Roberts Nora - Sanktuarium.pdf - ROBERTS NORA - LadyHenrietta

NORA ROBERTS

SANKTUARIUM

CZĘŚĆ PIERWSZA

Kiedy sponiewierany przez burze wracam do domu...

Moje ciało workiem połamanych kości...

John Donne

ROZDZIAŁ 1

Śniło jej się Sanktuarium. Ogromny, stojący na wzniesieniu dom górował

majestatycznie nad wydmami na wschodzie i moczarami w zachodniej części wyspy. Białe,

drewniane ściany srebrzyście połyskiwały w świetle księŜyca. Budynek od ponad stu lat

wyglądał niemal tak samo i stanowił niezbity dowód ludzkiej próŜności. W pobliŜu rósł

pogrąŜony w mroku, pełen cieni i tajemnic dębowy las, przez który cicho i spokojnie płynęła

rzeka. Wśród drzew migotały złociste roje robaczków świętojańskich, a nocne zwierzęta

powoli opuszczały dotychczasowe kryjówki, gdzie zbierały siły do polowania lub ucieczki. W

ciemności kipiało Ŝycie - tajemnicze i okrutne.

Wąskie, wysokie okna Sanktuarium były zupełnie ciemne. śadne światła nie

zapraszały na piękne werandy, nie zachęcały do otworzenia okazałych drzwi. Była głęboka

noc, a w powietrzu unosił się jedynie wilgotny oddech morza. Wiatr szeleścił wśród gałęzi

ogromnych dębów i potrząsał liśćmi palm, które wydawały suche, trzaskające dźwięki. Białe

kolumny, jak stojący na warcie Ŝołnierze, w milczeniu pilnowały szerokiej werandy, ale nikt

nie otworzył ogromnych, frontowych drzwi i nie wybiegł na powitanie.

Była coraz bliŜej. Słyszała, jak pod jej stopami skrzypią muszelki i piasek. Poruszane

przez wiatr dzwoneczki pobrzękiwały delikatnie, wygrywając jakąś cichą melodię.

Zawieszona na werandzie huśtawka skrzypiała łańcuchami, ale nikt na niej nie siedział i nie

podziwiał srebrzystego księŜyca ani spokojnej nocy. W powietrzu unosił się zapach jaśminu i

róŜ piŜmowych, mieszając się ze słoną, morską bryzą. Rozlewająca się po piasku woda

szumiała cicho i jednostajnie, przypominając niezmiennie mieszkańcom Lost Desire, Ŝe

ocean, jeśli tylko przyjdzie mu na to ochota, bez trudu zdoła pochłonąć ten niewielki skrawek

lądu, i wszystko, co się na nim znajduje.

Szum morza, tak nieodłącznie związany z jej dzieciństwem sprawił, Ŝe poczuła się

znacznie lepiej. Wiele lat temu biegała tutaj po lesie swobodna jak sarna, bez lęku

przemierzała moczary, a na piaszczystych plaŜach ścigała się z falami. Robiła to wszystko z

beztroską, na którą moŜe sobie pozwolić jedynie dziecko. Teraz, będąc dorosłą kobietą,

ponownie znalazła , się w domu. Szybko pokonała schody, przeszła przez werandę i połoŜyła

dłoń na ogromnej, mosięŜnej gałce, która w świetle księŜyca połyskiwała jak zagubiony

skarb. Zamknięte.

Przekręciła gałkę w prawo, potem w lewo, w końcu zniecierpliwiona szarpnęła

ogromne, mahoniowe drzwi. Wpuśćcie mnie, pomyślała, a serce zaczęło walić jej w piersiach

jak oszalałe. Przyszłam do domu. Wróciłam.

A jednak główne wejście było zamknięte na klucz. Kiedy przycisnęła twarz do szyby

wysokiego okna tuŜ obok, zobaczyła jedynie panującą wewnątrz nieprzeniknioną ciemność.

Zaczęła się bać.

Teraz juŜ biegła. Chcąc okrąŜyć dom, ruszyła szybko przez taras, na którym kwiaty

tłoczyły się w glinianych doniczkach. Równe, jasne rzędy lilii w ogrodzie tańczyły

niespokojnie na wietrze. Melodia poruszanych przezeń dzwoneczków brzmiała ostro i

nieczysto, a szelest liści zmienił się w ostrzegawczy syk. Usiłowała pokonać następne drzwi z

płaczem waląc w nie pięściami.

Proszę, błagam, nie zamykajcie się przede mną. Wpuśćcie mnie do środka.

Szlochając i połykając się co krok, szła prowadzącą przez ogród ścieŜką. Spróbuje

jeszcze od tyłu, przez ganek. Nikt nigdy nie zamykał tego wejścia - mama uwaŜała, Ŝe

kuchenne drzwi zawsze powinny być otwarte. Ale nie mogła tam dotrzeć. Nagle wszędzie

dookoła powyrastały drzewa. Były grube i rosły niezwykle gęsto, a ich gałęzie i zwisający z

nich mech zagradzały jej drogę.

Zabłądziła. Co chwila połykała się o wystające korzenie, a kiedy gęste liście

przesłoniły księŜyc, otoczyła ją całkowita ciemność, którą bezskutecznie starała się przebić

wzrokiem. Wiatr wzmógł się - jęczał, zawodził i smagał ją dotkliwie. Sterczące liście palm

karłowatych uderzały niczym miecze. Odwróciła się, ale tam, gdzie jeszcze przed chwilą była

ścieŜka, teraz płynęła rzeka, odcinając jej drogę powrotną do Sanktuarium. Wysokie, rosnące

na jej brzegach trawy kołysały się jak szalone.

Nagle zobaczyła samą siebie stojącą samotnie i popłakującą na drugim brzegu. W tym

momencie zdała sobie sprawę, Ŝe nie Ŝyje.

Jo próbowała się wyrwać ze snu. Z całych sił walczyła z jego ostatnim, obrazami i

przez dobrą chwilę nie mogła wrócić do rzeczywistości Gdy się ocknęła, me mogła złapać

tchu, a jej twarz była wilgotna od potu i łez Po omacku zaczęła szukać nocnej lampki,

strącając przy tym na podłogę ksiąŜkę przepełnioną niedopałkami popielniczkę. Chciała jak

najszybciej rozjaśnić ta czającą ciemność.

Kiedy w końcu zabłysło światło, podciągnęła do góry kolana, objęła je rękami i

zaczęła się delikatnie kołysać, pragnąc odzyskać spokój To był tylko sen, powiedziała sobie.

Po prostu zły sen.

Jest u siebie, we własnym łóŜku, we własnym mieszkaniu - setki kilometrów od

wyspy, na której znajduje się Sanktuarium. Dorosła dwudziestosiedmioletnia kobieta nie

powinna przejmować się głupimi snami.

Mimo to, kiedy sięgała po papierosa, wciąŜ drŜała tak, Ŝe dopiero za trzecim razem

udało jej się zapalić zapałkę.

Zegarek, stojący na stoliku obok łóŜka, wskazywał piętnaście po trzeciej. Ostatnio

coraz częściej budziła się o tej porze. Nie ma nic gorszego, niŜ zdenerwowanie o trzeciej nad

ranem. Spuściła nogi z łóŜka i pochyliła się, by podnieść przewróconą popielniczkę,

zrezygnowała jednak; postanowiła posprzątać cały bałagan rano. Usiadła, a jej zbyt duŜy

podkoszulek sfałdował się na udach. Z całych sił próbowała się opanować.

Nie wiedziała, dlaczego od jakiegoś czasu w snach niezmiennie powraca na Lost

Desire, do domu, z którego uciekła, mając osiemnaście lat. Podejrzewała jednak, Ŝe kaŜdy

student pierwszego roku psychologii bez trudu zdołałby jej wytłumaczyć symbolikę tych

snów. Dom był zamknięty, poniewaŜ szczerze wątpiła, czy, gdyby chciała do niego wrócić,

ktokolwiek przywitałby ją z otwartymi ramionami. Ostatnio trochę się nad tym zastanawiała i

zaczynała się obawiać, Ŝe jest juŜ za późno na powrót.

Poza tym nieuchronnie zbliŜała się do trzydziestki, a to właśnie będąc w tym wieku jej

matka opuściła wyspę. Zniknęła, zostawiając męŜa i trójkę dzieci.

Czy Annabelle kiedykolwiek śni się, Ŝe próbuje wrócić do domu? Czy w jej snach

drzwi równieŜ są zamknięte?

Nie chciała o tym myśleć. Z całych sił pragnęła zapomnieć o kobiecie, która

dwadzieścia lat temu złamała jej serce. Zresztą wszelkie tego typu rozwaŜania od dawna nie

miały juŜ sensu. Od wielu lat Ŝyła bez matki, bez rodziny, z dala od Sanktuarium. Zdołała

nawet przez ten czas odnieść sukces - przynajmniej zawodowy.

Bezwiednie strząsając popiół z papierosa, Jo rozejrzała się po sypialni. Urządziła to

pomieszczenie z ogromną prostotą. ChociaŜ bardzo duŜo podróŜowała po świecie, trudno

byłoby znaleźć tu jakieś pamiątki poza fotografiami. Oprawiała czarno - białe odbitki,

wybierając najbardziej spokojne ze swoich prac, i dekorowała nimi ściany pokoju, który miał

jej dawać wytchnienie.

Na jednym ze zdjęć widać było pustą Ŝelazną ławkę w parku. Na innym samotna

wierzba pochylała swe delikatne gałęzie nad maleńką, lśniącą jak lustro sadzawką.

Oświetlony blaskiem księŜyca ogród stanowił wspaniałe studium cieni, faktur i

kontrastujących ze sobą kształtów. Wyludniona plaŜa w chwilę po zniknięciu słońca za linią

Roberts Nora - Sanktuarium.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: