Roberts Nora - Niebo montany.pdf - ROBERTS NORA - LadyHenrietta

Niebo Montany Nora Roberts

Ten świat, który widać z tej i z tamtej strony,

Zawsze łatwo można w głębi serca schronić;

Do błękitu, który rozciąga się w górze,

Często się wyrywa rozmarzona dusza.

Serce, jeśli zechce, bez trudu odtrąci

Poza zasięg ręki i morza, i lądy;

Dusza zdoła niebo na dwoje rozdzielić,

By Bóg mógł przez szparę przyglądnąć się Ziemi.

Ale Wschód i Zachód w głębi twego serca

stworzą całość, której nie zdołasz rozerwać;

A gdy ktoś ma duszę nieczułą na piękno,

Niebawem na głowę zwali mu się niebo.

Edna St. Yincent Millay

Część pierwsza

Jesień

Ten piękny i przerażający rok...

A.E. Housman

Rozdział pierwszy

Śmierć Jacka Mercy'ego wcale nie zmieniła faktu, że był on

sukinsynem. Zmarł zaledwie siedem dni temu. Był to czas zbyt

krótki, by odsunąć w niepamięć krzywdy, które wyrządził w ciągu

sześćdziesięciu ośmiu lat życia. Opinię tę podzielała zresztą

większość zgromadzonych nad jego grobem osób.

Taką samą uwagę Bethanne Mosebly wyszeptała mężowi na ucho,

gdy stali w wysokiej, zarastającej cały cmentarz trawie. Prawdę

mówiąc, uroczystość pogrzebowa wcale jej nie interesowała. Przyszła

na nią jedynie ze względu na ogromną sympatię, którą darzyła Willę.

Powtarzała to mężowi przez całą drogę z Ennis, nie przestawała

mówić o tym także i teraz.

Bob Mosebly, jak przystało na człowieka, który już przez

czterdzieści sześć lat wysłuchiwał nieustannej paplaniny swej żony,

jedynie chrząknął i puścił jej słowa mimo uszu. Tak samo zresztą

potraktował monotonną mowę wygłaszaną przez kaznodzieję.

I to wcale nie dlatego, by choć trochę lubił Jacka. Nienawidził

starego durnia w takim samym stopniu, jak wszyscy mieszkańcy

Montany.

Ale co komu przyjdzie z obgadywania nieboszczyka, pomyślał

Bob. Był zresztą święcie przekonany, że moce piekielne zrobią

wszystko, by upomnieć się o duszę tego drania.

Ranczerzy, kowboje, kupcy i politycy tłoczyli się na niewielkim

skrawku ziemi położonym niedaleko brzegów Missouri, w

spokojnym, ocienionym przez wysokie pasmo Gór Skalistych zakątku

rancza Mercy. To tutaj, w miejscu, gdzie zazwyczaj wśród wzgórz

pasie się bydło, a konie tańczą na zalanych słońcem pastwiskach, od

pokoleń pod gęstą, falującą trawą grzebani są zmarli członkowie

rodziny Mercych.

Teraz przyszła kolej na Jacka. Już wcześniej zamówił dla siebie

trumnę z drzewa kasztanowego. Jej wnętrze wyłożone było białym

atłasem, na zewnątrz znajdowały się złocone napisy, a w godło

rancza wpleciono ozdobną literę „M". Spoczywający w trumnie Jack

miał na nogach buty z wężowej skóry, na głowie najstarszy i

najbardziej ulubiony filcowy kapelusz z szerokim rondem, natomiast

w ręce trzymał bat.

Jack postanowił, że nawet śmierć nie zdoła powstrzymać go od

drwin z wszystkich i z wszystkiego.

Chodziły słuchy, że Willa, postępując zgodnie z instrukcjami ojca,

zamówiła już nagrobek. Będzie wykonany z białego marmuru, a nie

ze zwyczajnego granitu jak ten, który stał na grobie Jacksona

Mercy'ego. Ma się na nim znaleźć tekst ułożony przez samego Jacka:

Tutaj spoczywa Jack Mercy.

Żył tak, jak chciał i umarł tak, jak tego pragnął.

Niech piekło pochłonie tych, którym się to nie podobało.

Gdy tylko ziemia nieco osiądzie, pomnik ten stanie wśród wielu

innych nagrobków przechylających się na kamienistym terenie. Jest

ich już w tym miejscu sporo. Najstarszy należy do pradziadka Jacka

Mercy'ego - Jebidiaha, który przywędrował tu zza gór i

przywłaszczył sobie tę ziemię, najnowszy -do ostatniej z trzech żon

Jacka, jedynej, która zmarła, zanim zdołał się z nią rozwieść.

Czy to nie ciekawe, zastanawiał się Bob, że wszystkie żony

Mercy'ego obdarowały go córkami? Jakby na przekór temu, że tak

bardzo pragnął mieć syna. Zdaniem Boba, w taki właśnie sposób Pan

Bóg zadrwił sobie z człowieka, który szedł po trupach, aby osiągnąć

to, czego chciał, i któremu udawało się to w każdej dziedzinie, poza

tą jedną.

Bob całkiem nieźle pamiętał wszystkie żony Jacka, chociaż żadna z

nich nie mieszkała na ranczu zbyt długo. Wszystkie miały klasę, to

samo zresztą można powiedzieć o ich córkach. Bethanne, gdy tylko

dowiedziała się, że dwie starsze siostry Willi zjawią się na pogrzebie,

długie godziny spędziła przy telefonie. Żadna z nich, od chwili kiedy

nauczyła się chodzić, nigdy nie stanęła na ziemi należącej do rancza

Mercy.

Jack w ogóle nie chciał ich znać.

Tylko Willi nie zdołał się pozbyć. Została tutaj, ponieważ jej matka

zmarła, zanim jeszcze dziewczynka wyrosła z pieluch. Nie miała żad

nych krewnych, którzy mogliby się nią zaopiekować, w związku z

tym Mercy przekazał Willę w ręce gospodyni, a Bess wychowała ją

najlepiej, jak umiała.

Bob, przyglądając się bacznie spod szerokiego ronda swego

kapelusza, zauważył, że wszystkie córki Jacka są do siebie trochę

podobne. Mają ciemne włosy i taki sam kształt podbródka. Bez trudu

można stwierdzić, że to siostry, chociaż w rzeczywistości w ogóle się

nie znają i nigdy wcześniej się nie spotkały. Nie wiadomo, czy będą

w stanie się dogadać. Przyszłość pokaże również, czy Willa

odziedziczyła wystarczająco dużo cech Jacka Mercy'ego i czy w

związku z tym zdoła pokierować ranczem o powierzchni dwudziestu

pięciu tysięcy akrów.

Willa przez cały czas myślała o ranczu i o tym, co trzeba jeszcze

zrobić. Ranek był jasny, a powietrze niezwykle przejrzyste. Wzgórza

mieniły się niezwykłymi, śmiałymi i niemal kłującymi w oczy

barwami. Góry i doliny pokrywał kobierzec o bajecznych, jesiennych

kolorach, a od zachodnich stoków Gór Skalistych wiał ciepły, suchy

wiatr. Chociaż był to dopiero początek października, a temperatura

pozwalała na noszenie odzieży z krótkimi rękawami, nikt nie

próbował nawet przewidywać, jaką pogodę przyniesie następny

dzień. Wysoko w górach spadł już śnieg. Wyraźnie widać było jego

płaty leżące na szczytach, biel nieśmiało zaczęła również obejmować

lasy. Trzeba spędzić bydło, sprawdzić ogrodzenie, usunąć wszelkie

uszkodzenia, a potem ponownie wszystko skontrolować. Pora

również zasiać ozimą pszenicę.

Teraz to wszystko jest na jej głowie. Willa w tym momencie zdała

sobie sprawę, że ranczo Mercy nie należy już do Jacka. Należy do

niej.

Kaznodzieja mówił o życiu pozagrobowym i o szczęściu

Roberts Nora - Niebo montany.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: