129 - Pan dyrektor jest zajęty.pdf - Ewa wzywa 07 - jac68

Ewa wzywa 07... nr 129 Pan dyrektor jest zajęty – Albert Wojt

Ewa wzywa 07... nr 129 Pan dyrektor jest zajęty – Albert Wojt

Ewa wzywa 07... nr 129 Pan dyrektor jest zajęty – Albert Wojt

Zofia Zdrojecka z uczuciem wyraźnego zawodu zamknęła przejrzaną kolejny już

dzisiaj raz „Burdę" i schowała ją do szuflady niewielkiego biureczka. Kilka

sukienek wyglądało nawet dość zachęcająco na kolorowych ilustracjach, ale

dziewczyna nie znalazła w magazynie żadnej kreacji, która szczególnie

przypadłaby jej do gustu. Odruchowo zerknęła na zegarek. Dochodziła właśnie

piętnasta, do końca urzędowania pozostało więc jeszcze nieco ponad pół

godziny, Oczywiście pod warunkiem, te szef zechce w miarę punktualnie wybrać

się do domu, na co, niestety, nic nie wskazywało.

Znudzonym spojrzeniem obrzuciła obszerny sekretariat. Prawdę powiedziawszy

zarówno dyrektor naczelny, jak i jego pierwszy zastępca potrafili zadbać, by

pomieszczenie, przez które wchodziło się do ich gabinetów, miało

reprezentacyjny charakter. Pokryte bukową boazerią ściany, wielki wzorzysty

dywan i trzy wykonane na specjalne zamówienie regały Z masą fachowych

wydawnictw na osłoniętych szkłem półkach mogły każdego przekonać, że

Zakłady Elektrotechniczne to firma licząca się nic tylko w Warszawie.

Sekretarka sięgnęła do torebki po puderniczkę. Uważnie przejrzała się w

lusterku. Stwierdziła nic bez zadowolenia, że makijaż nie wymaga korekty, a i

długie, miedzianorude włosy układają się zupełnie jak wczoraj, kiedy opuszczała

zaprzyjaźniony salon fryzjerski. Inna rzecz, że ładnej, dwudziestokilkuletniej

dziewczynie nietrudno było zadbać O atrakcyjny wygląd.

Chowała właśnie puderniczkę, kiedy jeden ze stojących na biurku telefonów

rozdzwonił się hałaśliwie. Bez pośpiechu podniosła słuchawkę.

— Zakłady Elektrotechniczne, sekretariat dyrektora naczelnego — rzuciła

uprzejmie, choć z lekka urzędowo. — Ach, to pan, panie Edku! — dodała już

mniej oficjalnie, prawic natychmiast rozpoznając rozmówcę. — Niestety, teraz

nic mogę pana połączyć. Pan dyrektor jest bardzo zajęty... Nie wiem, ile to

potrwa... Dobrze, niech pan zadzwoni później...

Tłumiąc ziewanie odłożyła słuchawkę. Przez chwilę wahała się czy nie sięgnąć

ponownie po „Burdę", ale nagie skrzypnęły drzwi z korytarza i w progu stanął

kierownik działu kontroli wewnętrznej Stefan Borodzicz. Był to przystojny, choć

niezbyt wysoki blondyn koło czterdziestki, o krótko przystrzyżonych, włosach i

niewielkiej, starannie utrzymanej bródce. Jak zwykłe miał na sobie dobrze

skrojony, jasny garnitur, a pod pachą trzymał nieodłączną aktówkę.

—Co słychać, Zosieńko? — uśmiechnął się do sekretarki. — Dyrektor Czubacki u

siebie?

—Siedzi u naczelnego — odparła odwzajemniając uśmiech.

— Dawno?

—Już chyba ze trzy godziny.

—Ciekawe, nad czym tak deliberują?

—

To ty, Stefan, nic nie wiesz? — konfidencjonalnie ściszyła głos, dając znak

Ewa wzywa 07... nr 129 Pan dyrektor jest zajęty – Albert Wojt

Borodziczowi, by podszedł bliżej. — Koło południa przyjechali do dyrektora

Krzepika jacyś dwaj ze zjednoczenia. Naczelny kazał poprosić Czubackiego i od

tej pory żaden z nich nie wyściubił nosa z gabinetu.

— Co się mogło stać?

—Nie mam pojęcia — bezradnie rozłożyła ręce, wypadło to jednak jakoś mało

przekonywająco. — Dwa razy nosiłam im kawę, ale niestety nic nie udało mi się

podsłuchać,..

—Nie cygań! — Borodzicz z niedowierzaniem pokręcił głowa. — Kto jak kto, ale

ty, Zosiu, zawsze potrafisz wyczuć każdą nowinę na kilometr!

— Nie tym razem.

— Ależ kochanie... — nachylił się, z teatralną żarliwością całując Zdrojecką w

rękę, — Chyba mnie możesz zaufać?

— Kiedy ty zaraz wszystko wypaplesz.

— Bóg mi świadkiem, że pary z gęby nie puszczę! Mur!

— Więc słuchaj! — wstała zza biurka i chwyciwszy Borodzieja za guzik od

marynarki przyciągnęła go ku sobie. — Na widok tamtych dwóch ze

zjednoczenia naczelny zrobił się blady jak ściana, a później kawę zamawiał nie

on, tylko Czubacki.

—Naprawdę?

—Uhm...

— Czyżby starego... — Borodzicz uśmiechnął się drwiąco, wykonując gest,

jak gdyby dawał komuś klapsa.

— Niewykluczone...

Dziewczyna najwyraźniej miała zamiar jeszcze coś dorzucić, ale spostrzegłszy

otwierające się niespodziewanie drzwi do gabinetu dyrektora naczelnego niemal

odruchowo

odskoczyła od Borodzicza. Do sekretariatu wkroczył wysoki, szczupły mężczyzna

koło pięćdziesiątki, w dużych, przyciemnianych okularach. Sprawiał wrażenie

bardzo z siebie zadowolonego i raz po raz gładził się po pokaźnej .łysinie.

— Pani pozwoli jeszcze, kawusi, panno Zosieńko — poprosił z uśmiechem

Zdrojecką.

— Trzy szatany, a dla mnie odrobinę słabszą...

— Już parze, panie dyrektorze!

— I jeszcze jedno — głos dyrektora zabrzmiał bardziej urzędowo, — Proszę

odwołać jutrzejsze spotkania dyrektora Krzepika i zawiadomić naszą kadrę

kierowniczą, że o dziesiątej będzie odprawa.

— W gabinecie pana dyrektora?

— U mnie jest trochę ciasno. Lepiej niech się zbiorą w sali konferencyjnej.

— Rozumiem.

— To by było na razie wszystko.

—Panie dyrektorze! — sekretarka nieśmiało, jak gdyby z wahaniem zrobiła krok

w kierunku Czubackiogo. — Czy można panu pogratulować?

Ewa wzywa 07... nr 129 Pan dyrektor jest zajęty – Albert Wojt

—Na gratulacje przyjdzie czas, kiedy wyciągnę przedsiębiorstwo z bagna, w które

pomimo moich protestów zostało wpakowane! zagrzmiał dyrektor z emfazą,

wskazując znacząco drzwi gabinetu Krzepika.

—Załoga pana nie zawiedzie! — pośpiesznie zapewnił Borodzicz. — W każdym

razie ja dołożę wszelkich starań...

— Oczywiście, panie kolego, oczywiście! — niecierpliwie przytaknął

Czubach. — Wszyscy dołożymy starań — dodał sloganowo.

— Korzystając z okazji chciałbym coś pokazać panu dyrektorowi —

kierownik kontroli wewnętrznej skwapliwie wyciągnął z aktówki kilka spiętych

spinaczem dokumentów. — Rozumiem,

że pan dyrektor jest teraz bardzo zajęty, a ja tak nie w porę, sprawa jednak

wydaje mi się ważną

—Co to ma być?— Czubacki skrzywił się niechętnie, — Jakaś faktura? Odmowa

akceptu? .

—Na fakturze figuruje podpis dyrektora Krzepika, ale zważywszy, że

wystawiający dokument magazynier Marecki podlegał bezpośrednio panu

dyrektorowi, pomyślałem...

—Wiecznie to samo! — Czubacki przerwał Borodziszowi, gniewnie podnosząc

głos.

— Kolega Krzepik bez porozumienia ze mną podejmuje jakieś bzdurne

decyzje, a ja muszę

je później odkręcać. Ale dosyć tego dobrego! — buńczucznie potrząsnął pięścią.

— Jutro z samego rana proszę wszystko wyjaśnić z dyrektorem Krzepikie m.

Jeśli faktycznie coś nie gra, niech sam się martwi, jak mi sprawę przekazać

przed swoim oficjalnym odejściem!

Nie czekając na odpowiedź Czubacki odwrócił się na pięcie i zniknął za drzwiami

gabinetu dyrektora naczelnego. Zaskoczony takim obrotem rzeczy kierownik

kontroli wewnętrznej jeszcze przez dłuższą chwilę z niezbyt mądrą miną

spoglądał na trzymane w ręku dokumenty. Dopiero cichy śmiech sekretarki

skłonił Borodzicza do schowania ich z powrotem do aktówki.

—Nowy szef dał ci kosza — nie bez ironii zauważyła dziewczyna. — Ale nie

martw się, Stefan! — dodała pocieszająco,— Takie jest życie...

—Pies z nim tańcował! — odburknął ze złością, — Przed pożegnaniem z

Krzepikiem mógł mieć na niego jeszcze jednego haka, skoro jednak jaśnie pan

nawet nie raczy zajrzeć do dokumentów...

— Trzeba było przyjść z nimi przed miesiącem. A zresztą sam słyszałeś, jak

się wydzierał Trzymam zakład, że ci faceci ze zjednoczenia nie uronili ani

jednego słowa z tyrady naszego nowego naczelnego.

— Zostawmy to! — zbagatelizował sprawę — Borodzicz, — Wiesz, mam

pomysł — zmienił temat. — Może wypuścilibyśmy się gdzieś dziś wieczorem?

—Nie żartuj!

—Mówię całkiem serio.

129 - Pan dyrektor jest zajęty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: