Hassel Sven - Komisarz.pdf - Ebooki - januszjaworek

SVEN HASSEL

KOMISARZ

Tłumaczył z angielskiego Juliusz Wilczur*Garztecki INSTYTUT WYDAWNICZY ERICA

Tytuł oryginału The Commissar

Wielu ucierpiało na wojnie * od głodu, od ran, od mrozu.

Ale najbardziej cierpieli ci, którzy nie nosili broni i ginęli niezauważeni * zaginieni. Cierpieli oni od

ludzkiej ręki. Każde serce widziało ich katów.

A wokół nich kraj, z którego wyrośli, powoli rozszarpywał ich na strzępy. Nordahl Grieg

Tę książkę dedykuję memu staremu przyjacielowi, skandynawskiemu producentowi filmowemu

Justowi Betzerowi, który z entuzjazmem podjął się filmowania moich książek. Sven Hassel

Sumienie żołnierza jest tak szeroko otwarte, jak brama Piekieł. William Shakespeare

Gauleiterowi spieszyło się. Pruł przed siebie bezlitośnie, nie zważając na tłoczących się na

drodze uchodźców. Jego trójosiowy pojazd był wyładowany po brzegi. Miasto opuścił jako

pierwszy. Samochód napełniono zapasami na wiele dni. Stało się tak, ponieważ daleki odgłos dział

czołgowych przekonał Gauleitera, że nadszedł czas, by wyruszyć w podróż. Ze swego licznego

personelu zabrał ze sobą tylko młodą sekretarkę. Wierzyła ona w Fuhrera, Partię i Ostateczne

Zwycięstwo.

Otuliła się szczelniej futrem z norek. Należało kiedyś do bogatej kobiety, która zginęła w Auschwitz.

Czterokrotnie zatrzymywała ich żandarmeria polowa, ale złotobrązowy mundur Gauleitera wystarczał

za hasło do przepuszczenia. Przy ostatnim postoju strażnicy ostrzegli ich, by niejechali dalej.

Następne posterunki, na które się natkną, będą amerykańskie. Zamykały drogę w miejscu, gdzie

skręcała z Hofna Monachium. Sierżant policji wojskowej z brutalną twarzą wetknął lufę swej broni

przez okno samochodu. Gauleiter już przebrał się w cywilne ubranie.

* Chyba nie zgłodniałeś, co, cywilna świnio?

* On jest Gauleiterem * uśmiechnęła się sekretar*

ka, która właśnie przestała wierzyć w Fuhrera, Partię i Ostateczne Zwycięstwo.

Sierżant wydał długi i niski gwizd.

* Słyszeliście to, chłopcy? * zwrócił się do swoich trzech wartowników. * Ta cywilna świnia jest

Gauleiterem!

Wszyscy wybuchnęli śmiechem.

* Jazda * rozkazał sierżant, szturchając Gauleitera lufą pistoletu maszynowego. * Pójdziemy na

spacerek do lasu i popatrzymy, jak dają sobie radę wiosenne krokusy. *Jego oddech śmierdział tanim

koniakiem.

Sekretarka usłyszała trzy serie z broni automatycznej. Żandarmi znów wynurzyli się z lasu. Była już w

połowie drogi przez pola do najbliższej farmy i w ogóle nie usłyszała następnej serii, która rozległa

się za nią. Nim padła twarzą na ziemię, była już martwa.

* Za co u diabła ją zastrzeliłeś? * wrzasnął sierżant poirytowanym głosem.

* Za ucieczkę, no nie? * odparł radośnie kapral Kiścią dłoni wepchnął następny magazynek do swego

pistoletu.

Wkrótce po tym nadjechał następny wyładowany samochód.

Rozdział 1

CZOŁGIATAKUJĄ

* Dr użyna, stój! * doleciał przez radio ochrypły głos Starego.

Z metalicznym trzaskiem odrzucił klapę włazu wieżyczki i jednocześnie wyciągnął z kieszeni swą

starą, obdrapaną fajkę ze srebrnym wieczkiem. Tak doświadczony, twardy żołnierz jak nasz dowódca

drużyny w sercu nadal był stolarzem. Otaczała go aura trocin i drzewnych strużyn. * Do diabła z tym

cholernym sprzętem! * zaklął, z trudem obracając się w wąskim otworze wieżyczki. Nowa, gruba

bielizna zimowa spowodowała, że człowiek jego postury stał się dwukrotnie szerszy w talii. * Gdzie

się szlaja Barcelona i jego banda?

Otworzyłem boczny właz i zmęczonym spojrzeniem obrzuciłem długą kolumnę czołgów,

grzechoczących po brukowanej drodze. Były to ciężkie czołgi, wyposażone w miotacze ognia. Przed

nami musiało znajdować się coś bardzo dobrze bronionego, inaczej te pancerniaki nie szłyby na

czele.

* Hałaśliwa banda cyrulików, no nie? * mruknął Mały, ostrożnie wychylając usmoloną twarz przez

właz dla amunicyjnego. * Jezus, Maria! * wrzasnął, dając nura do środka, gdy ogień wylotowy kilku

diegtiariewów plunął z okien jakiegoś budynku handlowego, stojącego trochę dalej przy ulicy. Nasze

karabiny maszynowe

natychmiast zaczęły gadać w odpowiedzi. Ze wszystkich stron dolatywał tupot biegnących nóg,

zmieszany z jękami i wywrzaskiwanymi rozkazami. Brzmiało to tak, jakby nagle rozwarły się

wszystkie bramy piekła.

Jakaś postać w ziemistym mundurze, niosąca minę magnetyczną, wspinała się po naszym przednim

pancerzu. Nim napastnik zdążył umieścić minę przy podstawie wieżyczki, Mały zmiótł go serią

pistoletu maszynowego.

Ulica w jednej chwili zaroiła się od Rosjan. Wylewali się jak potop ze wszystkich drzwi i okien.

Nagle zobaczyłem rosyjski hełm koło naszego otwartego bocznego włazu. Odruchowo opróżniłem w

wykrzywioną twarz magazynek mego pistoletu. Twarz rozpadła się jak rozbite jajko. * Granaty! *

krzyknął Stary wyszarpując granat trzonkowy z magazynu.

Wyciągam z kieszeni moje granaty obronne i ciskam je przez właz. Karbowane jajka wybuchają z

ostro brzmiącym trzaskiem. Ludzkie wrzaski rozdzierają ciemność.

Dwudziestomilimetrówka ze złością kaszle z okna jednego ze strychów. Małe, niebezpieczne pociski

rykoszetami odbijają się od ścian domów. Wygląda to tak, jakby diabły grały we ping*ponga

eksplodującymi kulkami ognia.

Nie czekając na rozkaz Starego obróciłem wieżyczkę i skierowałem naszą armatę na budynek, z

którego działko 20 mm i diegtiariewy pluły perłowymi sznurami zabójczego światła. Nasza długa

armata ryknęła gwałtownie.

Z niejaką przyjemnością zobaczyłem, jak dwie umundurowane postacie spadły wirując z okna

trzeciego piętra. Na moment zaczepiły o trakcję tramwajową, a potem runęły na bruk z odgłosem

plusku.

Posłałem w budynek jeszcze trzy pociski burzące. Z dachu podniosły się z rykiem płomienie.

Dachówki uderzały o bruk jak potworne gradobicie. Roztrzaskując się na kamieniach. Ogień szybko

przeskoczył z domu na dom. W mgnieniu oka cały ich rząd zmienił się w huczące płomienie.

Przerażeni ludzie skakali z okien, woląc rozbić się o bruk, niż spłonąć żywcem. * Kto ci kazał

otworzyć ogień?! * wściekł się Stary, waląc mnie trzonkowym granatem. * Strzelaj, gdy dostajesz

rozkaz, a nie wcześniej, ty oszalały od prochu skurwielu!

* Gdybym nie strzelił, na bank by nas załatwili! *broniłem się urażony. * Armata jest po to, by z niej

strzelać, może nie?

* Ten budynek, którego tak się dokładnie pozbyłeś, miał być kwaterą dla 1. batalionu. Może to ci trafi

do twojej zakutej pały? Wysłałeś ją kompletnie w diabły! * darł się rozpaczliwie Stary. * Sabotaż,

oto czym to było * stwierdził triumfalnie Heide * albo nie wiem, co oznacza słowo sabotaż! Daj mu

kopa przed sąd wojenny, abyśmy nie musieli nigdy go więcej oglądać! * Musi będzie, co ma zgniłe

jajka w miejscu dla mózgu * szczeknął złośliwie Mały. * Nasrać na własny próg zamiast na śnieg, to

jakby srać soplami lodu. Rozwalmy mu makówę! * Zamknąć się! * warknął w odpowiedzi Stary.

*Gwałtownie zaczął pykać fajkę. * A widzicie tego tam katabasa? * zachichotał Porta. * Biega jak

szalony z Biblią pod pachą i krucyfiksem obijającym się o pępek. Co za szybkość, wygląda, jakby

diabeł wbił mu widły w dupę. * Nigdy nie mogłem wykumać, czemu kapelani tak samo boją się

wyciągnąć kopyta jak my wszyscy, zwykli zasrańcy. Przecież ich ferajna musi mieć chody w

najwyższych sferach! * Święci i cnotliwi tak samo boją się wydać ostatnie pierdnięcie, jak i my

poganie, mój synu * stwierdził filozoficznie Porta. * Rzeczywistość jest taka, że doprawdy tylko

bardzo dobrzy ludzie mogą sobie pozwolić, by stać się religijni.

* Panzer, marsch! * komenderuje Stary, naciągając słuchawki na uszy i przesuwając na miejsce

laryngo*fon. * Druga drużyna za mną!

Zgodnie z nawykiem uniósł nad głową zaciśniętą pięść * sygnał do pójścia naprzód. Silniki maybacha

zawyły i rozgrzewając się grały coraz wyższym tonem. Szerokie gąsienice potoczyły się po

zaścielających ulicę martwych i rannych.

Czołg typu Pantera zatrzymał się nad dołkiem strzeleckim, w którym skryło się dwóch rosyjskich

żołnierzy z elkaemem i czołg zakołysał się wzdłuż swej osi jak kura, przygotowująca się by siąść na

jajach. Rozległy się wrzaski i urwały w jednej chwili. Rosjanie zostali starci na krwawą miazgę.

Czołgi robią ogłuszający hałas. Ich działa i broń maszynowa tłumią wszelkie inne odgłosy. * Tu

Anna! Tu Anna! * powiedział Stary do mikrofonu. * Berta i Cezar zabezpieczyć flanki. Strzelać tylko

do dobrze widocznych celów! Powtarzam: strzelać tylko do dobrze widocznych celów. I chcę od was

wszystkich dostać dokładny meldunek o stanie posiadanej amunicji. Teraz ruszyć dupy i w drogę,

łachudry!

Płomienie liżą wszystkie domy. Pociski grzecho*czą i dzwonią o boki czołgów. Strzelcy karabinów

maszynowych ostrzeliwują je w daremnej nadziei, że mogą wywołać stalowym gigantom jakieś

szkody. Trujący żółty dym przesącza się do czołgów, aż zmęczone oczy załóg pieką i szczypią.

Płonący dach domu zwalił się na czołg typu PzKpfw III. Płomienie strzeliły w górę i w jednej chwili

wóz zmienił się w wybuchającą kulę ognia. Zapasowe beczki paliwa przymocowane do jego tylnego

pancerza powodują, że taki czołg jest podróżującą bombą.

Zimne, wilgotne nocne powietrze śmierdzi dymami wybuchów, krwią i trupami. * Tu Hinka, tu Hinka

* zabrzmiało z odrapanego głośnika. Metaliczny głos dowódcy pułku przedarł się przez panujący w

czołgu hałas. * Piąta kompania przeprowadzi działania oczyszczające. Jeńców należy odsyłać do

batalionu grenadierów. Ostrzegam was! Absolutnie żadnego plądrowania! Złamanie tego zakazu

będzie karane z najwyższą surowością! * Zawsze my! * gderał kwaśno Porta, dodając gazu. *

Cholernie cudowne! Gonią nas, biednych, cholernych szaraków, aż nawet nasze pieprzone skarpety

od tego rzygają. Czemu jestem tak cholernie zdrów i czemu te śliczne pociski komuchów mnie

omijają? Nigdy, nigdy nie odczepię się od tej zasranej wojny i nie dostanę się do ślicznego, czystego

szpitala ze ślicznie czystymi, antyseptycznymi pielęgniarskimi cipami wokół mnie, stęsknionymi, by

skrzyżować oddech z takim rannym, cholernym Arabem jak ja? * Gorące gówno * narzekał gorzko

Mały. * Ryzykuj cholerne życie codziennie i na każdy sposób za pierdoloną markę dziennie.

* To ta zasrana niemiecka armia * warczał ze złością Porta. * Czemu, ach czemu urodziłem się w

takim zwariowanym na punkcie wojny kraju jak Niemcy?

Czuję się zmęczony jak pies, ale wywołana wściekłością energia ciągle ożywia moje sterane ciało.

Na*pchali nas po uszy benzedryną. Przez ostatnie sześć dni nie byliśmy w stanie chwycić więcej, niż

parę minut snu naraz i włóczymy się w jakimś dziwacznym otumanieniu. Najgorsze ze wszystkiego

jest to, że za każdym razem gdy prawie zasypiamy, budzi nas wstrząs i gorzki smak lęku w ustach.

Mały wisi na prętach ochronnych. Ma szeroko otwarte oczy, ale nic nie widzi. Ręce zwisają mu

bezwładnie, w dłoni trzyma zaciśnięty pistolet Wal*ther P*38. Zachowuje się tak, jak my wszyscy.

Nie ośmiela się zasnąć. Zbliżamy się do punktu niebezpieczeństwa, gdy już nie będziemy w stanie

strzec się nadchodzącej śmierci. A ona czeka na nas gdzieś tutaj, być może w postaci wybuchu, a

może jako histeryczny grad pocisków karabinu maszynowego.

Granaty artyleryjskie ze świstem przelatywały

wielkimi łukami ponad miastem, wysyłane przez niewidzialne baterie by uderzać w niewidzialne

cele gdzieś daleko za nami.

Mały zbudził się i szarpnąwszy całym ciałem uderzył głową w dach czołgu. Klnął długo i gorzko. Zza

lewego ucha spływała ciemna krew. Poirytowany tarł ją umazaną w oleju szmatą. * Święta Matko

Kazańska, co za cholerny sen

* mamrotał. * Chodziłem po lesie próbując znaleźć Czerwoną cholernąArmię. Nagle zjawił się

komisarz i wystrzelił ze mnie całe gówno. * Patrzył na nas zupełnie nie rozumiejąc, co widzi. * Do

kurwy nędzy

* powiedział słabym głosem * teraz już wiem. Nie lubię być zastrzelony.

Czołg stanął w miejscu. Błoto i resztki ciał kapią z gąsienic. Biała, maskująca farba, którą został

pomalowany, poszarzała od brudu i prochowych wybuchów.

Przeciągamy się na naszych stalowych siedziskach i otwieramy wszystkie klapy, by wpuścić trochę

świeżego powietrza. Ale napływa tylko trujący, żółty dym i smród śmierci.

Grenadierzy pancerni chyłkiem przesuwają się wzdłuż ścian budynków. Mają najbrudniejszą robotę

ze wszystkich. W nagrodę dostają najczęściej pełny brzuch pocisków z broni maszynowej. Zaczynają

od czyszczenia piwnic z fanatyków, ciężkich wariatów, walczących do ostatniego człowieka i

ostatniego naboju. Ich nagrodą są szeroko poderżnięte gardła. Idioci z wypranymi mózgami, pełnymi

propagandy Ilii Eren*burga. Taki sam gatunek ludzi, jak my, jak ci, co umierają szepcząc

zmiażdżonymi wargami: „Heil Hitler".

Z miejsca, w którym czekaliśmy w zasadzce, widać w dali step * biało*szarawe morze, stapiające

się w dali z odległym horyzontem. Daleko, daleko za nami miasta i wioski podpalone ogniem

artyleryjskim podczas naszego dzikiego ataku płoną gwałtownie.

Gdziekolwiek spojrzeć wściekłe czerwone i żółte błyski rozdzierały ciemności nocy, wyraźnie

wyznaczając morderczą ścieżkę pancernego ataku.

W połowie schodów do jakiejś piwnicy zwisał amerykański dżip Willys z pięcioma bezgłowymi

ciałami. Siedziały w postawach na baczność, jak na paradzie. Wyglądało to tak, jakby potężny nóż

odciął głowy czterech rosyjskich oficerów i ich kierowcy jednym gigantycznym zamachem. Było coś

dziwnego w tych bezgłowych ciałach ubranych nie w polowe mundury khaki, lecz ciemnozielone

ubiory wyjściowe z szerokimi pagonami, połyskującymi w blasku płomieni palącej się nieopodal

gorzelni.

* No i popatrzcie. Takie widoki * odezwał się Porta plując precyzyjnie przez szparę obserwacyjną *

powodują, że człowiek cieszy się, bo jeszcze pozostał przy życiu, nawet jeśli jest ono monotonne i

męczące.

* Jak myślisz, dokąd ta ferajna się wybierała, wbita w takie ciuchy i ze wszystkimi magnesami na

cipy, które dali radę sobie przylepić na biustach? * zapytał zainteresowany Mały. * Musieli zgubić

drogę, by wylądować tam, gdzie robi się wojnę.

* Ja liczę, że wybierali się na imprezkę z jakimiś materacami polowymi * oblizał się na samą myśl. *

Zróbmy im rewizyjkę osobistą * zaproponował Mały, zeskakując z czołgu. * Wybierali się na kurwie

przyjątko, to muszą mieć przy sobie jakieś błyskotki. Na bank, że tak!

Porta z wielką chęcią przecisnął się przez klapę wieżyczki i pochylił nad porucznikiem z szeregiem

wstążeczek na piersi.

* Bohater * zaśmiał się, chowając wstążeczki do kieszeni. * Kupców na nie łatwo znaleźć na tyłach.

* Zręcz*

nymi palcami szybko przeszukał kieszenie oficerów, nie bacząc na zaschniętą krew i potrzaskane

kości.

* Niezbyt wiele złotych zębów ma ta banda *stwierdził rozczarowany Mały, szperając w spryskanym

krwią wozie.

* Perfumowane oficerskie papierosy z papierowymi gilzami * orzekł Porta, wkładając niebieskie

paczuszki do swych specjalnych, tajnych kieszeni.

* Żadnych ciiigar? * spytał Mały, odwracając ciało z niemiłym, stłumionym dźwiękiem. * Zgłupiałeś,

człowieku? * odparł Porta. * Oficerowie Stalina nie palą cygar. To kapitalistyczny zwyczaj!

* No to mamy szczęście, że jesteśmy cholernymi kapitalistami! * Mały roześmiał się głośno,

znalazłszy butelkę najwyższej jakości wódki, którą dostarczano tylko najwyższym funkcjonariuszom

partyjnym, z granatową etykietką staromodnego kroju.

Pojawili się dwaj brudni grenadierzy pancerni, ciągnąc ze sobą wrzeszczącą półnagą kobietę.

Rozpaczliwie próbowała się uwolnić, ale oni tylko zaciskali mocniej chwyt.

* Idziesz z nami, kociaku, chcesz czy nie chcesz * zachichotał lubieżnie jeden z nich. * Będziesz miała

okazję nacieszyć się wojną w naszym towarzystwie.

Zrobim se orgię z pokazami i wszystkim co do tego pasuje.

Ale przerażona kobieta wyraźnie nie miała chęci brać udziału w orgii. Kopnęła jednego z

grenadierów w kolano. Wybuchł litanią obrzydliwych przekleństw i chwycił ją brutalnie za gardło

brudną, mokrą garścią.

* Posłuchaj mnie, dzika kotko * warknął ze złością. * Zachowuj się kulturalnie, albo rozwalę ci tę

ładną twarzyczkę. Ponimajesz, ty bolszewicka suko? Od dawna ani ja, ani mój kumpel nie mieliśmy

żadnego świeżego towaru. Poniatno, bolszewica? Idziesz na orgię i ty będziesz tam główną atrakcją.

Ponimajesz?

* Da * szepnęła zastraszona i wyglądało, że porzuciła wszelkie próby oporu.

* Koniec zabawy * warknął Stary, zataczając łuk lufą swego peemu tak, aby objąć całą trójkę. *

Puścić ją! I to już! Czy może wolicie mały, szybki sąd polowy?

* Teraz słyszałem już wszystko * krzyknął większy z dwóch grenadierów, zsuwając hełm na tył

głowy. *Skończyłeś trzaskać dziobem, dzięciole? To zapnij pas, ty nadęty, udawany dragonie! Puścili

dziewczynę i próbowali chwycić przewieszone przez piersi pistolety maszynowe. Nie zauważyli, że

stoją za nimi Mały i Porta.

* Rączki do góry! Popatrzymy, czy potraficie połaskotać anioły w podeszwy, synkowie! * rozdarł się

Porta z radosnym uśmiechem.

Obaj grenadierzy pancerni zawrócili na pięcie, trzymając peemy w gotowości. Pociski przeleciały

złośliwie świszcząc obok twarzy Porty.

Mały odruchowo przeciął obu grenadierów prawie

w pół serią z pepeszy.

Jeden zwalił się z wnętrznościami wypływającymi z rozwalonego brzucha. Drugi padł na plecy i

próbował popełznąć pod gąsienice czołgu.

* No to cześć! * zaśmiał się Mały. * Popatrzcie co dzieje się z małymi chłopcami, gdy próbują

zwędzić kawałek cipy!

* Czy to było konieczne? * zapytał wzburzony Stary, przesuwając do góry zasłaniający część twarzy

Hassel Sven - Komisarz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: