Modlitwa wstawiennicza. Wybrane zagadnienia.pdf

Modlitwa wstawiennicza. Wybrane zagadnienia

• istniała również praktyka zwracania się do wspólnoty z prośbą o modlitwę,

również ze sprecyzowaną intencją (która była powierzana zarówno modlitwie

wspólnotowej, jak i prywatnej);

ks. Grzegorz Strzelczyk, 22 Mar 2004

1. Modlitwa prośby a modlitwa wstawiennicza

• istniała praktyka modlitwy o uzdrowienie fizyczne, która łączyła się (zwykle choć

niekoniecznie) z udzielaniem sakramentu chorych;

Modlitwa wstawiennicza w gruncie rzeczy nie jest niczym innym, niż jednym z

rodzajów modlitwy prośby, wyróżniający się tym, że modlimy

się w niej nie za nas samych, ale:

• ze wzmianek w liście Jakuba można wnosić, że modlono się także w celu

przezwyciężenia skutków grzechu (których choroba mogła być manifestacją);

1) za kogoś innego - i jest to ściśle określona osoba (lub grupa osób);

• istniało wśród pierwszych chrześcijan przekonanie o wielkiej skuteczności tego

rodzaju modlitwy.

2) we w miarę precyzyjnie określonej intencji.

Do tych dwóch elementów dochodzi zwykle trzeci: osoba, za którą ktoś się modli

zwykle sama prosi o modlitwę i podaje jej szczegółową

intencję.

3. Przeobrażenia w praktyce kościelnej

Czy można mówić o zniknięciu modlitwy wstawienniczej z późniejszej praktyki

Kościoła? I tak i nie. Tak, jeśli mamy na myśli jej formy spontaniczne, to znaczy

zebranie małej grupy chrześcijan, by modlić się w intencji konkretnej osoby o

modlitwę proszącej. Nie, jeśli mamy na myśli inne formy modlitwy.

W modlitwie wstawienniczej można się posłużyć jakąkolwiek formą modlitwy prośby

- od tradycyjnych jak różaniec począwszy, poprzez

modlitwę spontaniczną, na jubilacji (tzw. modlitwie w językach) skończywszy.

Szczytową formą modlitwy wstawienniczej jest Eucharystia sprawowana w danej,

szczegółowej intencji (cały Kościół z Chrystusem

ukrzyżowanym i zmartwychwstałym jako Głową angażuje się w modlitwę).

Wraz z rozrostem ilościowym chrześcijaństwa w IV wieku, wspólna modlitwa zaczyna

ciążyć coraz bardziej w stronę form liturgicznych (jednak wewnątrz liturgii

pozostawały zawsze elementy modlitwy wstawienniczej: intencje szczegółowe

modlitwy wiernych), wypierając z wolna małe zebrania. Głębsze życie modlitewne

zaczyna się koncentrować w rodzącym się wówczas ruchu pustelniczym i

monastycznym (zakonnym). Pisma wywodzące się ze środowisk mniszych przynoszą

dziesiątki świadectw o modlitwie wstawienniczej pustelników lub mnichów. Przez

“szeregowych” chrześcijan byli oni uważani wręcz za coś w rodzaju “instytucji”

wstawienniczych (często w praktyce utrzymując się po części z tego, co

otrzymywali w darze od tych, którzy ich prosili o modlitwę...). Z czasem jednak, wraz

z wycofaniem się życia zakonnego “za mury”, ta forma wstawiennictwa straciła

znacznie na dynamice, choć odżywała każdorazowo, wraz z powstawaniem nowych

zakonów.

2. Fundamenty biblijne

Biblia nie daje szczegółowych wskazówek na temat modlitwy wstawienniczej. Poza

ewangelicznymi tekstami mówiącymi o konieczności i

owocności modlitwy w ogóle (zwłaszcza modlitwy wspólnotowej) - por. np. Mt 7,7-

11; 18,20; 21,22; J 14,13; 15,16; 16,23-26 i miejsca

paralelne - mamy zaledwie kilka wzmianek. Oto podstawowe dane, jakie dzięki nim

uzyskujemy:

• istniała w pierwotnym Kościele praktyka szczególnej modlitwy wspólnoty w

intencji niektórych jej członków, którzy znajdowali się w szczególnych sytuacjach,

potrzebach (np. mieli podjąć szczególną posługę - wówczas takiej modlitwie

przewodniczyli odpowiedzialni za wspólnotę [Apostołowie]);

Drugą linią rozwojową wstawiennictwa, była linia liturgiczna: modlitwa liturgiczna

kapłanów i zakonników zaczęła z czasem przejmować na siebie cały “ciężar”

wstawiennictwa. Najsilniejszym momentem tej linii rozwojowej jest praktyka

sprawowania Eucharystii w konkretnej intencji, wyznaczonej przez osobę proszącą o

Eucharystię (jest to chyba zarazem forma modlitwy wstawienniczej najbardziej

angażująca Kościół i samego Chrystusa). Na tej samej linii umieścić można tzw.

zalecania: prośby, które ludzie przedstawiają kapłanowi, by włączył je do

modlitwy powszechnej.

otwarciem się człowieka na Boże działanie. Powiedzeniem: “Boże, chcę, działaj w

moim życiu”. Bóg szanuje ludzką wolność, dlatego “czeka” na modlitwę ze swoim

działaniem. I wchodzi chyba też jakoś “proporcjonalnie” do otwarcia się człowieka.

Można też chyba mówić o trzeciej linii, jaką jest prywatna, indywidualna modlitwa

prośby, która nigdy w Kościele nie zamarła...

Wobec Boga nie jesteśmy izolowanymi jednostkami: łączy nas z jednej strony jedność

wspólnego człowieczeństwa, z drugiej - jedność opierająca się na fakcie, iż Jezus umarł

za wszystkich ludzi, a tym samym uczynił wszystkich nas braćmi. Ta dwuwymiarowa

jedność sprawia, że nic, co dotyka jednej osoby, nie pozostaje zupełnie bez wpływu na

pozostałe. Oczywiście manifestuje się to mocniej wówczas, kiedy pomiędzy osobami

istnieje też wspólnota konkretna (rodzina, znajomość, przyjaźń, itd.).

Wraz z reformą Soboru Watykańskiego II, która przyniosła powrót do świadomości

Kościoła pierwotnego, wedle której wszyscy ochrzczeni, nie tylko kapłani, mają swoje

miejsce i swoją funkcję w Kościele, modlitwa wstawiennicza - zwłaszcza w formie

wspólnotowej - powraca w codzienność chrześcijan...

I tu dochodzimy do sedna. Na mocy naszej “solidarności” w człowieczeństwie i

odkupieniu możemy poprzez naszą modlitwę, nasze otwarcie się, wypowiadać Bogu

“tak” w imieniu (lub wraz z) drugiej osoby, otwierając Mu tym samym nieco bardziej

drogę do jej serca. Największym takim “tak” (i w pewnym sensie “tak” definitywnym)

była śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, dlatego każde nasze wstawiennictwo jest w

gruncie rzeczy uczestnictwem we wstawiennictwie samego Chrystusa, które dziś Duch

Święty przedłuża w Kościele.

4. Próba interpretacji teologicznej

Chodzi nam teraz na odpowiedź na dwa pytania: Jakie jest znaczenie modlitwy

wstawienniczej dla życia Kościoła? Na czym bazuje się jej

skuteczność? Jako punkt wyjścia posłuży nam tekst Katechizmu Kościoła Katolickiego

(2634-2636).

5. Niektóre współczesne formy modlitwy wstawienniczej

Wstawiennictwo zbliża nas do modlitwy Jezusa: chodzi o to, iż nasza modlitwa staje

się w jakiś sposób przedłużeniem modlitwy samego Jezusa, ta zaś była odbiciem Jego

misji. On przyszedł na świat zbawić grzeszników, a więc:

Zajmiemy się teraz tylko kilkoma rodzajami modlitwy wstawienniczej - takimi, w

których mała grupa modli się bezpośrednio w intencji osoby obecnej, która sama tę

intencję podaje (lub poddaje pod rozeznanie grupy).

• modlitwa wstawiennicza jest przede wszystkim modlitwą, która ma na celu

przezwyciężenie grzechu i jego skutków w człowieku. Jako taka przynależy do

samej istoty posłannictwa Kościoła, który przedłuża w świecie obecność i działanie

samego Jezusa. Dlatego:

5.2 kilka uwag ogólnych

Nim przejdziemy do kwestii szczegółowych, warto zwrócić uwagę na kilka spraw

odnoszących się właściwie do każdego rodzaju modlitwy

wstawienniczej.

• modlitwa wstawiennicza (w szerokim rozumieniu) jest zadaniem każdego

chrześcijanina wypływającym z misji, która została mu powierzona w

sakramentach chrztu i bierzmowania.

Nie powinno się podejmować modlitwy bez (przynajmniej domniemanej) zgody

pasterza odpowiedzialnego za wspólnotę - w miarę możliwości

powinien on być obecny.

Chodzi tu o nic innego, jak o naszą odpowiedzialność za braci (komunia świętych),

szczególnie zaś za nie- lub słabo wierzących oraz tych, którzy borykają się z grzechem

lub jego skutkami. Wstawiennictwo chrześcijańskie musi być powszechne, to znaczy

dotykać ludzi także znajdujących się poza widzialnymi granicami Kościoła, a za

których także Jezus wstawiał się do Ojca...

W modlitwie należy zawsze szanować tego, za którego grupa się modli. Zwykle

modlitwa wstawiennicza jest dużym przeżyciem dla osoby o nią proszącej. Należy

więc brać pod uwagę mechanizmy psychiczne funkcjonujące w osobie, za którą

grupa się modli: mogą one znacznie utrudnić skupienie się na modlitwie,

prawdziwe otwarcie na Jezusowe działanie. Trzeba się wystrzegać wszelkich form

manipulacji

Na czym opiera się “mechanizm” wstawiennictwa? Otóż przede wszystkim trzeba nam

przyjrzeć się nieco temu, czym jest modlitwa prośby. W gruncie rzeczy jest ona

emocjonalnej. Grupa posługująca modlitwą musi być wyczulona na potrzeby

osoby, wobec której posługuje, a nie próbować zaspokajać własnych - także w

dziedzinie emocjonalnej (uważać na przyzwyczajenia i schematy...!). W praktyce

oznacza to, iż:

• modlitwa dziękczynienia pozwala na dostrzeżenie (zwłaszcza osobie, za którą

grupa się modli) tego, co Pan już zdziałał, co już się dokonało. Ważne jest też

dziękczynienie za to, co się dokona - jako wyraz zaufania i nadziei;

• należy unikać form modlitwy nieznanych osobie, za którą grupa się modli lub

takich, w które trudno byłoby się jej włączyć (np. jubilacji, jeśli dana osoba się

z nią wcześniej nie spotykała);

• modlitwa przeproszenia pozwala na oczyszczenie serc na początku modlitwy,

na zachowanie właściwych proporcji: wobec naszej grzeszności każde Boże

działanie jest niesamowitą manifestacją miłości.

• należy unikać takich form zewnętrznych (nałożenie rąk itd., zbyt wielka

liczebnie grupa), które mogłyby utrudniać skupienie osobie, za

którą grupa się modli;

W modlitwie należy pozostawić Bogu “wolność działania”, to znaczy modlić się

przede wszystkim o wypełnienie się woli Pana względem

danego człowieka czy sytuacji: modlitwa może być skuteczna tylko na tyle, na ile

będzie współbrzmiała w wolą Boga. Konkretna intencja

modlitewna jest wyrazem naszego rozeznania sytuacji, a to zawsze może być

niedoskonałe.

• należy unikać tworzenia atmosfery gorączkowości, napięcia emocjonalnego, a

zwłaszcza wszystkiego, co nadawało by modlitwie pozory magii,

tajemniczości itd.;

Osoby prowadzące oraz osoba o modlitwę prosząca powinny znajdować się w

stanie łaski uświęcającej - chodzi o bycie “przepuszczalnym” dla Bożego dzialania.

• należy unikać sytuacji “miażdżenia miłością” - wylewnego okazywania ciepła

osobie, za którą grupa się modli. Ostrożność trzeba zachować zwłaszcza w

dziedzinie gestów (przytulanie itd.). Jednocześnie też nie należy mrozić

chłodem i dystansem. Miarą muszą być potrzeby i możliwości osoby proszącej

o modlitwę;

Należy być ostrożnym w stosowaniu tzw. prośby o Słowo (modlitwa, po której

otwiera się na chybił trafił Biblię i odczytuje fragment jako skierowany konkretnie

do osoby za którą grupa się modliła). Nie może ona być traktowana jako czynność

magiczna. Unikać należy wytwarzania wrażenia, że Pan musi się w ten sposób

wypowiedzieć. Przed odczytaniem fragmentu osobie, za którą grupa się modliła,

powinni go odczytać prowadzący: wcale niekoniecznie fragment, który się otworzy

musi być rzeczywiście znakiem Bożej wypowiedzi... Czasem - w przypadku

szczególnie trudnych i niejasnych tekstów - warto powtórnie otworzyć Biblię. Nie

powinno się też pozostawiać osoby samej ze Słowem bez wskazania jej

przynajmniej przybliżonej interpretacji fragmentu.

• należy unikać wzbudzaniu w osobie, za którą grupa się modli przekonania o

automatyczności działania modlitwy (“od tej chwili będzie już wszystko

dobrze”), jak również wzbudzania zbyt wielkich oczekiwań wobec niej;

• należy unikać wzbudzania w osobie, za którą grupa się modli przekonania, iż

jeśli prośba nie zostanie spełniona, to będzie to na pewno z jej winy (“Pan na

pewno zadziała, jeśli mu nie przeszkodzisz...”).

W modlitwie nie należy ograniczać się do modlitwy prośby: równie ważne są

pozostałe formy modlitwy, gdyż poszerzają niejako horyzonty samej modlitwy,

otwierają szerzej serca modlących się osób:

• modlitwa uwielbienia powinna spowijać całą modlitwę; bardziej bowiem niż

osiagnięcie określonego celu chodzi w modlitwie o oddanie chwały Panu.

Uwielbienie pomaga nie zamykać serca w wąskich ramach podanej intencji, ale

otwierać je szeroko, także na inne wymiary Bożego działania, które On sam

wybiera;

5.2 modlitwa w pojedynczych potrzebach

W tej modlitwie osoba prosząca o modlitwę sama definiuje intencję i przedstawia

ją grupie, która podejmuje modlitwę. Grupa posługująca modlitwą może być tutaj

nawet bardzo duża (za wyjątkiem sytuacji, w których grupa modli się o

uzdrowienie wewnętrzne i podawanie intencji do wiadomości dużej ilości osób

mogło by być krępujące dla osoby proszącej o modlitwę).

W samej modlitwie należy zwrócić uwagę na początkowe dziękczynienie za daną

osobę i uwielbienie Boga w niej.

5.3 modlitwa o uzdrowienie wewnętrzne

zapobiec ewentualnym kryzysom.

Modlitwa o uzdrowienie wewnętrzne jest modlitwą o przezwyciężenie grzechu lub

jego skutków (także skutków grzechów innych ludzi, które dotknęły daną osobę).

Chodzi w niej o pomoc człowiekowi w otwarciu się w pełni na działanie Bożego

przebaczenia, na moc płynącą z Chrystusowej śmierci i zmartwychwstania. Jako

taka jest więc ściśle związana z sakramentem pojednania: pomaga otworzyć się na

jego owoce lub do niego podprowadza.

5.3.1. bez rozeznania

W sytuacji gdy osoba prosząca o modlitwę sama dokonała rozeznania swojej

sytuacji i potrafi sprecyzować swoje problemy, grupa najzwyczajniej

towarzyszy jej w modlitwie podejmując po kolei problemy, które przedstawia.

Dobrze jest jednak rozpoczynać modlitwę (po uwielbieniu i dziękczynieniu)

od modlitwy o uzdolnienie do przebaczenia - w trzech wymiarach: w relacji

do Boga, siebie samego, bliźnich. Decyzja o gotowości do bezwarunkowego

przebaczenia otwiera drogę Bożemu działaniu w sercu człowieka.

Ze względu na osobisty charakter tej modlitwy, należy unikać przeprowadzania jej

w dużych grupach.

Skuteczność modlitwy o uzdrowienie uzależniona jest od zgodności z wolą Pana

wobec danej osoby. Nie jest więc automatyczna. Samo uzdrowienie zaś może

przebiegać w sposób zupełnie nieprzewidziany - Bóg pozostaje wolny w swoim

działaniu. Zwykle nie jest ono ani natychmiastowe, ani zupełne w tym znaczeniu,

że Pan dotykając pewnych sfer, ukazuje poranienia w innych umożliwiając tym

samym ich z kolei uzdrowienie. Można więc mówić o uzdrowieniu “pełzającym”

lub “spiralnym” (w tym znaczeniu, że pewne problemy mogą od czasu do czasu

powracać, jednak na innej płaszczyźnie). Ważna jest, aby zarówno modląca się

grupa, jak i osoba prosząca o modlitwę była tego świadoma. Modlitwa o

wypełnienie się woli Pana musi być dominująca.

5.3.2. z rozeznaniem

Sytuacja znacznie się komplikuje, kiedy osoba prosząca o uzdrowienie prosi o

rozeznanie swojej sytuacji ze strony grupy. W sytuacjach, w

których w grę wchodzą bardzo poważne problemy (zranienia w sferze

seksualnej, problemy rodzinne, zapiekły brak przebaczenia itd.) należy

dążyć do liczebnego zacieśniania grupy (nie więcej niż 4 osoby, nie mniej niż

2) - trudno jest otwierać się w większej grupie.

Dobrze jest jeśli oprócz grupy dokonującej rozeznania i modlącej się

bezpośrednio z osobą poranioną, równocześnie modli się druga grupa -

przede wszystkim w intencji osób rozeznających: o pokój i jasność

rozeznania. Modlitwa ta ma też charakter osłonowy: chodzi o oddalenie

wszelkich wpływów złego...

Precyzyjne sformułowanie intencji, centralnego problemu, ma znaczenie o tyle, że

pozwala z jednej strony lepiej “wstrzelić się” z modlitwą w wolę Pana, z drugiej

ułatwia osobie proszącej o modlitwę otwarcie się na przyjęcie uzdrowienia. Nie

można lekceważyć sfery psychicznej człowieka, która jest na tyle silnie sprzężona

z duchową, by móc w pewnych sytuacjach utrudniać Boże działanie w człowieku.

Bardzo ogólna intencja, nie dotykająca bezpośrednio problemu nie prowokuje

wysiłku woli człowieka (“Tak, chcę, żebyś właśnie tego dotknął Panie”) i tym

samym nie udrażnia drogi Bożemu działaniu.

W sytuacji, gdy grupa rozeznająca posługuje się charyzmatami poznania

(proroctwo, słowo poznania), powinien być w niej ktoś, kto przyjął

sakrament święceń (sąd o prawdziwości i zastosowaniu charyzmatów należy

do hierarchii) lub przynajmniej modlitwa taka powinna się odbywać za wiedzą

i zgodą (nie tylko domniemaną!) pasterza odpowiedzialnego za wspólnotę.

Uzdrowienie prowadzi często do poważnych zmian w wewnętrznej “sytuacji”

osoby, zmian często nieoczekiwanych, które okazują się być niewygodne. Jeśli

ktoś zasiedział się w swoich zranieniach, przyzwyczaił się do nich, być może uży-

wając ich jako wygodnej wymówki, by nie angażować się w pełni w życie, może

w pierwszym momencie odebrać uzdrowienie jako coś niewygodnego, co utrudnia

mu życie... Może się w takiej osobie zrodzić wówczas pokusa powroty do sytuacji

sprzed uzdrowienia, do starych przyzwyczajeń. Ważne jest więc, by osoba proszą-

ca o modlitwę była świadoma takiego niebezpieczeństwa, więcej, by grupa zape-

wniła jej jakiś rodzaj towarzyszenia (nie tylko modlitewnego) po modlitwie, by

Nie powinny podejmować się modlitwy o uzdrowienie z rozeznaniem grupy,

które nie mają doświadczenia w tym względzie. Nie powinien takiej

modlitwie przewodniczyć nikt, kto sam wcześniej, co najmniej kilka razy nie

uczestniczył w rozeznawaniu jako członek zespołu. Nie wolno

eksperymentować na ludziach. Prowadzenie rozeznania wymaga sporego

doświadczenia i sporej wiedzy zakresu życia wewnętrznego i

psychologii.

Sama modlitwa powinna rozpocząć się od uwielbienia i dziękczynienia oraz

od modlitwy o pokój i jasność rozeznania.

Chodzi w tej modlitwie o podjęcie decyzji przebaczenia we wszystkich trzech

sferach relacji. Człowiek zwykle nie jest sam z siebie zdolny do całkowitego i

bezwarunkowego przebaczenia: potrzebuje mocy Jezusa, udziału w Jego

przebaczeniu dokonanym na krzyżu. Jednak często sama relacja z Jezusem

jest zachwiana. Trzeba więc najpierw udrożnić kanał komunikacyjny: dana

osoba powinna wypowiedzieć Bogu wszystkie pretensje, które doń żywiła.

Grupa powinna się w tym czasie modlić o doświadczenie Bożej miłości, które

osoba prosząca zwykle w tym właśnie momencie otrzymuje. To

doświadczenie daje jej siłę do ofiarowania Bogu swojej gotowości do

przebaczenia, którą On może dopełnić do decyzji (ważne, aby osoba

wypowiedziała swą decyzję przebaczenia). Odbudowana relacja z Bogiem

pozwala człowiekowi inaczej spojrzeć na samego siebie (ponowna modlitwa o

przebaczenie...) i wreszcie na innych (modlitwa o uzdolnienie do przebaczenia

innym). To potrójne przebaczenie

otwiera bardzo szeroko bramy dla Bożego działania.

Bardzo ważne jest wytworzenie atmosfery pokoju i bezpieczeństwa (osoba

prosząca o modlitwę już przez samą konieczność dotykania problemów

znajduje się w sytuacji niepokoju i niepewności). Zadając pytania,

wysnuwając wnioski, osoby prowadzące muszą zachować jak największą

delikatność. Nie wolno wchodzić siłą w sfery, których osoba prosząca o

modlitwę odsłonić nie chce lub nie jest gotowa (Pan ma swój czas).

Nie wolno stosować żadnych form nacisku (psychicznego czy

emocjonalnego).

W samym rozeznawaniu dużą uwagę należy zwrócić na emocje osoby

proszącej o modlitwę. Sfera emocjonalna jest w człowieku czymś w rodzaju

barometru: najszybciej reaguje na niewłaściwe relacje, na niebezpieczeństwa

itd. Najtrudniej ją też zakłamać. Negatywne emocje (lęk, niepokój, gniew,

chęć ucieczki itd.) odsłaniają zawsze jakiegoś rodzaju nieporządek

wewnętrzny. Dzięki nim można odnaleźć sfery szczególnie poranione, relacje

szczególnie nieuporządkowane. W praktyce chodzi o to, by dana osoba

referowała swoje emocje w odniesieniu do osób czy sytuacji ze swego życia.

Chodzi o coś w rodzaju emocjonalnego przeniesienia się w przeszłość, do

sytuacji, które mogły powodować zranienia.

Oczywiście: precyzyjna znajomość przyczyn zranień nie jest warunkiem

skuteczności modlitwy, jednak może pomóc w precyzyjnym określeniu

głównego problemu, z jakim osoba się boryka.

Sama modlitwa o uzdrowienie powinna obejmować nie tylko główny problem,

ale wszystkie sfery życia danego człowieka, relacje na trzech poziomach, a

wszystko to w odniesieniu do przeszłości, teraźniejszości i przyszłości (Bóg

jest Panem czasu). Bardzo ważna jest modlitwa o uzdrowienie z lęku przed

przyszłością.

Modlitwę można zakończyć dłuższym uwielbieniem i dziękczynieniem, także

dziękczynieniem za spodziewane uzdrowienie.

Wszelkie schematy w modlitwie o uzdrowienie muszą być podporządkowane

dynamice Bożego działania. W praktyce każda modlitwa jest inna, tak jak

różnią się ludzie i ich problemy. Zespół prowadzący musi więc być

maksymalnie elastyczny, by móc kształtować modlitwę z jednej strony w

zależności od możliwości i potrzeb osoby o modlitwę proszącej, z drugiej - w

zależności od tego, czego chce Pan. Dlatego konieczne jest ze strony

prowadzących nieustanne wewnętrzne nasłuchiwanie: Duch Święty może

poprzez poruszenia wewnętrzne komunikować, wskazywać jakoś dalszy

przebieg modlitwy.

Rozeznanie powinno objąć trzy sfery relacji: do Boga, do siebie samego, do

innych. W praktyce jest tak, iż człowiek najłatwiej przyznaje

się do nieuporządkowanych relacji z innymi: od tej więc przestrzeni zwykle

warto zacząć rozeznawanie (od kogo doświadczyłem zła, komu nie

potrafię przebaczyć, o kim nie potrafię myśleć bez lęku, gniewu itd.).

Następnie trzeba wziąć pod uwagę relacje z samym sobą (na ile się

akceptuję, jakie żywię uczucia w stosunku do samego siebie itd.), wreszcie

relację z Bogiem (na ile doświadczam Jego miłości, jak On mnie

widzi, jakie uczucia we mnie wzbudza itd.). Bardzo często osoba poraniona

wini za swoje poranienie nie tylko osoby bezpośrednio odpowiedzialne, ale

też siebie i Boga. Brak przebaczenia może być poważną przeszkodą dla

uzdrowienia, jeśli więc zachodzi taka potrzeba należy samą modlitwę o

uzdrowienie poprzedzić modlitwą przebaczenia.

Istotne jest aby poszczególni członkowie zespołu konfrontowali ze sobą swoje

osobiste odczucia i rozeznania (nie każde poruszenie musi pochodzić od

Boga).

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: