Chater Lynda - Mefisto i ja.pdf - Chater Lynda - ssonja

LyndaChater

Mefistoija

PrzełożyłaBarbaraKorzon

Podziękowaniazapomoc,

zachętęidobrerady

niechajprzypnie

LuigiBonomi

ROZDZIAý 1

Zawarłam znajomość zdiabłem wdniu, gdy wylano mnie zpracy. Wtedy

ukazałmisięporazpierwszy.Przedstawiłsięjako„Mefisto”,więctakgobędę

nazywać, zwłaszcza że jesteśmy już teraz na „ty”. Czy to naprawdę diabeł? On

twierdzi,żetak.NiejestwprawdzieWielkimSzatanem,alewpiekielnejhierarchii

zajmujenienajgorszemiejsce.Takpowiedział.Czymuwierzę?Samaniewiem,

boczydiabełmożemówićprawdę?Zobaczymy.Jużwkrótcesiętegodowiem.

Jak się to wszystko zaczęło? Był piątek, mokre grudniowe popołudnie.

Zgodniezharmonogramempracyzasiadłamakuratprzybiurkuwwypożyczalni,

kiedy służbowy komputer dostał ataku histerii ipostanowił udawać, że nie ma

pojęcia,ocomichodzi.

Kolejkaczytelnikówzaczynałasięniecierpliwić,zmuszonawdodatkuwalczyć

omiejsce ztłumem powracających zzakupów, przemokniętych ludzi, którzy

przyszlitutylkowtymcelu,abysięschronićprzeddeszczem.

Beztrosko otrząsając mokre parasolki, przez ciżbę przepchnęła się grupka

kosztownie ubranych kobiet; wszystkie rozglądały się wokół tak cielęcym

wzrokiem,jakbyżadnejznichdotądniezdarzyłosięwidziećbiblioteki.Ipewnie

tak było. Wwyobraźni tych osób na mapie Guildfordu musiała wtym miejscu

widniećbiałaplama,dzielącamagazynJaegeraodsalonuLauryAshley.Dlanich

był to tylko jeden zmartwych punktów rozsianych po trasie codziennych

zakupów.Irytująceutrudnienie.

Zgromadziwszy się wpobliżu mego biurka, całe to eleganckie towarzystwo

zajęło się oceną efektów swoich żmudnych wielodniowych łowów –

sprawdzaniem spisów świątecznych sprawunków oraz oglądaniem ostatnich

nabytków.Przedoczamiprzesuwałymisięeleganckiemarkoweetykietki:Gucci.

Armani.Chanel.Lapinique–„dlakobiety,którachceczegoświęcej”.

Śledziłamjezjawnązazdrością.Jateżchciałam„czegoświęcej”,itonawet

bardzo, tylko że nie miałam nikogo, kto by mi kupił na gwiazdkę buteleczkę

perfum Lapinique. Andrew jak zwykle podaruje mi jakąś książkę, ja zaś jak

zwykle będę się starała nie okazać rozczarowania, że nie zobaczę go wświęta.

Och,gdybymmiałaodwagęzaprosićAndrewnaświątecznylunch!Możebyłbyto

wreszcie ten niezbędny impuls, który zmieniłby nasze stosunki, kładąc kres

platonicznejstagnacjitrwającejjużtylelat.Cóż,kiedyznówstchórzyłam.

Nakazałam sobie nie patrzeć wstronę tych paniuś. Ico by mi przyszło

zflakonika perfum Lapinique? Mężczyźnie nie wystarczy ładny zapach, aby

niemoralna oferta zgorzkniałej pięćdziesięcioletniej baby wydała mu się

atrakcyjna.Dotegotrzebaznaczniewięcej.

–Apozatymteperfumypachnąpewniejakkociesiuśki–mruknęłampod

nosem,walącwścieklewklawiszkomputera.Znałamtejegonapady;zazwyczaj

mijałypoparuminutach,aledziśbyłszczególnieuparty.

– Słucham? Co takiego? – zdziwiła się zadbana czytelniczka, wręczając mi

wybranąksiążkę.

– Nic. – Spojrzałam na okładkę. „Ślub wraju”, głosiły złote litery tytułu.

Poniżej widniała tropikalna plaża, na której nieprawdopodobnie przystojny

brunetopłomiennychoczachobejmowałomdlewającą–pewniezeszczęścia–

blondynkę. Jak można czytać taki chłam? Zciekawością zerknęłam na stojącą

przedbiurkiemkobietę.

–Tokontynuacja„Wymarzonegoromansu”–pospieszyławyjaśnić,uznając

widoczniemójwyraztwarzyzaoznakęzainteresowaniaksiążką.–Bohaterowie

przykońcumielisięjużpobrać,alejąporwalibandyci,aBrett,tennaokładce,

poprzysiągł,żejąodnajdzie.Nawetnakońcuświata!

–Wyglądanato,żemusięudało–zakpiłam,patrzącnaobrazek.

– Uhm – westchnęła zprzejęciem. – Umieram zciekawości, jak do tego

doszło.–Pogładziłapostaćnaobrazkuczubkiempalcaweleganckiejrękawiczce

iposłałamipłochliwyuśmiech.–Fantastycznymężczyzna,prawda?

Uśmiechnęłamsięcałągębą.

– Niezły – przytaknęłam – pod warunkiem że lubi się mężczyzn, którym

zuszuwyrastająpalmy.Temuakuratzlewego.

–Zupełnietegoniezauważyłam!–wykrzyknęłazlekkąkonsternacją.–Może

wartobyłobynapisaćdowydawnictwaiwytknąćimtenśmiesznybłąd–orzekła

po chwili, przyjrzawszy się ilustracji. – Chyba tak zrobię. – Umieściła Bretta

wtorbiezzakupamiipoklepałagoczule.–Czasamizatakilistmożnaotrzymać

nagrodę.

Głupia krowa. Zwróciłam się do następnej osoby wkolejce. Był to łagodny

zwygląduczłowiekzcałymnaręczemksiążek.Gdyzobaczyłamjednak,cowybrał,

uśmiechmizamarłnaustach.„Pisanekrwią:Antologiaautentycznychzbrodni”,

„Zabójcza arytmetyka – wstrząsająca relacja niedoszłej denatki”, „Poślubiłam

mordercę”,„Dziesięciunajwiększychseryjnychmordercównaszychczasów”.

OJezu,czyżbyniktjużnieczytałprawdziwychksiążek?Książekznormalną

akcją,pisanychprzeznormalnych,prawdziwychautorów?Swojądrogątrudnoje

dziś znaleźć. Jeśli ktokolwiek ma jeszcze ochotę sięgnąć po jakąś klasyczną

pozycję,musigodzinamiprzedzieraćsięprzezpółkizastawionesagamioseksie

izakupach, tajemniczymi morderstwami tudzież mnóstwem głupawych

romansów historycznych, że nie wspomnę już ocałej sekcji poświęconej takim

osobnikomjakMillsiBoon.

Każdyodczasudoczasulubiprzeczytaćsobiecoślekkiego.Samakładęsię

nieraz do łóżka zjakimś romansidłem Jilly Cooper lub biorę kąpiel

wtowarzystwiepięknejbohaterkinajnowszejpowieściJackieCollins,ależebyna

tympoprzestawać?Najgorsze,żezawartośćnaszejbibliotekistajesięodbiciem

tych żałosnych gustów. Nie mamy tu nawet wszystkich dzieł Dickensa. ZJane

Austenjestjeszczegorzej,takwięcnagłapopularnośćtelewizyjnejwersji„Dumy

iuprzedzenia” zastała nas kompletnie nieprzygotowanych, ajedyny zaczytany

egzemplarztejksiążkizaginąłwkrótcebezśladuwskomplikowanymłańcuchu–

czytaj:bałaganie–wypożyczeńmiędzybibliotecznych.

Komputer, który wkońcu pogodził się zlosem, zameldował ostrym

piśnięciem, że kolejny czytelnik przetrzymuje egzemplarz „Anatomii dla

początkujących”. Zaczęłam przypominać winowajcy, co otym mówi regulamin,

gdypoczułamnaramieniuczyjąśrękę.Byłtonaszkierownik.

–Harriet,byłabyśuprzejmawpaśćnachwilkędomojegobiura?Chciałbym

zamienićztobąparęsłów.

Zmuszona zaniechać prawienia reprymendy młodemu entuzjaście doktora

Crippena, ruszyłam za szefem na pierwsze piętro, do jego obskurnej dziupli,

szumniezwanejgabinetem.

– Stoimy wobliczu kolejnej, bardzo poważnej obniżki funduszów –

oświadczył,zamknąwszydrzwi.–Koniecznabędziepewna...hm...reorganizacja.

Wtejsytuacjipostanowiliśmyzredukowaćksięgozbiorykilkumniejpopularnych

działów, auzyskaną powierzchnię przeznaczyć na rozbudowę sekcji „Życie

inauka”,zeszczególnymuwzględnieniemmateriałówaudiowizualnych.Musimy

sięunowocześnić,dostosowaćprofildodzisiejszychwymagań.Trzebapozbyćsię

częścitychstarych,zakurzonych„cegieł”iustawićfrontemdomłodzieży.

–Tylkoczęści?Możelepiejwszystkich?–mruknęłamszyderczo.–Puśćprzez

głośnik muzykę pop, załatw zezwolenie na wyszynk icałonocną działalność,

wprowadźopłatęzawstęp,ikłopotyzforsąmaszzgłowy!

Nie komentując mojej złośliwostki, popatrzył na mnie zpewnym

zakłopotaniem.

–AnnetteBakerbardzochętniepoprowadzinowydział...

–Toświetnie–weszłammuwsłowo.–Zupełnieniewidzęsiebiewtejroli.

Miałabym doradzać piętnastoletnim łebkom, wktórym poradniku znajdą

najlepsze wskazówki, jak wmiarę bezboleśnie popełnić samobójstwo? Onie,

wolałabym raczej... – Zamilkłam, gdyż nagle zaczęło mi świtać, co jest

prawdziwymcelemtejrozmowy.

Wodpowiedzinamojemilczeniewyłożyłmiówcelbezogródek–wprostych

żołnierskich słowach. Pewnie! Jak najszybciej załatwić nieprzyjemną sprawę –

ispokój! Zbliżał się przecież weekend, aon chciał spędzić te dni wpoczuciu

dobrzespełnionegoobowiązku.

– Bardzo mi przykro – bąknął na koniec, wyciągając rękę, by pocieszająco

poklepaćmnieporamieniu.

Uchyliłam się przed jego fałszywym współczuciem iślepa od łez niezdarnie

wybiegłamzpokoju.Przekonana,żegapisięnamniektożyw,zpochylonągłową

przepchnęłamsięprzezstojącąnapodeście grupęiczymprędzej pognałamna

górę.Pozwoliłamsobieodetchnąćdopieronadrugimpiętrze,gdzienaszczęście

niebyłogapiów.

–PodliFilistyni–sapnęłam,chwytającsięmetalowejporęczybalkonu.Nowy

atakgniewnychłezsprawił,żezwisającenadługimłańcuszkumojeokularydo

czytania zaczęły zgłośnym grzechotem obijać się otę poręcz. Parę osób

popatrzyło wgórę. No tak, podstarzała jejmość łkająca jak dziecko – jakiż to

zabawnywidok!

Odetchnęłamgłęboko,otarłamoczyiporazostatniogarnęłamspojrzeniem

swe utracone królestwo. Moi wierni poddani karnie tkwili na półkach,

nieświadomi, że ich królowa została zdetronizowana iże pod rządami nowego

reżimu czeka ich srogi ucisk. Moje ukochane książki – jedyni prawdziwi

przyjaciele. Ileż samotnych nocy spędziłam wich towarzystwie! Pozwalały mi

uciekaćdoinnegoświata,gdzienadalistniejąprawdziwewartości,gdziezawsze

nagradzasięcnotę,aszlachetna,choćnieładnaheroinanieodmienniezwycięża

frywolne piękności, zdobywając serce mężczyzny dzięki swoim duchowym

przymiotom.

O, gdybyż tak było wrzeczywistym świecie! Niestety, dzisiaj to już

niemożliwe. Bo jakież ukryte walory mogłyby dziś zrównoważyć coś tak

okropnego jak zmarszczki czy choćby siwiejące włosy? Wnaszym świecie

starzenie się jest zbrodnią. Ja byłam winna tej zbrodni, postanowiono wiec

wyrzucić mnie na śmietnik razem zkupą moich „zakurzonych cegieł”. Trzeba

wszakzrobićmiejscenowiutkim,lśniącymbestsellerom.Niechajdumniegłoszą

Chater Lynda - Mefisto i ja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: