010.Wood_Sara_Wenecki_ksiaze.pdf

Wood Sara

Wenecki książę

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Z galerii dla muzyków Rozzano obserwował przyjęcie

urodzinowe żony swojego brata. Doszedł do wniosku, że nie

ma wyjścia: musi się ożenić. Smutna perspektywa, ale lepsze

to niż obecna sytuacja. Na samą myśl o tym, co tu się teraz

dzieje, serce ścisnęło mu się z żalu. W pięknym rokokowym

salonie zachłanne kokoty wabiły bogatych kochanków, a

olśniewające piękności szczebiotały w ramionach

podstarzałych rekinów finansowych. Kilku gości spacerowało

po salonie, ukradkiem wyceniając umieszczone tam antyki.

Rozgniewany Rozzano westchnął ciężko. Ten pałac był

jego własnością, a ci ludzie nie zasługiwali na to, by

przebywać w tych murach. Gardził znajomymi brata i

większość z nich uważał za prostaków. Wśród

rozplotkowanego tłumu jego brat, znany kłamca, leń i krętacz,

puszył się jak paw, dumny z fortuny Barsinich, jubilatka

intrygowała na boku, a ich dzieci wrzeszczały i kłóciły się,

napychając brzuchy kosztownymi smakołykami.

Książę Rozzano Alessandro Barsini pozwolił sobie na

wyjątkową demonstrację uczuć i spojrzał pogardliwie na tłum

gości. Uchodził za dżentelmena w każdym calu i uosobienie

opanowania. Znajomi oniemieliby na widok jego gniewnej

miny: było nie do pomyślenia, żeby Barsini ujawniał swoje

uczucia. Ojciec powtarzał mu dawniej, że gdyby coś go

wytrąciło z emocjonalnej równowagi, nie powinien tego

okazywać. A zatem nikt się nie dowie, że na myśl o

najbliższych odczuwa nienawiść i wściekłość. Do diabła! Jak

dobrze jest czasem zrzucić na moment maskę uprzejmości.

Wczoraj usiłował przemówić Enricowi do rozsądku, ale

brat go wyśmiał; oznajmił, że ma tylko jedno życie i nie jest

na tyle głupi, by marnować je w pracy. Rozzano wciąż kipiał

ze złości na wspomnienie tamtej rozmowy. Czyżby Enrico

sądził, że wielkie rodzinne wydawnictwo nie wymaga

starannego nadzoru, bo wszystko tam kręci się samo?

Rozzano usłyszał głuchy łoskot i odwrócił się z irytacją.

Kilku pijanych gości wpadło na siebie, przewracając bezcenny

średniowieczny kandelabr. Zacisnął zęby. Był przecież

najstarszym synem w jednej z najbardziej szanowanych

weneckich rodzin, wiec miał obowiązek bronić jej honoru i

zadbać, aby ród Barsinich nie wygasł. Na wypadek jego

śmierci tytuł nie może przejść na Enrica i jego bachory.

Potrzebował spadkobiercy i wiedział, że nie ucieknie przed tą

koniecznością, a zatem musiał poszukać żony. Westchnął

ciężko, gdy podjął decyzję. Powoli zacisnął dłonie w pięści i

poczuł, że coś mocno ściska go za gardło. Gotów był na

wszystko, byle tylko założyć rodzinę.

Targały nim sprzeczne uczucia. Jakiś czas temu

poprzysiągł sobie, że będzie trzymać się z dala od kobiet. Od

tamtej chwili minęły cztery lata, trzy miesiące i cztery dni.

Wiedział, która była godzina, kiedy umarła jego żona.

Przygryzł wargę, starając się opanować. Z winy brata, który

miał swój udział w tamtej tragedii, musiał teraz wrócić na

małżeńskie targowisko i bez miłości wybrać odpowiednią

kobietę, chociaż nie potrafił już kochać. Do końca życia

będzie udawać oddanego męża, co było dla niego jak wyrok.

Z ponura miną rozmyślał o kobietach, które okazywały mu

uwielbienie i flirtowały, nie kryjąc, że mają na niego ochotę.

Żadna z nich nie zagrzałaby miejsca w jego domu.

- Niech cię diabli, Enrico - mruknął przez zaciśnięte zęby.

Od lat nie mógł znaleźć szczęścia. Miał wszystko, ale to nic

nie znaczyło. Jedyną pociechą były dla niego ojcowskie

uczucia pewnego starego człowieka. Jęknął głucho, gdy

uświadomił sobie, ile zachodu wymagają sprawy, które

powierzył mu D'Antiga.

Zegar na wieży wybił godzinę, a Rozzano odruchowo

popatrzył na zegarek i głośno zaklął. Trzeba jechać, są

sprawy, które nie mogą czekać. Gdzieś w południowej Anglii

małomiasteczkowy adwokat zdobył dla niego informacje

dotyczące rodziny D'Antigów, co stanowiło dla Rozzana

dostateczny powód, żeby przejechać pól Europy. Może

odnalazła się zaginiona córka? Gdyby tak było, nie musiałby

dłużej zarządzać majątkiem przyjaciela swego zmarłego ojca.

Jego twarz znów przybrała wyraz pogodny i

nieprzenikniony, a po gniewnej minie nie zostało śladu.

Ruszył w dół klatką schodową ozdobioną bogatymi

złoceniami. Miał nadzieję, że wkrótce odsunie brata od

zarządzania rodzinnym wydawnictwem i sam zacznie nim

kierować jak należy. Z góry się na to cieszył i w znacznie

lepszym nastroju szedł w stronę wyjścia, gdzie cumowała

motorówka. Skinął głową służącym i natychmiast jeden z nich

pobiegł uprzedzić przewoźnika, a drugi podał księciu

wełniany płaszcz, teczkę i rękawiczki. Wkrótce Rozzano

jechał na weneckie lotnisko, skąd prywatnym samolotem udał

się do południowej Anglii. Celem podróży była osada Barley

Magma w hrabstwie Dorset.

Gdy książę Rozzano Alessandro Barsini wysiadł z

wynajętego samochodu, wyglądał tak świeżo i wytwornie,

jakby niedawno się obudził i przygotował do wyjścia, chociaż

od wczesnego rana naprawiał szkody spowodowane

lekkomyślnością brata, niedbale rządzącego firmą. Odbył

telefoniczną naradę z zagranicznymi przedstawicielami

wydawnictwa. a w samochodzie przejrzał dokumenty

związane z produkcją perfum, którą z pokolenia na pokolenie

zajmowała się rodzina D'Antigów.

- Jesteśmy na miejscu - powiedział kierowca wynajętego

auta.

Rozzano zatrzymał się przed sklepikiem spożywczym na

końcu ulicy, gdzie stały domy z żółtego piaskowca, lśniące w

blasku kwietniowego słońca. Zirytowany Rozzano zmarszczył

brwi i zacisnął zęby. Najwyraźniej ktoś go nabrał. Pod tym

adresem miała być przecież kancelaria prawnicza. Mocno

zawiedziony wsiadł znowu do auta.

- Nie zamierzam tu przecież robić zakupów - mruknął z

irytacją.

- Oczywiście. Kancelaria znajduje się na piętrze - odparł

skwapliwie kierowca. Wyczuł, że ma zamożnego klienta, i

spodziewał się dużego napiwku. - Drzwi są za rogiem.

Rozzano bez przekonania kiwnął głową, ale podziękował

mu uprzejmie. Nie robił sobie wielkich nadziei, by w tej

mieścinie udało się wyjaśnić tajemnicę sprzed trzydziestu lat.

- Proszę tu po mnie wrócić... powiedzmy za godzinę.

W ponurym nastroju wszedł do skromnie wyposażonej

poczekalni. Młoda kobieta siedząca przy biurku usiłowała

jednocześnie pisać na maszynie i plotkować przez telefon. Nie

podnosząc głowy, zakryła dłonią mikrofon i rzuciła

opryskliwie:

- Tak?

- Dzień dobry. - Spochmurniał, ale mówił z przesadną

uprzejmością. - Jestem umówiony. Nazywam się Rozzano

Barsini i...

- Ach, książę! - Wystraszona kobieta rzuciła słuchawkę,

zaczerwieniła się, strąciła z biurka stos dokumentów i

przewróciła kubek z kawą. Cofnął się odruchowo, żeby nie

zaplamić markowego garnituru. - Cholera jasną! Przepraszam

waszą... książęcą wysokość. - Zakłopotana sekretarka

próbowała uporać się z bałaganem, ale raz po raz zachwycona

spoglądała na księcia. Ten podał jej chusteczkę do nosa,

myśląc z obawą, że jeszcze chwila, a kobieta zacznie mu bić

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: