Jestem DDA- słowa, które brzmią jak wyrok.pdf

„Jestem DDA”- słowa, które brzmią jak wyrok. Jak nieuleczalna choroba, wstydliwy

problem, o którym się nie rozmawia. Jak schorzenie tych, których diabeł prowadzi

przez życie. Wielu znanych mi dorosłych dzieci alkoholików ma problemy z

wypowiedzeniem ich na głos. Jedni wstydzą się przeszłości- boją się, że przestaną

być akceptowani, gdy tylko wyda się, w jakim domu się wychowywali, inni wręcz

przeciwnie- traktują je jak tarczę ochronną, usprawiedliwienie dla swoich błędów,

kłopotów, oczekiwań łagodniejszego traktowania . Niezależnie jednak od tego,

która z tych sytuacji ma miejsce większość DDA czuje się samotna, a słowa te zawsze

wywołują wiele emocji...

Moi rodzice pili oboje, właściwie odkąd pamiętam. Ja nie musiałam się ich wstydzić,

o takich opiekunach, jakimi byli w mniemaniu otaczających mnie osób, marzy każde

dziecko. Tylko ja wiedziałam, że ludzie z klasą, wyższym wykształceniem i dorobkiem

zawodowym, na pozór idealni rodzice i wzorowe małżeństwo, za zamkniętymi

drzwiami przemieniali się w parę nieobliczalnych alkoholików. Wiedziałam, choć

wiele lat zaprzeczałam temu, co działo się na moich oczach , choć zawsze

znalazłam usprawiedliwienie dla Ich stanu, choć pewnie nawet nie zdawałam sobie

sprawy, jak bardzo nasza rodzina różni się od rodzin moich koleżanek. Moja mama

wiele lat piła w ukryciu. Kobieta z klasą, na wysokim, dyrektorskim stanowisku, zawsze

zadbana, szalenie inteligentna i ujmująca, wieczorami sączyła na bankietach

kolorowe drinki i drogie alkohole w ozdobnych kieliszkach z palemką. Nikt jeszcze

wtedy nie podejrzewał, że nad ranem- po powrocie do domu- upijała się do

nieprzytomności, nie zważając na obowiązki rodzinne, które coraz częściej sprawiały

Jej sporo kłopotów.

Mój ojciec pił inaczej- wpadał w ciąg kilka razy w roku i leżał wtedy całymi dniami w

domu albo wybywał na pijackie eskapady do koleżków od kieliszka i pojawiał się

tylko po to, żeby wszcząć kolejną awanturę. Gdy trzeźwiał przyznawał się do nałogu

i zaczynał kolejną terapię. Moje dzieciństwo to czas bezustannych przepychanek,

kłótni i manipulacji. To okres biegania pomiędzy mamusią, a tatusiem,

niespełnionych dziecięcych obietnic i zdradzonych sekretów. To- ciągnące się w

nieskończoność- godziny, kiedy rodzice zapominali odebrać mnie z przedszkola i

często nieprzespane noce. Ale to także czas wspólnych wypraw do lasu, wieczorów,

kiedy wymyślałyśmy z Mamą bajki i popołudni spędzanych z tatą na lodowisku. To

magia scen teatralnych, po których biegałam z aktorskimi dziećmi podczas

popremierówek i spokojne, rodzinne układanie puzzli...

Wtedy jeszcze było w miarę normalnie- wierzyłam w zapewnienia rodziców i

dziadków, że tatuś i mamusia są bardzo nerwowi, bo dużo pracują. Że zapominają o

pewnych rzeczach, bo są niezwykle zajęci, że robią to wszystko dla mnie, że kłótnie

zdarzają się w każdej rodzinie, a klapsy służą dobremu wychowaniu.

Aby małej dzikusce, wzrastającej pod czujnym okiem rodziców nie było zbyt dobrze,

kochana oświata postanowiła uprzykrzyć mi życie, jednak nawet w osiedlowej

podstawówce, gdzie rozpoczęło się moje oświecanie- powolne i żmudne- trwał mit

idealnego domu, w jakim się rzekomo wychowywałam, podsycany systematycznie

odwiedzinami nadopiekuńczej z pozoru mamusi, bardzo zainteresowanej

edukacyjnymi postępami swojej pociechy. Byłam towarzyskim, wrażliwym dzieckiem,

więc moja sytuacja nie wzbudzała żadnych podejrzeń, a dzięki dobrym ocenom i

czynnemu włączaniu się w życie szkoły uchodziły mi na sucho mniejsze i większe

przewinienia, do których miałam wyjątkową słabość. Chyba zresztą nie różniłam się

specjalnie od innych dzieci, może byłam trochę bardziej odpowiedzialna, trochę

poważniejsza.

Kiedy skończyłam 11 lat mój tata wyprowadził się z domu. Kolejna z podjętych przez

Niego terapii powoli zaczęła przynosić rezultaty i Ojciec zaczął trzeźwieć. Nagle

okazało się, że nowa sytuacja, w jakiej się znalazłam nie jest dla mnie łatwa- ja

właściwie nie znałam swojego taty, a to, że nagle zaczął ode mnie czegoś

wymagać, choć do tej pory nie bardzo interesowała Go moja obecność, wydawało

mi się trudne, nie bardzo wiedziałam, czego właściwie oczekuje. Dziś myślę, że

paradoksalnie Tata zaczął się mną bardziej interesować , kiedy przestaliśmy

mieszkać razem.

W przeciwieństwie do mojego kontaktu z ojcem ,moja relacja z mamą zaczęła się

zmieniać na gorsze chyba już wtedy, kiedy tata zamknął za sobą drzwi naszego

mieszkania. Nie było już w pobliżu nikogo, kto mógłby Ją kontrolować, czy

sprawdzać, więc mama zaczęła pić na dobre. Z czasem coraz rzadziej wracała na

noc do domu, a coraz częściej sączyła wieczorami gin z tonikiem „na rozluźnienie”.

Nasze dom zawsze był pełen gości, ale teraz-oprócz znajomych z pracy i przyjaciół-

zaczęli się pojawiać podchmieleni amanci i kolejni narzeczeni, którzy -odchodząc po

kilku miesiącach bez słowa- zostawiali po sobie gniew mojej matki i ślad rozstania w

dziecięcym serduszku.

Wraz z moim ojcem dla mamy zniknął także główny obiekt wyładowywania złości.

Nie było już nikogo, z kim moja rodzicielka mogłaby się kłócić, więc agresja matki

skupiła się na mnie. Na co dzień czuła, mądra i kochana, po pijaku zmieniała się nie

do poznania- płakała całymi godzinami i denerwował ją najmniejszy drobiazg.

Zaczęły się groźby, obdukcje, nocne wizyty policji. Miłość dziecka do rodziców bywa

bezkrytyczna- zapewniałam Jej komfort picia, nawet wtedy, kiedy robiła mi krzywdę.

Okłamywałam wszystkich dookoła, woziłam zwolnienia do pracy, a kiedy była

pijana robiłam przy Niej dokładnie wszystko. Z czasem nauczyłam się, jak o nas obie

zadbać. Moja matka wpadła w depresję. Bezustanne próby samobójcze, coraz

bardziej dramatyczne, noce spędzane na oddziałach reanimacyjnych i detoksach,

chwile, kiedy znajdowałam Ją w kałuży krwi nieprzytomną i kiedy nie wiadomo było,

kto był bledszy- Ona po kolejnym przedawkowaniu, czy ja modląca się żeby przeżyła

sprawiły, że nauczyłam się efektywnie działać w sytuacji zagrożenia- gdy coś się

działo przestawałam czuć cokolwiek i po prostu starałam się opanować sytuację. Z

czasem samotną dziewczynką siedzącą na izbie przyjęć i coraz częściej zasypiającą

podczas lekcji zaczęli interesować się dorośli. Szybko dotarło do mnie, że kiedy moja

sytuacja rodzinna wyjdzie na jaw mogą mnie zabrać z domu. Próbowałam więc jak

najlepiej kontrolować rzeczywistość. Milczałam w szkole, przestałam skarżyć się

dziadkom i tacie. Wiedziałam, jak założyć ucisk na przeciętą żyłę, zrobić sztuczne

oddychanie, dobudzić Mamę przed pójściem do pracy i jak ukryć sińce na wfie.

Żeby nie zrobiła sobie krzywdy chowałam kluczyki do samochodu i leki, żeby nie piła

wylewałam alkohol i zamykałam Ją pokoju. Lekarzom mówiłam, że tatuś wyjechał w

delegację, nauczycielom, że rodzice przestali przychodzić na zebrania, bo robią

karierę. Z niemal bezbłędną precyzją umiałam przewidzieć, co mnie może w danej

chwili spotkać. Umiałam poznać w jakim mama jest stanie po ilości oddechów na

minutę i rodzaju kroków, jakimi wchodziła do domu. Umiałam ją pocieszyć, kiedy

płakała i wysłuchać użalania się nad sobą, kiedy nie dawała sobie rady.

Odwiedzałam Ją w szpitalu psychiatrycznym, gotowałam zupki i udawałam, że

wszystko jest w porządku, a ja świetnie sobie radzę. Właściwie na początku tak

rzeczywiście było, a ja mogłabym spokojnie stwierdzić, że w dziedzinie sytuacji

rodzinnej stałam się mistrzynią gry pozorów. O tym, co się dzieje nie wiedział

dosłownie nikt.

Kiedy skończyłam 14 lat Tata zapisał mnie na terapię do jednej z warszawskich

poradni i niemal od razu zaczęłam chodzić na grupę terapeutyczną. Odtąd

wszystko powoli zaczęło się zmieniać. Wreszcie był ktoś, kogo obchodziło to, co

przeżywam. Wreszcie był ktoś, kto próbował przebić się przez mur obojętności, który

budowałam wokół siebie. Wreszcie był ktoś, do kogo mogłam zwrócić się o pomoc.

Cotygodniowe spotkania szybko stały się integralną częścią mojego życia. Dzięki nim

i trosce, jaką zostałam otoczona, dzięki dzieciakom , które podobnie jak ja wiedziały,

czym jest brak oparcia w rodzicach i noce pełne lęku łatwiej było mi wytrzymać z

Mamą, radzić sobie dzielnie z tym, z czym radzić sobie- w moim mniemaniu-

musiałam. Tam przeżyłam najszczęśliwsze chwile swojego dzieciństwa. Tam

poznałam swoją pierwszą miłość i ludzi, z którymi przyjaźnię się do dziś. Nawet teraz,

kiedy jesteśmy już dorośli, razem przeżywamy swoje olbrzymie porażki i małe sukcesy.

Lubimy się, wspieramy i jesteśmy dla siebie ważni. Wciąż pamiętamy tamte chwile i

ludzi, którzy – będąc wtedy obok- pomagali nam walczyć z problemami, z którymi

jako dzieci nie powinniśmy mieć do czynienia.

Każde z nas ma chyba swoje ulubione wspomnienie z prowadzącymi tamtej grupy.

Taki wyjątkowy moment zawierający się w słowach: „Michał, Agnieszka i ja”. Ja

mam takich wspomnień bardzo wiele i są one dla mnie wyjątkowo istotne.

Właściwie to zadziwiające, jak wiele rzeczy- pozornie zwyczajnych i banalnych-

nadaje naszemu życiu wyjątkowy sens, sprawia, że wydarzenie, czy rzecz dla innych

zupełnie bez znaczenia, dla nas ma swoją jedyną w swoim rodzaju, niepowtarzalną

wartość.

Wspomnienia jakiejś rozmowy na obozie, gra w podchody, kilka wspólnie

spędzonych chwil w autokarze, ciepły uścisk, charakterystyczne dla kogoś

powiedzonka, czy sposób zadawania pytań pamięta się potem całymi latami,

pielęgnuje w sercu jak coś naprawdę ważnego, nosi przy sobie jak amulet. W

inżynierii takie zjawisko nazywa się to pamięcią plastyczną materiału, w chemii

pamięcią substratu, w psychologii pamięcią epizodyczną.

W życiu tęsknotą...Ale ta tęsknota jest potrzebna- pozwala odkryć, co jest tak

naprawdę ważne.

Dzięki temu łatwiej potem poradzić sobie z czymś, co jest trudne, przeżyć

wydarzenia, na myśl, o których garść tabletek, czy efektowny skok z siódmego piętra

wydaje się jedynym rozwiązaniem, uwierzyć, że to tylko taki etap, że będzie lepiej,

spokojniej. Ja wiem, że w Ich życiu i Ich pracy zawodowej mnóstwo było młodych

ludzi, takich jak ja. Dzieciaków tak samo samotnych i zagubionych. Wiele maluchów

codziennie przeżywa to, co ja przeżywałam wtedy. Nie byłam ani pierwsza ani

ostatnia. Jednak dla mnie, Ich obecność, akceptacja i wsparcie miała naprawdę

głębokie znaczenie. Myślę, że nie przesadzę, jeśli napiszę, w dużej mierze dzięki Nim

jestem dziś taka, jaka jestem, że z pewnością zmienili moje życie. Ich wiara w moje

możliwości, troska i czas, jaki mi poświęcili zostaną we mnie na zawsze. I choć Ich

słowa nie przejdą zapewne do historii literatury dla mnie są ważniejsze niż „imię moje

czterdzieści i cztery”, czy „ogary poszły w las”. Wszak zamiast w szkolnym zeszycie

zapisałam je w swoim sercu...

Ja miałam dużo szczęścia. Byli przy mnie dorośli, którzy zawsze we mnie wierzyli.

Którzy umieli cieszyć się każdym moim osiągnięciem i pocieszyć, gdy działo się coś

złego. Jak dziś wygląda życie dzieciaków, których nie miał kto potrzymać za rękę?

Jakich potencjalnych możliwości nigdy nie rozwiną? Nie wiem. Chyba nawet nie

chcę o tym myśleć.

Dziś stoję na progu dorosłości. Mieszkam sama, pracuję, studiuję. Moja Mama wciąż

pije, teraz już właściwie całymi dniami. Powoli przestaję wierzyć, że kiedykolwiek z

tego wyjdzie, choć Jej częste obietnice chęci wyjścia z nałogu zawsze budzą we

mnie nadzieję, a brak rezultatów smutek i żal. Mój tata mieszka ze swoją nową

rodziną. Nasz kontakt jest poprawny, choć nie bliski. Nawet kiedy wpada do mnie w

odwiedziny mam wrażenie, jakby bardzo się spieszył. Jakby kontakt ze mną był dla

Niego tylko obowiązkiem, który trzeba wypełnić, żeby nie mieć wyrzutów sumienia.

Kilka miesięcy temu, po 6 latach trzeźwości, zaczął znowu pić. Jeszcze raz mój

starannie ułożony, uporządkowany świat rozsypał się w ciągu kilku minut, jeszcze raz

wróciły dziecięce uczucia strachu i bezradności, choć nie mieszkamy już razem i

Jego choroba nie ma na mnie takiego wpływu, jak kilkanaście lat temu, kiedy byłam

małą dziewczynką. Dla dzieci rodzice zawsze zostają rodzicami- kimś, kto powinien

dawać wsparcie i poczucie bezpieczeństwa.

Skończyłam liceum z jedną z najlepszych średnich maturalnych w tej szkole.

Dostałam się na wszystkie kierunki, na jakie zdawałam, w tym na swój z trzecią lokatą

na wydziale. Po latach wrzasków i niepotrzebnych dyskusji moja rodzina pozbawiła

mnie przyznanego dawno temu miejsca familijnej czarnej owcy w zamian oferując

wygrzane miejsce na zabytkowej komódce, gdzie moje- oprawione w ramki zdjęcie-

zajęło honorowe miejsce tuż obok wizerunku pana prezydenta i znamienitości życia

religijnego. O zdanej na piątki maturze i ceremonii otrzymania indeksów mówiło się

tak, jakby te wydarzenia przyćmiły wszystko, co do tej pory zdarzyło się w historii

rodzinnego wszechświata. Dla moich bliskich te kilka poprawnych odpowiedzi

skreślonych ołówkiem na arkuszu egzaminacyjnym i bezbłędna maturalna

wypowiedź w języku Voltaira było największym osiągnięciem mojego życia.

Dziś, kiedy mam już za sobą jedzenie niedogotowanego makaronu i ćwiczenie

chodzenia w butach na wysokim obcasie, dziś, kiedy jestem wreszcie samodzielna i

niezależna, dziś, kiedy umiem już wymienić uszczelkę i wiem, ile soli wsypuje się do

sosu, myślę, że dużo trudniejsze było samodzielne radzenie sobie z problemami. Brak

wsparcia w najbliższych, wysłuchiwanie żalów, pretensji i dobrych rad. Konieczność

wybrania pomiędzy własnymi potrzebami, a sprostaniem oczekiwaniom rodziców,

przyznanie się, że nie zawsze daję sobie ze wszystkim radę.

Z jakimi problemami muszę się mierzyć jako dorosłe dziecko alkoholika? Przede

wszystkim z tym, że nie mam do siebie zaufania. Nie wierzę we własne siły i nie

zawsze mam odwagę podejmować ryzyko, bo wiele z celów wydaje mi się poza

zasięgiem moich możliwości. Poczucia bezpieczeństwa i swojej wartości szukam w

innych, zamiast w sobie, nie bardzo wierzę, że można mnie lubić, nie bardzo ufam

temu co widzę, bo przez wiele lat moi rodzice zaprzeczali temu, co dostrzegałam i

czułam. Żyję z kalendarzem w ręku- szybko, intensywnie. Jestem najszczęśliwsza

wtedy, kiedy coś się dzieje, kiedy mogę działać. Czasem myślę, że walczę z życiem

już programowo, z definicji. Wymyślam sobie problemy, komplikuje sprawy dla innych

proste, a kiedy tylko spada w moim życiu poziom wydarzeń spektakularnych i

dramatycznych natychmiast pakuję się w kłopoty. Spokój i uczucie spełnienia daje

mi dopiero świadomość tego, że się wyrabiam, że o wszystko zadbałam, że każdy

punkcik w harmonogramie został skrupulatnie skreślony. Mimo dużej dozy szaleństwa

i beztroski najbardziej na świecie boję się niespodzianek i chaosu. Tego, że może

wydarzyć się coś, co zburzy mój spokój, z czym mogłabym sobie nie poradzić.

Momentalnie się przywiązuję. Uwielbiam podróże i poznawanie nowych ludzi, ale

najlepiej czuję się z paczką przyjaciół, we własnym domu, pełnym zdjęć,

ukochanych rzeczy, pamiątek. Myślę, że dorastanie w pełnej, w miarę normalnej

rodzinie daje poczucie bezpieczeństwa, uczy pewnych podstawowych zachowań,

umiejętności. Młody człowiek usamodzielniając się posiada pewnego rodzaju mapę,

cenne doświadczenia poukładane na czerwonym aksamicie pamięci. Dzięki nim

wie, co powinien robić w danej sytuacji, ma wpojone pewnego rodzaju zasady,

tradycje, wartości.

Moje zasady, normy, których nauczyłam się w domu nijak mają się do rzeczywistości.

Często muszę się uczyć zachowań, które- dla innych naturalne- mnie sprawiają wiele

trudności.

Z pozoru jestem pewna siebie, towarzyska, kontaktowa. Uwielbiam poznawać

nowych ludzi, wszędzie mnie pełno. Jestem ciepła, dobrze sobie radzę z

organizowaniem mniejszych i większych przedsięwzięć, z dbaniem o innych. Do życia

podchodzę z entuzjazmem, zawzięciem i humorem. Ci, którzy znają mnie lepiej

wiedzą, że pod maską przebojowej, beztroskiej niewiasty kryje się niepewne, często

nadwrażliwe dziewczę. Idealistka lubiąca mieć koło siebie tych, których kocha,

nienawidząca pożegnań i zmian, z własnym programem naprawy świata w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: