szkice weglem.pdf

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

HENRYK SIENKIEWICZ

SZKICE WĘGLEM

Tower Press 2000

Rozdział I

W KTÓRYM ZABIERAMY ZNAJOMOŚĆ Z

BOHATERAMI I ZACZYNAMY SIĘ

SPODZIEWAĆ, ŻE COS WIĘCEJ NASTĄPI

We wsi Barania Głowa w kancelarii wójta gminy cicho było jak makiem siał. Wójt

gminy, niemłody już włościanin nazwiskiem Franciszek Burak, siedział przy stole i z

natężoną uwagą gryzmolił coś na papierze; pisarz zaś gminny, młody i pełen nadziei

pan Zołzikiewicz, stał pod oknem i opędzał się od much.

Much było w kancelarii jak w oborze. Wszystkie ściany popstrzone od nich

straciły swój dawny kolor. Również popstrzone było szkło na obrazie wiszącym nad

stołem, papier, pieczęcie, krucyfiks i urzędowe księgi wójtowskie.

Muchy łaziły i po wójcie, tak jakby po jakim zwyczajnym sobie ławniku, ale

szczególniej nęciła je wy-pomadowana, woniejąca goździkami głowa pana

Zołzikiewicza... Nad tą. głową unosił się ich cały rój; siadały na rozdziale włosów,

tworząc żywe, ruchome, czarne plamy. Pan Zołzikiewicz podnosił od czasu do czasu

ostrożnie rękę, a potem spuszczał ją nagle: da-wał się słyszeć płask dłoni o głowę, rój

wzbijał się brzęcząc w powietrze, a pan Zołzikiewicz schyliwszy czuprynę wybierał

palcami trupy z włosów i rzucał je na ziemię.

Godzina była czwarta po południu, w całej wiosce panowała cisza, bo ludzie

wyszli na robotę; za oknem tylko, kancelarii czochała się o ścianę krowa i od czasu do

czasu ukazywała przez okno sapiące nozdrza, ze śliną wiszącą u pyska.

Czasem zarzucała ciężki łeb na grzbiet, broniąc się także od much, przy czym

rogiem zawadzała o ścianę. Wówczas pan Zołzikiewicz wyglądał przez okno i wołał:

- A hej! A żeby cię...

Potem przeglądał się w lusterku wiszącym tuż koło okna i poprawiał włosy.

Na koniec przerwał milczenie wójt.

- Panie Zołzikiewicz - rzekł z mazurska - niech ino pan napisze ten „rapurt”, bo mię

jakoś nieskładne. Przecie pan je pisarz.

Ale pan Zołzikiewicz był w złym humorze, a jak tylko był w złym humorze, wójt

musiał sam wszystko robić.

- To i cóż, żem pisarz? - odparł z lekceważeniem. - Pisarz jest od tego, żeby

pisywał do naczelnika i do komisarza; a do wójta, takiego jak wy, to wy sobie sami

piszcie.

Potem dodał z majestatyczną pogardą:

- Albo to dla mnie wójt to co? Chłop, i basta! Zrób chłopa, czym chcesz... a chłop

zawsze będzie chłopem.

Potem poprawił włosy i znów spojrzał w lusterko. Wójt jednak czuł się dotknięty i

odrzekł:

- Patrzcie no się! A niby ja to z „koniusarzem” nie piłem arbaty? „

- Wielka mi rzecz herbata! - odparł niedbale Zołzikiewicz. - A może jeszcze bez

araku?

- A nieprawda, bo z barakiem.

- To niech będzie z arakiem, a ja dlatego raportu nie będę pisał.

Wójt ozwał się gniewliwie:

- Kiejś pan taki delikatny fizyk, to czemu było prosić się na pisarza?

- A was się kto prosił? Ja tylko po znajomości z naczelnikiem...

- Wielga znajomość, a jak tu przyjadzie, to pan ani pary z gęby...

- Burak! Burak! ostrzegam, że wy jakoś nadto roz-puszczacie język. Mnie już

wasze chłopy kością w gardle stoją, razem z waszym pisarstwem. Człowiek z

edukacją tylko między wami ordynarnieje. Jak się rozgniewam, tak rzucę pisarstwo i

was do diabła.

- Ba! i cóż pan będzie robił?

- Co? Albo to mi krokwie gryźć bez pisarstwa? Człowiek z edukacją da sobie rady.

Już wy się o człowieka z edukacją nie bójcie. Jeszcze wczoraj rewizor Stołbicki do

mnie powiada: „Ej ty, Zołzikiewicz! z ciebie byłby czort, nie podrewizor, bo ty wiesz,

jak trawa rośnie.” Powiedzcie głupiemu. Mnie plunąć na wasze pisarstwo. Człowiek z

edukacją...

- O wa! to się jeszcze świat nie skończy.

- Świat się nie skończy, ale wy będziecie kwacza w maźnicy maczać i kwaczem w

księgach pisać. Będzie wam ciepło, aż przez aksamit drąg poczujecie.

Wójt począł się drapać w głowę.

- Kiej bo pan to zara na zadnie nogi.

- A to nie rozpuszczajcie gęby...

- Juści, bo juści.

I znowu nastała cisza, tylko pióro wójtowskie zwolna skrzypiało po papierze.

Na koniec wójt wyprostował się, obtarł pióro o sukmanę i rzekł:

- Ano! z pomocą bożą skończyłem.

- Przeczytajcież, coście nagwazdali.

- Co miałem ta gwazdać. Wypisałem akuratnie wszyćko, co potrzeba.

- Przeczytajcie, mówię.

Wójt wziął papier w obie ręce i zaczął czytać:

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: