Jak okiełznac małego zboja G.Drews.pdf

JAK OKIEŁZNAĆ

MAŁEGO ZBÓJA

Autor Gerald Drews

Wydawnictwo PAX

SPIS TREŚCI

KILKA SŁÓW WPROWADZENIA

ROZDZIAŁ PIERWSZY; „Proszę” i „dziękuję" –

tragedia

ROZDZIAŁ DRUGI; Mężczyźni i gospodarstwo

domowe - katastrofa .

ROZDZIAŁ TRZECI; O pszczółkach i kwiatkach -

uświadamianie

ROZDZIAŁ CZWARTY; Telewizor i joystick -

szaleństwo mediów?

ROZDZIAŁ PIĄTY; O mężczyznach i chomikach

ROZDZIAŁ SZÓSTY; Kieszonkowe i życzenia

ROZDZIAŁ SIÓDMY; Jesteśmy przecież tacy

zakochani!

ROZDZIAŁ ÓSMY; Zachowywać się fair w

teamie, uprawiać fitness

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY; Wszystko wporzo?

Język i wyrażenia

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY; „Tak bardzo się nudzę” –

monolog

ROZDZIAŁ JEDENASTY; Szkoła, sen i troski

ROZDZIAŁ DWUNASTY; Fobia przed myciem i

próżność - opera mydlana

KUKA SŁÓW WPROWADZENIA

Jeszcze nie tak dawno mały był w przedszkolu. A

teraz Paul jest „już dorosły" - przynajmniej

sam jest o tym święcie przekonany. Dlaczego?

Ponieważ chodzi do szkoły i uczy się tam

niesamowicie dużo rzeczy!

Rzeczywiście, okres między szóstym a dwunastym

rokiem życia, który zbiega się z czasem

pójścia do szkoły podstawowej, a potem do

gimnazjum, niesie ze sobą wiele nowego: więcej

samodzielności, zastrzyk energii i wzbogacenie

wiedzy. Ale zmiana nie dotyczy tylko szkoły.

Rozszerza się także zakres kontaktów, dzieci uczą

się życia razem z rówieśnikami. Mieszczą

się w tym utarczki z innymi łobuziakami ze

szkolnego podwórka, a także pierwsze nieśmiałe

wyobrażenia i marzenia o płci przeciwnej.

Stać się i być mężczyzną to nie takie proste, i nasz

syn będzie jeszcze przez długi czas

potrzebował naszej pomocy, miłości i pochwał. My,

rodzice, możemy rozbudzać, a przede

wszystkim rozwijać zainteresowania dziecka,

pokazywać mu, że czas wolny można spędzać

inaczej, niż tylko używając pilota telewizyjnego i

myszy do komputera. To my wreszcie

przekazujemy naszym dzieciom takie wartości, jak

rzetelność, uczciwość, wytrwałość,

szacunek.

Ta książka ma wam, kochani rodzice, pomóc lepiej

zrozumieć swojego łobuza i oduczyć go

złych przyzwyczajeń. Napisana została przez

człowieka, który dzieli z wami wasze dole i

niedole przeżywane w okresie przed właściwym

dojrzewaniem dziecka. Zawiera wiele

praktycznych wskazówek, obrazowych przykładów i

informacji, a także - co nie mniej ważne

- sporą dawkę humoru.

Gerard Drews

wrzesień 2004

ROZDZIAŁ PIERWSZY

„Proszę” i „dziękuję" - tragedia

Odkąd dziewięcioletni Ben chodzi do szkoły, stał się

prawdziwym mężczyzną. A prawdziwi mężczyźni,

jak uczy go niejaki Timo ze szkolnego podwórka,

nie potrzebują już oczywiście o nic prosić. Słowo

„dziękuję" nie pojawia się wobec tego w ich

słowniku. Uprzejmość jest, jak się zdaje,

zarezerwowana dla dziewczynek i tchórzy.

Dlaczego zatem łobuz miałby ustępować miejsca w

tramwaju? Aby starsza pani mogła usiąść? Ależ to

niewygodne. „Po co całe te dobre maniery i

grzeczność, jeśli tylko ja ją okazuję?", pyta Ben.

Czy chłopiec wyrośnie na nieokrzesanego gbura?

Poniższe wskazówki nie sprawią z pewnością, że

Ben zmieni się w małego lorda (zresztą to byłoby

niezupełnie na czasie), jednak mogą przybliżyć mu

szczerą i naturalną uprzejmość.

Nawiasem mówiąc, wszystko to jest drażliwym

tematem: nie tylko w szkole odczuwamy brak

uprzejmości, taktu i współczucia. Istnieje

powszechna świadomość, że konieczne są jakieś

działania, by temu zaradzić.

Jednak to przede wszystkim rodzice są

odpowiedzialni za wychowanie, które zwraca uwagę

na powyższe wartości. Dom rodzinny zawsze

buduje podstawy dobrego i uczciwego współżycia.

Dzieci chętnie naśladują nasze zachowanie. Gdy

my sami nie mamy szacunku do siebie nawzajem i

nie liczymy się ze sobą, nie możemy się dziwić, że

także nasze potomstwo ma z tym problemy. Nawet

jeśli uprzejmość przychodzi nam z trudem,

powinniśmy zaczynać od dawania dzieciom

dobrego przykładu.

„Opowiedz coś więcej o swoim domu" - brzmiał

jadowity, ale zawsze skuteczny komentarz ciotki

Anny, gdy w jej obecności dziecku głośno się

odbiło. Dzięki temu zawsze miała po swojej stronie

prześmiewców a gbur, który chciał się popisać,

dostawał przykrą nauczkę.

A tak ä propos: co szóste dziecko nie znosi, kiedy w

jego obecności komuś głośno się odbije!

Tak przynajmniej wynika z ankiety przeprowadzonej

wśród 1200 uczniów przez wydawnictwo

Nürnberger Sailer. Złe maniery nie są dobrze

odbierane także wśród dzieci.

Dziewięćdziesiąt pięć procent uczniów uznaje słowa

„proszę", „dziękuję" czy „przepraszam" za ważne

formuły dobrego zachowania. Niestety często jest

tak, że pozostałe pięć procent uczniów wyznaje

taką zasadę jak Ben.

Co można zatem powiedzieć chłopcu takiemu jak

on, który wątpi w sens dobrego zachowania?

Dzieci chcą być dobrze traktowane. Oznacza to

troskę o przyjazny i serdeczny ton rozmów oraz

bezpośredniość, zdolną zaspokoić potrzebę bycia

razem, we wspólnocie, ale także potrzebę

samotności. Dzieci mają prawo oczekiwać od nas

radości i wdzięczności – chociażby wykonały dla

nas piątą z rzędu zezowatą figurkę z kasztanów lub

cherlawe serduszko z kwiatów. I w ten oto sposób

macie gotowy pierwszy dobry argument, gdy wasza

latorośl zada pytanie: „Dlaczego właśnie JA

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: