Święty Pustelnik z Libanu - Miłujcie się 2006-5.pdf - Basia1995x - barabba

Ojciec Charbel

Świętypustelnik

PanBógwybieraniektórychludzi,

abywnadzwyczajnysposób

przypominaliświatuoJego

istnieniu,Jegowszechmocnej

miłościoraznieskończonym

miłosierdziu.ŚwiętyCharbel

Makhloufjestjednym

znajbardziejznanychświętych

naBliskimWschodzie.Budzi

zachwytipowszechnezdziwienie

zpowodunadzwyczajnych

cudówiznaków,któresię

dokonałyzapośrednictwem

jegoosoby.

PapieżPawełVIprzyobraziebeatyfikacyjnymo.Charbela

Święty Charbel Makhlouf urodził się

8.05.1828 r. jako piąte dziecko ubogich

rolnikówAntunaiBrygidyMakhloufów,

zamieszkałych w małej, górskiej miej-

scowości Beqaakafra, 140 km na północ

odBejrutu.NachrzcieotrzymałimięJózef.

Rodzice jego byli katolikami obrządku

maronickiego.DzieciMakhloufówwzra-

stały w radosnej atmosferze wzajemnej

miłości,którawynikałazcodziennejmod-

litwy oraz ciężkiej pracy na roli.W tych

czasach Liban był pod panowaniem oto-

mańskim.

Kiedy Józef miał 3 lata, umarł mu

ojciec.Abyzapewnićdzieciomutrzyma-

nie i wykształcenie, matka decyduje się

powtórniewyjśćzamąż–zauczciwego

i pobożnego Ibrahima, który był stałym

diakonem. W wieku 14 lat Józef po raz

pierwszy odczuł powołanie do życia

zakonnego.Dopierojednakw1851r.de-

cyduje się na wstąpienie do klasztoru

wMaifug.Odbywatampostulatipierw-

szyroknowicjatu.Napoczątkudrugiego

roku nowicjatu przenosi się do klasz-

toru w miejscowości Annaya, gdzie

1listopada 1853 r. składa pierwsze

śluby zakonne. Przybiera imię zakonne

Charbel – jest to imię antiocheńskiego

męczennika z 107 roku. Kończy studia

teologicznei23lipca1859r.otrzymuje

święceniakapłańskie.

Jakomłodyksiądzw1860r.jestświad-

kiem strasznej masakry przeszło 20 000

chrześcijan, dokonanej przez muzułma-

nów i druzów. Bojówki muzułmańskie

bezżadnejlitościmordowałycałerodziny

chrześcijan, plądrowały, grabiły i paliły

kościoły,konwenty,gospodarstwaidomy.

Setki uciekinierów – głodnych, pora-

nionych, przerażonych tym, co się stało

icomogłoichjeszczespotkać–szukało

schronieniawklasztorzewAnnai.Ojciec

Charbel całym sercem pomagał ucieki-

nierom oraz modlił się, pościł i stosował

surowe praktyki pokutne, oﬁarując sie-

bieBoguwduchuekspiacjizapopełnione

zbrodnie i błagając o Boże miłosierdzie

dlaprześladowcówiprześladowanych.

Kiedy człowiek całkowicie oddany

Chrystusowisięmodli,uobecniawświe-

cie wszechmocną miłość Boga. Wtedy

sam Chrystus działa przez niego, zwy-

ciężajączłodobrem,kłamstwoprawdą,

nienawiść miłością. Jest to jedyny

wpełniskutecznysposóbwalkizezłem

obecnymwświecie. Wtakiwłaśniespo-

sób przeciwstawiał się złu o. Charbel.

Wiedział on, że najskuteczniejszym spo-

sobem zmiany świata na lepsze jest naj-

pierwzmianasamegosiebie,czyliwłasne

uświęcenie poprzez zjednoczenie się

zBogiem.Tobyłgłównyceljegozakon-

negożycia.Tylkoludzie,którzyszczerze

dążądoświętości,czyniąświatlepszym.

15lutego1875r.,po17latachpobytu

wewspólnociezakonnejwAnnai,o.Char-

bel otrzymuje pozwolenie na przeniesie-

nie się do eremu św. św. Piotra i Pawła,

aby tam – w całkowitym milczeniu,

przez modlitwę, pracę i jeszcze surow-

szeumartwienia–całkowiciezjednoczyć

się z Chrystusem. Erem ten był pustel-

niąpołożonąnawysokości1350mn.p.m.

imieszkałownimtrzechzakonników.

Celao.Charbelamiałatylko6metrów

kwadratowych; pod habitem libański

eremita nosił zawsze włosiennicę, spał

tylko kilka godzin na dobę, jadł bardzo

skromne potrawy bez mięsa, i to tylko

jeden raz na dzień. Centrum jego życia

była Eucharystia. Codziennie odprawiał

Mszę św. w kaplicy eremu; długo się

doniejprzygotowywał,apojejskończe-

niuprzez2godzinytrwałwdziękczynie-

niu. Najbardziej ulubioną jego modlitwą

byłaadoracjaNajświętszegoSakramentu;

•nr52006

zLibanu

O.Charbel

Kościółśw.Charbela

OjciecCharbelwiedział,

medytował także teksty Pisma św., nie-

ustanniemodliłsięipracował.Wtenspo-

sób o. Charbel całkowicie oddawał się

dodyspozycjiBoga,abyStwórcaoczysz-

czałjegoserce,byuwalniałgoodwszel-

kich złych skłonności i egoizmu – czyli

czynił go świętym, to znaczy takim,

jakim Jezus pragnął, aby się stał. Jego

zakonniwspółbraciajużzażyciauważali

gozaświętego,gdyżwidzieli,żewhero-

icznysposóbnaśladowałChrystusa.

Tylko niektórych ludzi Chrystus

powołuje na taką drogę życia, jaką prze-

szedł św. Charbel, ale wszystkich powo-

łujedoświętości.Potożyjemynaziemi,

aby dojrzewać do miłości, do nieba –

czyliuczyćsiękochaćtak,jakkochanas

Chrystus, i wcielać w swoim codzien-

nym życiu Jego największe przykazanie:

„abyściesięwzajemniemiłowalitak,jak

Jawasumiłowałem;żebyścieiwytaksię

miłowaliwzajemnie”(J13,34).

Ojciec Charbel był tak ściśle zjed-

noczony z Chrystusem, że w spotkaniu

z każdym człowiekiem promieniował

radością czystej miłości, a Jezus przez

jego pośrednictwo mógł dokonywać róż-

nych znaków i cudów. Spośród wielu

cudówlibańskiegozakonnikawartoprzy-

pomnieć zdarzenie, kiedy to w 1885

r. na polach rolników mieszkających

wwioskachwpobliżuklasztoruwAnnai

osiadła potężna chmura szarańczy, która

niszczyłauprawyrolne.Dlamiejscowych

ludzi była to straszna plaga, prowadząca

do wielkiego głodu. Przełożony polecił

o. Charbelowi, aby natychmiast udał się

napolazajęteprzezszarańczęibysiętam

modlił, błogosławił i kropił wodą świę-

coną. Ze wszystkich pól, które udało się

zakonnikowi pobłogosławić, szarańcza

żenajskuteczniejszymsposobem

zmianyświatanalepsze

jestnajpierwzmianasamego

siebie, czyliwłasneuświęceniepoprzez

zjednoczeniesięzBogiem.Tobył

głównyceljegozakonnegożycia

zniknęła,azbioryzostałyuratowane.

W 1873 r. o. Charbel z polecenia

swojego przełożonego został zawie-

ziony do pałacu księcia Rachida Beika

AlKhoury, aby się pomodlić nad jego

synemNagibem,któryumierałzarażony

tyfusem. Lekarze nie dawali mu żad-

nychszansnaprzeżycie.OjciecCharbel

udzielił choremu sakramentu chorych,

anastępniepokropiłgoświęconąwodą–

wtedy w jednym momencie, ku wielkiej

radościwszystkichobecnych,Nagibcał-

kowicieodzyskałzdrowie.Poskończeniu

studiówmedycznychrozpocząłpraktykę

lekarską i stał się jednym z najsławniej-

szychlekarzywLibanie.

WmałymmiasteczkuEhmejżyłczło-

wiek psychicznie chory, bardzo niebez-

piecznydlasiebieiinnych.Kilkumężczyzn

zwielkimtrudemprzywiozłogodoklasz-

toruwAnnai,leczniebyłowstaniewpro-

wadzić go do kościoła, ponieważ opierał

imsięznadludzkąsiłą.Wtedyzbliżyłsię

do niego o. Charbel i rozkazał mu pójść

zasobąorazklęknąćprzedtabernakulum.

Człowiekówuspokoiłsięipokorniewyko-

nałpoleceniemnicha.Pomodlitwie,zgod-

niezewschodnimzwyczajem,o.Charbel

odczytał nad głową chorego fragment

Ewangelii. Wtedy stał się cud: psychicz-

nie chory mężczyzna odzyskał zdrowie.

Późniejożeniłsię,akiedymiałjużliczną

rodzinę,przeniósłsiędoUSA.(Jestjeszcze

wieleinnychrelacjiocudownychzdarze-

niachwżyciuśw.Charbela,alenajwięcej

dokonałosięjużpojegośmierci).

Ojciec Charbel zmarł w Wigilię

BożegoNarodzenia1898r.,podczasnoc-

nej adoracji Najświętszego Sakramentu.

Współbracia zakonni znaleźli go rano

leżącego na posadzce kaplicy; widzieli,

jak z tabernakulum promieniowało prze-

dziwne światło, które otaczało ciało

zmarłego.Byłtodlanichoczywistyznak

znieba.Nadworzepadałwówczasobﬁty

śniegiwiałmroźnywiatr.Wszystkiedrogi

do eremu zostały całkowicie zasypane,

zatem nikt z klasztoru nie mógł zawia-

domić mieszkańców okolicznych wio-

sek o śmierci świętego pustelnika. Stała

sięjednakrzeczniezwykła:otóżwszyscy

okolicznimieszkańcyotrzymalitegodnia

wewnętrzneprzekonanieonarodzeniusię

o.Charbeladlanieba.Młodzimężczyźni

wyruszylizłopatami,abyodgarnąćśnieg,

by można było dotrzeć do eremu i prze-

nieśćciałodoklasztoruwAnnai.„Straci-

liśmybłyszczącągwiazdę,któraswoją

nr52006•

Eremśw.Charbela

Świętego, zawsze ze zdumieniem stwier-

dzałem,żebyłoononienaruszone,giętkie,

jakbybyłozarazpośmierci.To,coszcze-

gólniemniezastanawiało,topłynnieustan-

niewydzielającysięzciała.Podczasmoich

wieluwyjazdówkonsultowałemsięzpro-

fesoramimedycynywBejrucieiwróżnych

miastachEuropy,aleniktznichniepotraﬁł

mitegowyjaśnić.Jesttorzeczywiściezja-

wiskojedynewcałejhistorii.Gdybyciało

wydzielałotylko3gramypłynudziennie–

a w rzeczywistości wydzielało kilka razy

więcej–towtedywciągu66latłącznajego

wagawynosiłaby72kilo,czyliowielewię-

cejaniżeliwagacałegociała.Znaukowego

punktuwidzeniajesttozjawiskoniewytłu-

maczalne,gdyżwcieleczłowiekaznajduje

się około 5 litrów krwi i innych płynów.

Opierając się na dotychczasowych bada-

niach,doszedłemdoprzekonania,żeciało

św. Charbela zachowuje się w stanie nie-

naruszonym,wydzielająctajemniczypłyn,

dziękiinterwencjisamegoBoga”.

W1965r.o.Charbelzostałbeatyﬁko-

wany, a 9 października 1977 r. kanonizo-

wanynaplacuśw.PiotrawRzymieprzez

Ojca św. Pawła VI. Nikt nie sfotografo-

wał św. Charbela ani nikt nie namalował

zażyciajegoportretu.8maja1950r.wyda-

rzyłasięrzeczniezwykła:otóżkilkumisjo-

narzy maronitów zrobiło sobie grupowe

zdjęcie przed grobem świętego pustel-

nika.Powywołaniufotograﬁiokazałosię,

żeznalazłasięnaniejdodatkowa,tajemni-

cza postać mnicha. Dopiero starsi zakon-

nicyrozpoznaliwniejo.Charbela.Odtej

pory na podstawie tego właśnie zdjęcia

malujesięportretyświętegopustelnika.

Święty Charbel przykładem swojego

życia i nieustannym wstawiennictwem

uBogaapelujedonas,abyśmycodziennie,

zodwagąiwsposóbbezkompromisowy,

zmierzali do szczęścia wiecznego w nie-

bie. Aprowadzitamtylkojednadroga,

naktórązapraszanasJezus:„Jeślikto

chce pójść za Mną, niech się zaprze

samegosiebie,niechweźmiekrzyżswój

i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce

zachować swoje życie, straci je; a kto

stracisweżyciezpowoduMnieiEwan-

gelii,zachowaje” (Mk8,3435).Patrząc

na przykład św. Charbela, nie bójmy się

iśćdrogąumartwienia,zaparciasięsiebie,

śmiercidlagrzechu,abycałkowiciejedno-

czyćsięzChrystusem–ŹródłemMiłości

– przez wytrwałą modlitwę, sakramenty

pokuty i Eucharystii oraz oﬁarną miłość

bliźniego.

świętością ochraniała Zakon, Kościół

icałyLiban”–napisało.przeor.„Módlmy

się,abyBóguczyniłgonaszympatronem,

którybędzienasstrzegłiprowadziłprzez

ciemnościziemskiegożycia”.

25 grudnia, w dzień Bożego Naro-

dzenia, o. Charbel został pocho-

wany we wspólnym zakonnym grobie.

Wpierwsząnocpopogrzebiezauważono

nadmiejscempochówkuzakonnikaośle-

piające, tajemnicze światło, widoczne

w całej dolinie, które świeciło nieustan-

nieprzez45nocyoddniapogrzebu.Fakt

ten wywołał wielkie poruszenie w całej

okolicy. Tysiące chrześcijan i muzułma-

nówprzybywałodogrobu,abyzobaczyć

toosobliwezjawisko.Niektórymzprzy-

byłych udało się otworzyć grób i zabrać

ze sobą jako relikwię kawałek ubra-

nia czy kilka włosów z brody eremity.

Patriarcha maronitów, poinformowany

o tym, co się działo przy grobie pustel-

nika,zewzględówbezpieczeństwanaka-

załprzeniesienieciaładoklasztoru.Grób

o. Charbela został otwarty w obecności

lekarza i innych urzędowych świadków.

Była w nim woda z mułem, ale zwłoki

świętego pustelnika pozostały nienaru-

szone.Powyjęciuzgrobuciałopoddano

badaniom;stwierdzono,żeniemiałoono

najmniejszychśladówpośmiertnegoroz-

kładuiwydzielałowspaniałyzapachoraz

płyn nieznanego pochodzenia (pewien

rodzaj surowicy z krwią). Do dnia dzi-

siejszegopłyntenwypływazciałaŚwię-

tego i jest znakiem Chrystusowej mocy

uzdrawiania. Ciało o. Charbela zostało

obmyte,ubranewnoweszatyiwłożone

dootwartejtrumny,którazostałazłożona

w klasztornym schowku, niedostępnym

dla wiernych. Co dwa tygodnie zakon-

nicy musieli zmieniać szaty na ciele o.

Charbela z powodu nieustannie wydzie-

lającegosiępłynu.

Dopiero24lipca1927r.ciałoeremity

zostało włożone do metalowej trumny

i przeniesione do marmurowego gro-

bowcawkościeleklasztornym.Ponieważ

w 1950 r. z tego grobowca zaczął obﬁ-

ciewyciekaćtajemniczypłyn,patriarcha

Kościoła maronickiego wydał polecenie

otwarciagrobuiekshumacjizwłok.Doko-

nanotegowobecnościkomisjilekarskiej,

przedstawicieli Kościoła oraz władz

cywilnych. Oczom zebranych ukazał

się niesamowity widok: ciało świętego

pustelnikawyglądałotak,jakwchwili

śmierci – było zachowane w ideal-

nym stanie. Tajemniczy płyn nieustan-

nie wydzielający się z ciała całkowicie

skorodowałmetalowątrumnęiprzedziu-

rawił marmur grobowca. Po obmyciu

iubraniuwnoweszatyzwłokiśw.Char-

bela zostały przez kilka dni wystawione

na widok publiczny, a później w nowej

trumniezłożonedogrobowcaizacemen-

towane.Tego roku zanotowano wAnnai

rekordową liczbę cudownych uzdrowień

i nawróceń. Klasztor w Annai stał się

celem pielgrzymek nie tylko dla chrześ-

cijan, ale także dla muzułmanów oraz

przedstawicieliinnychwyznań.

7 sierpnia 1952 r. nastąpiła ponowna

ekshumacja zwłok o. Charbela w obec-

ności patriarchy syryjskokatolickiego,

biskupów, pięciu profesorów medycyny,

ministra zdrowia i innych obserwatorów.

Ciałoświętegoeremitybyłonienaruszone,

ale zanurzone w tajemniczym płynie,

którysięnieustanniezniegowydobywał.

Ponownie wystawiono je na widok pub-

licznyod7do25sierpniategoroku.Róż-

nymisposobamipróbowanopowstrzymać

wydzielanie się płynu ze zwłok, między

innymi usunięto z nich żołądek i jelita,

ale wszystkie te zabiegi okazały się nie-

skuteczne. Ludzkie działania nie były

w stanie powstrzymać Bożej mocy dzia-

łającejwcieleświętegoeremity.

Znany libański prof. medycyny Geo-

rgio Sciukrallah w ciągu 17 lat 34 razy

szczegółowo badał ciało św. Charbela.

Naukowiec tak podsumował swoje kilku-

nastoletnieanalizy:„Ilerazybadałemciało

ks.MieczysławPiotrowskiTChr

•nr52006

Ojciec Charbel

Wsanktuariumśw.

Charbelawmiejscowości

Annayaznajdujesięobfita

dokumentacjaoprzeszło

sześciutysiącachcudownych

uzdrowień.Zpewnością

jesttotylkomałaczęśćtych

cudownychznaków,któresię

dokonałyzawstawiennictwem

świętegopustelnikazLibanu.

Dziesięćprocentznich

dotyczyosóbnieochrzczonych,

muzułmanów,druzów

iwyznawcówinnychwyznań.

Wybraliśmykilkaznich.

Najważniejsze

Tłumpielgrzymówwdrodzedogrobuśw.Charbelawdniubeatyfikacji

jest niewidzialne dla oczu

Uzdrowieniazostatnichlat

doskonale, zniknęły wszelkie jego bóle.

Badanialekarskiewykazały,żewniewy-

jaśnionysposóbniedrożnaarteriawróciła

donormalnegostanu.

Libanka Malake Michel – Malek

urodziła się w 1950 r. ze zniekształco-

nymi nogami. Mogła poruszać się tylko

zapomocąkulispecjalnegoaparatuorto-

pedycznego.Wielokrotneoperacjeokazały

się nieskuteczne. Latem 2004 r. Malake

trzy dni spędziła w klasztorze w Annai

przygrobieśw.Charbela,poszczącimod-

lącsięouzdrowienie.Zarazpopowrocie

do domu została całkowicie uzdrowiona

– jej nogi stały się normalne. Kobieta

natychmiastwyruszyładogrobuśw.Char-

bela,abypodziękowaćzacudowneuzdro-

wienie.

W 1992 r. szwedzkie i brytyjskie

dzienniki, między innymi The Guardian ,

informowały o piętnastoletniej Samirze

Hannach, której pokazał się św. Char-

bel w jej domu niedaleko Sztokholmu.

Od tego czasu z portretu św. Charbela,

który Samira ma w swoim mieszkaniu,

wypływa tajemniczy olej o leczniczych

właściwościach.

Każdegomiesiącaranabędzie

krwawić

Wiosną 2004 r. pięćdziesięciocztero-

letniaFrancuzkaBernadetteMarieHéléne

Vernamat,mieszkającawOrange,wybrała

sięzpielgrzymkądoLibanudogrobuśw.

Charbela. Kobieta chorowała na złośli-

wego raka piersi i żołądka. Po spowie-

dziiKomuniiśw.odmówiłacałyróżaniec

przygrobieśw.Charbela.Badania,które

zrobiła po powrocie do domu, wykazały

jejcałkowiteuzdrowienie.

GeorgeYounanjestkardiologiempra-

cującymwUSA.W2004r.zacząłodczu-

wać szum w uszach oraz ból głowy.

Okazało się, że było to spowodowane

zaczopowaniem głównej arterii, dostar-

czającejkrewdomózgu.Koniecznabyła

operacja,zktórąjednakwiązałosięwiel-

kieryzyko–wrazieniepowodzeniamęż-

czyźnie groził paraliż albo nawet zgon.

Mimo to George zgodził się na zabieg.

Kiedy jego data została wyznaczona,

żonaGeorge’azaczęłasięgorącomodlić

dośw.Charbela,proszącgoowstawienni-

ctwouBoga,abyjejmążwróciłdozdro-

wia. Następnego dnia George poczuł się

Na początku stycznia 1993 r. Nouhad

AlChami, pięćdziesięciodziewięciolet-

nia Libanka, matka dwanaściorga dzieci,

została lewostronnie całkowicie sparali-

żowana. Sprawę dodatkowo kompliko-

wałaobstrukcjajejarteriiszyjnej.Nouhad

z coraz większą trudnością mogła mówić

i jeść. Według opinii lekarzy można

było jeszcze próbować operować tętnicę

szyjną, ale szanse powodzenia tej chirur-

gicznej interwencji były minimalne. Mąż

idziecijedynąnadziejępołożyliwBogu.

Najstarszy syn chorej, Saad, wybrał się

z pielgrzymką do pobliskiego klasztoru

wAnnai, w którym znajduje się grób św.

Charbela Makhloufa, aby za jego wsta-

wiennictwem modlić się o uzdrowienie

swojejmamy.Popowrocienamaściłszyję

matki płynem wydzielającym się z ciała

św. Charbela. Kobieta bardzo cierpiała

i modliła się do Matki Bożej i św. Char-

bela,abyzabralijąjużdosiebie.Wnajbliż-

szą noc miała dziwny sen. Śniła, że przy

jej łóżku zjawił się św. Charbel wraz

nr52006•

Uroczystościbeatyfikacyjneo.Charbela,Bazylikaśw.Piotra Wnętrzecelio.Charbela

Głównąmisjąśw.Charbela

byłoijestuświadamianie

żeby donieść przełożonemu o cudzie

uzdrowieniazapośrednictwemśw.Char-

bela. Następnego dnia Nouhad zgłosiła

się do szpitala w Bejrucie, by spotkać

sięzlekarzami,którzyjąleczyli. Można

sobie wyobrazić ich zdziwienie, gdy

po dokładnych badaniach i usunię-

ciuszwówstwierdzili,żezmedycznego

punktu widzenia nie da się wytłuma-

czyć całkowitego powrotu do zdrowia

paniNouhad,atakperfekcyjniezałożo-

nychszwówjeszczenigdyniewidzieli.

Wiadomość o cudownym uzdrowie-

niuNouhadAlChamiodbiłasięgłośnym

echem w środkach masowego przekazu

w całym Libanie. Tłumy ciekawskich

zaczęły przychodzić do jej domu. Pro-

boszczilekarzrodzinnydoradzalikobie-

cie, aby przeniosła się z rodziną w inne

miejsce. Jednakże pewnej nocy pod-

czassnuznowupokazałsięjejśw.Char-

bel i powiedział: „Zoperowałem cię, aby

ludzie się nawracali, widząc, że zostałaś

cudownieuzdrowiona.Wieluludziodda-

liłosięodBoga,przestalisięmodlić,przy-

stępowaćdosakramentówiżyjątak,jakby

Bógnieistniał.Proszęcię,abyśuczestni-

czyła we Mszy św. w klasztorzeAnnaya

22 dnia każdego miesiąca. Na pamiątkę

twojego uzdrowienia, do końca ziem-

skiego życia, w każdy pierwszy piątek

miesiąca oraz 22 dnia każdego miesiąca

twojepooperacyjneranybędąkrwawić”.

Od tego czasu każdego miesiąca

w wyznaczonym dniu uzdrowiona

NouhadprzybywadoklasztoruwAnnai,

aby wraz z wielką rzeszą pielgrzymów

uczestniczyć we Mszy św. i dziękować

zacuduzdrowienia.Trzebawtymmiej-

ludziom,poprzezznakiicuda,

żeBógistnieje,żeczasnaszego

ziemskiegożyciajestkrótki

iniemożnagomarnować,

lecztrzebawykorzystać

nadojrzewaniedomiłości,

bowchwilinaszejśmiercibędzie

sięliczyłatylkomiłość

z innym zakonnikiem i powiedział,

że przyszedł zoperować jej szyję. Chora

początkowoniechciałasięnatozgodzić,

alewkońcuuwierzyłaargumentacjimni-

chów, że tylko wtedy odzyska zdrowie,

gdypoddasięoperacji.„Jakmogątozro-

bić, skoro nie mają narzędzi chirurgicz-

nychiśrodkówznieczulających?”–pytała

sama siebie, drżąc ze strachu. W pew-

nym momencie poczuła ręce zakonnika

naswojejszyiiwielkiból,aleniemogła

krzyczeć ani się opierać. Kiedy operacja

się zakończyła, zbliżył się drugi zakon-

nik,pomógłjejusiąść,poprawiłpoduszkę

i podał szklankę wody. Powiedziała mu,

żeniemożepićbezsłomki,gdyżmaspa-

raliżowany język. Zakonnik zapewnił ją,

żejestjużzdrowaiżemożesamajeść,pić,

chodzićorazpracować.Potemobajmnisi

zniknęli w tajemniczym świetle. Kiedy

sen się skończył, Nouhad zaraz się obu-

dziłaizradościąstwierdziła,żejejparaliż

całkowicie ustąpił. Wstała sama z łóżka

i bez żadnych trudności zaczęła chodzić

po pokoju. Patrząc w lustro, zauważyła,

że po obu stronach szyi ma dwie bli-

zny o długości 12 centymetrów każda,

ze szwami, z których zwisały końcówki

czarnych nici chirurgicznych. Jej szyja

i nocna koszula były całe zakrwawione.

Kiedyjejmążsięprzebudził,zacząłkrzy-

czećzestrachu,ponieważzobaczyłswoją

żonęwekrwi,zdwomabliznaminaszyi,

swobodnie chodzącą po pokoju. „Co się

z nią stało, przecież była sparaliżowana

isamawogóleniemogławstaćzłóżka?

Skądtylekrwi?”.Nouhaduspokoiłamęża

iwszczegółachopowiedziałamuonocnej

wizycieśw.Charbela,oprzebytejoperacji

orazswoimcałkowitymuzdrowieniu.

Jeszczetegosamegodniacałarodzina

AlChamipojechaładoklasztoruwAnnai,

•nr52006

Święty Pustelnik z Libanu - Miłujcie się 2006-5.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: