Palmer Diana Spełnione marzenia.pdf

DIANA PALMER

SPEŁNIONE MARZENIA

PROLOG

Leo Hart czuł się osamotniony. Ostatni z braci, Rey, ożenił się i wyprowadził z

rodzinnego domu niemal rok temu. Leo został sam, a jego jedyna towarzyszka, stara i

cierpiąca na artretyzm gospodyni, odwiedzała go ostatnio zaledwie dwa razy w tygodniu i w

dodatku wiecznie straszyła odejściem na emeryturę. Leo - wielki amator pierników -

najbardziej obawiał się tego, że nikt nie upiecze mu ulubionego piernika i będzie zmuszony

jeździć codziennie na śniadanie do kafejki, w mieście, co przy napiętym rozkładzie zajęć na

ranczu byłoby niezwykle kłopotliwe.

Leo rozparł się wygodniej w fotelu w swoim gabinecie. Nie, nie zazdrościł braciom.

Wręcz przeciwnie, był szczęśliwy, że ułożyli sobie życie. Wszyscy oprócz Rey a i Meredith

mieli dzieci: Simon i Tira dwóch synków, Cag i Tess - jednego, Corrigan i Dorie byli już

rodzicami chłopca i właśnie urodziła im się córeczka.

Jednak, jeśli się nad tym zastanowić, Leo musiał przyznać, że ostatnio brakowało

kobiet w jego życiu. Wrzesień dobiegał końca, a on spędził całe lato, harując na ranczu.

Ostatnio, zupełnie nieoczekiwanie, zaczęło mu to doskwierać.

Smutne rozmyślania przerwał dzwonek telefonu.

- Może wpadniesz na kolację? - rozległ się w słuchawce głos Reya.

- Nie zaprasza się brata na kolację podczas własnego miesiąca miodowego - ze

śmiechem odpowiedział Leo.

- Ależ, Leo, pobraliśmy się w ostatnie Boże Narodzenie - przypomniał Rey.

- Jeszcze sporo czasu minie, zanim skończy się wasz miesiąc miodowy. Tak czy siak,

dzięki za zaproszenie. Mam robotę.

- Robota nie zastąpi ci kontaktów z ludźmi - skarcił go Rey.

- Nie nadajesz się na mentora - zaśmiał się Leo. - Może innym razem - dodał

wymijająco. Pożegnał się z bratem i odłożył słuchawkę.

Przeciągnął się, napinając mięśnie szerokich pleców i mocnych ramion. Niezwykłą

tężyznę fizyczną zawdzięczał nieustannej pracy na ranczu. Czasem zastanawiał się, czy

ciężką harówką nie próbuje zagłuszyć innych męskich potrzeb. Cóż, kiedyś nie unikał

kontaktów z kobietami, co więcej, dziewczyny nawet do niego lgnęły, ale teraz, w wieku

trzydziestu pięciu lat, takie powierzchowne, krótkotrwałe związki przestały go zaspokajać.

Właściwie zamierzał spędzić spokojny weekend w domu, a tymczasem Marilee

Morgan, przyjaciółka Janie Brewster, namówiła go na wyprawę do Houston. Mieli zjeść

razem obiad i obejrzeć balet, na który Marilee zdobyła bilety. Leo lubił balet, a dżip Marilee

był w warsztacie i dziewczyna potrzebowała samochodu, najlepiej z zaufanym szoferem.

Marilee była dość ładna, miała klasę i choć nie wydawała się Leo ani trochę

pociągająca, przyjął jej propozycję. Właściwie mógł być pewien, że Marilee nigdy w życiu

nie zaprosiłaby go na randkę w rodzinnym Jacobsville. Tu plotki rozeszłyby się po całym

miasteczku z szybkością zarazy i oczywiście zaraz następnego dnia dotarłyby do Janie, a

nagła skłonność tej smarkuli do niego stanowiła dla wszystkich tajemnicę poliszynela.

Jednak największy wpływ na decyzję Leo miał jeden bardzo istotny fakt - spotkanie z

Marilee zwalniało go z jutrzejszego obiadu u starego przyjaciela i partnera w interesach,

Freda Brewstera - ojca Janie. Wprawdzie Leo bardzo lubił towarzystwo Freda, ale ostatnio, z

powodu nieoczekiwanego wybuchu uczuć ze strony jego córki, sprawy nieco się

skomplikowały.

Leo miał wobec Janie dość mieszane uczucia. Odstraszały go przekonania

młodziutkiej studentki psychologii - dwudziestojednoletnia Janie właśnie skończyła drugi rok

studiów i najwyraźniej była pod wielkim wrażeniem poznawanej na uczelni dziedziny

wiedzy.

Leo nie mógł odmówić dziewczynie urody. Smukła, drobna Janie miała piękne, długie

włosy w trudnym do opisania złoto - brązowym kolorze i błyszczące, szmaragdowe oczy. Ale

Leo wciąż pamiętał ją jako dziesięcioletniego podlotka z aparatem na zębach. Janie była od

niego dużo młodsza i taka dziecinna. Gdy próbowała z nim flirtować... To było takie naiwne,

doprawdy śmiechu warte.

No i nie potrafiła gotować. Jej gumiasty kurczak słynął w całej okolicy, a piernik

zasługiwał na miano śmiercionośnej broni. Gdyby ktoś dostał nim w głowę, z pewnością

padłby na miejscu.

To właśnie ta ostatnia myśl - o zabójczym pierniku - wpłynęła na ostateczną decyzję

Leo. Sięgnął po słuchawkę i wykręcił numer Marilee.

- Cześć, Leo - usłyszał miękki głos.

- O której mam cię jutro odebrać?

- Mam nadzieję, że nie wspominałeś Janie o naszej wyprawie? - zapytała nieśmiało

Marilee po chwili wahania.

- Wiesz przecież, że unikam spotkań z Janie - odparł Leo zniecierpliwiony.

- Tak tylko chciałam się upewnić. - Marilee usiłowała zatuszować niepokój śmiechem.

- Będę gotowa o szóstej.

- Doskonale - Leo zakończył rozmowę i odłożył słuchawkę.

Następnie bezzwłocznie wykręcił numer Brewsterów. Pech chciał, że telefon odebrała

właśnie Janie.

- Cześć, Janie - powitał ją lekkim tonem.

' - Cześć, Leo - odparła dziewczyna, dysząc lekko, jakby skądś biegła. - Dać ci tatę?

- Nie, przekaż mu tylko, proszę, krótką wiadomość. Muszę odwołać jutrzejszy obiad.

Mam randkę - oznajmił z udanym spokojem.

Po drugiej stronie telefonu na ułamek sekundy zapadła niemal grobowa cisza.

- Ach tak.

- Przykro mi, ale zapomniałem, że jestem umówiony, kiedy przyjąłem zaproszenie

twojego taty - skłamał Leo. Nagle poczuł się jak drań. - Przekażesz mu moje przeprosiny?

- Tak, oczywiście. Baw się dobrze - odparła Janie zduszonym głosem.

- Coś się stało? - spytał Leo z niepokojem.

- Nie, skąd! Pa! - zawołała Janie i rozłączyła się. Zamknęła oczy. Czuła, jak ogarnia ją

duszące uczucie rozczarowania.

Na jutrzejszy obiad zaplanowała uroczyste menu - kurczak w owocach po włosku.

Ćwiczyła cały tydzień! Po raz pierwszy udało się jej przygotować miękkie, soczyste,

rozpływające się w ustach mięso. Nauczyła się też przyrządzać wyborny crème brûlée -

ulubiony deser Leo. Tyle wysiłku i wszystko na nic. Mogła się założyć, że Leo wymyślił tę

randkę na poczekaniu, żeby się wymówić.

Ciężko usiadła przy kuchennym stole. Jej fartuch był aż sztywny od mąki, a biały pył

pokrywał również twarz i potargane włosy. Westchnęła. Taki już jej los. Przez cały rok

organizowała kampanię szturmową, by zdobyć Leo. Flirtowała z nim bezwstydnie na ślubie

Micki Steele i Calliego Kirby. Dopiero jego złośliwy uśmiech i zimny wzrok, kiedy złapała

bukiet panny młodej, ostudziły jej zapał. Po kilku miesiącach znów podjęła walkę. Próbowała

wszelkich sztuczek, a wszystko nadaremnie. Nie umiała gotować i nie była dla Leo

atrakcyjna. W tym przekonaniu utwierdzała ją zresztą Marilee, jej najlepsza przyjaciółka.

Marilee wspierała działania Janie i często rozmawiała o niej z Leo, a potem wytykała Janie jej

niedoskonałości, które Leo piętnował podczas tych tajemnych rozmów. Janie usiłowała nad

sobą pracować. Uczyła się jeździć na koniu, w pocie czoła i w kurzu zaganiała bydło do

zagrody. Wszystko na nic - Leo pozostawał niewzruszony jak głaz. Jeśli nie uda się jej zwabić

go do domu, by oczarować talentami kulinarnymi, nie będzie już dla niej cienia nadziei! A

niech to...

Zrezygnowana pokręciła głową.

- Kto dzwonił? - Do kuchni weszła Hettie, ukochana niania i gospodyni. - Czy to pan

Fred?

- Nie, to Leo. Nie przyjdzie jutro na obiad. Ma randkę.

- Ach tak. - Hettie uśmiechnęła się do Janie ze współczuciem. - To nic, będzie jeszcze

mnóstwo innych okazji, rybko.

- Tak, oczywiście - odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem Janie i wstała. -

Przygotuję uroczysty obiad dla nas trojga - dodała, z trudem ukrywając rozgoryczenie.

- Leo nie musi spędzać wolnego czasu z panem Fredem. Wystarczy, że razem pracują

- pocieszała ją Hettie. - To dobry człowiek. Ale trochę dla ciebie za stary.

Janie nie odpowiedziała. Uśmiechnęła się tylko cierpko i zaczęła się krzątać po

kuchni.

Leo starannie przygotował się na spotkanie z Marilee. Ubrany jak spod igły, wsiadł do

swojego nowego, sportowego, czarnego lincolna. To była jego duma - tegoroczny model,

szybki jak strzała. Wyruszał na podbój Houston i postanowił być w świetnym nastroju. Ani

trochę nie żałował, że ominie go gąbczasty kurczak, dzieło sztuki kulinarnej Janie Brewster.

Mimo wszystko sumienie nie dawało mu spokoju. Może miało to jakiś związek z

ciągłymi i cierpkimi uwagami ze strony Marilee na temat Janie? Podobno Janie rozsiewała na

temat ich znajomości jakieś plotki. Oby tylko dziewczątko nie wbiło sobie czegoś do głowy -

dla niego zawsze pozostanie wyłącznie miłym dzieciakiem, nikim więcej.

Leo zerknął w lusterku na swoje odbicie. Gęste, jasnobrązowe, kręcone włosy,

szerokie czoło, wydatne kości policzkowe, mocno zarysowana szczęka, rząd białych,

mocnych zębów. Cóż... nie da się ukryć, był dość przystojnym facetem. Przynajmniej w

porównaniu ze swoimi kochanymi braciszkami. Ta myśl go rozbawiła.

No i przede wszystkim był bogaty, a jak wiadomo, to dużo ważniejsze niż dobry

wygląd.

Co do tego nie miał złudzeń. Dla większości kobiet, nie wyłączając Marilee, stan jego

konta odgrywał pierwszorzędną rolę. No, ale przecież nie zamierzał żenić się z Marilee.

Owszem, z przyjemnością zabierze ją do Houston. Miło jest pokazać się na ulicy z ładną

kobietką. Mężczyzna musi od czasu do czasu schlebić swojej próżności.

Jednak nie przestawała go dręczyć myśl o Janie. Wyobraził sobie jej rozczarowanie,

kiedy odwołał wspólny obiad. Jak by się poczuła, wiedząc, że umówił się na randkę z jej

najlepszą przyjaciółką?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: