Woods Sherryl - Zapomnij i wybacz.pdf - Woods Sherryl - glinka7-1987

CASSIE COLLINS - przywódczyni Calamity Janes. Przepowiadano jej, że wyląduje za kratkami.

Wsławiła się pomalowaniem miejskiej wieży ciśnień na kolor różowy. To przez nią całe grono

żałowało, że wybrali sobie zawód nauczyciela.

KAREN (PHIPPS) HANSON - bardziej znana jako Marzycielka. Miała podróżować po świecie.

Należała do klubów francuskiego . i hiszpańskiego. Zdobywczyni pierwszej nagrody w konkursie

na najpiękniej pomalowaną świnię.

GINA PETRILLO -określana jako najbardziej smakowity kąsek z całej klasy. Swoją popularność

zawdzięczała temu, że nikt w całym mieście nie potrafił piec równie pysznych czekola dowych

przekładańców. Liczne nagrody w lokalnych konkursach na najlepsze wypieki.

EMMA ROGERS - ta dziewczyna potrafiła nieźle wywijać kijem bejsbolowym. Miała nawet

szansę zostać pierwszą kobietą w zawodowej lidze. Należała do klubu dyskusyjnego i paru

innych kółek naukowych. Prymuska. Przewodnicząca klasy.

LAUREN WINTERS - dziewczyna, która miała na wszystko odpowiedź. To obok niej każdy

chciał siedzieć na egzaminie. I to jej wróżono największy sukces. Królowa rodeo oraz gwiaz da

teatrzyku szkolnego.

Pięć bliskich koleżanek ze szkolnej ławy. Różne koleje losu, ale zawsze ta sama przyjaźń - żywa

i szczera. Dla tych pięciu kobiet nadszedł Czas spełnionych marzeń.

Po latach Cassie połączyła się z ojcem swojego dziecka i stworzyła szczęśliwą rodzinę. A co

przydarzyło się Karen?

PROLOG

Gruba, biała koperta wyglądała, jakby kryła w sobie zaproszenie ślubne. Cassie ważyła ją przez

chwilę w dłoni, wpatrując się w stempel na znaczku. Winding River. Stan Wyoming. Jej rodzinne

miasto. Miejsce, za którym tęskniła po nocach, gdy głos serca zagłuszał głos rozUmu, a nadzieja

przezwyciężała żal.

Spójrz prawdzie w oczy, skarciła się w myślach. Twój dom jest już gdzie indziej. Wyjazd z

rodzinnego miasta był najmądrzejszym podarunkiem, jaki mogła sprawić swojej matce.

Przyjaciółki ze szkolnej ławy - Calamity Janes, jak się same nazwały, a to z powodu

permanentnie złamanych serc i talentów do popadania w ciągłe tarapaty - dawno rozpierzchły się

po świecie. Mężczyzna, którego pokochała całym sercem i duszą ... Kto wie, gdzie się teraz

podziewał? Być może powrócił do Winding River i prowadził ranczo, które miał z czasem odzie -

dziczyć po swoim bogatym, despotycznym ojcu. Nigdy o niego nie pytała, bo oznaczałoby to

przyznanie się, że wciąż coś dla niej znaczy, mimo iż ją oszukał i porzucił, i to wtedy, gdy spo-

dziewała się dziecka.

Wodząc palcami po wypukłych literach, poczuła pewien dreszczyk emocji. Co może zawierać

koperta? Zaproszenie na ślub jednej z koleżanek? Zawiadomienie o narodzinach dziecka?

Zresztą, bez względu na to, co w niej jest, przesyłka na pewno obudzi nową falę wspomnień.

Rozerwała kopertę i wyjęła plik białych kartek. Misternie wykaligrafowany nagłówek wyjaśniał

wszystko - spotkanie z okazji dziesięciolecia matury miało się odbyć na początku lipca, czyli już

za dwa miesiące. W liście podano także szczegółowy program obchodów. Zaplanowano

wieczorek taneczny, piknik oraz zwiedzanie nowych obiektów szkolnych. Przewidziano również

mnóstwo czasu na wspominki. A zakończenie zjazdu miało zbiec się w czasie z Dniem Nie -

podległości, czyli doroczną paradą i pokazem ogni sztucznych.

Cassie z miejsca pomyślała o przyjaciółkach. Czy przybędą na to spotkanie? Czy przyjedzie

Gina, która prowadzi włoską restaurację w Nowym Jorku? Czy Emma porzuci na trochę Den ver i

swoją prestiżową kancelarię adwokacką? A Karen, która mieszkała najbliżej, czy będzie w stanie

zostawić na parę dni ranczo i wyrwać się z kieratu codziennych obowiązków? No i oczywiście

Lauren, która pobiła je wszystkie na głowę, stając się jedną z najbardziej kasowych gwiazd

Hollywood. Czy będzie jej się chciało przyjechać do małego miasteczka w Wyoming, i to z

okazji czegoś tak prozaicznego jak rocznica matury?

Na myśl o spotkaniu z przyjaciółkami łzy napłynęły Cassie do oczu; wzruszenie ścisnęło ją za

gardło. Tak bardzo za nimi się stęskniła. Różniły się od siebie, życie każdej z nich potoczyło się

odmiennie, a jednak nie straciły ze sobą kontaktu i mimo upływu lat pozostały sobie bliskie jak

siostry. Wspólnie świętowały cztery śluby, cieszyły się z narodzin kolejnych dzieci oraz

radowały z sukcesów zawodowych całej piątki. A także wspólnie opłakały trzy rozwody - dwa

Lauren i jeden Emmy.

Cassie dałaby wszystko, żeby móc się z nimi zobaczyć, było to jednak absolutnie niemożliwe.

Termin, koszty... nie, to w ogóle nie wchodziło w rachubę·

- Płaczesz, mamo?

- Nie, skądże - zaprzeczyła, ocierając ukradkiem łzy. - Chyba coś mi wpadło do oka.

Jake spojrzał na nią podejrzliwie, a potem jego uwagę przykuła koperta, którą trzymała w ręku.

- Co to jest? - zapytał, próbując zajrzeć jej przez ramię·

- Nic takiego - odparła, zasłaniając kartkę. - List z Winding River.

- Od babci? - Chłopcu zaświeciły się oczy.

Cassie uśmiechnęła się mimo woli. Matka, z którą sama nigdy nie mogła się dogadać, stała się

najważniejszą osobą w życiu jej synka. Może dlatego, że w trakcie swoich rzadkich wizyt

bezwstydnie go rozpieszczała. Miała także zwyczaj dołączać do każdego listu drobną sumę dla

wnuka. A na jego dziewiąte urodziny, kilka miesięcy temu, przysłała mu nawet czek. Jake poczuł

się jak dorosły mężczyzna, !dedy poszedł do banku, żeby go zrealizować.

- Nie, nie od babci - odparła. - Z mojej dawnej szkoły.

- Ze szkoły?

- Zapraszają mnie na zjazd, który ma się odbyć latem.

- Pojedziemy? - Rozpromienił się J ake. - Mamo, ale byłoby fajnie! Tak rzadko odwiedzamy

babcię. Ostatnim razem, gdy tam pojechaliśmy, byłem jeszcze mały.

Nie, wcale nie był już taki mały. Skończył pięć lat, ale dla niego od tamtej pory musiały minąć

całe wieki. A ona nie mIała serca mu powiedzieć, że jeżdżą tam tak rzadko, bo jego ukochana

babcia tak sobie życzy. Choć kłamstwem byłoby twierdzić, że próbowała zabronić Cassie wizyt,

to jednak nigdy nie zapraszała córki z wnukiem. Wolała sama ich odwiedzać i spotykać się z

nimi z dala od wścibskich spojrzeń znajomych i sąsiadów. Bo choć Edna Collins gorąco kochała

wnuka, dotąd nie mogła pogodzić się z tym, że był nieślubnym dzieckiem. Oczywiście całą winą

za to obarczała Cassie.

- Wątpię, kochanie. Obawiam się, że nie uda mi się zwolnić z pracy.

Chłopiec nachmurzył się.

- Założę się, że Earlene puściłaby cię, gdybyś ją poprosiła.

- Nie mogę jej o to prosić - odparła znużonym tonem. - Jest pełnia sezonu turystycznego. Latem

w restauracji zawsze panuje duży ruch. Właśnie wtedy dostaję największe napiwki. A pieniądze

są nam potrzebne, żeby jakoś przetrwać zimę.

Próbowała unikać rozmów o ich niełatwej sytuacji finansowej, żeby nie obarczać

d;ziewięciolatka zbyt wieloma problemami. Chciała jednak, żeby chłopiec wiedział, na co ich

stać. Podróż do Winding River nie była im pisana - bez względu na to, jak bardzo każde z nich

chciało tam pojechać. I to nie koszty wyjazdu, ale wizja utraconych zarobków powstrzy-

my wała ją przed wyrażeniem zgody.

- Mógłbym ci pomóc - zaproponował Jake. - Pomagalbym ci, kiedy jest duży ruch. Earlene na

pewno by mi zapłaciła. - Przykro mi, dziecko, ale raczej wątpię.

- Ale, mamo ...

- Powiedziałam nie, Jake, i skończmy tę rozmowę. - Zeby podkreślić nieodwołalność decyzji,

podarła zaproszenie i wyrzuciła je do śmieci.

W nocy pożałowała impulsywnego gestu i chciała nawet poskładać ,z powrotem strzępki papieru,

ale ich już nie było. Pewnie zabrał je Jake, ale. po co? Winding River nie oznaczało oczywiście

dla niego tego samego co dla niej - błędów, żalów i, gdyby chciała być do końca szczera, par. u

cennych, choć bolesnych wspomnień.

Ale jej syn tego nie rozumiał. Wiedział tylko, że tam mieszka jego babcia - jedyna, poza matką,

bliska mu osoba. Gdyby Cassie mogła przewidzieć', jak bardzo jej syn tęskni za Edną i na co się

zdecyduje, by móc ją znów zobaczyć, spaliłaby ten nieszczęsny list, nie otwierając koperty.

Niestety, kiedy sprawa się wydała, J ake zdążył Śię wpakować w gorsze tarapaty, niż to sobie

mogła kiedykolwiek wyobrazić, a ona sama znalazła się na kolejnym życiowym zakręcie.

ROZDZIAŁ 1

Dziewięcioletni Jake Collins w niczym nie przypominał groźnego przestępcy. Szczerze mówiąc,

kiedy tak siedział przy biurku, na wprost szeryfa, z okularami zsuniętymi do połowy piegowatego

nosa i stopami dyndającymi dobre dwadzieścia centymetrów nad podłogą, wyglądał po prostu jak

mały, wystraszony chłopiec. Kiedy podsunął szkła, Cassie zobaczyła oczy pełne łez. Nie mogła

sobie jednak pozwolić na współczucie, bo to w końcu przez niego serce tłukło jej się teraz w

piersi, a żołądek miała ściśnięty jak pięść.

- To poważna sprawa - odezwał się szeryf Joshua Cartwright surowym tonem. - Chyba to

rozumiesz, chłopcze?

Jake zwiesił głowę.

- Tak, proszę pana - wyszeptał.

- To po prostu kradzież - dorzucił szeryf.

- Niczego tym ludziom nie ukradłem. - Jake uniósł głowę, urazony.

- Wziąłeś od nich pieniądze, ale nie wysłałeś obiecanych zabawek - przypomniał szeryf. -

Zawarłeś z nimi umowę, lecz się z niej nie wywiązałeś. To tak, jakbyś coś ukradł.

Cassie doskonale zdawała sobie sprawę, że szeryf usiłuje traktować jej syna w miarę łagodnie

przez wzgląd na jej szefową. J oshua starał się o nią od ponad pół roku, czyli od czasu, gdy

Earlene znalazła w sobie dość odwagi, by przegonić męża - pijaka i ladaco. Szeryf spędzał dużo

czasu w jej restauracji i wiedział, że w stosunku do Cassie i Jake'a Earlene żywi niemal

macierzyńskie uczucia.

Nawet teraz czekała z niepokojem przed biurem szeryfa, żeby się dowiedzieć, co takiego opętało

Joshuę, że przesłuchuje jej pupilka. I nie było wątpliwości, że jeżeli odpowiedź jej się nie

spodoba, poczciwy Joshua dostanie za swoje.

- O jaką kwotę chodzi? - zapytała Cassie, obawiając się z góry odpowiedzi. Był dopiero początek

sezonu i nie miała prawie żadnych oszczędności, a na koncie najwyżej kilkaset dolarów, które

dzieliły ją od kompletnej finansowej katastrofy.

- Dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt dolarów, plus trochę drobnych - przeczytał szeryf z leżącego

przed nilU raportu.

Cassie osłupiała.

- To musi być pomyłka. Kto wysłałby tyle pieniędzy małemu chłopcu?

- To nie była jedna osoba. Było ich mnóstwo. Wszyscy wzięli udział w aukcjach, które Jake

prowadził w Internecie. A potem nie dostali tego, co zamówili.

Cassie poczuła, że kręci jej się w głowie. Sama nie miała pojęcia o Internecie i nawet nie była w

stanie wyobrazić sobie, jak Jake mógł poprzez Internet kogokolwiek oszukać.

- Od zeszłego tygodnia zaczęły się telefony, że ktoś w tym mieście dopuścił się oszustwa -

kontynuował szeryf. - Kiedy pierwsza osoba podała mi nazwisko - potrząsnął głową - nie

wierzyłem własnym uszom. Podobnie jak ty, uznałem, że to pomyłka. Jednak telefonów było

coraz więcej, nie mogłem więc ich zignorować. Pomyślałem, że musi być w tym jakieś ziarno

prawdy. Sprawdziłem na poczcie i LouelIa powiedziała mi, że J ake dostał ostatnio dużo

przekazów. Niestety, nie przyszło jej go głowy, żeby się zainteresować, czemu dzieciak dostaje

tyle pieniędzy.

Cassie spojrzała z wyrzutem na syna.

- Zrobiłeś to?

W oczach chłopca błysnęło wyzwanie, ale zaraz zwiesił głowę i wyszeptał:

- Tak.

Patrzyła na niego w milczeniu, czując tępy ból w piersi. Jake był bystrym chłopcem, a swoim

niesfornym zachowaniem starał się zwrócić na siebie uwagę. Czy nie tak było przed laty w jej

przypadku? Jednak jego naj świeższy wybryk nie dał się porównać do bójki w szkole czy nawet

kradzieży paczki gum do żucia. Cassie nie mogła się oprzeć wrażeniu, że ma to jakiś związek z

tym nieszczęsnym zaproszeniem do Winding River.

- W jaki sposób uzyskałeś dostęp do Internetu? - zapytała. - Przecież nie mamy komputera.

- Nasza szkoła ma pracownię komputerową - burknął. - Pozwolili mi z niej korzystać.

- Ale chyba nie po to, żeby buszować po stronach poświęconych różnym aukcjom - stwierdził

sucho szeryf. - Niestety, nie ma sposobu, by powstrzymać dziecko przed wystawieniem

czegokolwiek na sprzedaż. Większość firm internetowych zbiera informacje od klientów i o

klientach, -żeby zapobiec oszustwom. Z tego co wiem, aukcJe Jake' a miały miejsce dzień po

dniu, więc gdy przyszły pierwsze ostrzeżenia, było już za późno. Chłopak zainkasował

pieniądze.

- Jakiego rodzaju zabawki oferowałeś tym ludziom? - zapytała Cassie. Wciąż nie była w stanie

pojąć, jak to możliwe, by obcy ludzie wysłali jej synowi ponad dwa tysiące dolarów. , Przecież to

więcej, niż zdołała uzbierać z napiwków przez kilka rrueslęcy.

- Takie tam rzeczy - mruknął Jake.

- Karty ze zdjęciami koszykarzy NBA, karty z Pokemonami, Fasolowe Ludki - przeczytał szeryf.

- Wygląda na to, że chłopak pilnie śledził internetowe aukcje i dobrze wiedział, co wystawić na

sprzedaż, żeby wyciągnąć forsę od dzieciaków czy kolekcjonerów.

- Na co poszły te pieniądze? - zapytała Cassie pewna, że wydał je już na Bóg wie na co.

- Ja oszczędzałem - wyjaśnił z powagą Jake. - Na coś bardzo ważnego.

- Oszczędzałeś? - powtórzyła Cassie, mając przed oczyma metalową puszkę, w której trzymał

swoje skarby i pieniądze przysyłane przez babcię. Czy puszka ta kryła w sobie aż taką kwotę?

Przecież wszyscy koledzy Jake'a wiedzieli o jej istnieniu. Każdy z nich mógł bez trudu ukraść jej

zawartość.

- Gdzie- masz te pieniądze? - zapytała, modląc się w duchu, by schował je w jakimś

bezpieczniejszym miejscu.

- W mojej puszce - odparł, potwierdzając jej najgorsze obawy.

- Och, Jake!

- Schowałem ją tak, że nikt jej nie znajdzie.

Skronie Cassie zaczęły boleśnie pulsować.

- Powiedz mi, czemu to zrobiłeś? - zapytała. - Musiałeś przecież wiedzieć, że tak się nie robi. Nic

Z tego nie rozumiem. Po co ci tyle pieniędzy? Chciałeś sobie kupić komputer?

Chłopiec potrząsnął głową.

- Nie. Zrobiłem to dla ciebie, mamo.

- Dla mnie? - zająknęła się Cassie. - W jakim celu?

- Zebyśmy mogli pojechać na spotkanie i zostać na dłużej u babci. Wiem, że bardzo pragniesz

wziąć w nim udział, chociaż powiedziałaś, że nie chcesz. A poza tym - spojrzał na nią wyzy-

wająco - stęskniłem się za babcią.

- Wiem, synku - westchnęła Cassie. - Ja też, ale ... tak nie wolno. Szeryf ma rację. To była

kradzież.

- Przecież nie wziąłem tych pieniędzy od jednej .osoby upierał się Jake. - Oni sami zapłacili za

stare karty i zabawki. Zresztą, i tak by je pewnie później zgubili.

- Nie w tym rzecz - orzekła zniecierpliwiona. - Oni ci za nie zapłacili. Dlatego musisz im zwrócić

wszystko, co do grosza, chyba że masz rzeczy, o które im chodziło.

Wiedziała, że to nierealne. Jake zawsze wydawał swoje kieszonkowe na książki, a nie na

zabawki. Spojrzała na szeryfa.

- Masz listę tych ludzi?

- Tak, leży przede mną. O ile wiem, jest kompletna.

- Czy to załatwi sprawę, jeżeli Jake zwróci pieniądze wraz z przeprosinami?

- Myślę, że większość osób wycofa skargę po otrzymaniu pieniędzy - powiedział szeryf. - Pewnie

będzie im głupio, że dali się nabrać trzecioklasiście. Jeżeli to pójdzie W tym tempie, Jake za rok

będzie robił szwindle w nieruchomościach, a za kilka lat przekręty na giełdzie.

Nie po raz pierwszy Cassie zdała sobie sprawę, że nie najlepiej radzi sobie z wychowaniem syna.

Wiedziała, że samotne matki muszą borykać się z wieloma problemami. Wiedziała też, że nie

będzie jej łatwo, kiedy decydowała się wychowywać Jake'a z dala od rodziny. Uważała jednak,

że powinno jej się udać. Nie byli wprawdzie bogaci, ale chłopiec czuł, że jest bardzo kochany.

Miała też stałą pracę, umożliwiającą jej zaspokojenie podstawowych potrzeb. Zycie, jakie

wybrała, nie było takie złe.

Może wszystko byłoby w porządku, gdyby Jake był dzieckiem przeciętnym. On jednak

odziedziczył po ojcu błyskotliwość, a po niej łatwość pakowania się w tarapaty. A te naprawdę

groźna kombinacja.

- Jeżeli dasz mi tę listę, Jake napisze dziś wieczorem kartki z przeprosinami. A rano

przyniesiemy je wraz z pieniędzmi.

- Mamo ... - zaczął chłopiec, ale jeden rzut oka na zaciętą twarz Cassie sprawił, że protest zamarł

mu na ustach.

- Poczekaj z Earlene za drzwiami - odezwał się szeryf. Chciałbym porozmawiać z twoją mamą.

Jake zsunął się z krzesła, spojrzał raz jeszcze na matkę, po czym wyszedł z pokoju. Wtedy Joshua

mrugnął znacząco do Cassie.

- Niezły numer z tego twojego synka.

- To już nie żarty.

- Nie myślałaś nigdy o tym, żeby zejść się z jego ojcem?

Chłopak wyraźnie potrzebuje męskiej ręki.

- Nie ma mowy! - oburzyła się Cassie.

Woods Sherryl - Zapomnij i wybacz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: