MacLean Alistair - Ostatnia granica.pdf - e-Book - stupcia3

Tytuł: "Ostatnia granica"

Autor: Alistair McLean

Ostatnia granica

Rozdział pierwszy

Wiał silny północny wiatr i nocne powietrze przejmowało chłodem do szpiku

kości. Na białej, śnieżnej pustyni nie było śladu życia. Pod zimnym światłem

gwiazd puste, skute mrozem pole ciągnęło się nieruchome i martwe jak okiem

sięgnąć, aż po majaczący w dali horyzont. Nad wszystkim wisiała grobowa

cisza..

Ale ta pustka, o czym Reynolds wiedział, była pozorna. Podobnie jak brak życia

i cisza. Tylko śnieg istniał naprawdę. Śnieg, i ten dojmujący, siarczysty mróz,

który spowijał 20 od stóp do głów lodowym całunem, wywołując gwałtowne,

niekontrolowane dreszcze, niczym u człowieka chorego na malarię. Również

senność, która zaczynała go ogarniać, ~.~2la być pozorna. Reynolds wiedział

jednak, że jest pra-::ziwa i aż za dobrze rozumiał, co oznacza. Świadomie, z

::eterminacją stłumił w sobie myśli o mrozie, śniegu i śnie, Koncentrując całą

uwagę na tym, jak wydobyć się z opresji.

Powoli, z wysiłkiem, starając się nie robić żadnego rbędnego ruchu ani hałasu,

wsunął skostniałą dłoń pod połę płaszcza, wysupłał chusteczkę z kieszonki

garnituru, miął ją w kulkę i włożył w usta. Knebel z chusteczki ; : winien

zmniejszyć widoczna na mrozie kondensację pary z oddechu i stłumić odgłos

szczękania zębami, a jedno i drugie mogło go przecież zdradzić. Odwrócił .się

ostrożnie •» głębokim, zasypanym śniegiem rowie przydrożnym, do którego

wpadł, i wyciągnął dłoń - teraz malowniczo ucęt-kowaną mrozem w biało-sine

plamy - szukając kapelusza, który zgubił, gdy zawadził o niską gałąź stojącego

opodal drzewa. Znalazł go i powoli przyciągnął do siebie. Najdokładniej, jak

tylko pozwoliły mu na to zziębnięte i niemal bez czucia palce, pokrył wierzch i

rondo grubą warstwą swegu. wepchnął kapelusz głęboko na widoczne z daleka

«*mne włosy, i groteskowo wolnym ruchem uniósł głowę i

6 • Alistair MacLean

ramiona, wysuwając najpierw kapelusz a potem oczy nad brzeg rowu.

Mimo gwałtownych dreszczy jego ciało było napięte jak struna, kiedy z

mdlącym uczuciem strachu czekał n;i okrzyk rozpoznania, strzał lub głuchy

szczęk niosący /c sobą nicość z chwilą, gdy kula sięgnie wystawionej na cel

głowy. Ale żaden okrzyk ani strzał nie nastąpiły, co tylko jeszcze wzmogło jego

czujność. Dalsza szybka lustracja horyzontu potwierdziła jednak, że w pobliżu

nie ma żywej duszy.

Poruszając się nadal wolno i ostrożnie, ale wypuściwszy długo wstrzymywany

oddech. Reynolds uniósł się na koła na. Wciąż trząsł się z zimna, lecz już tego

nie czuł, a senność przeszła mu jak ręką odjął. Jeszcze raz przeczesał wzro kiem

cały widnokrąg, teraz powoli i dokładnie, aby nic nic uszło jego bacznym

oczom, i jeszcze raz odpowiedź była taka sama. Ani śladu żywej duszy. Nie

było widać nikogo i niczego oprócz zimnego migotania gwiazd na czarnym nic

boskłonie, płaskiego białego pola, kilku rozrzuconych gru pęk drzew i krętej

drogi obok, zrytej kołami ciężarówek.

Reynolds opuścił się znów do dołu, który upadając zro bił w zasypanym

śniegiem rowie. Musiał chwilę odpocząć Musiał dać sobie chwilę czasu, żeby

złapać oddech, pozwo lic ściśniętym płucom zaczerpnąć raz i drugi powietrza:

zaledwie dziesięć minut minęło odkąd patrol drogowy za trzymał ciężarówkę,

do której się wkradł, i był zmuszony / pistoletem w garści stoczyć krótką,

gwałtowną bójkę z dwoma nic nie podejrzewającymi milicjantami, przeszukują

cymi tył wozu, a potem salwować się ucieczką za opatrzno ściowy zakręt na

drodze i biec, póki starczyło mu sił, aż do kępy drzew, gdzie leżał teraz ledwo

żywy z wyczerpania. Potrzebował też czasu, żeby zastanowić się, dlaczego mili

cja tak łatwo zrezygnowała z pościgu - przecież zdawali sobie sprawę, że

będzie:musiał trzymać się szosy: zejście / niej w dziewiczą biel ciągnącą się po

obu stronach skaza łoby go nie tylko na powolne brodzenie w głębokim śniegu.

ale i na błyskawiczne'odkrycie po świeżych śladach tak dobrze widocznych tej

gwiaździstej nocy. Przede wszy stkim jednak potrzebował czasu, żeby

obmyśleć, co dalej.

Ostatnia granica • 7

|r|u to typowe dla Michaela Reynoldsa, że nie zaprzątał (owy obwinianiem się

czy zastanawianiem, co by yhy wybrał inną drogę działania. Przeszedł twardą

której nie było miejsca na takie luksusy jak ile się o błędne decyzje, na

bezużyteczne wyrzuty, żale i inne niekonstruktywne spekulacje i emo-moglyby

przyczynić się do osłabienia gotowości |. Poświęcił wszystkiego może pięć

sekund na roz-lie ostatnich dwunastu godzin, a potem odsunął to ł na zawsze. Po

raz drugi postąpiłby tak samo. Miał i powody wierzyć swojemu informatorowi

w Wied-Ipodróż samolotem do Budapesztu była na razie liwii w ciągu dni

poprzedzających Międzynarodo-irt-s Naukowy na lotnisku podjęto szczególnie

rygo-le środki ostrożności. To samo dotyczyło wszystkich |h stacji kolejowych,

a dalekobieżne pociągi pasa-(byly przeczesywane przez służbę bezpieczeństwa.

*'i»la więc tylko szosa: najpierw nielegalne przej-! granicę - niewielki wyczyn,

jeśli się miało facho-oc, a Reynolds taką miał - a potem jazda na gapę jfcnrówką

zmierzającą w kierunku wschodnim. Ten |>rmator nadmienił, że na

przedmieściach Budape-l /. pewnością rozstawione patrole drogowe i Rey-/. tym

liczył, co jednak zaskoczyło go zupełnie i yn\ nikt go nie przestrzegł, to blokada

za Komaro-|lkadziesiąt kilometrów od stolicy. Po prostu jedna fc/.y, która mogła

przydarzyć się każdemu, a przy-lit,- właśnie jemu. Reynolds wzruszył

ramionami i c przestała istnieć.

*'iueż było dla niego typowe - a może raczej typo-

•urowych reguł wpajanych mu podczas długiego że jego myśli o przyszłym

działaniu były ściśle

kowane, biegnące jednym wytyczonym torem, Jlicym do osiągnięcia

określonego celu. Przy czym Iczucia emocjonalne, które normalnie towarzyszą

ulom o perspektywach sukcesu lub tragicznych

•\ ach porażki, nie grały roli w jego błyskawicz-l.ulacjach, kiedy leżał w ściętym

mrozem śniegu '>i>io głowę nad tym, co robić i oceniając swoje

8 • Alistair MacLean

Ostatnia granica • 9

szansę z chłodnym i bezstronnym obiektywizmem. "Liczy się tylko powierzone

zadanie" powtarzał setki razy pul l kownik. "Twój sukces lub porażka mogą być

niezwykle ważne dla innych, ale dla ciebie nie powinny mieć naj mniejszego

znaczenia. Dla ciebie, Reynolds, konsekwen cje twoich czynów nie istnieją i

nigdy nie mogą zaistnieć, a to z dwóch powodów: myślenie o nich burzy

równowagę i zakłóca osąd, to raz, a dwa każda sekunda zmarnowana na jałowe

rozważania w tych destrukcyjnych kategoriach po winna zamiast tego być

zużyta na wypracowanie sposobu jak się wywiązać z powierzonego zadania."

Powierzone zadanie. To i nic więcej. Mimo woli Re\ nolds wykrzywił się z

goryczą, leżąc w rowie i czekając, a/ oddech wróci mu do normy. Nigdy nie

miał więcej ni/ jedną szansę na sto, a teraz te proporcje pi*zedstawiały się

wielokrotnie gorzej. Ale to nic nie zmieniało: musi dotrzci do Jenningsa i

wyciągnąć go stąd wraz z jego bezcenna wiedzą - tylko to było ważne. A jeśli

on, Reynolds, wpadnie, to po prostu wpadnie, i tyle. Może nawet wpaść tej

nocy, pierwszego dnia swojej misji po półtorarocznym specjał i stycznym

szkoleniu, surowym i bezwzględnym, ukierunko wanym na osiągnięcie jednego

celu - to nie robiło żadne i różnicy.

Reynolds był nadzwyczaj sprawny fizycznie - jak wsz\ scy ludzie pułkownika,

ludzie do specjalnych poruczeń - 11 jego oddech już się niemal uspokoił.

Milicjantów uc.zestni ćzących w blokadzie drogowej musiało być co najmniei l

kilku, gdyż biorąc biegiem zakręt, kątem oka dojrzał pan. | sylwetek

wysypujących się z baraku. Trudno, będzie mu siał zaryzykować: nic innego mu

nie pozostawało. Może zatrzymywali ciężarówki tylko w poszukiwaniu

kontrabaii dy i nie obchodził ich przerażony pasażer na gapę umyka jacy w noc -

chociaż zapewne ci dwaj, których pozostawili jęczących na śniegu, mogą być

zainteresowani pogonią /.l bardziej osobistych względów. Tak czy owak nie

mógł tu| leżeć bez końca, czekając aż zamarznie lub zostanie d( strzeżony przez

jakiegoś bystrookiego kierowcę.

Zdawał sobie sprawę, że będzie musiał pokonać drogi,-! do Budapesztu pieszo,

w każdym razie pierwszy odcinek

sześć kilometrów przebrnie w śniegu po po-opiuro potem wyjdzie na szosę -

musi oddalić się Ikady, /anim znów spróbuje znaleźć jakiś samochód. | na

wschód przed blokadą skręcała w lewo i jemu też 11 wiej iść na lewo, na skróty,

ścinając zakręt, ale z >ny, czyli na północy, płynął w pobliżu Dunaj i nie miał

najmniejszej ochoty znaleźć się w po-i wąskim pasie ziemi między rzeką a

szosą. Nie y, musiał iść w bezpiecznej odległości wzdłuż szo-jzas tak jasnej

nocy, bezpieczna odległość ozna-Ku-m spory dystans. Ten marsz okrężną drogą

• mu godziny.

lajiie gwałtownie zębami - wyjął chusteczkę z ust, ać głęboko powietrza,

którego domagały się przemarznięty do kości, bez czucia w rękach i |/Ktal

niepewnie i zaczął strząsać z siebie zamarzli, patrząc na drogę w kierunku

blokady. Sekundę ?/al już twarzą do ziemi płasko w rowie, z sercem j jak

oszalałe, i rozpaczliwie usiłował wyjąć prawą ii' t •/. kieszeni płaszcza, gdzie

wetknął go po bójce lutami.

liiual teraz, dlaczego nie było im spieszno - mogli Izwolić na stratę czasu. Nie

potrafił jednak zrozu->J głupoty, która kazała mu wierzyć, że może go 1 jedynie

nieostrożny gest lub głośniejszy dźwięk. |lal, /e istnieje coś takiego jak zapach -

zapomniał Mimo nocy nie było żadnych wątpliwości co do " ego pilnie wzdłuż

szosy zwierzęcia: ogar daje /poznać nawet w nikłym świetle. szy nagły okrzyk

jednego z mężczyzn, i podnie-.>: .losów, Reynolds zerwał się na nogi i w

trzech l dopadł kępy drzew: trudno było się spodziewać, że vyputr/.ą na tej

wielkiej białej przestrzeni. On sam bka /dążył jeszcze dojrzeć czterech

mężczyzn z psa-inyo/y. pozostałe trzy psy były innej rasy, tego był

owal się za pień drzewa, którego gałęzi zawdzięczał krótkie i zdradzieckie

schronienie, wyjął pistolet z nt i przyjrzał mu się uważnie. Zrobiona na specjalne

10 « AlistairMacLean

Ostatnia granica • 11

zamówienie, pięknie wykonana belgijka kaliber 6.35, prc cyzyjna i śmiertelna

broń, z której mógł trafić do celu j mniejszego niż ludzka dłoń, z odległości

dwudziestu kro ków, dziesięć razy na dziesięć. Zdawał sobie jednak spra-1 we,

że teraz będzie miał trudności z trafieniem w człowieka z połowy tego dystansu,

gdyż jego przemarznięte i trzęsące się ręce nie były w stanie podporządkować

się dyrektywom płynącym z mózgu. Wiedziony szóstym zmysłem podniósł

pistolet do oczu i usta mu się zacisnęły: nawet w l bladym świetle gwiazd widać

było, że lufa zatkana jest| zamarzniętym śniegiem.

Zdjął kapelusz i trzymając go za rondo na wysokości | ramienia wysunął nieco

spoza drzewa, poczekał parę se kund, potem przykucnął i wyjrzał ostrożnie z

drugiej stro ny pnia. Czterech mężczyzn było już w odległości najwyżej l

pięćdziesięciu kroków, szli zwartym szeregiem, ramię \v | ramię, trzymając na

smyczach wyrywające się psy. Rey nolds wyprostował się, wyjął z wewnętrznej

kieszeni dłu gopis i szybko, ale bez paniki, zaczął wydłubywać z lufy pisoletu

śnieg. Ale odrętwiałe ręce zawiodły go i kiedy długopis wyślizgnął mu się z

zesztywniałych palców, znika jąć czubkiem w wysokiej zaspie, wiedział, że nie

ma go c<> szukać, że już i tak za późno.

Słyszał skrzypienie podkutych butów na twardo ubii nawierzchni drogi.

Trzydzieści kroków, może nawet mnie i Zacisnął zsiniały, skostniały palec na

spuście, przylegaj :> wnętrzem nadgarstka do twardej, szorstkiej kory, goto

wysunąć lufę zza drzewa - musiał z całej siły przyciskać dłoń do pnia, żeby

opanować jej drżenie - a lewą ręk;i sięgnął do pasa po nóż sprężynowy. Pistolet

był przezna czony dla mężczyzn, nóż dla psów, szansę były więc wyrów nane,

gdyż milicjanci zbliżali się do niego idąc ławą prze/1 całą szerokość szosy, z

karabinami dyndającymi na rami< nach - niewprawni amatorzy, nie mający

pojęcia ani walce, ani o śmierci. Albo raczej szansę byłyby prawic j równe,

gdyby nie pistolet: pierwszy strzał mógł oczyścii zatkaną lufę, a mógł też urwać

Reynoldsowi dłoń. Pt-i l saldo więc jego szansę przedstawiały się o niebo

gorzej, | ale misja taka jak ta w ogóle nie dawała mu wielkich szans

łli'.| wciąż miał przed sobą określone zadanie i to 'Iliwialo wszelkie działania

oprócz czysto samo-

TC/ynowy szczęknął głośno i wysunęło się długie

. iscio centymetrów, dwustronne stalowe ostrze,

aielo złowrogo w świetle gwiazd, gdy Reynolds

ic zza pnia wymierzając pistolet w najbliższego

i Palec zacisnął mu się na spuście, znierucho-

l u/nil się i w chwilę potem Reynolds cofnął się za

|<'K<> rękę znów opanowało niepohamowane drże-

ach poczuł nagłą suchość: dopiero teraz poznał

it alych trzech psów.

yszkolonymi wiejskimi milicjantami, choćby i mi, miał szansę sobie poradzić, z

ogarem rów-lylko szaleniec mógłby się targnąć na walkę z tresowanymi

dobermanami, najzacieklejszymi i i-js/ymi psami na świecie. Szybkie jak wilki,

silne irki alzackie, nieustraszone i bezwzględne, dodawały się zwyciężyć

jedynie śmierci. Reynolds nii- zawahał. Ryzyko, które chciał podjąć, już nie

H'in, ale stuprocentowym samobójstwem. Nadal <•!*/(> było zadanie, jakie miał

wykonać. Pozosta-\ciit. choćby jako więzień, mógł żywić iskierkę ii'śli da sobie

rozszarpać gardło przez doberma-imings, ani jego sekrety nigdy nie wrócą do

ro-krnju.

ils oparł czubek noża o drzewo, wcisnął ostrze z schował nóż do skórzanej

pochwy i położył na l kapeluszem. Sekundę później rzucił pistolet do "•/onych

milicjantów i wyszedł na drogę i światło ckami wysoko podniesionymi do góry.

nl/icstu minutach doszli do milicyjnego baraku. ires7.towanie jak i długi marsz

na mrozie przebie-uliiych incydentów. Reynolds spodziewał się w ni rn/ie

brutalnej szarpaniny, a w najgorszym poturbowania kolbami karabinów i

podkutymi f milicjanci byli spokojni, niemal uprzejmi i nie .'iiiowu ani

wrogości, nawet ten z wielkim sinia-

12 • Alistair MacLean

kiem na twarzy, już podpuchniętej po wcześniej zadanym ciosie pistoletem

Reynoldsa. Oprócz pobieżnego przeszukania, czy nie ma przy sobie innej broni,

nie napastowali | go więcej, nie zadawali żadnych pytań ani nie żądali oka zania

dokumentów. Ta powściągliwość skonsternował;; Reynoldsa: nie tego się

spodziewał w państwie policyjnym

Ciężarówka, do której się wkradł, dalej stała w tym samym miejscu, jej

kierowca gwałtownie protestował i gestykulował obiema rękami, przekonując

dwóch mili cjantów o swojej niewinności -jak się Reynolds domyślił.

podejrzewano go zapewne, że wiedział o obecności pasa zera na gapę.

MacLean Alistair - Ostatnia granica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: