Winston Groom - Forrest Gump.pdf - eBook_Audiobook - mathias_laufer

Winston Groom

FORREST GUMP

PrzełoŇyła

JULITA WRONIAK

Szale ı stwo to Ņ ródło rozkoszy

znanej jedynie szale ı com...

DRYDEN

Jedno wam powiem: Ňycie idioty to nie bułka z masłem. Ludzie ĻmiejĢ siħ, tracĢ

cierpliwoĻę, tratujĢ podle. Niby wszyscy wiedzĢ, Ňe majĢ byę wyrozumiali dla

poĻledzonych, ale wierzcie mi — wcale tak nie jest. Ale nie narzekam, bo w sumie

całkiem nieŅle ułoŇyło mi siħ w Ňyciu.

Jestem idiota od urodzenia. Mój iloczyn rozumu wynosi niecałe 70, wiħc siħ

kwalifikujħ. Przynajmniej tak twierdzĢ ci co siħ znajĢ. MówiĢc fachowo to pewno jestem

debil albo imbecyl, ale ja osobiĻcie wolħ uchodzię za półgłówka, bo te inne nazwy

kojarzĢ siħ z mongołami co to majĢ oczy usadzone tak blisko siebie, Ňe wyglĢdajĢ jak

Chiıczyki, a w dodatku siħ ĻliniĢ i bawiĢ same sobĢ.

ņaden ze mnie orzeł, fakt, ale nie jestem tak głupi jak siħ ludziom zdaje, bo to co

oni widzĢ nijak siħ nie ma do tego co siħ telepie w mojej łepetynie. Umiem myĻleę

całkiem do rzeczy, ale kiedy próbujħ coĻ powiedzieę albo napisaę to wychodzi jakbym

pod sufitem miał galaretħ. Opowiem wam coĻ to zrozumiecie.

Idħ kiedyĻ ulicĢ, a przed jednym z domków pracuje facet. Kupił sobie krzaki do

posadzenia w ogrodzie i woła do mnie:

— Hej Forrest, chcesz trochħ zarobię?

— Aha — mówiħ.

Wiħc on na to, Ňebym powywoził taczkami ziemiħ. Słoıce grzeje jak sto diabłów, a

ja wywoŇħ i wywoŇħ. Było tego, kurde flaki, z dziesiħę czy dwanaĻcie taczek. Kiedy

skoıczyłem facet wyciĢga z kieszeni dolara. Zamiast siħ zezłoĻcię Ňe taki z niego

sknera, wziħłem tego cholernego dolca, mrukłem „dziħkujħ" czy coĻ równie durnego i

miħtoszĢc go w łapie ruszyłem przed siebie. Czułem siħ jak idiota.

Widzicie?

Znam siħ na idiotach. To chyba jedyne na czym siħ znam. DuŇo o nich czytałem;

czytałem o idiocie tego, no jak mu tam, Dostojskiego, o błaŅnie króla Lira, o Benjim, tym

idiocie u Faulknera i nawet o starym Boo Radleyu w Zabię drozda — ten to dopiero był

szajbus. Najbardziej podobał mi siħ Lennie w Myszach i ludziach. WiħkszoĻę tych

facetów od ksiĢŇek zna siħ na rzeczy, bo ich idioci teŇ sĢ mĢdrzejsi niŇ siħ innym zdaje.

I kurde Balas, słusznie! KaŇdy idiota wam to powie. Ha, ha.

Kiedy siħ urodziłem mama nazwała mnie Forrest — na czeĻę generała Nathana

Bedforda Forresta co walczył w wojnie sukcesyjnej. Mama ciĢgle powtarza, Ňe jesteĻmy

jakoĻ z nim skrewnieni. Twierdzi, Ňe generał to był wielki człowiek tyle Ňe po wojnie

załoŇył Klu Klux Klan, a nawet babcia uwaŇa, Ňe ten cały klan to zgraja łobuzów. I chyba

ma racjħ, bo na przykład u nas ich Wielki Wizjer, czy jak go zwĢ, prowadzi sklep z

broniĢ i kiedyĻ, jak miałem dwanaĻcie lat i przechodziłem obok, spojrzałem w okno a

tam wisiał taki sznur z pħtlĢ, coĻ jakby katowski smyczek. Na mój widok goĻę zarzucił

sobie ten smyczek na szyjħ, podniósł koniec do góry i wywalił jħzor jakby siħ dusił.

Wszystko po to, Ňeby napħdzię mi pietra. Pognałem ile siły w nogach na parking i

schowałem siħ za samochodami. Potem przyjechali policjanci, bo ktoĻ po nich zadzwonił

i odwieŅli mnie do mamy. Wiħc wszystko jedno czym siħ jeszcze rozsławił ten generał

Forrest, ale pomysł z klanem był kretyıski — kaŇdy kretyn to wie. No ale imiħ mam po

nim.

Moja mama to fajna osoba. Wszyscy tak mówiĢ. Tata zginĢł zaraz jak siħ

urodziłem, wiħc w ogóle go nie znałem. Był robotnikiem portowym. KtóregoĻ dnia

wyładowywano ze statku wielkĢ sieę z bananami i nagle coĻ siħ urwało i te wszystkie

banany spadły prosto na tatħ i zgniotły go na placek. Słyszałem kiedyĻ jak paru facetów

o tym gadało: mówili, Ňe pół tony rozciapcianych bananów i tatko zapaskudzili cały dok.

OsobiĻcie nie lubiħ bananów, chyba Ňe budyı bananowy. Tak, budyı bananowy to

nawet

Mama dostała rentħ po tacie i wziħła kilku lokatorów, wiħc w sumie wiĢzaliĻmy

koıce. Kiedy byłem mały nie wypuszczała mnie na dwór, Ňeby inne dzieciaki mi nie

dokuczały. Latem jak było gorĢco sadzała mnie na podłodze w salonie, zasłaniała okna,

Ňeby słoıce nie wpadało i przyrzĢdzała dzbanek limoniady. Potem siadała obok i mówiła

do mnie o wszystkim i o niczym tak jak siħ mówi do kota albo psa. Ale mnie siħ

podobało, bo jak słuchałem jej głosu czułem siħ bezpieczny i było mi dobrze.

Dopiero jak trochħ podrosłem zaczħła wypuszczaę mnie z domu. Z poczĢtku

pozwalała mi siħ bawię ze wszystkimi, ale potem zobaczyła, Ňe siħ ze mnie wyĻmiewajĢ

i w ogóle, a jeszcze potem jakiĻ chłopak walnĢł mnie kijem tak mocno, Ňe zrobiła mi siħ

na plecach czerwona szrama, no i wtedy mama powiedziała, Ňebym siħ wiħcej nie bawił

z chłopcami. Wiħc próbowałem siħ bawię z dziewczynkami, ale kiepsko mi szło, bo

ciĢgle przede mnĢ uciekały.

Mama uznała, Ňe poĻle mnie do normalnej szkoły, to moŇe stanħ siħ jak inni, ale

po pewnym czasie wezwano jĢ i powiedziano, Ňe to nie miejsce dla mnie. Pozwolili mi

zostaę do koıca roku szkolnego. Czasem siedziałem sobie grzecznie w ławce,

nauczycielka coĻ tam glħdziła, a do mnie nic nie docierało, bo patrzyłem na ptaki i

wiewiórki, które skakały po duŇym dħbie za oknem. A czasem ogarniało mnie jakieĻ

takie dziwne uczucie i strasznie krzyczałem, a wtedy nauczycielka mówiła, Ňebym

wyszedł z klasy i posiedział sobie na korytarzu. Dzieciaki w szkole nie chciały siħ ze

mnĢ bawię ani nic, tylko mnie ganiały albo próbowały wnerwię, a potem siħ ze mnie

Ļmiały. Wszystkie oprócz Jenny Curran. Ona jedna nie uciekała jak do niej

podchodziłem i czasem pozwalała mi iĻę koło siebie jak wracała po lekcjach do domu.

W nastħpnym roku przeniesiono mnie do innej szkoły i mówiħ wam, to był istny

dom wariatów! Zupełnie jakby ktoĻ specjalnie wyszukał wszystkich dziwolaków na

Ļwiecie i zebrał ich razem, od chłopców w moim wieku i młodszych po takich szesnasto i

siedemnastoletnich. Byli w tej nowej szkole róŇni zacofaıce, epileptyk! i niedorozwoje co

to nie umiały same jeĻę ani same siħ odlaę. Pewno byłem najnormalniejszy z nich

wszystkich.

Miħdzy innymi chodził tu taki jeden grubas, miał ze czternaĻcie lat czy coĻ koło

tego i nie wiem co mu było, ale cały czas strasznie siħ trzĢsł — jakby siedział w krzeĻle

eklektrycznym. Ile razy musiał iĻę do kibla, nasza nauczycielka, panna Margaret, mówiła

Ňebym z nim poszedł i pilnował, Ňeby nie robił nic dziwnego. Ale on tak i tak wyprawiał

bardzo.

dziwne rzeczy a ja nie umiałem go powstrzymaę, wiħc zamykałem siħ w drugiej kabinie i

czekałem aŇ skoıczy, a potem odprowadzałem go do klasy.

Chodziłem do tej szkoły piħę czy szeĻę lat i nawet nie było najgorzej. Pozwalali

nam malowaę paluchami i coĻ tam lepię, ale gównie pokazywali nam jak siħ wiĢŇe

szlurówki, jak siħ je Ňeby siħ nie zafajdaę i jak siħ przechodzi przez jezdniħ. I tłumaczyli,

Ňe nieładnie jest wydzieraę siħ, bię i pluę na siebie. Nauki z ksiĢŇkami właĻciwie nie

było, ale uczyliĻmy siħ czytaę róŇne znaki, Ňeby na przykład nie pomylię kibla mħskiego

z damskim. No ale skoro było tu tyle Ļwirów to nic dziwnego, Ňe tak wyglĢdała nauka.

ZresztĢ chyba po to tylko wymyĻlono tħ szkołħ, ŇebyĻmy siħ innym nie plĢtali miħdzy

nogami. Lepiej mieę nas w kupie, nie? Po co ma siħ banda czubów pałħtaę gdzie

popadnie? Nawet ja to kapujħ.

Jak skoıczyłem trzynaĻcie lat zaszło kilka waŇnych rzeczy. Po piersze zaczħłem

rosnĢę jak na droŇdŇach. Przez pół roku strzeliłem w górħ piħtnaĻcie centymetrów czy

koło tego i mama ciĢgle musiała podłuŇaę mi portki. Po drugie zaczħłem rosnĢę nie tylko

do góry, ale i na boki. W wieku szesnastu lat miałem metr dziewiħędziesiĢt osiem

wzrostu i waŇyłem sto dziesiħę kilo. Wiem dokładnie, bo mnie w szkole waŇyli i mierzyli.

Lekarz aŇ nie wierzył własnym oczom.

A potem zdarzyło siħ coĻ co całkiem zmieniło moje Ňycie. KtóregoĻ dnia wracam

ze szkoły dla bzików, kiedy nagle zatrzymuje siħ samochód i jakiĻ facet wystawia głowħ

przez

okno, woła mnie do siebie i pyta jak siħ nazywam. No to mu mówiħ, a on siħ pyta

gdzie chodzħ szkoły i dlaczego mnie dotĢd nie widział. Kiedy odpowiadam, Ňe do szkoły

dla bzików, on siħ pyta czy kiedykolwiek grałem w futbola. Krħcħ łepetynĢ, Ňe nie.

Czasem widziałem jak inne dzieciaki latały z piłkĢ, ale mnie zawsze przepħdzały.

Jednak nic o tym facetowi nie mówiħ, bo jak juŇ wspomniałem, nie za dobrze sobie

radzħ z dłuŇszĢ gadkĢ. Było to mniej wiħcej dwa tygodnie po wakacjach.

Trzy dni póŅniej przyjeŇdŇajĢ po mnie do szkoły, mama i ten facet z samochodu i

jeszcze dwóch drabów co to wyglĢdajĢ jak bandziory. Nie wiem kim sĢ ci dwaj, ale

pewno przyjechali na wypadek gdyby mi odbiła szajba. ZabierajĢ moje rzeczy z ławki,

pakujĢ do papierowej torby i mówiĢ, Ňebym siħ poŇegnał z pannĢ Margaret. Ona beczy i

Ļciska mnie tak mocno jakby chciała mnie zgnieĻę. Potem Ňegnani siħ z bzikami, które

ĻliniĢ siħ, trzħsĢ, walĢ piħĻęmi w ławki. Ale nic, idziemy do samochodu.

Mama jechała z przodu obok kierowcy, a ja z tyłu razem z drabami. Draby siedziały

po mojej prawej i lewej, jak gliny na filmach kiedy wiozĢ kryminała na posterunek. Tyle

Ňe myĻmy na Ňaden posterunek nie pojechali. PojechaliĻmy do takiej nowo

wybudowanej szkoły. Ja i mama i ten facet co mnie zaczepił parħ dni temu weszliĻmy do

gabinetu dyrektora, a draby zostały na korytarzu. Dyrektorem był stary siwy goĻę w

splamionym krawacie i obwisłych spodniach, który wyglĢdał jakby sam siħ urwał ze

szkoły dla bzików. Powiedział, ŇebyĻmy siedli, a potem coĻ mi tłumaczył i o coĻ siħ

pytał, a ja kiwałem głowĢ, ale gównie chodziło mu o to, Ňebym grał w futbola. Tyle to

nawet głupek by sobie wykombinował.

Facet z samochodu nazywa siħ Fellers i jest trenerem druŇyny futbolowej. Tego

pierszego dnia nie musiałem iĻę na Ňadne lekcje. Trener Fellers zaprowadził mnie do

szatni, a jeden z drabów co z nami jechali przyniósł mi strój zawodniczy — gacie, bluzħ,

skórzane ochraniacze i taki ładny plastikowy kask z prħtem z przodu, Ňeby mi siħ twarz

nie wgniotła. Najwiħkszy kłopot był z butami — szukali i szukali, ale nie mogli znaleŅę

mojego rozmiaru, wiħc powiedzieli Ňe na razie mam graę w tenisówkach.

Trener i te jego draby pomogli mi siħ przebraę, potem kazali mi zdjĢę kostium, a

potem znów go włoŇyę i tak w kółko z dziesiħę czy dwadzieĻcia razy, aŇ siħ nauczyłem

co gdzie idzie. NajdłuŇej mħczyłem siħ z takĢ małĢ szmatkĢ, na którĢ oni mówili

syspenserium czy coĻ w tym rodzaju; zupełnie nie mogłem siħ połapaę czemu słuŇy.

Próbowali mi tłumaczyę, a potem jeden z drabów powiedział do drugiego, Ňe nic

dziwnego Ňe nie kapujħ skoro jestem „matoł", ale to akurat skapowałem, bo na takie

rzeczy jestem wyczulony. Nie Ňebym siħ obraził czy co. Kurde, gorsze rzeczy słyszałem

o sobie. Nie, po prostu zapamiħtałem tego matoła i tyle.

Po jakimĻ czasie inni zaczħli siħ schodzię do szatni i wyciĢgaę z szafek takie same

futbolowe przebrania. Potem wyszliĻmy na zewnĢtrz wszyscy jednakowo ubrani. Trener

Fellers zawołał mnie do siebie i zaczĢł przedstawiaę pozostałym. Gadał i gadał, ale

niewiele do mnie docierało, bo nikt mnie dotĢd nie przedstawiał tylu obcym naraz i

trzĢsłem portkami ze strachu. Potem kilku chłopaków podeszło do mnie i uĻcisło mi

grabħ. Mówili, Ňe siħ cieszĢ, Ňe jestem w druŇynie i tak dalej. A kiedy skoıczyli trener

Fellers zagwizdał tuŇ nad moim uchem — o mało nie wyskoczyłem ze skóry! To był

sygnał do rozgrzewki.

Nie bħdħ was marudził wszystkimi szczegółami, po prostu mówiĢc krótko:

zaczħłem graę w futbola. Trener i jeden z drabów starali siħ mi wytłumaczyę zasady, bo

nie miałem zielonego pojħcia o co w ogóle chodzi. Mówili o jakimĻ blokowaniu, a potem

zaczħliĻmy to ęwiczyę, ale nie pamiħtałem co mam robię i po kilku próbach widziałem,

Ňe wszyscy sĢ coraz bardziej Ņli.

Wiħc zaczħliĻmy ęwiczyę co innego. Ustawili przede mnĢ w rzĢdku trzech

chłopaków i kazali mi siħ przez nich przebię i rzucię na czwartego, który stał za nimi z

piłkĢ. Piersza czħĻę była łatwa, bo tych trzech wystarczyło tylko mocniej pchnĢę, ale ten

piłkĢ

zawsze

siħ

jakoĻ wymykał. Trener był niezadowolony i w koıcu powiedział, Ňe za słabo siħ

rzucam i Ňebym poęwiczył sobie na drzewie. Z piħtnaĻcie czy dwadzieĻcia razy

rzucałem siħ na pieı i kiedy uznali, Ňe juŇ siħ nauczyłem, znów ustawili przede mnĢ tych

trzech a za nimi czwartego z piłkĢ. I znów byli niezadowoleni, bo po miniħciu pierszych

trzech niby złapałem czwartego, ale nie przewróciłem go na ziemiħ. Strasznie siħ na

mnie wydzierali całe popołudnie, wiħc póŅniej po zejĻciu z boiska poszłem do trenera i

mówiħ, Ňe wcale nie chcħ przewracaę tego z piłkĢ, bo jeszcze mu sporzĢdzħ jakĢ

krzywdħ. A trener na to, Ňebym siħ nie bał, na pewno nic mu nie bħdzie, bo ma kask i

ochraniacze. Ale coĻ wam powiem: nie tyle siħ bałem Ňe coĻ mu zrobiħ, ile Ňe siħ

wkurzy jak go tak bħdħ przewracał i przepħdzi mnie z boiska. W kaŇdem razie trochħ to

trwało zanim pokapowałem siħ w tym futbolu.

Kiedy nie ęwiczyliĻmy chodziłem na lekcje. W szkole dla bzików niewiele było do

roboty, za to tu bardziej powaŇnie wszystko tratowali. Trener tak to załatwił, Ňe trzy

lekcje miałem w Ļwietlicy gdzie kaŇdy uczył siħ sam albo coĻ odrabiał, a trzy lekcje

miałem z nauczycielkĢ, która uczyła mnie czytaę. SiedzieliĻmy sami w klasie, tylko ona i

ja. Nazywała siħ panna Henderson. Była naprawdħ miła i ładna i kiedy na niĢ patrzyłem,

czħsto róŇne brzydkie myĻli chodziły mi po głowie.

Jedyne lekcje jakie mi siħ podobały to przerwy na drugie Ļniadanie, choę pewno

trudno je nazwaę lekcjami. Jak chodziłem do bzików mama zawsze dawała mi kanapkħ,

ciastko i jakiegoĻ owoca — tylko nie banana. Natomiast w tej szkole była stołówka, a w

stołówce z osiem czy dziesiħę rzeczy do wyboru i to było straszne, bo nie mogłem siħ na

nic jednego zdecydowaę. Chyba ktoĻ zauwaŇył jak siħ rozterkujħ, bo gdzieĻ tak po

tygodniu kiedy stałem przy ladzie podszedł do mnie trener Fellers i powiedział, Ňe Ňarcie

jest „na koszt szkoły" i Ňebym brał wszystko na co mam ochotħ. Kurde flaki, ale siħ

ucieszyłem!

Wiecie, kto chodził na lekcje do Ļwietlicy? Jenny Curran! KtóregoĻ dnia podeszła

do mnie na korytarzu i powiedziała, Ňe pamiħta mnie z pierszej klasy. Była teraz taka

wydoroĻniħta, miała ładne czarne włosy i długie nogi i ładnĢ twarz i jeszcze parħ

ładnych rzeczy, o których wstyd mi mówię.

JeĻli chodzi o futbola to chyba nie robiliĻmy postħpów, bo trener Fellers ciĢgle był

zagniewany i ciĢgle na wszystkich krzyczał. Na mnie teŇ. Razem z chłopakami próbował

wymyĻlię dla mnie najlepszĢ pozycjħ. KiedyĻ na przykład kazał mi blokowaę tych co

chcĢ przewrócię naszego zawodnika z piłkĢ, ale nie bardzo umiałem, chyba Ňe sami na

mnie wpadali. Z kolei łapanie przeciwnika jak on pħdził z piłkĢ teŇ kiepsko mi szło,

chociaŇ kupħ czasu straciłem rzucajĢc siħ na to biedne drzewo. Nie wiem, jakoĻ nie

mogłem siħ zmusię, Ňeby atakowaę tak brutalnie jak chcieli. CoĻ mnie wstrzymywało.

I nagle wszystko siħ zmieniło. Od tamtego dnia kiedy Jenny podeszła do mnie na

korytarzu zaczħłem siadywaę przy niej w stołówce. Była jedynĢ osobĢ w szkole, którĢ

jako tako znałem i czułem siħ dobrze w jej bliskoĻci. Nie rozmawialiĻmy ani nic,

wiħkszoĻę czasu ona nawet nie zwracała na mnie uwagi tylko gadała z innymi. Z

poczĢtku siadałem koło chłopaków z druŇyny, ale oni zachowywali siħ jakbym był

przezroczysty albo co, a Jenny przynajmniej mówiła mi „czeĻę". Po jakimĻ czasie zaczĢł

przysiadaę siħ do nas taki jeden chłopak, który bez przerwy siħ ze mnie nabijał.

Podchodził i mówił: „Siħ masz, zakuta pało" albo coĻ w tym stylu. Najpierw wcale nie

reagowałem. Trwało to z tydzieı czy dwa, aŇ wreszcie — do dziĻ nie wiem jakim

dziwem — zdobyłem siħ na odwagħ i powiedziałem: „Nie jestem zakutĢ pałĢ".

Wybałuszył gały i jak nie ryknie ze Ļmiechu! Jenny do niego, Ňeby siħ uspokoił, ale on

nie posłuchał tylko wziĢł karton mleka i wylał mi na spodnie. Wybiegłem przeraŇony ze

stołówki.

Dwa dni póŅniej zaczepił mnie na korytarzu i warknĢł, Ňe jeszcze siħ ze mnĢ

„porachuje". Cały dzieı miałem potwornego cykora. Po południu wychodzħ na trening, a

on czeka z koleŇkami przed szkołĢ. Chciałem siħ cofnĢę, ale podbiegł do mnie i zaczĢł

mnie

poszturchiwaę, wyzywaę od cymbałów i przeklinaę, a potem walnĢł mnie w brzuch.

Nawet bardzo nie bolało, ale łzy naciekły mi do oczu. Odwróciłem siħ i zaczħłem

spieprzaę. Słyszałem jak mnie goni razem z koleŇkami. Pħdzħ ile siły w nogach w stronħ

szatni na przełaj przez boisko i nagle na trybunach widzħ trenera Fellersa, który wstaje z

ławki i przyglĢda mi siħ jakoĻ tak dziwnie. Tamci co mnie gonili zostali gdzieĻ w tyle, a

trener Fellers, wciĢŇ z tym dziwnym wyrazem na twarzy, kaŇe mi siħ natychmiast

przebraę w strój futbolowy. Po chwili przychodzi do szatni z trzema kartkami papieru, na

których coĻ tam nabazgrał i mówi, Ňebym zapamiħtał pozycje.

PóŅniej na treningu dzieli nas na dwie druŇyny; tym razem rozgrywajĢcy podaje

piłkħ do mnie, a ja mam z niĢ biec do koıcowej linii boiska. Kiedy ci stojĢcy naprzeciwko

rzucajĢ siħ w mojĢ stronħ, nie czekam tylko gnam na złamanie karku — mijam z siedmiu

czy oĻmiu zanim udaje im siħ mnie powalię. Trener Fellers cieszy siħ jak Ļwinia przy

Winston Groom - Forrest Gump.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: