Nora Roberts - Zamek Colhounów 04 - Na zawsze twój.pdf - Różne - Neo-Queen_Serenity

SUZANNA

PROLOG

Bar Harbor, 1965

Od chwili gdy ją zobaczyłem, moje Ŝycie zmieniło się nieodwracalnie. Od tego czasu

minęło ponad pięćdziesiąt lat. Jestem juŜ stary i siwy, moje ciało jest słabe, ale wspomnienia

wciąŜ są pełne siły i barw.

Od czasu gdy przydarzył mi się atak serca, lekarz kazał mi codziennie odpoczywać.

Wróciłem więc na wyspę - na jej wyspę, gdzie wszystko się dla mnie zaczęło.

Wyspa zmieniła się, podobnie jak i ja. PoŜar w czterdziestym siódmym roku dokonał

wielu zniszczeń. Pojawiły się jednak nowe budynki i nowi ludzie. Zatłoczone samochodami

ulice nie mają takiego uroku jak wtedy, gdy jeździły po nich powozy. Ale i tak miałem

szczęście, Ŝe mogłem zobaczyć wyspę, jaką była kiedyś i taką, jaka jest teraz.

Mój syn jest juŜ dorosłym męŜczyzną, dobrym człowiekiem, który z własnego wyboru

utrzymuje się z pracy na morzu. Nigdy nie potrafiliśmy się zrozumieć, ale udaje nam się

pozostawać w dobrych stosunkach. Ma ładną, cichą Ŝonę i syna. Mały Holt jest dla mnie

wielką radością, moŜe dlatego, Ŝe wyraźnie widzę w nim siebie, własną niecierpliwość, ogień

i pasje, takie same jak te, które kiedyś wrzały we mnie. Gdybym miał przekazać mu tylko

jedną wskazówkę, to poradziłbym, Ŝeby chwytał Ŝycie pełnymi garściami i brał z niego tyle, ile

zdoła pochwycić.

Moje Ŝycie było spełnione i wdzięczny jestem losowi za lata spędzone z Margaret. Nie

byłem juŜ młody, gdy została moją Ŝoną. Nie łączyła nas płomienna namiętność, lecz

spokojne, bezpieczne ciepło domowego ogniska. Było mi z nią dobrze i mam nadzieję, Ŝe ona

równieŜ była ze mną szczęśliwa. JuŜ niemal dziesięć lat minęło, odkąd odeszła, i często ją

wspominam.

Przesiaduje mnie jednak wspomnienie innej kobiety, tak boleśnie wyraźne i pełne, Ŝe

upływ lat nie przyćmił go w najmniejszym nawet stopniu. Teraz, gdy sam juŜ stoję nad

grobem, mogę sobie pozwolić, by znów otworzyć się na to uczucie, przywołać wszystko, czego

nigdy nie udało mi się zapomnieć. Kiedyś te wspomnienia były zbyt bolesne, więc odciąłem się

od nich. Próbowałem szukać pociechy w butelce, a gdy okazało się to daremne, całą duszą

pogrąŜyłem się w pracy. Malowanie stało się moją ucieczką, ale zawsze wracałem tam, gdzie

kiedyś zacząłem naprawdę Ŝyć i gdzie pewnego dnia umrę.

Tak kochać moŜna tylko raz, a i to przy odrobinie szczęścia. Dla mnie taką miłością

była Blanca.

Spotkałem ją w czerwcu 1912 roku, przed wielką wojną, która rozdarła świat na

dwoje. Wioska Bar Harbor otworzyła się wówczas na bogaczy i stała się schronieniem

artystów. Było to piękne i spokojne lato, lato sztuki i poezji.

Przyszła na urwisko, gdzie pracowałem. Prowadziła ze sobą dziecko. Z pędzlem w

ręku odwróciłem się od płótna i wtedy zobaczyłem ją po raz pierwszy. Stała pośród skal,

smukła i piękna. Wiatr szarpał jej rozpuszczone włosy koloru zachodzącego słońca i ja-

snoniebieską sukienkę. Miała jasną, typowo irlandzką cerę. Jej oczy, patrzące na mnie z

zaciekawieniem i czujnością, miały barwę morza. Właśnie tę barwę desperacko próbowałem

oddać na płótnie.

W chwili gdy ją ujrzałem, wiedziałem, Ŝe muszę ją namalować. Teraz myślę, Ŝe

wiedziałem równieŜ, iŜ będę musiał ją kochać.

Przeprosiła za to, Ŝe przeszkadza mi w pracy. W jej uprzejmym, miękkim głosie

pobrzmiewał śpiewny irlandzki akcent. Chłopiec, którego ze sobą przyprowadziła, był jej

synem. Nazywała się Bianca Calhoun i była Ŝoną innego męŜczyzny. Nad urwiskiem wznosił

się jej letni dom, Towers, okazały zamek zbudowany przez Fergusa Calhouna. Choć byłem na

wyspie Mount Desert dopiero od niedawna, słyszałem o Calhounie i o jego domu. Prawdę

mówiąc, podziwiałem tę budowie, jej arogancję i fantazję, wieŜyczki i mansardy, galerie i

wieŜe.

To miejsce pasowało do stojącej przede mną kobiety. Jej uroda była ponadczasowa.

Była w niej spokojna stałość, niewymuszony, wrodzony wdzięk i skrywane pasje, widoczne w

blasku oczu. JuŜ wtedy byłem zakochany, chociaŜ jedynie w jej urodzie. Jako artysta chciałem

przedstawić tę urodę na swój sposób, ołówkiem lub farbami. MoŜe wpatrywałem się w nią

zbyt intensywnie. Chyba trochę się przestraszyła, ale chłopiec, miał na imię Ethan, nie bał się

mnie.

Wyglądała tak młodo, iŜ trudno było uwierzyć, Ŝe to jej dziecko i Ŝe ma jeszcze dwoje

innych.

Tamtego dnia nie została ze mną długo. Zabrała syna i wróciła do męŜa. Patrzyłem za

nią, gdy szła pomiędzy dzikimi róŜami, ze słońcem we włosach.

Nie mogłem juŜ więcej malować morza. Nie mogłem juŜ przestać myśleć o jej twarzy...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Suzanna zaciągnęła dwudziestopięciokilogramowy worek ściółki do samochodu i z

trudem wrzuciła go na tył. Niektóre obowiązki nie są przyjemne, ale nie ma wyjścia,

pomyślała, i nie miała przy tym na myśli wysiłku fizycznego. Chodziło o coś innego, co

musiała załatwić.

Obiecała rodzinie, Ŝe porozmawia z Holtem Bradfordem. A Suzanna Calhoun Dumont

zwykle dotrzymywała słowa.

Westchnęła, ocierając twarz rękawem. Zmęczyła się. Przez cały dzień była zajęta w

Southwest Harbor, gdzie urządzała ogród wokół nowo wybudowanego domu. Wszystko

wskazywało na to, Ŝe następny dzień równieŜ będzie wypełniony po brzegi. Ślub jej siostry

Amandy miał się odbyć juŜ za tydzień i przygotowania do uroczystości oraz trwający właśnie

remont zachodniego skrzydła sprawiały, Ŝe w domu panował nieopisany bałagan. Wolała

nawet nie myśleć o tym, Ŝe na jej powrót z pracy czeka dwoje pełnych energii dzieci, które

potrzebują czasu i uwagi matki, oraz biurko pełne papierów. A w dodatku jej pomocnik

właśnie tego ranka złoŜył wymówienie.

No cóŜ, chciała prowadzić własną firmę i dopięła swego. Spojrzała na zamknięte

drzwi sklepu. Na wystawie pyszniły się letnie kwiaty. Z tyłu znajdowała się szklarnia. To

wszystko naleŜało do niej - oraz do banku, pomyślała z cieniem uśmiechu - kaŜdy bratek,

petunia i piwonia. Udowodniła, Ŝe do czegoś się jednak nadaje, wbrew wszystkiemu, co przez

wiele lat usiłował jej wmówić były mąŜ.

Miała dwoje bardzo udanych dzieci, kochającą rodzinę oraz firmę, która zajmowała

się ogrodami i architekturą zieleni. Bax nie miałby juŜ prawa powiedzieć jej, Ŝe jest tępa i

nudna. Tym bardziej Ŝe właśnie włączyła się w niecodzienną przygodę, której początki

sięgały osiemdziesiąt lat wstecz: poszukiwania bezcennego szmaragdowego naszyjnika,

niegdyś najcenniejszego klejnotu prababci Bianki. Oprócz rodziny Calhounów naszyjnik

pragnęli zdobyć równieŜ złodzieje, gotowi na wszystko kryminaliści o międzynarodowej

sławie.

Dotychczasowy udział Suzanny w poszukiwaniach ograniczał się do kibicowania.

Wszystko zaczęło się od tego, Ŝe jej siostra, C. C. , zakochała się w Trentonie St. Jamesie III, z

tych St. Jamesów, którzy byli właścicielami wielkiej sieci hoteli. Trenton z kolei wpadł na

pomysł, by przekształcić część Towers w luksusowy pensjonat i w ten sposób wyciągnąć

rodzinę z nieustannych kłopotów finansowych. Stara legenda rodzinna przedostała się tym

sposobem do prasy, wywołując łańcuch zdarzeń, czasem niebezpiecznych, a niekiedy wręcz

absurdalnych.

Amanda omal nie straciła Ŝycia, gdy zdesperowany rabuś, William Livingston,

ogarnięty obsesją na punkcie naszyjnika, skradł część rodzinnych dokumentów w nadziei, Ŝe

trafi w nich na jakiś ślad prowadzący do szmaragdów. Wkrótce po tym druga siostra Suzanny,

Lilah, równieŜ znalazła się w niebezpieczeństwie. Od tego czasu upłynął juŜ tydzień, a policja

nie wpadła na Ŝaden ślad Livingstona czy teŜ Ellisa Caufielda, pod takim bowiem nazwiskiem

występował ostatnio.

To dziwne, pomyślała Suzanna, do jakiego stopnia dom oraz zaginione szmaragdy

zmieniły los całej rodziny. Najpierw chęć zakupu Towers przywiodła do nich Trenta, co

zakończyło się jego ślubem z C. C.. Potem Sloan O'Riley, projektant nadzorujący przebu-

dowę, zakochał się w Amandzie. Następnie Max Quartermain, nieśmiały profesor historii,

zwariował na punkcie trzeciej siostry, Lilah, i obydwoje omal nie zginęli. A wszystko przez

szmaragdy.

Czasami Suzanna wołałaby, aby mogli zapomnieć o naszyjniku prababci. W głębi

duszy była jednak przekonana, podobnie jak cała rodzina, Ŝe los chce, by klejnot, który

Bianca ukryła przed swą tragiczną śmiercią, znalazł się właśnie teraz. Szukali go więc, nie

lekcewaŜąc Ŝadnego, nawet najsłabszego śladu. A teraz Max odnalazł nazwisko artysty,

którego Bianca kochała, i kolejnym ogniwem w łańcuchu poszukiwań miał być jego wnuk,

Holt Bradford.

Tu właśnie do akcji musiała włączyć się Suzanna. Nie znała Holta dobrze. Nie sądziła,

by ktokolwiek znał go dobrze, ale pamiętała go ze swoich szkolnych czasów. Był

pochmurnym, milczącym samotnikiem, co oczywiście podnosiło jego atrakcyjność w oczach

dziewcząt. Suzanna omal go nie przejechała, gdy jako świeŜo upieczony kierowca potrąciła

jego motocykl.

Co prawda nic mu się nie stało, a poza tym to ona miała pierwszeństwo, jednak do tej

pory pamiętała gniewne spojrzenie jego ciemnoszarych oczu. Miała nadzieję, Ŝe Holt

zapomniał o tym zdarzeniu, przecieŜ minęło juŜ ponad dziesięć lat! W kaŜdym razie obiecała

Lilah, Ŝe z nim porozmawia. Jako wnuk Christiana Bradforda mógł słyszeć coś o naszyjniku.

Holt wrócił do Bar Harbor zaledwie przed kilkoma miesiącami. Mieszkał w tym

samym domku, który w czasach romansu z Biancą naleŜał do jego dziadka. Suzanna miała w

sobie irlandzką krew i głęboko wierzyła w przeznaczenie. Skoro Bradford znów pojawił się w

domku, a Calhounowie nadal mieszkali W Towers, było jasne, Ŝe wspólnie muszą znaleźć

klucz do tajemnicy, która prześladowała ich rodziny od pokoleń.

Prosty, drewniany domek stał nad brzegiem morza, w cieniu dwóch wielkich wierzb.

Dokoła nie było ani jednego kwiatka. Trawa była świeŜo skoszona, ale oko profesjonalistki

natychmiast wypatrzyło miejsca, w których naleŜało jej dosiać.

Wysiadła z samochodu i podeszła do drzwi, ale zanim zdąŜyła zastukać, usłyszała

szczekanie psa i męski głos. Odwróciła głowę. Od bocznej ściany domu odchodził

rozchwiany, drewniany pomost, przy którym cumowała niewielka, śnieŜnobiała łódź moto-

rowa. W sterówce siedział opalony czarnowłosy męŜczyzna, zajęty polerowaniem

mosięŜnych części wyposaŜenia. Był bez koszuli, tylko w obciętych na krótko dŜinsach.

Suzanna zauwaŜyła jego smukłe dłonie o długich palcach i zastanawiała się, czy odziedziczył

je po dziadku artyście.

Łódka kołysała się łagodnie na wodzie. Wysoko na niebie krzyknęła rybitwa.

MęŜczyzna był bez reszty skupiony na swym zajęciu. Wydawało się, Ŝe to, co dzieje się

wokół niego, nic go nie obchodzi.

Suzanna zbliŜyła się do pomostu.

- Przepraszam bardzo - zawołała z uprzejmym uśmiechem, który jednak natychmiast

zniknął z jej twarzy, gdy męŜczyzna podniósł głowę.

Odniosła wraŜenie, Ŝe gdyby miał pistolet, w jednej chwili znalazłaby się na muszce.

To przejście od swobody i spokoju do pełnego napięcia i czujności było zdumiewające.

Zmienił się, stwierdziła. Z pochmurnego chłopaka wyrósł niebezpiecznie przystojny

męŜczyzna. Rysy twarzy miał znacznie ostrzejsze niŜ kiedyś, a dwudniowy zarost jeszcze to

podkreślał. Jedynie spojrzenie, ostre i przeszywające na wskroś, pozostało to samo.

Nie podniósł się z miejsca ani nic nie powiedział, tylko w milczeniu przeszywał ją

wzrokiem. Poznał ją natychmiast. śaden męŜczyzna nie mógłby zapomnieć tej ponadczasowo

pięknej twarzy. Prawie się nie zmieniła. Nadal miała jasną irlandzką cerę, klasycznie owalną

twarz i rozmarzone niebieskie oczy z długimi rzęsami. Długie, jasne włosy miała związane w

Nora Roberts - Zamek Colhounów 04 - Na zawsze twój.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: