Bertrice_Small_-_01_-_Prawdziwa_miłość.pdf

BERTRICE SMALL

PRAWDZIWA MIŁOŚĆ

Queen's Malvern

Wieczór Trzech Króli, rok 1615

PROLOG

Adam de Marisco nie Ŝył. Chwilę wcześniej siedział w fotelu w głównej sali swojego

domu, otoczony licznymi członkami rodziny, którzy się zebrali, Ŝeby wspólnie świętować.

Trzej pasierbowie i dwie pasierbice ze swoimi bliskimi, wnuczęta i prawnuczęta tworzyli

tłum wypełniający salę, w której jeszcze przed chwilą rozbrzmiewał śmiech. Śmiech Adama.

Nawet mając osiemdziesiąt cztery lata, rozbawiony Adam wybuchał głośnym śmiechem. Ten

ostatni przypływ wesołości wywołał wyjątkowo nieprzyzwoity Ŝart, opowiedziany przez

Valentinę Burke, jego synową.

Adam otarł oczy, ujął rękę Ŝony i pocałował ją czule. Uśmiechnął się do zebranych i

powiedział:

- Niech Bóg błogosławi was wszystkich, moi kochani! - A potem jego ogromna, lwia

głowa opadła mu na piersi, a w sali zapanowała śmiertelna cisza.

Wiedziała! Głęboko wstrząśnięta Skye widziała, jak Ŝycie ulatuje z jego niebieskich

oczu juŜ w chwili, gdy wargi męŜa dotknęły jej skóry.

O, Adamie, mój najdroŜszy, najukochańszy, jak moŜesz mnie tak zostawiać? -

pomyślała. ChociaŜ trzeba przyznać, Ŝe miał wspaniałą śmierć. Nie chorował, nie cierpiał i

pozostawił ich ze swoim błogosławieństwem. JakieŜ to typowe dla Adama! Jego wielkie serce

zawsze przepełniała miłość do rodziny. Litościwy Bóg zabrał go, gdy był otoczony tymi,

których najbardziej kochał.

- Mamo! - zabrzmiał w pobliŜu głos jej córki, Deirdre Blakeley.

Skye uniosła oczy pełne łez. Nie była pewna, czy w takiej chwili poradzi sobie z nimi

wszystkimi. Ale kto miał to zrobić? Wiedziała, Ŝe nie będzie mogła w spokoju pogrąŜyć się w

Ŝałobie, dopóki ich nie uspokoi i nie przekona, Ŝe wszystko będzie dobrze, pomimo tej

straszliwej straty, jaką właśnie ponieśli. Kochała swoich bliskich, ale marzyła o nadejściu

czasu, gdy zajmą się własnymi problemami, nie oglądając się na nią. Zapanowała nad swoim

bólem i rzekła:

- Wszystko będzie dobrze, Deirdre.

A potem otoczyły ją dzieci, okazując miłość, pocieszenie i wsparcie. Lecz w sercu

Skye O'Malley pojawiła się ogromna pustka, której nic nie mogło wypełnić. Adam de

Marisco nie Ŝył, ona zaś pozostała sama, by Ŝyć dalej bez niego.

Zima, rok 1615

ROZDZIAŁ 1

- Nie moŜesz tu zostać sama, mamo - oświadczyła lady Willow Edwards stanowczym

tonem, który dla jej wszystkich dzieci oznaczał, Ŝe postawi na swoim, cokolwiek by się

działo.

Skye O'Malley de Marisco wyglądała przez okno swojego gabinetu. Na zewnątrz

prószył śnieg, pokrywając grób Adama na wzgórzu. Skye pomyślała, Ŝe śnieg jest lepszy, niŜ

pagórek świeŜo wzruszonej, ciemnej ziemi. Śnieg wszystko łagodził.

- Masz siedemdziesiąt pięć lat, mamo - ciągnęła dalej Willow.

- Zaledwie miesiąc temu świętowałam siedemdziesiąte czwarte urodziny, Willow -

zirytowanym głosem rzekła Skye. Nawet się nie odwróciła od okna. Na dworze robiło się

ciemno. Wkrótce nie będzie w stanie dostrzec grobu Adama. AŜ do świtu.

- Kobieta w twoim wieku nie moŜe mieszkać sama - nalegała Willow.

- Dlaczego nie moŜe? - zapytała matka.

- Dlaczego? - krzyknęła Willow, nieprzygotowana na pytanie, na które powinna znać

odpowiedź. - Mamo, po prostu nie przystoi, Ŝeby matrona w twoim wieku mieszkała sama.

Na dworze zapanowały juŜ zupełne ciemności. Skye spojrzała na najstarszą córkę.

- Jedź do domu, Willow - odezwała się znuŜonym głosem. - Chcę, Ŝebyś wraz z resztą

rodzeństwa mnie zostawiła, bym mogła w spokoju opłakiwać zmarłego, który przez

czterdzieści dwa lata był moim męŜem. Wy zaś od śmierci Adama przed czterema dniami nie

daliście mi nawet chwili wytchnienia. Potrzebuję samotności. Chcę być sama. Jedźcie do

domu.

- Ale... ale... - zaczęła Willow, szybko jednak zamilkła pod chłodnym spojrzeniem

matki.

- Nie jestem bezradną staruszką, Willow. I zachowałam jeszcze zdrowy rozsądek. Nie

mam najmniejszego zamiaru zamykać domu, odprawić słuŜących i zamieszkać z którymkol-

wiek z moich dzieci. Zamierzam zostać w Queen's Malvera aŜ do śmierci, jasne?

Daisy Kelly, wierna garderobiana Skye, poczuła, Ŝe kąciki ust podnoszą się jej w

uśmiechu, ale powstrzymała się i, siedząc przy ogniu, spokojnie podszywała obręb przy

jednej z sukien swojej pani. Była zdumiona, jak niewiele panienka Willow zdawała się

wiedzieć o swojej matce, skoro wierzyła, Ŝe ta zamieszka z nią bądź z którymkolwiek z

dzieci. Zerkając na swoje ściegi, Daisy ze smutkiem uprzytomniła sobie, Ŝe obie z panią się

postarzały, lecz nadal były w pełni zdolne, Ŝeby troszczyć się o siebie.

- AleŜ, mamo - nalegała Willow - Queen's Malvern nie jest juŜ twoją własnością.

NaleŜy do małego księcia Lundy, Charlesa Fryderyka Stuarta.

- Naprawdę sądzisz, Willow, Ŝe moja wnuczka albo kurator księcia, lord Glenkirk,

wyrzuci mnie z domu? - warknęła Skye. - Wydaje mi się, Ŝe to ty zwariowałaś, a nie ja.

- Jemmie Leslie na jesieni znów zwrócił się do sądu - poinformowała Willow matkę.

- Jest wściekły, Ŝe nie udało mu się odnaleźć Jasmine we Francji. Na wiosnę miną dwa

lata, odkąd od niego uciekła, zabierając ze sobą dzieci.

Skye zachichotała złośliwie.

- Nie mam pojęcia, czemu nie był w stanie jej znaleźć. PrzecieŜ Adam właściwie

powiedział mu wprost, gdzie jej szukać. Ale wtedy ja, oczywiście, posłałam umyślnego, Ŝeby

ją uprzedzić o tym, Ŝe dziadek się wygadał.

- Jak mogłaś, mamo? - jęknęła Willow. - Zrobisz sobie wroga z króla, jeśli ludzie się

dowiedzą, Ŝe przeciwstawiasz się woli Jakuba Stuarta! Czy nie wystarczy ci, Ŝe nie cierpiała

cię nasza królowa Bess? Czy z wiekiem nie przybyło ci rozumu?

- Moja kochana wnuczka dwukrotnie wyszła za mąŜ, Ŝeby zadowolić swoją rodzinę -

zdecydowanym głosem oświadczyła Skye. - Mam nadzieję, Ŝe tym razem będzie mogła sama

dokonać wyboru, Willow. Nikt nie powinien zmuszać Jasmine do ślubu, nawet król.

Poprzednie próby były czystą głupotą ze strony Jakuba Stuarta i jego naiwnej, romantycznej

Ŝony.

- Ale Jemmie Leslie kocha Jasmine, mamo - łagodnym głosem zauwaŜyła Willow.

- Wiem - odrzekła Skye. - Ale nie mam pewności, czy Jasmine kocha jego. Na wiosnę

wybiorę się do Francji i zawiadomię moją wnuczkę o śmierci dziadka. Wtedy zobaczymy,

jakie będzie miała plany. Tęsknię za nią, ale to ona musi podjąć decyzję.

- Pojedziesz do Francji? - Willow popatrzyła przeraŜona.

- Zaraz dam ci klapsa, Willow, jeśli uwaŜasz, Ŝe jestem juŜ za stara na podróŜe -

zagroziła córce Skye.

- Nic takiego nie powiedziałam - odparła Willow, chociaŜ dokładnie tak uwaŜała.

- A kiedy przestanie padać śnieg, wyjedziesz - ostro rzuciła Skye. - Ty i twoje

rodzeństwo. Potrzebuję czasu, Ŝeby pogodzić się z utratą mojego ukochanego Adama. Muszę

zostać sama. Wiem, Ŝe tego nie rozumiesz, Willow, ale musicie uszanować moją wolę.

Willow skinęła głową, pokonana i, dygnąwszy matce, opuściła jej apartamenty i udała

się do salonu, gdzie czekali na nią bracia i siostry.

- I co? Czy nasza zdziecinniała matka zamieszka u ciebie? - z błyskiem w zielonych

oczach zapytał Robin Southwood, hrabia Lynmouth.

- Cicho bądź, Robinie! - parsknęła Willow. - Nie znoszę, kiedy jesteś taki zadowolony

z siebie. Mama jest szalenie uparta, jak zawsze, gdy się ją prosi, Ŝeby zachowywała się roz-

sądnie. Jak się spodziewaliście, niczego nie udało mi się osiągnąć, ale musiałam spróbować.

Mama chce, Ŝebyśmy wszyscy wyjechali, gdy tylko przestanie padać śnieg.

- Czy moŜe zostać sama? - zaniepokoiła się hrabina Angel Lynmouth.

- Nalega na to - skwaszonym głosem odparła Willow.

- Mogę to zrozumieć - wtrąciła lady Deirdre Blackthorne, „środkowa" córka Skye.

- Mama nikomu nie moŜe okazać słabości, nawet swoim dzieciom. Czy ktokolwiek z

was widział, jak płacze? Musimy wyjechać, Ŝeby mama mogła po swojemu opłakiwać

Adama.

Wszyscy, nawet Willow, kiwnęli głowami na znak zgody.

- To nie jest silna zawieja - rzekł lord Padraic Burke. - Jutro powinna się skończyć.

KaŜmy więc naszym słuŜącym rozpocząć pakowanie.

- Mama powiedziała, Ŝe wybierze się do Francji, by osobiście zakomunikować

Jasmine o śmierci Adama - poinformowała ich Willow.

- Czy przesłano wiadomość moim rodzicom? - zapytała hrabina Sybilla Kempe,

wnuczka małŜonków de Marisco.

- Od razu następnego dnia posłałem do nich umyślnego - odpowiedział jej wuj, Robin

Southwood. - Nie przypuszczam, Ŝeby przy tej pogodzie dotarł juŜ do Dun Broc, ale za kilka

dni Velvet dowie się o śmierci swojego ojca.

- Biedna mama - szepnęła Sybilla, a jej mąŜ pocieszającym gestem otoczył ją

ramieniem.

- Tak, Velvet będzie załamana - rzeczowym głosem rzekł Murrough O'Flaherty.

- Uwielbiała Adama. Cholera! Wszyscy go uwielbialiśmy, prawda? Był jedynym

ojcem, jakiego znaliśmy. śaden z pozostałych męŜów matki nie Ŝył dość długo, Ŝebyśmy

mogli go zapamiętać.

Pozostali uroczyście pokiwali głowami.

- Adam był dla nas wszystkich ojcem - potwierdził lord Burke - i to bardzo dobrym

ojcem. Wiele się od niego nauczyliśmy.

- Myślicie, Ŝe mama poradzi sobie z tą stratą? - zapytała powątpiewająco Deirdre.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: