Clancy Tom - Gotowosc bojowa.pdf - Clancy Tom - Jurand2007

Tom Clancy

generał Tony Zinni, Tony Koltz

GOTOWOŚĆ BOJOWA

Tytuł oryginału BATTLE READY

Tłumaczenie: KRZYSZTOF BEDNAREK,

PRZEMYSŁAW BIELIŃSKI,

KRZYSZTOF KUREK,

PAWEŁ MARTIN

Żołnierzom Armii Amerykańskie.

To nasze dzieci.

Największy skarb naszego narodu.

Nasi prawdziwi bohaterowie.

Dzięki nim cenię każdą sekundę czterdziestu lat mojej służby. Obdarzyli mnie

największym zaszczytem, jakiego w życiu dostąpiłem - przywilejem dowodzenia nimi.

Tony Zinni

Spis treści

1. „Pustynny Lis” 3

2. 12 000 mil od Filadelfii 17

3. Ostrze włóczni 75

4. Nowy nieporządek świata 109

5. Somalia 157

6. Centralne Dowództwo - CENTCOM 209

7. Wojownik niosący pokój 242

8. Powołanie 285

Wykaz skrótów 302

Podziękowania 303

1. „Pustynny Lis”

Tomahawki namierzały cel. Był 12 listopada 1998 roku. Generał

amerykańskich marines Tony Zinni, wódz naczelny Centralnego Dowództwa Sił

Zbrojnych USA (CENTCOM*[* objaśnienia skrótów na końcu książki]), stał w

pokoju operacyjnym, patrząc na centrum dowodzenia w kwaterze głównej

CENTCOM-u w Tampie na Florydzie. Kierował przygotowaniami do ataku na Irak,

który mógł się okazać najbardziej miażdżący od czasu wojny w Zatoce Perskiej w

1991 roku.

Rozległe centrum dowodzenia wyposażono w biurka, telefony, komputery,

mapy oraz duże i małe ekrany, ukazujące najnowsze doniesienia oraz aktualne

pozycje samolotów i okrętów. Poza zwykłym sprzętem biurowym w oszklonym

pomieszczeniu znajdowały się zabezpieczone linie telefoniczne i wideo, służące do

komunikacji z przełożonymi Zinniego i podległymi mu komandorami. To tu

znajdował się mostek kapitański Zinniego.

Z końcem pierwszej wojny w Zatoce Perskiej Irak zgodził się zniszczyć pod

nadzorem ONZ posiadaną broń masowego rażenia i wycofać się z programów jej

projektowania i tworzenia. Porozumienie to było kłamstwem. Reżim Saddama

Husajna nigdy nie miał zamiaru zrezygnować z programu budowy broni masowego

rażenia. Przez kolejnych siedem lat prowadził wojnę podjazdową z Komisją

Specjalną ONZ (UNSCOM) - misją inspektorów ONZ w Iraku - starając się na

wszelkie możliwe sposoby program ten chronić, kryjąc broń, przemieszczając ją, łżąc,

grając na zwłokę i odmawiając współpracy.

Mandat ONZ obejmował dwie zasadnicze kwestie: przestrzeganie

porozumienia i rozliczanie się z tego. Oznaczało to, że inspektorzy musieli uzyskać

wyczerpujące odpowiedzi na dwa proste pytania: „Czy Irakijczycy spełniają

wymagania ONZ w zakresie zniszczenia broni masowego rażenia i zaprzestania jej

budowy?” oraz „Czy w zadowalający sposób zdają relację z tych czynności?” Brak

współpracy w obu tych kwestiach doprowadził UNSCOM do oczywistego wniosku,

iż Irakijczycy coś ukrywają - albo broń nadal istnieje, albo Irak chce przynajmniej

zachować zdolność do jej produkcji. Inspektorzy ONZ musieli zakładać najgorsze[*

W 2003 roku, w trakcie i po inwazji Stanów Zjednoczonych na Irak, stało się jasne,

że w owym czasie Irakijczycy w rzeczywistości posiadali niewielką ilość broni

masowego rażenia - o ile w ogóle jakaś tam istniała. Wydaje się, że celem ich

wieloletniej rozgrywki było ukrycie możliwości podjęcia budowy takiej broni.].

Kiedy UNSCOM nastawał na realizację mandatu ONZ, Irakijczycy podnieśli

stawkę, jeszcze bardziej utrudniając inspektorom wykonanie ich zadania. Coraz

więcej było gróźb, kłamstw, utrudnień i wrogości. Towarzyszyły im starania

dyplomatyczne, których celem było skłócenie przyjaźnie nastawionych mocarstw

(przede wszystkim Francji, Rosji i Chin) z resztą Rady Bezpieczeństwa ONZ i

wykorzystanie ich wsparcia do sabotowania programu rozbrojeniowego.

W odpowiedzi na każdą eskalację niesubordynacji ze strony Iraku ONZ

groziła atakiem Stanów Zjednoczonych, gdyby inspektorzy opuścili Irak, nie

ukończywszy swojej pracy. Groźby nie uchodziły uwadze Irakijczyków. Kiedy

eskalacja napięcia sięgała szczytu i inspektorzy zaczynali wycofywać się z kraju,

Saddam naraz ustępował i pozwalał im powrócić, za każdym razem jednak osłabiając

ich pozycję.

Tym razem wydawało się jednak, iż Irakijczycy nie ustąpią. Dzień wcześniej,

11 listopada, inspektorzy ONZ znów wyjechali - najwyraźniej na dobre. Kiedy

opuścili Irak, prezydent Clinton dał Zinniemu sygnał do działania. Rozpoczęło się 24-

godzinne odliczanie.

Generał wiedział, że zbliża się moment odpalenia pocisków - chwila prawdy.

Tomahawki to nie samoloty. Kiedy już znajdą się w powietrzu, nie będzie odwrotu.

Bezpośrednia linia łączyła go z Białym Domem, gdzie zasiadał

wiceprzewodniczący Komitetu Szefów Połączonych Sztabów (ICS), generał

lotnictwa Joe Ralston. Ten z kolei miał bezpośrednie połączenie z dowódcą floty,

wiceadmirałem Willym Moore’em, stacjonującym w Bahrajnie. Moore utrzymywał

stałą łączność z ośmioma okrętami, które miały odpalić pierwsze pociski balistyczne.

Zegar wciąż tykał.

Upłynęły 24 godziny. Zinni wcześniej poinformował prezydenta, że atak

można wstrzymać w dowolnym momencie, do sześciu godzin przed planowanym

uderzeniem pocisków w cel. Był to ostateczny termin podjęcia decyzji o odwołaniu

ataku. Zinni potajemnie zostawił sobie jeszcze 15 minut marginesu bezpieczeństwa...

Jednak ostateczny moment na odwołanie decyzji minął. A potem 15 minut,

które Zinni zostawił sobie w zapasie.

Generał wziął głęboki oddech... i zapaliła się kontrolka połączenia z Białym

Domem. Irak znóW Się Ugiął. Zgodził się na Żądania inspektorów ONZ-tu.

Clancy Tom - Gotowosc bojowa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: