Michaels Leigh - Zaręczyny na niby.pdf - Michaels Leigh - LadyHenrietta

LEIGH MICHAELS

Zar ę czyny

na niby

Harlequin®

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hafnburg

Madryt • Mediolan • ParyŜ • Praga • Sofia • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Brakowało jej wszystkiego - szaleńczego przepy-

chania się ludzi na chodnikach, hałasu samochodów

pędzących po North Michigan Avenue, odległego

wycia syren goniących gdzieś wozów.

Powrót do domu, do Chicago, jest najlepszą częścią

wszystkich wyjazdów w interesach, pomyślała Debora

Ainsley, manewrując swobodnie między płynącymi

chodnikiem strumieniami ludzi. Zatrzymała się w koń-

cu przy szklanych drzwiach, prowadzących do Galerii

Ainsley, zdjęła z ramienia płócienną torbę i wyciągnęła

parę modnych pantofelków na wysokich obcasach.

Zastąpiła nimi adidasy, w których łatwiej było pokonać

odległość dzielącą jej mieszkanie od North Michigan

Avenue. Poprawiła chustkę, stanowiącą jedyny kolo-

rowy akcent kremowej sukienki i pochyliła się, by

przyjrzeć się niewielkiemu olejnemu obrazowi, opar-

temu o sztalugi tuŜ przy drzwiach.

W galerii było cicho i spokojnie. Panująca tu

atmosfera zachęcała miłośników sztuki do oglądania,

rozwaŜania i medytowania - zupełnie jak w bibliotece,

muzeum czy kościele. Półmrok rozświetlały skierowane

na obrazy punktowe światła, które miały zachęcać do

dokładnego przyjrzenia się - i podziwu.

Galeria Ainsley nie była duŜa, ale w ciągu trzech lat

od otwarcia Deborze udało się zapewnić jej pewne

miejsce wśród setek galerii rozsianych w śródmieściu

Chicago. Zajmowała się pracami najlepszych współ-

czesnych artystów z całego regionu. Kiedy zgłaszał się

klient szukający grafiki Salvadora Dali lub plakatu

ZAR Ę CZYNY NA NIBY

z obrazem Moneta, Galeria Ainsley uprzejmie odsyłała

go do konkurencji. Ale jeśli ktoś miał ochotę na

oryginał, a nie masowo produkowaną kopię, a rów-

nocześnie nie stać go było na drogie dzieła sławnych

malarzy, Galeria Ainsley była najlepszym miejscem,

gdzie mógł kupić coś wartościowego po przystępnej

cenie.

Debora nazywała to „sztuką jutra". Ostatecznie, jak

często podkreślała, większość obrazów wiszących w

chicagowskim Instytucie Sztuki nie kosztowała

milionów. Początkowo te płótna kupowali zwykli

ludzie o przeciętnych dochodach, poniewaŜ im się

podobały. Dopiero później osąd znawców sprawił, Ŝe

nabrały wartości. I niewątpliwie to samo zdarzy się z

niejednym z obrazów, które teraz kupowali jej klienci.

Kilku malarzy, prezentowanych jakiś czas temu

przez Deborę, juŜ osiągnęło krajową sławę. WciąŜ

wyszukiwała nowych twórców, na których dzieła

mogła sobie pozwolić zwykła sekretarka lub młode

małŜeństwo urządzające swój pierwszy dom. Dlatego

spędziła cały tydzień podróŜując po Michigan i była

tak szczęśliwa z powrotu do domu.

Z ukrytych w ścianach głośników sączyła się cicho

klasyczna muzyka, nie zagłuszając dochodzącej z dru-

giego końca galerii rozmowy Peggy z klientem. Nie

zagłuszyła równieŜ cichego dzwonka przy drzwiach

wejściowych.

Debora odwróciła się z zawodowym, powitalnym

uśmiechem, ale na widok przybysza rozpromieniła się.

Pospieszyła do siwego męŜczyzny stojącego przed

olejnym obrazkiem, na który sama wcześniej zwróciła

uwagę. Wsunęła mu rękę pod ramię.

- Jest wspaniały, prawda, tatusiu? Peggy miała rację,

Ŝe go tu umieściła. W ten sposób kaŜdy, kto wejdzie,

musi na niego spojrzeć...

William Ainsley skrzywił usta w półuśmiechu.

ZAR Ę CZYNY NA NIBY 7

- Czy kiedykolwiek myślisz o czymś poza sztuką,

Deboro?

- Och... No tak, nie widziałam cię chyba od dwóch

tygodni. - Spojrzała na niego kokieteryjnie. - Na-

prawdę mi przykro, Ŝe od razu nie powiedziałam, jak

bardzo cieszę się na twój widok. Ale to nie moja wina,

Ŝe od dziesięciu lat nie zmieniłeś się ani trochę.

- UwaŜaj - powiedział ostrzegawczo. - Chyba

trochę się zagalopowałaś.

Debora zachichotała i oparła głowę na jego ramieniu.

Jej długie, błyszczące, brązowe włosy rozsypały się na

szarej marynarce ojca.

- Masz rację - przyznała. - Ale naprawdę, gdy

ktoś jest tak przystojny jak ty, wszyscy go zauwaŜają.

Mnie po prostu ścięło z nóg, gdy wszedłeś.

- Bzdury. Ile chcesz za ten obraz, Deboro?

Zerknęła na dyskretną karteczkę, umieszczoną przy

ramie.

- Dziewięćset. Ale tobie, tatusiu, mogę dać specjalną

cenę.

- I sprzedać mi za tysiąc? - Znów przyjrzał się

obrazowi. - W ogóle nie powinienem tu przychodzić.

Zbyt dobrze znasz moje słabostki, jeśli chodzi o obrazy.

Zdecydowanie odwrócił się w drugą stronę.

- To ty ciągałeś mnie po muzeach w kaŜdą sobotę -

wytknęła mu. - I po galeriach popołudniami, a po

wystawach w niedziele.

- UwaŜam, Ŝe powinnaś dawać mi zniŜkę - powie-

dział William Ainsley zrzędliwym tonem. - Ostatecznie

kiedyś i tak odziedziczysz całą moją kolekcję, w ten

sposób odzyskując wszystko.

- Za bardzo odległe „kiedyś", mam nadzieję.

Udał, Ŝe nie rozumie.

- I pewnie zarobisz jeszcze więcej, sprzedając

wszystko po raz drugi. Ale uwaŜaj -jeśli tak zrobisz,

będę straszył w tej cholernej galerii.

ZAR Ę CZYNY NA NIBY

- Och, świetnie - zamruczała. - Mój własny,

prywatny duch. To będzie cudowny chwyt reklamowy.

- Spojrzała na niego spod długich rzęs.

- Hm... - Dostrzegła błysk w jego oczach i nie

mogła powstrzymać śmiechu.

- Więc co cię tu sprowadza? - spytała. - Rzadko

widuję cię w środy rano.

- Myślałem, Ŝe moŜe zjedlibyśmy razem kolację w

klubie.

- Dzisiaj nie mogę. Bristol wyjeŜdŜa jutro w inte-

resach, więc wieczorem idziemy do „Coq au Vin".

- ZauwaŜyła, Ŝe spochmurniał, i zrobiło jej się go

Ŝal. Był taki samotny przez kilka ostatnich lat, od

kiedy umarła matka. Debora starała się spędzać

z ojcem moŜliwie duŜo czasu, ale przy nawale zajęć

i częstych wyjazdach z miasta było to trudne. On

z kolei był zbyt delikatny, Ŝeby narzucać się jej,

i czasami, kiedy spotkała go odmowa, całymi tygod

niami nie ponawiał zaproszenia. - MoŜe pójdziesz

z nami? - spytała.

- O, nie. Bristol na pewno będzie wolał być z tobą

sam na sam.

- SkądŜe, nie będzie miał nic przeciwko twemu

towarzystwu - roześmiała się. - Bristol jest dorosły,

zbyt dojrzały, Ŝeby czuć się zazdrosnym.

- Z tym się zgadzam - mruknął pod nosem tak

cicho, Ŝe Debora nie była pewna, czy rzeczywiście

dobrze usłyszała.

William westchnął.

- Twoja matka pewnie juŜ by mnie kopała w kostkę,

Ŝebym był cicho, ale uwaŜam, Ŝe muszę ci to powie-

dzieć. Deboro, chciałbym, Ŝebyś nie spotykała się tak

często z Bristolem.

- Myślałam, Ŝe go lubisz.

- Szanuję go - poprawił ją.

- Czy to nie to samo? Ostatecznie jest radcą

Michaels Leigh - Zaręczyny na niby.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: