Boswell Barbara - Ramsey 05 - Najmłodsza siostra.pdf - Ramsey - gosiadabrowska

Barbara Boswell

NAJMŁODSZA SIOSTRA

- Hej, Jack! Kazorowski chce cię widzieć u siebie, natychmiast.

Jackson Blackledge nie odwrócił głowy od ekranu komputera, a jego palce, zwinnie

tańczące po klawiaturze, nie opuściły nawet jednej litery.

- Później, chłopcze - burknął do zbyt gorliwego młodego człowieka, chyba praktykanta,

przysłanego do redakcji z college’u. Skip Jakiśtam, nazwisko wyleciało mu z pamięci. -

Teraz znikaj. Jestem zajęty, nie widzisz?

- Kazorowski mówi, że to bardzo ważne. - W głosie Skipa dawał się wyczuć lekki

niepokój. Wszyscy w redakcji Buffalo Times-Gazette znali Jacka z całkowicie nieprze-

widywalnych, gwałtownych wybuchów furii.

- Zaczęła się wojna? - Jack przerwał pisanie i spojrzał na posłańca. - A może drużyna

Buffalo Bills wyniosła się z naszego miasta?

- No nie, ale...

- W takim razie to nie jest aż tak ważne, prawda? - Blackledge ponownie zwrócił się ku

klawiaturze, dając nieszczęsnemu gońcowi sygnał do odwrotu...

... którego ów nie wykonał.

- Przykro mi, Jack, ale Kazorowski kazał mi cię przyprowadzić do swojego gabinetu. O

rany... - ton głosu Skipa przybrał nagle przymilny odcień - przecież i tak ci już prze-

rwałem, no nie?

Jack powoli uniósł się z krzesła i stanął wyprostowany: sto osiemdziesiąt pięć

centymetrów potężnie umięśnionego mężczyzny. Trzasnął obiema dłońmi w blat stołu i

nie bez satysfakcji obserwował, jak chytry uśmieszek szybko blednie i znika z twarzy

gońca.

Jack był w pełni świadomy wrażenia, jakie wywiera na ludziach jego sylwetka. W czasie

swojej kariery sportowej często wykorzystywał ten atut dla psychicznego załamania

przeciwnika. Zerknął z ukosa na niskiego, chudego jak patyk dzieciaka i westchnął. To

przecież nie boisko piłkarskie. Znajdują się w redakcji gazety, a młody Skip po prostu wy-

konuje polecenie, jak każdy inny tutaj.

- Prowadź mały. Damy Kazorowskiemu dziesięć minut.

Skip, czując wyraźną ulgę, uśmiechnął się szeroko.

- Tylko ty możesz gwizdać sobie na rozkazy naczelnego i zawsze uchodzi ci to na sucho.

Chciałem powiedzieć, że on rządzi wszystkimi oprócz ciebie. Nie dajesz sobie w kaszę

dmuchać, Jack. Bardzo cię za to podziwiam.

- Tak, niektórym to się podoba. Tylko nie mów Kazorowskiemu, że chcesz mnie

naśladować. On sądzi, że moja osoba to dla niego kara boska. Jego wrzód żołądka nie wy-

trzyma dwóch takich typów.

Przeszli przez redakcję, jak co rano gwarną i pełną gorączkowo pracujących ludzi.

Reporterzy siedzieli przed monitorami komputerów, pisząc swoje artykuły, inni

rozmawiali przez telefon lub przerzucali stosy korespondencji. Mała grupka obradowała w

wąskim korytarzu wokół automatu z kawą i napojami. Z tyłu znajdowała się redakcja

działu lokalnego.

W środku siedział Kazorowski - otyły, łysiejący, wyglądający na więcej niż swoje

pięćdziesiąt lat - i palił. Na jego biurku leżała opróżniona w połowie paczka papierosów.

- Za dużo palisz. Kaz - zauważył Jack, wchodząc do gabinetu. - Pamiętasz, co ci mówił

lekarz? Chcesz znowu wylądować w szpitalu?

- Jeśli ci tak zależy na moim zdrowiu, to mógłbyś mi oszczędzić tej kłótni, którą zaraz

będziemy mieli - odciął się Kazorowski.

- Oho - Jack mimowolnie się naprężył. Podszedł do małego okna i wyjrzał na ulicę.

Widok nie był zbyt piękny. Budynek mieszczący Buffalo Times-Gazette znajdował się w

jednej z najstarszych i najbardziej zaniedbanych części miasta. Siedziba gazety od

początku jej istnienia, czyli od prawie siedemdziesięciu pięciu lat, była równie wiekowa i

sfatygowana jak cała okolica.

Wrzesień jest wspaniałą porą roku w zachodniej części stanu Nowy Jork. Liście właśnie

zaczynały zmieniać kolor, a zieleń i kwiaty wciąż nęciły wzrok soczystymi barwami.

Ulica widoczna z okien gabinetu Kazorowskiego była jednak odpychająco ponura, piękno

zmieniającej się przyrody nie miało do niej dostępu.

Jack odwrócił się i obrzucił naczelnego jednym z tych słynnych spojrzeń Black Jacka,

nieruchomym i świdrującym.

- Dawaj te złe wieści. Kaz. Nie, sam zgadnę: wydawca znowu ocenzurował mój felieton.

Kazorowski przypalił papierosa od niedopałka poprzedniego.

- Nic z tych rzeczy, dzięki Bogu. - Z wysiłkiem przełknął ślinę. - Jack, chciałbym z tobą

porozmawiać o twojej umowie z syndykatem ogólnokrajowym...

- O co chodzi tym razem? - zapytał powoli Jack wojowniczym tonem, a w jego oczach

pojawiły się groźne błyski.

- Zdaję sobie sprawę, że dla dziennikarza, który całe życie pracuje w Buffalo - i to dla

naszej gazety - przystąpienie do syndykatu współpracującego z dwustu dwunastoma ga-

zetami w całym kraju to wielka szansa - wyrzucił z siebie Kaz. - W innych miastach są

felietoniści znani w całych Stanach, ale w Buffalo ty jesteś pierwszy i jedyny! Załoga

naszej Times-Gazette pieje z radości. Wszyscy mamy nadzieję, że twoja sława zwiększy

sprzedaż T-G. Jack, wiesz, jakie to przygnębiające, kiedy pracujesz w jedynej w mieście

codziennej popołudniówce i widzisz, że ludzie przestają ją kupować, bo wolą oglądać

telewizję.

- Ale... - bąknął Jack, niespokojnie zerkając na szefa. Musiało być jakieś „ale”.

Kazorowski nigdy nie chwalił ludzi bez jakichś własnych, ukrytych powodów.

Naczelny wziął głęboki wdech.

- Jack, podpisałeś umowę na trzy artykuły tygodniowo dla syndykatu, ale my

potrzebujemy pięciu na tydzień do naszej gazety.

- Przykro mi, Kaz. Przystąpiłem do syndykatu tylko dlatego, że przez ostatnie pięć lat

pisywałem po pięć felietonów na tydzień. Chciałbym poprzestać na trzech, ale takich,

które interesowałyby czytelników w całym kraju, a nie tylko tutaj.

- Ale przecież twoja rubryka jest tak popularna właśnie ze względu na lokalny charakter i

tematykę, Jack. Rozumiem twoje ambicje, ale nasi czytelnicy chcą kogoś, kto komentuje

lokalne wiadomości, plotki i anegdoty.

- W takim razie oczekujesz ode mnie trzech kolumn tygodniowo dla publiczności

ogólnokrajowej i dwóch na tematy lokalne, tak? Jezu, Kaz, wykończysz mnie. Wiesz, że

nie płacisz za dużo - dodał Jack sucho.

- Nie jestem bez serca, Jack. Rozumiem, że praca w syndykacie zabierze ci więcej czasu

i energii. Dlatego też pozwoliliśmy sobie... to znaczy ja pozwoliłem sobie... zatrudnić dla

ciebie asystenta.

Jack postąpił krok do przodu.

- Kogo?

- No wiesz, kogoś do pomocy. Za jakiś czas mógłby przejąć wtorkową i czwartkową

rubrykę... oczywiście, pod twoim kierownictwem i tak dalej - dodał szybko. - Nigdy nie

znajdziemy kogoś, kto by tobie dorównał, a rubrykę nadal podpisywałbyś swoim

nazwiskiem.

- Tak jest taniej, co? - skrzywił się Jack. - Nie możesz sobie pozwolić na zatrudnienie

jeszcze jednego felietonisty.

- Cóż, masz rację... - Kaz spróbował się uśmiechnąć. Zawsze szczycił się umiejętnością

oszczędzania. - A wracając do sprawy, Jack, musisz jedynie...

- Nauczyć jakiegoś gówniarza prosto po szkole dziennikarskiej, jak się pisze nadający się

do czytania felieton? Przygotować się na ciągłe poprawki i przeróbki? Do diabła, Tom,

niańczenie go zajmie mi więcej czasu, niż gdybym to wszystko pisał sam.

- Jej - poprawił go Kazorowski, bawiąc się ołówkiem.

- Co?

- Jej. Twój asystent jest kobietą, Jack.

Jack roześmiał się.

- Dobra, Kaz, skończ te żarty. Kobiety nadają się do pisania o posiłkach, ślubach,

dzieciach albo o psychologii na co dzień czy o obchodach jakiejś rocznicy, jeśli są bardziej

zainteresowane światem. Ja piszę o sporcie, polityce i najważniejszych wydarzeniach.

Drukuję felietony satyryczne. i poważniejsze rzeczy, ale...

- Mnóstwo kobiet czytuje twoją rubrykę, Jack.

- Zgoda, ale to nie znaczy, że któraś z nich umiałaby coś takiego napisać. Jeśli chcesz

mieć kobietę-felietonistkę, to wsadź ją do redakcji kobiecej i niech pisze o przedszkolach

albo o najnowszej diecie-cud, czy o dziesięciu najlepszych metodach flirtowania, ale na

tym koniec.

- Nie wiedziałem, że z ciebie aż taki męski szowinista, Jack. Nic dziwnego, że żadna z

kobiet pracujących u nas nie przyjęła oferty pracy z tobą.

Jack otworzył szeroko swoje czarne jak onyks oczy.

- Żadna?

- Żaden z mężczyzn też nie chciał tej posady - dodał Kaz. - Starsi dziennikarze mają już

swoje stałe miejsca, a młodsi wcale się nie palili, żeby grać przy tobie drugie skrzypce

albo służyć za chłopca do bicia trudnemu we współżyciu... - chrząknął głośno -...czy

słowo „tyran” będzie tu odpowiednie?

- Tyran? Ja? - Jack poczuł się urażony. - To prawda, że umiem postawić na swoim, ale...

- Niektórzy używali innych sformułowań. Na przykład „terrorysta” lub „furiat”.

- Jestem po prostu pewny siebie. Wiem, na co mnie stać.

- Jack, granicę między pewnością siebie a arogancją przekroczyłeś już wiele lat temu.

- Lubię ryzyko - powiedział Jack gorzko. - Sam ustanawiam reguły i nie mam zamiaru

podporządkowywać się czyimś rozkazom, nawet szefów czy dyrektorów, to wszystko.

- A ludzie, którzy cenią sobie spokój w pracy, chcą się trzymać od ciebie jak najdalej.

Dlatego musiałem poszukać kogoś spoza gazety, nawet spoza Buffalo, jeśli mam być

szczery. Jesteś swego rodzaju legendą w środowisku dziennikarskim, Jack.

Kazorowski przygotował się na eksplozję, co do której był pewien, że zaraz nastąpi.

Jack rzeczywiście miał zamiar wybuchnąć, kiedy uświadomił sobie, że dopiero co

nazwano go furiatem. Kazorowski z pewnością oczekiwał, że zrobi mu awanturę. Jedyna

rzecz, która nie podobała mu się bardziej niż perspektywa jajogłowej panienki, piszącej

artykuły pod jego nazwiskiem, to świadomość, że ktoś potrafi z łatwością przewidzieć

jego zachowanie. Dlatego uśmiechnął się. Nie był to może ten rodzaj uśmiechu, który

zachęca drugą stronę do odwzajemnienia go, niemniej jednak ten grymas przypominał

uśmiech.

- Opowiedz mi o tej asystentce, za którą ponoć uganiałeś się po całym kraju, Tom -

wycedził słodkim głosem. - Pozwól, że to i owo sam odgadnę: była na tyle naiwna, że

zgodziła się na przeraźliwie niską pensję, nawet jak na branżę dziennikarską.

- Trafiłeś, chłopcze. - Kazorowski zatarł dłonie. - Wiesz, jak u nas krucho z forsą. Jeżeli

Boswell Barbara - Ramsey 05 - Najmłodsza siostra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: