Angelsen Trine - Córka morza 26 Tęsknota.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

TĘSKNOTA

Rozdział 1

Nie powinnam była kłócić się z Jensem, pomyślała Lina. Nie powinnam iść sama do

Dalsrud i szukać towarzystwa Steffena. Nie tak to wszystko zrozumiał. Gdybym inaczej się

zachowała, nic by się nie stało.

Zamknęła oczy, żeby się nie rozpłakać. Steffen był brutalny; wziął ją siłą, potraktował

tak jakby była zwierzęciem, myślał tylko o własnej przyjemności. Poczuła ostry ból.

Mężczyzna przycisnął ją do ziemi, a przy tym przeklinał i jęczał. Poruszał się w niej coraz

szybciej, a ona miała wrażenie, że zaraz coś w niej pęknie. Była przerażona. Jeszcze nigdy w

życiu tak się nie bała. Chciała krzyczeć, ale krzyk uwiązł jej w gardle, wydawało jej się, że się

dusi. Czy to nigdy się nie skończy? Czarne punkciki tańczyły jej przed oczami, przez moment

marzyła jedynie o śmierci, byle tylko uciec od bólu i poniżenia. Od wstydu.

Nagle potężnym ciałem mężczyzny szarpnął skurcz. Steffen opadł na nią z głębokim

westchnieniem, a ona nawet się nie poruszyła. Leżała i niewidzącym wzrokiem wpatrywała

się w belki na suficie, na których szare pajęczyny osnuły koronkową firanę. Oddychała z

trudem, ale może to i dobrze, pomyślała. Im szybciej umrze tym lepiej.

Mężczyzna poruszył się, wymamrotał coś, czego nie zrozumiała, odsunął się na bok i

wstał. Kątem oka zauważyła, jak, stojąc odwrócony do niej plecami, wciąga spodnie.

Odwróciła wzrok. Nadal wpatrywała się w zawiły wzór pajęczyny. Dziwne, że taki mały

owad potrafi stworzyć coś tak misternego. Jak nieprzeniknione były zamiary Pana. Może

właśnie o to chodzi: że nie wszystko mamy rozumieć.

- Zamierzasz tak leżeć? Usłyszała pytanie, ale nie odpowiedziała. Nie poruszyła się.

- Ogłuchłaś? Kopnął ją lekko butem.

Powoli odwróciła głowę. Patrzyła na niego niewidzącym wzrokiem. Wiedziała, że

nadal ma podciągniętą spódnicę, ale było jej wszystko jedno. Wiedziała też, że musi zebrać

siły, musi zacząć myśleć. Stał nad nią niczym olbrzym, ale już się go nie bała. Po prostu

wpatrywała się w niego.

- Sama tego chciałaś - odezwał się władczo. - Nawet tym swoim małym rozumkiem

powinnaś to pojąć.

Słyszała, co mówi, i pokiwała głową. Skoro tak twierdzi, to pewnie tak jest.

Mężczyzna ukucnął i przyglądał jej się wąskimi jak szparki oczami. Jego usta

wykrzywił grymas. Chwycił ręką jej brodę.

- Wiesz, co się stanie, jeśli piśniesz choć słowo? Gdyby mogła, skinęłaby, ale nie była

w stanie. Trzymał jej głowę w żelaznym uścisku.

- Nikt ci nie uwierzy. Wystawisz się na pośmiewisko, powiem, że to ty za mną latałaś.

Napadłaś na mnie i porwałaś mi ubranie. Powiem, że już od dawna miałaś na mnie oko.

Nawet twój mąż mnie uwierzy, nie tobie. Rozumiesz, co mówię?

Mężczyzna poluzował nieco chwyt. Skinęła głową. Powoli docierały do niej jego

słowa. Wiedziała, że ma rację. To wszystko jej wina. Często szukała jego towarzystwa; mógł

więc sobie Bóg wie co pomyśleć. Zarówno Elizabeth, jak i Jens ostrzegali ją, ale nie chciała

ich słuchać. Steffen zdawał się sympatyczny, zawsze miał czas jej wysłuchać, porozmawiać,

powiedzieć jej coś miłego. A ona dzisiaj włożyła swoją zieloną bluzkę, bo przecież kiedyś

powiedział, że jest jej w niej do twarzy. Wiedziała, co robi.

- No, ubieraj się, wciągnij na siebie te szmaty - rzucił pogardliwie. - Nie leż obnażona

jak jakaś latawica.

Ostre słowa ją zapiekły. Powoli usiadła i patrzyła, jak mężczyzna odchodzi, po czym

znika w drzwiach. Zamknęły się za nim z trzaskiem.

Jak we śnie chwyciła garść siana i zaczęła się wycierać. Miała wrażenie, że jej

podbrzusze jest jedną wielką, bolesną raną. Spróbowała wstać i jęknęła. Strzepała siano z fałd

spódnicy. Sprawdziła, czy jakieś źdźbła nie zostały jej we włosach. Nie chciała, by

ktokolwiek coś zauważył. Bluzka, ta zielona, jej najładniejsza, była pognieciona, ale na to nie

mogła teraz nic poradzić.

Zrobiła krok i znów przeszył ją ból. Usiadła na stołku i jęknęła. Nie wiedziała, czy

zdoła ukryć swoje fatalne samopoczucie.

- Przepraszam, Jens - wyszeptała.

Oparła głowę o ciepły brzuch krowy, czując jak płacz podchodzi jej do gardła. Zaczęła

doić zwierzę, a po policzkach popłynęły łzy, mieszając się z mlekiem, które spływało do

drewnianego wiadra. Kiedy do obory weszły Elizabeth i Ane, Lina zdążyła już umyć twarz i

trochę się ogarnąć.

- Już jesteś? - spytała Elizabeth, przyglądając się jej zdziwiona. Lina zdobyła się na

uśmiech.

- Wcześnie się dzisiaj obudziłam, więc tu przyszłam.

Nie miała odwagi spojrzeć na nie, bojąc się, że mogą zauważyć ślady łez na jej

twarzy. Chociaż w oborze było ciemno, więc pewnie i tak nikt by niczego nie zauważył.

- Wydoiłaś już wszystkie krowy? - spytała Ane.

- Tak. Zaraz zaprowadzę je na pastwisko.

- Nie musisz - wpadła jej w słowo Elizabeth. - Idź do domu. Mężczyźni już wstali,

zresztą zaraz będzie śniadanie. Jens pewnie też za chwilę się tu zjawi...

- Nie! - zaprotestowała Lina, odwracając się gwałtownie. - Popędzę krowy na łąkę -

dodała. Starała się opanować, żeby nie zwracać na siebie uwagi. - Nie czuję się najlepiej.

Świeże powietrze dobrze mi zrobi - zaczęła się tłumaczyć. Ane spojrzała na nią podejrzliwie.

- Nie masz chyba porannych mdłości? - spytała, uśmiechając się.

- Nie, to nie to - powiedziała Lina i wzruszyła ramionami. - Od czasu do czasu tak się

po prostu czuję. Nie wiem, dlaczego.

Chwyciła krowy za postronki. Niektóre od razu ruszyły do przodu; Elizabeth szybko

otworzyła drzwi obory, zwierzęta wyszły i, zadowolone, zaczęły muczeć. Pewnie cieszą się

na myśl o soczystej, zielonej trawie na łące, pomyślała Lina.

- Mogę iść z tobą - zaproponowała Ane.

- Nie chcę być niegrzeczna, ale chciałabym trochę pobyć sama - rzekła Lina,

nieśmiało. - Wtedy lepiej mi się myśli.

- Jak chcesz - powiedziała Ane, usuwając się na bok i przepuściła krowy. - Chodź,

mamo - rzuciła głośniej.

Lina ruszyła szybko przed siebie. Krowy szły spokojnym tempem, podskubując od

czasu do czasu trawę, która rosła obok wąskiej ścieżki. Gdyby tak mogła iść i iść i nigdy już

nie wracać, pomyślała. Wzdrygnęła się na samą myśl o tym, że w końcu będzie przecież

musiała spojrzeć w oczy i Jensowi, i Steffenowi. A jeśli Steffen opowiedział komuś o tym, co

się wydarzyło?

Nie, nie zrobił tego. Jens nie może się o niczym dowiedzieć. Nigdy! Wtedy już na

pewno nie mogłaby spojrzeć mu w oczy. Co za wstyd!

Droga powrotna wydała jej się za krótka. Lina celowo szła powoli, by zyskać na

czasie. W końcu jednak stanęła przed domem. W drodze z pastwiska zaszła jeszcze do siebie

umyć się i zmienić bieliznę. Nadal jednak czuła się brudna; wiedziała, że musi wytrwać do

końca dnia, nie zwracając na siebie uwagi. Może uda jej się skończyć pracę nieco wcześniej?

Powie, że chce położyć Signe spać. Miała nadzieję, że Jens jak zwykle zostanie dłużej, tak że

będzie miała trochę czasu dla siebie. Zaczerpnęła powietrza i weszła do środka.

- Jesteś - powitała ją Elizabeth, uśmiechając się. Lina skinęła głową. Nie miała odwagi

spojrzeć na Steffena. Schyliła się, żeby wziąć na ręce Signe, która właśnie do niej podbiegła.

- Dlaczego wyszłaś tak wcześnie, mamo? Ja jeszcze spałam.

- Tak, zauważyłam, nawet chrapałaś - odpowiedziała, uśmiechając się i czochrając

włosy córeczki.

- Nieprawda - oburzyła się dziewczynka.

Lina puściła ją, a dziecko podbiegło do stołu i usiadło na krześle. Zajęła miejsce obok

córeczki. Zerknęła na Jensa, który odpowiedział jej uśmiechem. Najwyraźniej nic nie

wiedział o tym, co stało się w oborze. Mimo wcześniejszej kłótni, był w dobrym nastroju.

Odwzajemniła jego uśmiech. Kątem oka zauważyła, że do kuchni wszedł Steffen. Usiadł

naprzeciwko niej. Skuliła się. Dlaczego to zrobił? To nie było jego zwykłe miejsce.

Właściwie wszyscy mieli tu swoje stałe miejsca, ale nie zawsze tego przestrzegano.

Nie podniosła głowy. Rozmawiała z sąsiadami przy stole, śmiała się, jakby nigdy nic.

Czuła się jednak rozbita. Poza tym nadal dokuczał jej ból. Chociaż ból zapewne wkrótce

minie, gorzej z tym, który czuła w swoim sercu. Ten na pewno nie zniknie tak szybko, jeśli w

ogóle kiedykolwiek to się stanie.

Podczas śniadania cały czas czuła na sobie wzrok Steffena, mimo że on też starał się

zachowywać jak zwykle, rozmawiał, śmiał się. Co sobie teraz myśli? Gardzi nią, skoro

zachowała się jak dziwka? A ona była dla niego po prostu miła. Nigdy nie przypuszczała, że

to może się tak skończyć. A może się myli? Przecież specjalnie dla niego włożyła odświętną

zieloną bluzkę, zamiast zwykłej szarej, tej z łatami na łokciach. Zależało jej, by ładnie

wyglądać, kusiła go.

- Jaka jesteś dzisiaj śliczna! - wykrzyknęła Helene, przerywając jej rozmyślania..

- Co masz na myśli? - spytała Lina przestraszona.

- Masz ładną bluzkę. Wystroiłaś się do obory! Lina czuła, że się czerwieni i spuściła

wzrok.

- A co w tym złego? - spytała Ane. - Wszystkie mamy czasem ochotę się wystroić. Ty

też, Helene. Sama nieraz to widziałam. To normalne, że kobiety chcą ładnie wyglądać, nawet

w taki zwykły dzień. Lina podniosła głowę. Zauważyła wzrok Steffena. Patrzył na nią.

Uśmiechnął się, ale nic nie powiedział. Szybko spuściła głowę i chwyciła stojący przed nią

kubek z mlekiem. Zaczęła pić łapczywie, jakby mając nadzieję, że w ten sposób stłumi płacz.

Gdy mężczyźni wyszli do swoich prac, została i zaproponowała, że pozmywa. Helene

i Ane zabrały dzieci do izby obok kuchni.

- Jesteś dzisiaj jakaś nieswoja - powiedziała Elizabeth.

Przyglądała się jej uważnie, wyraźnie zatroskana. Lina zaczęła się wahać. Może

powinna jej powiedzieć? Jak Elizabeth by zareagowała? Kazałaby jej pójść precz?

Powiedziałaby, że w jej domu nie ma miejsca dla dziwek? Może uznałaby, że sama jest sobie

winna? A nie mówiłam? powiedziałaby. No i może powiedziałaby o wszystkim Jensowi? W

końcu uznała, że Elizabeth ma dość własnych kłopotów. Z pozoru zdawała się twarda, ale

Lina widziała, że nadal przeżywa śmierć Kristiana. Być może sądziła, że najgorsze już za nią,

że życie toczy się dalej, ale Lina wiedziała, że to nieprawda. Elizabeth długo jeszcze będzie

Angelsen Trine - Córka morza 26 Tęsknota.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: