Zelazny Roger - Donnerjack.pdf - Opowiadania - bogaty1

Roger śelazny

Jane Lindskold

Donnerjack

PrzełoŜył Norbert Radomski

Dla Devina, Trenta i Shannon

— z wyrazami miłości

C ZĘŚĆ PIERWSZA

R OZDZIAŁ PIERWSZY

Miał siedzibę w Głębokich Polach, lecz obecność jego rozciągała się poza to miejsce na całe

Virtù. Był, w bardzo szczególnym znaczeniu, Panem Wszystkiego, choć prawo do tego tytułu

mogliby z odmiennych względów rościć inni. Mimo to jego roszczenia były równie dobre jak

kaŜde inne, gdyŜ władza jego była niezaprzeczalnym faktem.

Wędrował pośród szczątków wszelkich rozbitych form, które funkcjonowały niegdyś w Virtù.

Przybywały tu, wzywane lub nie, gdy nadchodził kres ich istnienia. Fragmenty niektórych z nich

zachowywał dla własnych celów. Inne zostawały tam, gdzie padły… rozrzucone, dalej się

rozkładając, choć pewne ich części trwały dłuŜej. Kiedy szedł, szczątki unosiły się w ludzkiej lub

innej postaci, by zrobić parę kroków, wypowiedzieć kilka słów, wykonać charakterystyczną

niegdyś dla siebie funkcję, po czym na powrót tonęły w pyle i rumowisku, którego częścią się

stawały. Czasem — jak w tej właśnie chwili — rozgarniał sterty końcem kostura, aby zobaczyć,

jaką wzbudzi reakcję. Gdy znajdował procedurę lub informację, kod lub hasło, które było

atrakcyjne lub uŜyteczne, zabierał je do swoich labiryntów. Mógł przybrać kaŜdą postać, męską

lub niewieścią, chodzić, dokąd zechciał, zawsze jednak powracał do swej czarnej opończy z

kapturem, otulającej zdumiewająco szczupłą sylwetkę, biel i błyskającej w ciemnościach, którymi

równieŜ się okrywał.

W Głębokich Polach panowała zwykle głucha cisza. Czasami tylko rozlegały się nieharmonijne

dźwięki, skowyt entropii dobywający się z pyłu i rumowiska, a kiedy znikał, cisza zdawała się

jeszcze głębsza. Ulubionym powodem, dla którego czasami opuszczał swoje królestwo, była chęć

usłyszenia uporządkowanych dźwięków — zwłaszcza muzyki. Nie było takiego jak on wśród

całego stworzenia. Znany pod tysiącem imion i eufemizmów, najczęściej nazywany był Śmiercią.

I tak Śmierć przechadzał się, wymachując kosturem, ścinając głowy algorytmom, miaŜdŜąc

identyczności, rozbijając okna na inne krajobrazy. Na jego drodze z ziemi unosiły się poskręcane

ręce z otwartymi dłońmi, wygiętymi konwulsyjnie palcami i opadały znów, gdy przesuwała się po

nich spowijająca go aureola mory i cienia. Głębokie Pola były miejscem wiecznego półmroku, on

jednak wszędzie rzucał nieprzenikniony, nieprawdopodobny cień, jak gdyby zawsze towarzyszył

mu strzęp najgłębszej nocy. Oto teraz jeszcze jeden skrawek takiej ciemności trzepotem objawił

swoje istnienie. Czarny motyl, nadlatujący z umownej północy — być moŜe fragment jego samego

powracający z misji — przemknął przed nim i osiadł w końcu na jego wyciągniętym palcu. ZłoŜył

skrzydła, gdy Śmierć uniósł dłoń. Jakieś bezładne dźwięki rozbrzmiały i ucichły.

— Intruzi na północy — zaświergotał motyl. Punkciki mory pryskały wokół niego niczym iskry

wyładowań elektrycznych.

— Musiałeś błędnie zinterpretować aktywność jakiegoś fragmentu — rzekł Śmierć głosem

miękkim jak ciemność, niskim jak zamierający grzmot stworzenia.

Motyl rozłoŜył i znów złączył skrzydła.

— Nie — powiedział.

— Tutaj nie przychodzą intruzi — odparł Śmierć.

— Przetrząsają sterty, szukają…

— Ilu ich jest?

— Dwoje.

— PokaŜ mi ich.

Motyl sfrunął z jego palca i pomknął ku północy. Śmierć podąŜył w stronę chaotycznych

dźwięków. Na jego szlaku powstawały i gasły dziwaczne fragmenty rzeczywistości. Motyl wciąŜ

leciał. Śmierć wspiął się na wzgórze i przystanął, gdy znalazł się na szczycie.

W dolinie rozciągającej się poniŜej dwie ludzkie postacie — jedna z nich wyglądała na kobietę

— zrobiły znacznej głębokości wykop. Teraz przesuwały się wzdłuŜ niego, męŜczyzna niósł

światło, druga osoba zaś zbierała coś z ziemi i wrzucała do worka. Oczywiście Śmierć zdawał

sobie sprawę, co znajdowało się w tym rejonie.

— Co znaczy ta profanacja?! — wykrzyknął, unosząc ramiona, a jego cień spłynął w kierunku

intruzów. — Jak śmiecie wkradać się w moje granice?

Postać z workiem wyprostowała się. MęŜczyzna upuścił latarnię, która natychmiast zgasła.

Powietrze wypełnił gwar głosów i przeraźliwych pisków, jak gdyby był odbiciem gniewu Śmierci.

Gdy cień dosięgnął wykopu, w jego głębi zamigotało słabe złote światełko.

Wtedy otworzyła się jakaś brama i postacie przeszły przez nią, nim wykop spowiła czerń.

Trzepoczący kształt podfrunął na wierzchołek wzgórza.

— Klucz — powiedział. — Mieli klucz.

— Nie rozdaję kluczy do mego królestwa — oświadczył Śmierć. — Jestem zaniepokojony. Czy

wiesz, dokąd zaprowadziła ich ta brama?

— Nie — odparł motyl.

Śmierć złoŜył dłonie u lewego boku i rozchylił je, jak gdyby wypuszczał Ŝyczenie lub rozkaz.

— Szczenię, szczenię, z ziemi powstań — szepnął, a w dole, tam gdzie patrzył, drgnęła sterta

piszczeli i złomu. Pojedyncze kości, spręŜyny, rzemienie i pręty podnosiły się i ułoŜyły w

niezdarną szkieletową konstrukcję, ku której nadlatywały lub pełzły kawałki plastiku, metalu,

ciała, szkła i drewna, obracając się jak klocki układanki i po nieprawdopodobnych transformacjach

wpasowując w wolne miejsca, gdzie zalał je nagły deszcz zielonego atramentu i superkleju,

zasypała zamieć próbek obić i wykładzin, osuszyły płomienie buchające ze wszystkich stron. —

Ktoś znaleziony musi zostać — dokończył Śmierć.

Pies poszukał wzrokiem swego pana. Jego czerwone prawe oko znajdowało się o cal wyŜej niŜ

lewe, zielone. Machnął ogonami z kabli i ruszył naprzód.

Gdy znalazł się na wierzchołku wzgórza, połoŜył się na brzuchu i zapiszczał jak nieszczelny

zawór. Śmierć wyciągnął lewą dłoń i lekko pogłaskał jego łeb. Nieustraszoność, bezwzględność,

zawziętość, prawa i zasady łowów uniosły się z ziemi i wraz z aurą grozy przywarły do psa.

— Psie Śmierci, nadaję ci imię Mizar — powiedział Śmierć. — Teraz chodź ze mną, aby złapać

trop. — Poprowadził go w dół do wykopu, gdzie Mizar opuścił łeb i węszył. — Wyślę cię do

wyŜszych rejonów Virtù, byś przemierzył światy i znalazł tych, którzy tu byli. Jeśli nie zdołasz

sprowadzić ich z powrotem, musisz wezwać mnie do nich.

— Jak mam cię wezwać, o Śmierci? — zapytał Mizar.

— Musisz zawyć w specjalny sposób. Nauczę cię tego. Zademonstruj, jak wyjesz.

Mizar odchylił łeb i dźwięk syreny zlał się z gwizdem lokomotywy, przedśmiertnymi jękami

tuzina ofiar wypadków, odległym wyciem wilka w zimową noc i ujadaniem chartów na tropie.

Legion rozdartych ciał, zniszczonych serwomechanizmów i zuŜytych środowisk drgnął i pomknął

doliną wśród prospektów reklamowych, ofiar wojny, robaków i potrzaskanych tablic

ogłoszeniowych. Wszystko to opadło z chrzęstem na ziemię, kiedy pies pochylił łeb i w Głębokich

Polach znów zapanowała cisza.

— Nieźle — przyznał Śmierć. — Teraz nauczę cię modulować głos do wezwania.

Powietrze natychmiast rozdarła seria wrzasków, jęków i zawodzeń. Ich pulsujący rytm wprawił

w drŜenie całe Głębokie Pola i przyniósł zalew nowych form, przewracających się, kroczących,

Zelazny Roger - Donnerjack.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: