Veronica Sattler - Ścigana.pdf - Nieposegregowane - Vivichomik

Część I

Rozbójnik

Anglia, 1779

Duży czarny koń pędził w ciemnościach dobrze sobie znaną drogą. Nie pierwszy raz przemierzał tę

trasę nocą, i zapewne nie po raz ostatni.

Nagle zza chmur wyłonił się księżyc, oświetlając srebrną poświatą drzewa, krzewy po obu stronach

drogi i pędzącego jeźdźca. Mężczyzna z wściekłością wymamrotał przekleństwo przez zaciśnięte

zęby.

Sean O 'Hara skierował rumaka do drzew, by schować się w ich cieniu. Przypomniał sobie, co go

dręczy, i zjego ust wyrwało się kolejne, tym razem trochę łagodniejsze, przekleństwo.

Dziś miało w ogóle nie być księżyca. Sądząc po kierunku wiatru, przynoszącego ze wschodu

chmury, założył, że ta noc będzie się doskonale nadawała do przeprowadzenia jego pootajemnej

misji ...

Bo Sean O'Hara był rozbójnikiem. I chociaż miał dopiero dwadzieścia cztery lata, już prawie piąty

rok z rzędu odnosił sukcesy. Oczywiście, kiedyś był zupełnie kimś innym. Wszyscy O'Harowie z

County Cork byli inni.

Donal O'Hara, ojciec Seana, razem ze swoimi braćmi, Patrickiem i Kevinem, hodowali konie w Old

Sod, tak jak ich ojciec wcześniej, a przed nim j ego oj ciec. Jako zagorzal i kato l icy, byli

zdesperowani, ale jednocześnie rozsądni. Pomimo okrutnych kar, które na katolików nałożyli

Anglicy, zdołali utrzymać swoje posiadłości i inwentarz, bo złożyli znienawidzoną przysięgę

lojalności wobec Korony Protestanckiej i Kościoła! Krótko mówiąc, przez lata udawali, że przeszli

na protestantyzm.

O'Harowie nie tylko zachowali swoją wiarę - uczestniczyli w tajnych mszach, odprawianych

pośpiesznie na leśnych polannkach i w ustronnych dolinkach pod osłoną nocy, otrzymywali

sakramenty, skrycie udzielane rozproszonym wiernym przez wyjętych spod prawa księży, którzy z

narażeniem życia węddrowali przez zielone wzgórza Irlandii - ale też zdobyli pewne zasoby

materialne, czym wyróżniali się wśród swoich katolicckich braci, żyjących w skrajnym ubóstwie.

I tak oto dzięki temu niebezpiecznemu fortelowi, który w każdej chwili mógł wyjść najaw, chodzili

z wysoko podniesioonymi głowami i spali z czystym sumieniem, ponieważ założyli tajne bractwo i

każdego zdobytego pensa przekazywali tym wszystkim biednym katolikom, którym odebrano ich

własność.

Rzeczywiście, bez pomocy O'Harów i gromady odważnych ludzi z okolicy nie byłoby nie

legalnych mszy, tajnych naauczycieli zwalczających analfabetyzm, żadnego podziemia, gdzie w

piwnicach i zagrodach ukrywali się prześladowani księża, którzy przemierzali pola ze wsi do

miasta, dostarczając biednym Irlandczykom jedzenie i ubrania, a czasem też pieniądze.

W ten sposób przez lata O'Harowie zyskali sobie miano zbawców, które nadali im marznący i

niedożywieni sąsiedzi, cierpiący pod angielskim butem. Złożenie przysięgi na wierność Anglikom

początkowo potraktowano jako zdradę, szybko jednak uznano to za heroizm, a przede wszystkim

sprytne zagranie na nosie znienawidzonym Anglikom.

- Widzieliście tę górę angielskiego złota, wywiezioną przez O'Harę dziś rano z targu, na którym

Irlandczycy handlowali zwierzętami? _ szeptał ktoś do ucha sąsiada, opierając łokcie o blat w

miejscowym barze. - Dziś wieczorem będzie już na pewno w rękach ojca O'Leary i pójdzie na

zapłacenie podatkóW za McCreenów, O'Connorów i Laffertych, żeby uchronić ich przed eksmisją.

_ Zauważyliście, że mały Timothy przestał kasłać? - mruknął ktoś inny. _ To O'Harowie zapłacili za

lekarstwo, które mu pomogło. -.

_ Zapewne _ wtrącił szeptem kolejny, uważnie trzymając kufel portera, gdyż tylko na jeden w

tygodniu było go stać. - A moja Molly wreszcie nabiera trochę ciała. Od urodzenia naszego naj

młodszego były z niej same kości. poprawiła się dzięki zbożu, które trafia na nasz stół, od kiedy

O'Harowie

dowiedzieli się o naszej biedzie.

Płynęły lata, a bieda wśród Irlandczyków wciąż się panoszyła.

Wielu nigdy nie wydobyło się z ubóstwa, ale niejednego pomoc któregoś z o'Harów uchroniła przed

głodową śmiercią.

Tak było aż do pewnej czarnej nocy roku siedemdziesiątego piątego.

Nikt nie wiedział dokładnie, jak to się stało. Może ktoś wydał tajemnicę przez nieostrożność, a

może ktoś zdradził, dość że pewnej styczniowej nocy tego fatalnego roku wszystko wyszło na jaw.

O'Harowie zostali zdemaskowani, a razem z nimi wpadło kilkudziesięciu łudzi szukających

schronienia w stajni Donala, gdzie szykowanO się do mszY· Miał ją odprawić naprędce wezwany

młody ksiądz w intencji duszy Kevina O'Hary, który skręcił sobie kark przy upadku z narowistego

konia, gdy próbował go ujarzmić.

Ponieważ chodziło o mężczyznę z rodu O'Hara, niemal wszyscy sprawni, dorośli katolicy,

mieszkający w promieniu kilku mil, przybyli na mszę, mimo paskudnej pogody. Wszyscy wpadli w

sieci angielskich żandannóW, którzy otoczyli stajnię i znaleźli w niej krucyfiks, obrus kościelny,

świece, kadzidło

i dzwonki, a także owinięte całunem ciało O'Hary. Donal i Patrick, a wraz z nimi dwudziestu kilku

innych mężczyzn zginęli na miejscu w krwawej bitwie. Nikomu nie udało się uciec. Młodego,

odważnego księdza zabrano pod dąb, nazywany Drzewem Wisielców, i tam w świętych szatach

powieszono, odarto ze skóry i, zgodnie z angielskim prawem, poćwiartowano.

To jednak nie był jeszcze koniec. Policjanci rozproszyli się po zagrodach i szopach, należących do

zabitych i schwytanych mężczyzn, po czym wygonili z nich kobiety i dzieci na mroźną noc, a domy

podpalili. Większość z nich nie wytrzymała zimna. Rano znaleziono wiele chudych ciał, skulonych

i zbitych w żałosną gromadkę.

Jedynie farma O'Hary ocalała przed pożarem, ponieważ miała znaczną wartość i Anglicy chcieli ją

zachować dla siebie. Prawo mówiło jasno - wszystkie posiadłośCi Irlandczyków, którzy potajemnie

praktykowali swoją religię, podlegały konnfiskacie. Anglicy mieli na celu zniszczenie większości

Irlanddczyków i było to nieodwołalne.

Kiedy przybyli Anglicy, wdowa po Donalu O'Harze, Maire z domu O'Neill, stała w drzwiach. Gdy

celowała do nich z pistoletu męża, jej błękitne oczy płonęły z wściekłości. W obliczu czekającej ją

śmierci mogła sobie pozwolić na okazanie gniewu, ponieważ jej trzej synowie, dzięki Bogu, byli tej

nocy daleko od County Cork. Sean, lan i Brian O'Hara pojechali do Dublina, aby spędzić resztę

świąt Bożego Naroodzenia ze starym przyjacielem rodziny. Mieli wrócić dopiero za tydzień.

Przyjaciel był co prawda protestantem, ale symmpatyzował z katolikami. Michael Burke -

pomyślała Maireezaopiekuje się chłopcami, kiedy dowie się, co zaszło. Przed godziną wysłała do

niego posłańca z- trójką najlepszych koni. Kiedy tylko ujrzała w oddali łunę ognia, domyśliła się,

czym się skończyła msza za biednego Kevina.

W ten sposób Sean Patrick O'Hara w wieku dziewiętnastu lat dowiedział się, że on i jego dwaj

bracia zostali jedynymi żyjącymi członkami klanu O'Harów. W ciągu jednej nocy stali się sierotami

bez grosza przy duszy. Jedyną ich własnością, przedstawiającą jakąś wartość, były trzy konie

czystej krwi irlandzkiej, które kilka dni po tragedii przyprowadził do Dublina wiemy sługa rodziny.

Zaszokowany wiadomością Sean przygarrnął do siebie piętnastoletniego lana i dziesięcioletniego

Briana, pozwalając im wypłakać się na swojej piersi, sam zaś siedział z ponurą miną. Nie uronił ani

jednej łzy; starał się myśleć tylko o przyszłości i poprzysięgał w duchu zemstę.

Kilka dni później Michael Burke z żoną zaproponowali, aby jego młodzi bracia zamieszkali u nich

na stałe. Sean odmówił uprzejmie, lecz stanowczo. Zabrał chłopców i konie i wsiedli na statek

płynący do Londynu, do samego serca kraju wroga, postanowił bowiem zaatakować od wewnątrz.

Wziął dość pieniędzy, żeby opłacić podróż i transport koni, miał też dodatkowe pięćdziesiąt funtów,

które siłą wcisnął mu w rękę zatroskany Michael Burke. Sean przyjął pieniądze, zaznaczając, że jest

to pożyczka i że spłaci ją, kiedy tylko będzie mógł.

Teraz, prawie pięć lat później, w tę księżycową listopadową noc, Sean O'Hara siedział na młodym

ogierze, zwanym Dubh Mor, którego zabrano z farmy tamtej okropnej styczniowej nocy. Był

spokojny, gdyż dawno spłacił swój dług dzięki wypchanym sakwom angielskich arystokratów,

podróżujących licznie do Londynu. W głębi duszy miał gorzką świadomość, ~e długu wroga wobec

jego ziomków, ciemiężonych i dooprowadzonych do ubóstwa, nie da się spłacić, lecz robił, co było

w jego mocy, i to musiało wystarczyć.

Nadciągające chmury ponownie zakryły księżyc i Sean mruknął z zadowolenia. Przez chwilę

jeszcze obserwował niebo, a potem ścisnął konia kolanami i pognał w kierunku Golden Bear,

zajazdu oddalonego o niecałą milę, gdzie czekali na niego bracia.

Sean zmarszczył czoło pod czarnym, głęboko nasuniętym kapeluszem. Bracia, nie brat! Nie

pierwszy raz walczył z przeeczuciem zagrażającego niebezpieczeństwa, które czuł od chwili, gdy

zgodził się, aby Brian towarzyszył im tej nocy. Próbował sobie tłumaczyć, że kiedy rok temu lan

przyłączył się do niego po raz pierwszy, też się niepokoił. Ale lan miał wtedy szesnaście lat i był

niezwykle dojrzały jak na swój wiek. Szybko stał się solidnym kompanem, na którym można było

polegać przy "odbieraniu swojej własności od angielskich świń".

Brian był młodym, uroczym chłopcem, w oczach wszysttkich był słodkim dzieckiem, które

przyszło na świat, gdy niemłodzi już rodzice oczekiwali raczej dziewczynki. Jednak pojawienie się

kolejnego syna przywitali radośnie i obdarzyli go równie gorącym uczuciem, jak starsze

potomstwo.

Teraz Brian miał już piętnaście lat i niecierpliwił się, kiedy przyłączy się do braci. Nie chciał

słuchać ich próśb, żeby jeszcze trochę poczekać. Być może był trochę nadwrażliwy, ponieważ

przypominał matkę, poza tym był niższy i szczuplejjszy niż Sean i lan. Starsi bracia posturę mieli

po ojcu. Obaj mierzyli ponad metr osiemdziesiąt i ważyli dobre dziewięććdziesiąt kilo, dzięki

silnym muskułom wyrabianym codziennie w pojedynkach, zapasach i jeździe konnej. Powodzenie

wypaadów zależało w tym samym stopniu od sprawności fizycznej, co od szybkości i

wytrzymałości konia. Młody banita doczekał się w Londynie przydomka Klątwa Irlandczyków.

Sean wciąż marszczył czoło, zwalniając konia i starając się jeszcze bardziej ukryć w cieniu drzew,

gdy w oddali pojawił się zajazd Golden Bear. Na tyłach stajni dostrzegł sylwetki Brighid i Ciara,

pary wspaniałych dużych koni, które należały do jego braci. Wierzchowce miały szerokie klatki

piersiowe i długie nogi, tak samo jak Dubh Mor. Maire O'Hara, zanim 19inęła, wybrała je dla

swoich synów bardzo uważnie. Zwierzęta miały niezwykłą cechę, którąjeźdźcy nazywają sercem, a

która w połączeniu z siłą i szybkością jest tym, czego banita pooIrzebuje, żeby przeżyć.

Powoli zmarszczki znikały z czoła Seana. Co prawda Brian byt nowicjuszem, ledwo pojawił mu się

pierwszy zarost, ale na grzbiecie dzielnego konia nic mu chyba nie groziło.

_ Boże, obym się nie mylił - wymamrotał Sean cicho, podnosząc rękę na powitanie dwóch

mężczyzn, którzy na niego czekali.

I co? - szepnął Jan, gdy Sean zbliżył się do niego na Dubh Mor.

- To solidny, ładny powóz, tak jak mówiła twoja dziewczyna. _ Sean uśmiechnął się. - Będziesz jej

za to winien coś więcej niż zwykłą błyskotkę, lano

Czarne oczy lana zabłysły z uciechy, gdy spojrzał na brata z uśmiechem.

- A co ty możesz o tym wiedzieć, bracie? Tak się składa, że moja dziewczyna, jak ją nazwałeś,

miała dużo większą przyjemność ostatniej nocy w łóżku. Mała Nora, mój drogi, uważa, że już

dostała sowitą zapłatę za swoje informacje.

Sean słysząc przechwałki brata zdziwiony uniósł brwi, ale dał mu spokój. Znał dziewczynę, o której

rozmawiali, i wiedział, że można jej ufać. Nora Quinn pracowała jako kelnerka w tawerrnie Black

Lion w Londynie. Była córką irlandzkiego farmera, którego rodzina została wymordowana kilka lat

temu. I choć żaden z braci O'Hara nigdy jej nie powiedział, do czego WYkorzystują otrzymane od

niej informacje, Sean przypuszczał, że dziewczyna może się tego domyślać. Lecz w przypadku

Nory Quinn nie było się czym przejmować. Była zadurzona w lanie, a poza tym najważniejszy był

dla niej fakt, że O'Harowie to Irlandczycy i tak samo jak ona nienawidzą Anglików. Nie, Nora

Quinn nigdy nie zdradziłaby, komu przeekazała informacje o bogatych Anglikach, z którymi się

zetknęła. Niech Anglicy sami sobie polują na Klątwę Irlandczyków.

W tym momencie młody Brian, który dotąd w ciszy przyysłuchiwał się ich rozmowie, wtrącił:

- lan, a kogo obchodzi, czy to twoja dziewczyna, czy dziwka? Ruszajmy!

Obaj bracia spojrzeli na niego zaskoczeni. lan uniósł brwi.

- Jezu, posłuchaj tego dzieciaka, Sean! Uważaj na swój język, szczeniaku, albo ci go wyszoruję

mydłem, przysięgam.

Wszystko to było wypowiedziane szeptem, ale błysk w oczach lana wywołał oczekiwany efekt. Na

twarzy Briana pojawiła się skrucha i pokornie skinął głową.

- Dobry chłopak - mruknął Sean, klepiąc go po ramieniu, po czym odwrócił się do lana. - Jednak on

miał rację, Ian. Musimy się śpieszyć, jeśli chcemy na czas dotrzeć do miejsca, które wybrałem.

Zauważyłem, że powóz zbliżał się do mostu, i pognałem przez pola, żeby was zabrać, ale jeśli

będziemy się ociągać, to nie zdążymy i wszystko przepadnie. - Przez chwilę przyglądał się uważnie

twarzy Briana. - Chłopcze ... jesteś zdecydowany?

- Tak, jestem - odparł Brian. - Proszę, Sean! Przerabialiśmy to ze sto razy.

Sean jeszcze przez chwilę się wahał, po czym skinął głową i ruszyli.

Niecały kwadrans później dotarli do odosobnionego miejsca przy drodze, którą miał przejeżdżać

powóz. Nie czekali długo. Ledwie uwiązali konie i ukryli się za kępą drzew tuż przy ostrym

zakręcie drogi, gdy usłyszeli odgłos kół i stukot kopyt.

- Przygotujcie się, chłopcy .,- powiedział cicho Sean, dając znak, by włożyli na twarze czarne

chustki, które mieli zawiązane na szyjach. Na migi pokazał, że łan i Brian mają zostać z tyłu jako

jego wsparcie, a on zajmie pozycję na przodzie i zmusi powóz do zatrzymania.

Henry Belmont, dla znąjomych Harry, zerknął z ~akłopootaniem na wspaniałą figurę żony, która

siedziała naprzeciwko niego. Barbara była dziś zagniewana i wiedział, że to jego wina.

Nienawidziła tych wyjazdów do ich posiadłości w Somerrset. Ale przecież wszystko, co robił i co

dotyczyło jego pięknej żony, spotykało się z jej niechęcią.

ale zdawał sobie sprawę, że w ich małżeństwie nie ma miłości, choć wśród arystokracji, do której

Barbara należała, takie związki nie były czymś niezwykłym. Wielu członków elity zawierało

małżeństwa dla korzyści polityczznych lub społecznych, z powodów nie mających nic wspólnego z

miłością.

Dla Barbary jednak najgorsze było to, że była córką księcia _ zubożałego co prawda - a mąż

zwykłym· handlarzem, choć zarazem jednym z najbogatszych ludzi w Anglii. Nie mogła wybaczyć

Harry'emu jego pochodzenia.

Przesunął wzrok z jej zaciętej twarzy na wspaniały szmaraggdowy naszyjnik, który miała na szyi.

Te cudowne klejnoty były w jej rodzinie od piętnastego wieku i stanowiły jedyny posag, jaki

wniosła mężowi prawie dziesięć lat temu.

Harry zaklął w duchu. Namawiał ją, żeby nie wkładała go tak bezwstydnie w podróż, tym bardziej

że jechali w nocy i przez wiele mil pustą drogą. Ale Barbara zlekceważyła jego radę, takjak od lat

ignorowała jego łóżko. Co prawda przestało mu już na tym zależeć, bo w łóżku Barbara była

lodowata. To cud, że w ogóle mieli dziecko.

Harry spojrzał ciepło na delikatną dziewczynkę siedzącą obok matki. Arianę, córkę, którą kochał od

dnia narodzin,

obdarzył całą swoją sfustrowaną miłością, której nie mógł ofiarować żonie. To ukochane dziecko

zrodzone było z tego okropnego związku. Harry coraz częściej sądził, że Barbara potrafi kochać

tylko siebie i, oczywiście, złoto. Wiedział, że dlatego za niego wyszła.

Ariana zauważyła spojrzenie ojca i jej twarz rozjaśnił uśmiech, który ogrzał serce Harry'ego. Och,

dziecko - pomyśślał - patrząc na jej miękkie miodowozłote loki i oczy w kolorze karmelu, w

których błyskały zielone iskierki, kiedy była szczęśśliwa. Słodkie dziecko, gdyby nie ty ...

Nagle rozległ się krzyk woźnicy i powóz gwałtownie się zatrzymał.

Harry odruchowo spojrzał na córkę i przytrzymał ją, by nie spadła na podłogę. Jednocześnie

zauważył kątem oka, jak Barbara przyciska dłoń do cennego szmaragdowego naszyjnika, który

uparła się włożyć.

- Pieniądze albo życie! - zabrzmiał chłodny głos na zeewnątrz.

- Mój Boże! Rozbójnicy! - krzyknęła Barbara. Jej piękna twarz zrobiła się tak biała jak upudrowana

peruka, którą miała na głowie. - Harry, naszyjnik. My ...

Nie dokończyła, gdyż drzwi powozu otworzyły się i pojawił się w nich mężczyzna ubrany na

czarno, z chustą zasłaniającą twarz. Jego wygląd nie pozostawiał wątpliwości co do profesji, którą

uprawiał.

Sean siedział wyprostowany na koniu, którego wycofał o kilka kroków, aby lepiej przyjrzeć się

pasażerom powozu. Zwrócił uwagę na ich bogate stroje i, oczywiście, błyszczące zielone kamienie

na szyi kobiety.

- Wysiadać - rozkazał. - Nie, bez dziecka. Niech pan ją zostawi w powozie- dodał.

Harry z ulgą posadził Arianę obok siebie, szepnął jej do ucha kilka słów pocieszenia i wysiadł z

powozu.

- Dobrze - powiedział zamaskowany mężczyzna, po czym podejrzanie uprzejmym tonem zwrócił

się do bogato ubranej kobiety, która nie posłuchała jego polecenia.

- Pani ...

Kobieta wyglądała na nieporuszoną, więc odziana w rękawicę ręka, w której tkwił pistolet

wycelowany w woźnicę, przesunęła się odrobinę i padła ostra komenda.

- Wysiadać!

W lodowatych Oczach Barbary błysnął strach; szybko wysiaddła z powozu i stanęła obok męża. Za

ich plecami siedziała w powozie ośmioletnia Ariana i patrzyła szeroko otwartymi oczami. Sean

zauważył dzielną twarzyczkę czarującego dziecka i poczuł rozdrażnienie, widząc kompletną

obojętność Barbary wobec dziewczynki. Spostrzegł też troskę mężczyzny, który bez przerwy

spoglądał ze strachem na córkę. Sean niecierpliwym gestem nakazał mu zamknąć drzwi powozu,

które kobieta beztrosko zostawiła szeroko otwarte. Harry skwapliwie zamknął Arianę w powozie.

Sean, usatysfakcjonowany, odezwał się z wyćwiczoną łattwością:

- Teraz, mój panie, wezmę wasze kosztowności, jeśli łaska. Jego angielszczyzna z irlandzkim

akcentem była wyraźniejsza niż wtedy, gdy rozmawiał z braćmi. Akcent znikał całkowicie, kiedy

byli w Londynie. Ale na służbie Sean nigdy o nim nie zapominał. Angielskie ofiary zawsze musiały

wiedzieć, że okrada je Irlandczyk.

- Zaczniemy od zawartości pana kieszeni - ciągnął Sean, kierując wzrok na fałdy płaszcza

Harry'ego; w powozie musiało być ciepło, bo płaszcz był rozpięty. - I radziłbym powoli, mój panie,

powoli i ostrożnie - ostrzegł Sean.

Harry skinął głową i zaczął wyjmować cenne rzeczy, które miał przy sobie - grawerowaną srebrną

tabakierę, ciężki złoty zegarek kieszonkowy, satynową sakiewkę pełną złotych suwerenów. Sean

wziął wszystko i wolną ręką wcisnął do toreb wiszących przy siodle. Kątem oka jednak obserwował

uważnie kobietę. Uśmiechnął się z pogardą pod maską, widząc, jak ukradkiem próbuje owinąć się

pod szyję peleryną, aby ukryć wspaniały naszyjnik.

Machnąwszy pistoletem, dał mężczyźnie do zrozumienia, że już z nim skończył, i skierował uwagę

na kobietę. Lecz zjakiejś przyczyny zatrzymał na chwilę wzrok na oknie powozu, gdzie w świetle

lampy dojrzał odważną twarzyczkę dziecka, które ich obserwowało z nosem przytkniętym do

szyby. Na chwilę widok tych dużych oczu odwróciłjego uwagę od tego, co robił. Mrugnął do małej.

Jednak sekundę później już był skupiony na jej matce.

- Strasznie mi przykro, że muszę panią rozczarować, ale, niestety, uwolnię panią od tego ładnego

drobiazgu na pani szyi. - Wyciągnął rękę.

- Drobiazgu! - Barbara aż się zachłysnęła z wściekłości.

- Z pewnością - powiedział Sean. - Widzi pani, kolor kamieni jest raczej obojętny ... - ciągnął z

drwiną.

Barbara ze złością puściła pelerynę; opadające poły odsłoniły cudowną zieleń szmaragdów.

Kamienie lśniły nawet w słabym świetle lampy wiszącej wewnątrz powozu. Widząc jednak, że

kobieta nie ma zamiaru zdjąć naszyjnika, Sean odezwał się ostrzej:

Veronica Sattler - Ścigana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: