Gordon Lucy - Włoska dziedziczka.pdf - ebooki różne - barbaratomek

LUCY GORDON

Włoska dziedziczka

W tym samym czasie gdy Angie przeżywała swoje miłosne dramaty, o czym mogłaś przeczytać w powieści „ W cieniu

złotej góry", jej przyjaciółka Heather znalazła się w równie dramatycznych sercowych opałach. A wszystko dlatego, że obie

angielskie dziewczyny zakochały się w pełnych temperamentu Sycylijczykach...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Hej, Heather, przyszedł twój sycylijski kochanek.

- Lorenzo nie jest moim kochankiem, tylko... tylko...

- Dobrym kolegą? - podpowiedziała kpiąco Sally. -A szkoda. Wielki, przystojny, ze

zmysłowymi oczyma. Gdyby był mój, nie traciłabym czasu na samotne noce.

- Głośniej już nie możesz? - zdenerwowała się. Heather, zwłaszcza że wzbudziło to

zainteresowanie wszystkich kobiet korzystających z popołudniowej przerwy w najelegantszym

londyńskim domu towarowym. Pracowała w dziale perfumeryjnym „Gossways", a przemądrzała Sally

w stoisku obok.

Heather wstała, uśmiechając się na myśl o Lorenzo Martel-lim, beztroskim młodym człowieku,

który przed miesiącem pojawił się w jej życiu, przyprawiając ją o zawrót głowy.

- Nie wiedziałam, że znacie się z Lorenzem - odgryzła się koleżance.

- Nie znam go, ale pytał o ciebie. Zresztą wygląda, jak na Sycylijczyka przystało. Diabelnie

zmysłowy, samym spojrzeniem zaprasza kobietę do łóżka. Pospiesz się, zanim się nim zajmę!

Heather zachichotała i wróciła do stoiska. Lorenzo przyjechał do Anglii w interesach na dwa

tygodnie, lecz urzeczony delikatną urodą Heather został dłużej, nie mogąc się z nią rozstać. Dziś

wieczorem mieli gdzieś razem wyjść. Ucieszyła się, że zobaczy go już teraz.

Okazało się, że to nie on.

Lorenzo był wysoki, szczupły, z kręconymi włosami, tużprzed trzydziestką, a ten mężczyzna

był nieco starszy. Choć nie tak przystojny, bo rysy miał dość nieregularne, wyglądał dziwnie

niepokojąco, a wrażenie to jeszcze wzmagała delikatna szrama na policzku.

Był równie wysoki, ale mocno zbudowany, o szerokich ramionach i czarnych włosach. Prócz

ciemnych oczu i oliwkowej cery mieszkańca południowych Włoch, kryło się w nim coś jeszcze.

Heather nie umiała tego określić, lecz od razu zrozumiała, co miała na myśli Sally, mówiąc o

zmysłowości. Wynikało to stąd, że wszystkie kobiety oceniał tak samo. Rozbierał je wzrokiem,

zastanawiając się przy tym leniwie, czy akurat na tę miałby ochotę, a jeśli tak, to czy wystarczająco

mocno, by zabiegać o osiągnięcie tego celu.

Heather oniemiała. Jej delikatna twarzyczka była raczej ładna niż piękna, jasne włosy za ciemne

jak na typową blondynkę, a figura zgrabna, choć nie oszałamiająco. A teraz, po raz pierwszy w swym

dwudziestotrzyletnim życiu, spotkała się z tak bezwstydnym, perwersyjnym spojrzeniem.

- Czy to pan chciał ze mną mówić? - spytała po chwili

wahania.

Zerknął na przypięty do białej bluzki identyfikator.

- Owszem. - Miał głęboki, ciemny tembr głosu i nikły cudzoziemski akcent, jakże różny od

jasnego, żartobliwego głosu Lorenza. - Polecił mi panią mój przyjaciel, pan Charles Smith, choć pani

nie musi go pamiętać. Chciałem coś kupić dla kilku pań, z moją matką włącznie. Mama jest już po

sześćdziesiątce, ale jestem pewien, że w skrytości ducha marzy o czymś odrobinkę odważniejszym.

- Chyba wiem, czego jej trzeba - odparła Heather i sięgnęła po odpowiednie perfumy.

Zaimponował jej ten mężczyzna, który tak dobrze rozumiał potrzeby swojej matki.

- To rzeczywiście będzie doskonałe - przyznał. - Jednak teraz przejdźmy do sprawy

delikatniejszej natury. Mam przyjaciółkę, piękną i zmysłową kobietę o imieniu Elena i dość

kosztownym guście. Jest nieco ekstrawagancka i tajemnicza. -Spojrzał Heather głęboko w oczy. -

Wierzę, że się rozumiemy. W przebłysku natchnienia pojęła wszystkie subtelności sytuacji, wolała

jednak nie zastanawiać się, z jakich powodów Elena wybrała sobie właśnie tego mężczyznę, mimo że

nie był zbyt urodziwy.

- Doskonale, sir - rzekła cierpko. - Proponowałbym Głębię Nocy.

- To wyjątkowo do niej pasuje - przyznał bezwstydnie.

Roztarta próbkę perfum na nadgarstku i podsunęła mu rękę.

Wolno wdychał zapach, potem ujął jej dłoń i przysunął bliżej twarzy. Odczuła pierwotną siłę

ukrytą pod towarzyską ogładą, jakby w pięknym ogrodzie krył się gotów do skoku tygrys.

Powstrzymała się od cofnięcia ręki.

- Doskonale - powiedział. - Biorę duże opakowanie.

Heather zaparło dech w piersiach. Duży flakon był najdroższym towarem w całym stoisku.

Trafi się jej wysoka prowizja, która być może wystarczy na ślubną suknię...

Odegnała od siebie tę myśl. Nie warto łudzić się nadziejami, nawet najpiękniejszymi.

- A teraz coś dla miłej i wesołej dziewczyny.

- Letni Taniec wydaje się odpowiedni. Świeży i kwiatowy.

- Nie nazbyt naiwny? - spytał podejrzliwe.

- Z pewnością nie. Niewyszukany, lecz elegancki. Spryskała próbką drugi nadgarstek i

podsunęła mu pod nos.

Heather czuła jego gorący oddech i chciała, by już sobie poszedł. Uznała to za absurdalną

nadwrażliwość, przecież nawet nie patrzył na nią, tylko zamknął oczy i błądził gdzieś w świecie

swoich kochanek.

Trzymał ją beznamiętnie za rękę, jednak nie było w nim spokoju. Ten człowiek we wszystkim,

co robił czy mówił, emanował dziwną, budzącą niepokój pasją. Mógł być niebezpieczny. Dotąd nie

spotkała się z nikim tak groźnym i silnym. Gdy wreszcie otworzył oczy i utkwił w niej wzrok,

wstrzymała oddech.

- Perfetto - mruknął. - Rozumiemy się wręcz idealnie.

Puścił jej rękę, a Heather miała wrażenie, iż budzi się ze snu.

Nadal czuła uścisk na ręku. Trzymał ją delikatnie, lecz z niezwykłą siłą. Wzięła się garść.

- Próbuję zrozumieć moich klientów, signore - odparła. - Taką mam pracę.

- Signore? Zatem mówi pani po włosku? Uśmiechnęła się.

- Trochę, znam też z dziesięć słów sycylijskich. Wspomniała o Sycylii, ponieważ wydawało

się jej, że ówmężczyzna pochodzi z tego samego rejonu, co Lorenzo. I nie pomyliła się.

- Po co uczy się pani naszego dialektu? - spytał z jawnym rozbawieniem.

- Wcale się nie uczę, tylko zapamiętałam kilka zwrotów z rozmów z moim przyjacielem.

- To na pewno jakiś młody przystojniak. Czy mówił, że pani jest grazziusu?.

- Skoncentrujmy się raczej na pańskich zakupach - powiedziała Heather, mając nadzieję, że się

nie czerwieni.

Lorenzo nazwał ją tak właśnie wczoraj, wyjaśniając, że tym słowem określa się na Sycylii

piękne kobiety. Nie powinna dyskutować o tym z nieznajomym, jednak on w przedziwny sposób

potrafił skierować rozmowę na pożądany przez siebie temat. W jego ustach grazziusu zabrzmiało

bardziej uwodzicielsko, niż w ustach Lorenzo.

- Widzę, że poznała pani to określenie nie ze słownika - za uważył. - To ładnie, że przyjaciel

panią docenia.

Heather traciła już cierpliwość. Nic dziwnego, że jej klient miał kilka kochanek, jednak

rozczaruje się, myśląc, że i ona padnie przed nim na kolana.

Miała za sobą ciężki dzień i poczuła się zmęczona.

- Może wrócimy do rzeczy? - spytała.

- Jeśli trzeba. Co jeszcze może mi pani zaproponować?

Heather spojrzała na niego uważnie.

- Wyjaśnijmy coś sobie, signore. Ile przyjaciółek zamierzapan jeszcze hm... uszczęśliwić?

Uśmiechnął się bezwstydnie i wzruszył ramionami.

- Czy to istotne?

- Owszem, jeśli mają różne osobowości.

- Bardzo różne - wyznał. - Chciałbym zaspokoić wszystkie gusta. Minetta jest beztroska, Julia

muzykalna, a Elena bardzo zmysłowa.

Bez wątpienia ten dziwny klient usiłował wytrącić ją z równowagi, mogła wyczytać to z jego

wzroku.

- To bardzo upraszcza sprawę - zauważyła.

- Upraszcza?

- Mężczyzna o trzech nastrojach.

Zdumiała się własną odwagą. Do zadań ekspedientki należało obsługiwanie klientów, a nie

obrażanie ich. On jednak wcale nie wydawał się urażony, tylko raczej rozbawiony dowcipną ripostą.

- Ma pani rację, trzy to za mało. Jest wolne miejsce dla damy z poczuciem humoru i pani

mogłaby je zająć.

- Na pewno bym tam nie pasowała - odparła.

- Nie jestem tego taki pewien.

- A ja wręcz przeciwnie.

- Ciekawe, dlaczego? - roześmiał się.

Heather też się uśmiechnęła. Podjęła jego grę.

- Zacznijmy od tego, że z natury jestem solistką i bardzo nie lubię śpiewać w chórku. Musiałby

się pan pozbyć pozostałych pań.

- Pewnie jest pani tego warta.

- Ale nie wiem, czy pan jest tego wart - droczyła się. - Zresztą nie jestem towarem na sprzedaż.

- A, słusznie, przecież już ma pani kochanka.

Znów to słowo. Dlaczego wszyscy wciąż przypisują jej kochanka?

- Powiedzmy raczej, że młodego człowieka, który mi odpowiada.

- Pochodzi z Sycylii, a pani uczy się jego języka. Pewnie spodziewa się pani wyjść za niego za

mąż.

Heather z przerażeniem poczuła, że się rumieni, więc by to zatuszować, odezwała się nieco

ostrzejszym tonem.

- Jeśli sądzi pan, że zamierzam usidlić mojego przyjaciela, to jest pan w błędzie. Na tym

kończymy rozmowę.

- Przepraszam, to nie moja sprawa.

- W istocie.

- Mam nadzieję, że on nie uwodzi pani obietnicą małżeństwa, by potem zniknąć w swoim

kraju.

- Mnie niełatwo uwieść. Nikomu - odparła pospiesznie, zastanawiając się, po co dodała to

ostatnie słowo.

- Zatem nie wpuściła go pani do łóżka. Albo on jest głupi, albo pani bardzo sprytna.

Zmierzyła się z nim wzrokiem i to, co zobaczyła, wstrząsnęło nią. Pomimo zmysłowo

brzmiących słów, w oczach miał ten sam chłodny, wyrachowany wyraz, jakby w istocie chodziło o

transakcję handlową.

- Ubiera się pani inaczej niż koleżanki - zauważył. - Dlaczego?

Tak właśnie było. W przeciwieństwie do innych ekspedientek, które zgodnie z zachętą

właściciela firmy nosiły nieco śmielsze stroje, Heather uparcie trwała przy konwencji klasycznej.

Najczęściej przychodziła do pracy w czarnej spódnicy i białej bluzce. Szef namawiał ją, by „odsłoniła

nieco więcej", lecz wreszcie dał spokój, widząc, że dziewczyna i tak ma znakomite obroty.

- Sądzę - ciągnął nieznajomy - że jest pani dumną i subtel ną kobietą. Zbyt wyniosłą, by

wystawiać za wiele na widok

publiczny, i na tyle inteligentną, by wiedzieć, że to, co kobieta ukrywa, jest najbardziej pociągające.

Gordon Lucy - Włoska dziedziczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: