Rewanz - Liza Marklund.pdf - KRYMINAŁY - Czarna Seria Tytułami - TOMI-3231

LIZA MARKLUND

REWANŻ

CYKL: ANNIKA BENGTZON TOM 4

PROLOG

Kobieta, która wkrótce miała umrzeć, ostrożnie wyszła z bramy i

rozejrzała się szybko wokół. Nie zapaliła światła, toteż klatka schodowa za nią

pogrążona była w ciemności. Jej jasny płaszcz odcinał się niczym duch na tle

ciemnego drewna. Zawahała się, nim weszła na chodnik, jakby czuła się

obserwowana. Parę razy pośpiesznie zaczerpnęła powietrza i na kilka sekund

biała para utworzyła nad nią aureolę. W końcu poprawiła pasek torebki na

ramieniu i zacisnęła mocniej dłoń na uchwycie aktówki. Wyprostowała się i

szybkim krokiem ruszyła w stronę ulicy Götgatan. Było przeraźliwie zimno,

ostry wiatr przenikał cienkie nylonowe pończochy. Ominęła zamarzniętą

kałużę i przez chwilę balansowała na skraju chodnika.

Potem prędko poszła dalej, zostawiając za sobą światło latarni i wchodząc

w ciemność. Mróz i cienie tłumiły nocne odgłosy: szum wentylatora, krzyki

podpitych młodzieńców, odległą syrenę.

Kobieta szła prędko i zdecydowanie. Emanowała pewnością siebie,

pachniała drogimi perfumami. Kiedy nagle zadzwonił jej telefon komórkowy,

była zaskoczona. Zatrzymała się w pół kroku, zesztywniała i szybko

rozejrzała się wokoło. Potem pochyliła się, oparła aktówkę o prawą nogę i

zaczęła szukać w torebce. Z jej postaci biła irytacja i niepewność.

Wyciągnęła telefon i przyłożyła do ucha. Mimo mroku i cieni jej reakcja

nie uszłaby niczyjej uwagi. Irytacja ustąpiła miejsca zdumieniu, by następnie

przejść w złość, a na koniec w strach.

Po skończonej rozmowie stała jeszcze przez chwilę z telefonem w ręce.

Pochyliła głowę, wydawała się nad czymś zastanawiać. Minął ją jadący wolno

radiowóz. Popatrzyła nań z wyczekiwaniem, odprowadziła go wzrokiem, ale

nie zrobiła żadnego gestu, by zatrzymać policjantów.

Wreszcie najwyraźniej podjęła decyzję. Obróciła się na pięcie i poszła z

powrotem tą samą drogą, koło ciemnej drewnianej bramy, do przejścia na

skrzyżowaniu z Katarina Bangata. Czekając, aż przejedzie nocny autobus,

podniosła głowę i popatrzyła wzdłuż ulicy przez plac Vintertullstorget w

kierunku kanału Sickla. Wysoko nad nim wznosiła się główna arena

olimpijska, Stadion Victorii, gdzie za siedem miesięcy miały zostać otwarte

letnie igrzyska olimpijskie.

Autobus przejechał, kobieta przeszła przez obie jezdnie Ringvägen i

zaczęła iść wzdłuż Katarina Bangata. Jej twarz była bez wyrazu, pośpieszne

kroki wskazywały na to, że marznie. Przebyła kładkę nad kanałem Hammarby

i przez centrum prasowe weszła na teren olimpijski. Drobnymi, nieco

nerwowymi krokami skierowała się w stronę stadionu. Wybrała drogę wzdłuż

wody, mimo że tędy było dalej i zimniej. Od Saltsjön wiał lodowaty wiatr, ale

nie chciała, żeby ktoś ją zobaczył. Parę razy potknęła się w całkowitej

ciemności.

Koło poczty i apteki skręciła ku obiektom treningowym, a ostatnie sto

metrów do stadionu pokonała truchtem. Dotarła do głównej bramy zadyszana

i zła. Odciągnęła ją i weszła w ciemność.

— Proszę powiedzieć, o co chodzi, i to szybko — popatrzyła zimno na

osobę, która wyłoniła się z cienia.

Zobaczyła podniesiony młotek, lecz strach już jej nie dosięgnął.

Pierwsze uderzenie trafiło w lewe oko.

EGZYSTENCJA

Tuż za płotem znajdowało się olbrzymie mrowisko. Jako dziecko

studiowałam je z maksymalnie wytężoną uwagą. Stawałam tak blisko, że

owady bez przerwy właziły mi na nogi.

Czasami śledziłam pojedynczą mrówkę od trawnika na podwórku przez

żwirową ścieżkę, wzdłuż łachy piasku aż do mrowiska. Tam postanawiałam

sobie nie spuszczać z niej wzroku, ale nigdy mi się to nie udało. Inne mrówki

pochłaniały moją uwagę. Kiedy było ich zbyt dużo, moje zainteresowanie

kierowało się ku tak wielu miejscom, że traciłam cierpliwość.

Czasami kładłam na mrowisku kostkę cukru. Mrówki były zachwycone

prezentem, a ja uśmiechałam się patrząc, jak się na nim kłębią i ciągną go w

głąb. Jesienią, kiedy zaczynały się przymrozki i mrówki stawały się ospałe,

poruszałam patykiem w mrowisku, żeby je ożywić.

Dorośli krzyczeli na mnie, kiedy zauważyli, co robię. Mówili, że mszczę

pracę mrówek i ich dom. Do dziś pamiętam swoje poczucie

niesprawiedliwości — przecież nie miałam złych zamiarów. Chciałam się

tylko trochę pobawić. Chciałam tchnąć nieco życia w te małe stworzonka.

Zabawy z mrówkami z czasem zaczęły prześladować mnie w snach. Moja

fascynacja tymi owadami przerodziła się w bezimienny strach przed ich

ruchliwością. Kiedy dorosłam, nie mogłam znieść widoku więcej niż trzech

owadów naraz, niezależnie od rodzaju. Gdy nie byłam w stanie ogarnąć ich

wzrokiem, wpadałam w panikę. Fobia zrodziła się w tej samej chwili, gdy

dostrzegłam podobieństwo między mną a tymi błonkówkami.

Byłam młoda i wciąż aktywnie szukałam odpowiedzi na pytania o swoją

egzystencję, tworzyłam w umyśle teorie, które konfrontowałam między sobą

pod różnymi kątami widzenia.

To, że życie miałoby być kaprysem, nie mieściło się w moim

światopoglądzie. Coś mnie stworzyło. Nie wiedziałam jednak, co to mogło

być: przypadek, los, ewolucja czy może Bóg.

Natomiast za prawdopodobne uważałam, że życie jest pozbawione sensu,

i to napawało mnie troską i złością. Jeśli nasz czas na ziemi nie ma sensu, to

nasze życie jawi się jako ironiczny eksperyment. Ktoś umieścił nas tutaj, żeby

obserwować, jak wojujemy, roimy się, cierpimy i walczymy. Czasami ten Ktoś

Rewanz - Liza Marklund.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: