Palmer Diana - Serce z lodu.pdf - Diana Palmer - romakuc

DIANA PALMER

SERCE Z LODU

PROLOG

Dawson Rutherford przystanął niepewnie na schodach przed domem Mercerow. Gdy

lokaj otworzył rzeźbione drzwi, gość usłyszał dochodzące z salonu dźwięki muzyki, rozmowy

i brzęk kostek lodu w szklankach. Nie pamiętał, kiedy ostatnio był tak zbity z tropu. Jak

zostanie potraktowany? Na jego ustach pojawił się drwiący uśmiech. Czy w ciągu paru

minionych lat kuzynka Barrie Bell choć raz zdobyła się wobec niego na odrobinę życz-

liwości? Kiedyś była w nim zakochana. Sam zabił tamto uczucie, próbując zaspokoić

gwałtowną namiętność, którą wzbudziła w nim urodziwa dziewczyna wkrótce po tym, jak

Rutherford senior poślubił jej matkę.

Dawson przegarnął dłonią krótkie, jasne włosy, tak sprężyste i falujące, że wcale S i ę

przy tym nie potargały. W zamyśleniu patrzył na drzwi zielonymi, dziwnie jasnymi oczyma.

Zabójczo przystojny, elegancki mężczyzna stojący na schodach przyciągał spojrzenia kobiet.

Żadna nie wzbudziła jego zainteresowania. Panie mówiły, że Dawson ma serce z lodu.

Przez otwarte drzwi mógł, nie zauważony, obserwować siedzącą na schodach

dziewczynę. Długie, ciemne, falujące włosy lśniły, spływając na obnażone ramiona i srebrzy-

stą suknię. Po śmierci rodziców oboje nie mieli poza sobą nikogo bliskiego, a mimo to Barrie

wciąż go unikała. Nie mógł z tego powodu mieć do niej pretensji, zwłaszcza odkąd się

dowiedział, jakie były dla Barrie następstwa ich krótkiego i burzliwego romansu.

Nie był pewny, czy kolejne spotkanie i rozmowa maja, sens. W czasie poprzedniej

doszło między nimi do kłótni. Dziś zamierzał wrócić do omawianej wówczas sprawy. Tym

razem szukał pretekstu, by skłonić dziewczynę do wizyty na rancho Sheridan w stanie

Wyoming. Tam był ich dom. Musiał jej wynagrodzić pięć lat cierpienia i sprawić, by dawne

zgryzoty poszły w zapomnienie. Aby tego dokonać, powinien stawić czoło zmorom

przeszłości i wtedy Barrie przestanie się go bać. Sam wzbudził w niej kiedyś ten strach. Nie

palił się do tego trudnego zadania, ale musiał to wykonać. Pora zapomnieć o przeszłości i

wymazać z pamięci złe chwile. Czy oboje potrafią...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Obowiązywała jedna generalna zasada: Barrie Bell oraz jej kuzyn Dawson Rutherford

nie byli zapraszani na te same przyjęcia. Przestrzeganie owej reguły nie było trudne, jako że

niewielu mieli wspólnych przyjaciół, a poza tym mieszkali w różnych stanach. Od każdej

zasady bywają jednak wyjątki. Barrie właśnie zrozumiała, że ten wieczór będzie inny niż

zwykle.

Nie miała ochoty iść na dzisiejsze przyjęcie, ale Martha i John, przyjaciele

Rutherfordów, którzy odnowili z nią kontakty, gdy tylko przenieśli się do Tucson, twierdzili,

że dawnej znajomej potrzebna jest chwila wytchnienia i rozrywki. Mieli rację. Tego lata nie

prowadziła kursów wakacyjnych, a na domiar złego niespodziewanie straciła dodatkową

pracę, dzięki której do tej pory nie musiała się martwić o stan konta. Łaknęła pocieszenia i

zwykłej ludzkiej życzliwości. Wybrała się na przyjęcie, by spędzić trochę czasu wśród miłych

ludzi.

Opłacało się zaryzykować i wyjść z domu. Od miesięcy nie była w tak dobrym

nastroju. Siedziała na schodach, a towarzystwa dotrzymywało jej dwu przystojnych wiel-

bicieli; jeden był znanym bankowcem, drugi grał na gitarze w zespole jazzowym. Wybrała na

wieczór suknie, na widok której każdy mężczyzna dostawał palpitacji serca.

Srebrzysta tkanina spływała aż do stóp. Naszywane brylancikami ramiączka

przecinały lekko opalony dekolt, a kuszące rozcięcie z boku ukazywało smukłą nogę. Pantofle

na wysokich obcasach miały ten sam odcień co suknia. Barrie rozpuściła długie ciemne włosy

sięgające niemal do pasa. Miała jasną cerę. Zielone oczy jaśniały radością życia.

Niestety. Gdy w drzwiach stanął Dawson Rutherford, od razu straciły blask. Dyskusja,

którą prowadziła z wielbicielami, niespodziewanie się urwała. Barrie zamknęła się w

ochronnej skorupie. Wyglądała na zakłopotaną i przestraszoną.

Dwaj wielbiciele początkowo nie skojarzyli tej nagłej zmiany nastroju panny Bell z

przybyciem jej kuzyna. Zorientowali się, w czym rzecz, dopiero wówczas, gdy przeprosił

panią domu i z kieliszkiem w ręku podszedł do zdenerwowanej Barrie.

Żaden z gości nie dorównywał prezencją Dawsonowi, chociaż było wśród nich kilku

przystojniaków. Blondyn o krótkich falujących włosach, wyrazistych rysach twarzy i głęboko

osadzonych zielonych oczach, znacznie jaśniejszych niż u Barrie... Był mocno opalony,

wysoki i szczupły; pod ubraniem rysowały się potężne mięśnie. Nic dziwnego, skoro każdego

dnia kilka godzin spędzał w siodle. Był milionerem, ale nie uchylał się od pracy fizycznej.

Chętnie pomagał swoim ludziom zatrudnionym na wielu farmach tworzących jego ziemski

majątek.

Ubierał się elegancko. Tego wieczoru miał na sobie ręcznie wykonane kowbojskie

buty, spodnie z doskonałej tkaniny, koszulę ze stójką i marynarkę od znanego projektanta.

Każdy z wytwornych dodatków - od zegarka firmy Rolex po sygnet z diamentową podkówką

- świadczył o zamożności tego człowieka. Prócz nienagannego wyglądu atutem Dawsona była

inteligencja oraz zdolność do chłodnej analizy faktów. Mówił płynnie po francusku i

hiszpańsku; z powodzeniem studiował przed laty zarządzanie.

Dwaj wielbiciele Barrie jakby zmaleli, gdy stanął obok nich z kieliszkiem w dłoni.

Rzadko sięgał po alkohol i prawie nigdy się nie upijał. Wolał nie tracić kontroli nad sytuacją.

Barrie znała jego mroczną tajemnicę; pewnego wieczoru zapomniał nagle o wszelkich

zahamowaniach. Pewnie dlatego tak jej nienawidził. Zapewne nikt inny nie miał okazji

widzieć, jak Rutherford junior traci nad sobą panowanie.

- Proszę, proszę! Martha złamała zasadę. Ciekawe, co ją do tego skłoniło - mruknął

Dawson, zwracając się do Barrie. Jego łagodny niski głos pieścił uszy, a zarazem łatwo

wybijał się ponad gwar rozmów.

- Martha zaprosiła tylko mnie. Ciebie nie było na jej liście - odparła chłodno Barrie. -

To na pewno sprawka Johna. Patrz, jak chichocze - dodała, zerkając na Mercera, stojącego po

drugiej stronie salonu.

Dawson również popatrzył na pana domu i uniósł kieliszek. John powtórzył ten gest.

Odwrócił się natychmiast, gdy pochwycił karcące spojrzenie Barrie.

- Zechcesz mnie przedstawić? - dodał Rutherford, zachowując niezmącony spokój.

Popatrzył na stojących obok mężczyzn.

Barrie dokonała oficjalnej prezentacji. W oczach Dawsona pojawił się groźny błysk.

Po chwili jeden z wielbicieli oznajmił, że chce się czegoś napić, i ruszył w stronę barku.

Drugi poszedł w jego ślady.

- Przeklęci tchórze - mruknęła Barrie, odprowadzając ich spojrzeniem.

- Potrzebujesz teraz aż dwóch adoratorów, żeby się dobrze bawić? - rzucił

uszczypliwie Rutherford. Obrzucił taksującym spojrzeniem postać w srebrzystej sukni.

Łakomym wzrokiem spoglądał na dekolt i częściowo odsłonięte piersi.

Barrie poczuła się jak naga. Gdyby wiedziała, że spotka Dawsona, na pewno by się tak

nie ubrała. Tylko dlatego, że pojawił się niespodziewanie, miał okazję zobaczyć ją w

przebraniu salonowej lwicy i wytrawnej uwodzicielki. Postanowiła zachować ten kamuflaż;

nie dopuści, by zbił ją z tropu.

- Im ich więcej, tym przyjemniej - odparła z przewrotnym uśmiechem. - Jak się

miewasz?

- A jak wyglądam?

- Przebojowo - odparła i zamilkła na dobre. Wspominała ich poprzednią rozmowę.

Dawson zjawił się w jej mieszkaniu. Namawiał, żeby przyjechała do Sheridan. Miała być

przyzwoitką podczas wizyty Leslie Holton, byłej aktorki, obecnie wdowy po sąsiedzie

Rutherforda, właścicielki terenów, które Dawson chciał odkupić. Barrie odmówiła; doszło do

kłótni. Przez kilka miesięcy nie zamienili potem ani słowa Sądziła, że Dawson będzie jej

unikał jak ognia, a tymczasem znów doszło do spotkania. Zapewne urocza wdówka nie dała

za wygraną. Antonia Hayes Long, przyjaciółka Barrie, twierdziła, że Leslie Holton interesuje

się przystojnym Rutherfordem.

- Mówiłem ci, że Corlie regularnie sprząta twój pokój, wietrzy go, zmienia pościel? -

Dawson upił łyk, nie odrywając spojrzenia od twarzy Barrie.

Corlie była gosposią w rezydencji na rancho Sheridan. Wraz z mężem imieniem

Rodge zamieszkała tam na długo przed ślubem pani Bell z Rutherfordem seniorem. Ze

wszystkich pracowników Barrie najbardziej lubiła gosposię i jej męża Tęskniła za nimi, ale to

nie był dostateczny powód, by odwiedzić rancho.

- Nie czuję się już związana z Sheridan - oznajmiła stanowczo. - Mieszkam w Tucson

i tam jest teraz mój dom.

- Żadne z nas nie ma prawdziwego domu - odparł rzeczowo Dawson. - Nasi rodzice

nie żyją. Z całej rodziny tylko my pozostaliśmy.

- W takim razie nie mam nikogo - rzuciła półgłosem Barrie i popatrzyła wrogo na

swego rozmówcą.

- Chciałabyś, żeby naprawdę tak było? - stwierdził z ponurym uśmiechem. Poczuł się

dotknięty jej uwagą, więc dodał: - Chyba nie złamałem ci serca, dziecinko.

- Nie masz do niego żadnych praw. I przestań nazywać mnie dziecinką.

- Rzadko używam zdrobnień, Barrie - przypomniał. - Nigdy w zwyczajnej rozmowie.

Oboje pamiętamy, kiedy słyszałaś z moich ust takie słowa Zgadłem?

Barrie miała ochotę znaleźć ciemny kąt, zwinąć się tam w kłębek i umrzeć. Powróciły

przykre wspomnienia. Niski, zmysłowy głos Dawsona, który powtarza szeptem raz po raz:

dziecinko, och dziecinko... Każdemu poruszeniu muskularnego ciała towarzyszyło to słowo...

Jęknęła. Chciała wrócić do salonu, ale Dawson zagrodził jej drogę i chwycił mocno za

łokieć. Nie zdołała uciec.

- Spokojnie - rzucił drwiąco. - Jesteś dorosłą kobietą. Nie musisz się wstydzić, że

spałaś z mężczyzną, Barrie. To nie grzech. Nie zostaniesz potępiona na wieki. Z twoim

Palmer Diana - Serce z lodu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: