliwości wykreśla urządzenie

nazywane analizatorem widma. Do przesyłania sygnałów elektromagnetycznych używane są różne częstotliwości, dzięki

czemu sygnały nie interferują ze sobą. Przy przesyłaniu sygnałów radiowych z modulacją częstotliwości (FM, Frequency

Modulation) używane są inne częstotliwości niż przy sygnałach telewizyjnych lub satelitarnych. Nastrojenie

radioodbiornika na inną stację radiową polega na zmianie częstotliwości odbieranej przez radio.

4.1.6 Sygnały analogowe i cyfrowe w dziedzinie czasu i częstotliwości

Aby zrozumieć złożoność problemów związanych z sygnałami w sieciach i testowaniem instalacji kablowych, zobaczmy,

jak sygnały analogowe zmieniają się w zależności od czasu i częstotliwości. Rozważmy najpierw elektryczną falę

sinusoidalną o pojedynczej częstotliwości w zakresie słyszalnym. Jeśli taki sygnał zostanie wysłany do głośnika, będzie

można usłyszeć dźwięk.

Następnie wyobraźmy sobie kombinację kilku fal sinusoidalnych. W jej wyniku powstaje fala znacznie bardziej złożona

niż fala sinusoidalna. Słychać byłoby kilka dźwięków. Wykres kilku dźwięków składa się z pojedynczych linii

odpowiadających częstotliwości każdego z nich. Wreszcie wyobraźmy sobie złożony sygnał, taki jak ludzki głos lub dźwięk

instrumentu muzycznego. Sygnałowi składającemu się z wielu różnych dźwięków odpowiada widmo ciągłe.

4.1.7 Szum w dziedzinie czasu i częstotliwości

Szum jest ważnym pojęciem używanym w systemach komunikacyjnych, w tym również w sieciach lokalnych. Potocznie

szum oznacza niepożądane dźwięki, natomiast w terminologii telekomunikacyjnej są to niepożądane sygnały. Szum

pochodzący ze źródeł naturalnych lub technologicznych dołącza się do sygnałów przenoszących dane. W każdym systemie

komunikacyjnym istnieje pewna ilość szumu. Nie można go wyeliminować, niemniej jednak dobra znajomość źródeł szumu

umożliwia pewne zniwelowanie jego skutków. Istnieje wiele źródeł szumu:

pobliskie kable przenoszące sygnały z danymi;

interferencja radiowa (RFI, radio frequency interference), czyli szum pochodzący z innych sygnałów, które są

przesyłane w niedalekiej odległości;

interferencja elektromagnetyczna (EMI, electromagnetic interference), czyli szum pochodzący z pobliskich źródeł

promieniowania elektromagnetycznego, takich jak silniki i światła;

szum laserowy w nadajniku lub odbiorniku sygnału optycznego.

Szum, który jednakowo zakłóca wszystkie częstotliwości transmisji, nazywany jest szumem białym. Szum, który wpływa

tylko na wąski zakres częstotliwości, nosi nazwę szumu wąskopasmowego. Gdy biały szum zostaje wykryty przez

radioodbiornik, szum ten może zakłócać wszystkie stacje radiowe. Szum wąskopasmowy zakłóca natomiast tylko

transmisje kilku stacji, które nadają na podobnych częstotliwościach.

4.1.8 Szerokość pasma

Szerokość pasma jest ważnym

pojęciem używanym w systemach

telekomunikacyjnych. Pojęcie to

jest

rozpatrywane inaczej w

przypadku transmisji analogowej

oraz cyfrowej. Szerokość pasma

w transmisji analogowej zazwyczaj odnosi się do zakresu częstotliwości analogowego systemu elektronicznego. Określa

ona zakres częstotliwości wysyłanych przez stację radiową lub wzmacniacz elektroniczny. Jednostką przepustowości w

paśmie analogowym (podobnie jak częstotliwości) jest herc. Szerokość pasma w transmisji cyfrowej jest rozumiana

najczęściej jako przepustowość i określa, jaką ilość informacji można przesłać z jednego miejsca do drugiego w danym

przedziale czasu. Podstawową jednostką przepustowości w paśmie cyfrowym są bity na sekundę (b/s). Ponieważ w sieciach

lokalnych można przesyłać dane z szybkością tysięcy milionów bitów na sekundę, przepustowość podaje się w kilobitach

na sekundę (kb/s) lub megabitach na sekundę (Mb/s). Szerokość pasma jest ograniczona przez rodzaj medium fizycznego,

zaawansowanie poszczególnych technologii oraz prawa fizyki. Podczas testowania kabli w celu określenia szerokości

pasma kabla miedzianego w paśmie cyfrowym używa się pomiaru szerokości pasma w paśmie analogowym. Sygnały

cyfrowe są złożone z wielu sinusoidalnych fal analogowych . Częstotliwości analogowe są emitowane z jednego końca

kabla i odbierane na drugim. Podczas pomiaru porównuje się sygnał na obu jego końcach i na tej podstawie oblicza

tłumienie sygnału. Ogólnie rzecz biorąc, media obsługujące szersze pasmo analogowe przy niewielkim stopniu tłumienia

mają większą przepustowość w paśmie cyfrowym.

4.2 Sygnały i szumy 4.2.1 Przesyłanie sygnałów przez kable miedziane i światłowody

W przewodzie miedzianym sygnałami przenoszącymi dane są poziomy napięcia odpowiadające zerom i jedynkom w

systemie dwójkowym. Poziomy napięcia mierzy się względem napięcia zerowego zarówno w nadajniku, jak i odbiorniku.

Ten poziom odniesienia nosi nazwę ziemi sygnałowej. Ważne jest, aby zarówno urządzenie nadawcze, jak i odbiorcze

odwoływało się do tego samego punktu odniesienia o napięciu zero woltów. Jeśli tak jest, mówi się, że oba urządzenia są

prawidłowo uziemione. Aby sieć lokalna działała prawidłowo, urządzenie odbiorcze musi właściwie interpretować zera i

jedynki transmitowane jako poziomy napięcia. Ponieważ współczesne technologie sieci Ethernet zapewniają szybkości

przesyłania danych rzędu miliardów bitów na sekundę, każdy bit musi zostać zinterpretowany prawidłowo, mimo że czas

jego trwania jest bardzo krótki. Oznacza to, że sygnał po przejściu przez kabel i złącza musi zachować jak najwięcej ze

swojej początkowej mocy. Ponieważ pojawiać się będą coraz szybsze protokoły Ethernet, nowe instalacje należy

wykonywać przy użyciu jak najlepszych kabli, złączy i urządzeń sprzęgających, takich jak bloki zaciskowe i panele

połączeniowe.

Istnieją dwa podstawowe rodzaje kabli miedzianych: ekranowane i nieekranowane. W kablu ekranowanym materiał

ekranujący ma za zadanie zabezpieczenie sygnału przenoszącego dane przed szumem pochodzącym ze źródeł zewnętrznych

oraz przed szumem generowanym przez sygnały elektryczne w kablu.

Przykładem takiego kabla jest kabel

koncentryczny . Składa się on ze litego

przewodu miedzianego otoczonego materiałem

izolacyjnym, a następnie ekranem plecionym z

drugiego przewodnika. W sieciach LAN ekran jest uziemiony

elektrycznie, co zabezpiecza wewnętrzny przewodnik przed szumem

energii sygnału na

zewnątrz kabla. Dzięki temu kable koncentryczne charakteryzują się

mniejszym szumem w

porównaniu z innymi kablami miedzianymi, ale

jednocześnie są droższe.

Ponadto konieczność uziemienia ekranu i grubość kabla

koncentrycznego

utrudnia jego instalację.

Istnieją dwa rodzaje kabli o skręconych przewodach: skrętka

ekranowana (STP) i skrętka nieekranowana (UTP).

Skrętka ekranowana jest wyposażona w uziemiony zewnętrzny ekran przewodzący prąd, który izoluje sygnały od

zewnętrznego szumu elektrycznego. W skrętce ekranowanej stosuje się także wewnętrzne ekrany foliowe zabezpieczające

każdą z par przewodów przed szumem generowanym przez pozostałe pary. Kabel STP jest czasami błędnie nazwany ScTP

(Screened Twisted Pair). ScTP odnosi się jednak do skręcanych i ekranowanych kabli kategorii 5 lub 5e, natomiast

terminem STP określa się specyficzny kabel IBM, który posiada jedynie dwie pary przewodów. Skrętka ekranowana

ScTP jest droższa, trudniejsza w instalacji i rzadziej używana niż skrętka nieekranowana. Skrętka nieekranowana jest

bardziej narażona na szum zewnętrzny z powodu braku ekranu, ale jest ona używana częściej ze względu na niższą cenę i

łatwość instalacji. W kablach światłowodowych dane są przenoszone w postaci sygnałów polegających na zmianach

intensywności światła odpowiadających zerom i jedynkom systemu dwójkowego. W kablu o tej samej długości natężenie

sygnału świetlnego nie spada w takim stopniu jak moc sygnału elektrycznego. Sygnałów optycznych nie zakłóca szum

elektryczny, a światłowodów nie trzeba uziemiać, chyba że koszulka zawiera metal lub linkę wzmacniającą. Dlatego

używane są one do połączeń między piętrami i budynkami. Coraz niższe koszty i coraz większe wymagania co do szybkości

sprawiają, że światłowody mogą stać się powszechniejszym medium w sieciach lokalnych.

4.2.2 Tłumienność i tłumienność przejścia w kablu miedzianym

zewnątrz. Ekran zmniejsza także straty poprzez ograniczenie emisji

elektrycznym z

Tłumienność jest to spadek amplitudy sygnału na całej długości łącza. Długie kable i

wysokie częstotliwości sygnału zwiększają tłumienność. Z tego względu testery

okablowania mierzą tłumienność w kablu przy użyciu największych

częstotliwości, które dany kabel może znamionowo przesyłać. Tłumienność wyraża się w

decybelach (dB) przy użyciu wartości ujemnych. Mniejsza wartość bezwzględna tłumienności oznacza lepszą

wydajność łącza. Na tłumienność

składają się różne czynniki. Rezystancja

przewodu miedzianego powoduje utratę części energii elektrycznej

sygnału w postaci ciepła. Energia sygnału jest także tracona poprzez

izolację kabla oraz z powodu impedancji wywołanej

niesprawnością złączy.

Impedancja jest miarą oporu przewodnika względem

prądu zmiennego; jej jednostką jest om. Określona standardem

impedancja kabla kategorii 5 wynosi 100 omów. Nieprawidłowe

podłączenie złącza do kabla kategorii 5 powoduje, że złącze ma inną impedancję niż

sam kabel. Taka sytuacja nosi nazwę nieciągłości lub niedopasowania impedancji.

Nieciągłość impedancji zwiększa tłumienność, ponieważ część wysyłanego sygnału — zamiast zostać przesłana do

odbiornika — zostanie odbita z powrotem do urządzenia wysyłającego, podobnie jak ma to miejsce w przypadku echa.

Efekt ten potęguje się, gdy istnieje wiele nieciągłości powodujących odbicie kolejnych części pozostałego sygnału z

powrotem do nadajnika. Gdy z kolei odbicie napotka

pierwszą nieciągłość, część sygnału odbija się w

echa. Echo dociera do odbiornika w różnych odstępach czasu,

wielokrotnego

określenie wartości właściwego sygnału. Proces ten nosi

nazwę rozsynchronizowania i jest przyczyną błędów w

transmisji danych.

Połączone skutki tłumienia sygnału i nieciągłości

impedancji na linii komunikacyjnej noszą nazwę

tłumienności przejścia. Prawidłowe funkcjonowanie sieci

wymaga, aby wszystkie kable i złącza miały

jednakową impedancję, bez jakichkolwiek nieciągłości w

całej instalacji.

4.2.3 Źródła szumu w kablach miedzianych

Na szum składa się wszelka energia elektryczna w

kablu

transmisyjnym, która utrudnia zinterpretowanie

przez odbiornik danych wysyłanych z nadajnika.

Procedura certyfikacji TIA/EIA-568-B wymaga

obecnie testowania kabli pod kątem różnego

rodzaju szumów. Przesłuch polega na

przeniesieniu sygnału z jednego przewodu do

drugiego znajdującego się w pobliżu. Zmiana

napięcia w przewodzie generuje energię

elektromagnetyczną. Energia ta promieniuje z

przewodu, podobnie jak sygnał radiowy z

nadajnika. Sąsiednie przewody w kablu działają jak

anteny, odbierając wygenerowaną energię, która

zakłóca przesyłanie danych w tych przewodach.

Przesłuch może także pochodzić od sygnałów z innych kabli

leżących w pobliżu. Nazywa się on wtedy przesłuchem obcym (ang. alien crosstalk). Przesłuch

stanowi większy problem przy wyższych częstotliwościach transmisji. Urządzenie testujące kable mierzy przesłuch,

wysyłając sygnał testowy do jednej pary przewodów. Następnie tester mierzy amplitudę niepożądanego sygnału

(przesłuchu) indukowanego w innych parach przewodów w tym kablu. Efekt przesłuchu wykorzystuje się w skrętkach w

celu zmniejszenia szumu. W skrętce para przewodów służy do transmisji jednego sygnału. Para ta jest skręcona w taki

sposób, aby każdy przewód doświadczał podobnego przesłuchu. Ponieważ szum będzie identyczny w obu przewodach,

łatwiejsze będzie jego wykrycie i odfiltrowanie w urządzeniu odbiorczym. Skręcenie pary przewodów pomaga także

zredukować przesłuch danych i szum pochodzący z sąsiedniej pary. Skrętka nieekranowana wyższych kategorii wymaga

gęstszego skręcenia każdej pary przewodów w kablu, aby umożliwić zmniejszenie przesłuchu na wyższych

częstotliwościach transmisji. Aby zapewnić niezawodną komunikację w sieci lokalnej, przy zakładaniu złączy na końcach

skrętki nieekranowanej przewody należy rozkręcać na jak najkrótszym odcinku.

4.2.4 Rodzaje przesłuchu

kierunku pierwotnego sygnału, tworząc efekt

utrudniając

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: