Zelazny Roger - Błękitny koń tańczące góry.pdf - Opowiadania - bogaty1

Błękitny Koń, Tańczące Góry

Roger Zelazny

Tłumaczenie Jakub Radzimiński

tyt.oryg. "Blue Horse, Dancing Mountains"

Skręciłem w prawo przy Płonących Studniach i umknąłem dymnym duchom

przez Wyżynę Artine. Zabiłem przywódcę Kertów z Shern, których to

grupa rzuciła się na mnie z wysokich strażnic umieszczonych pośród

kanionów tejże krainy. Pozostali zrezygnowali z rozrywki i

pojechaliśmy dalej pośród zielonego deszczu padającego z nieba

koloru łupku. Naprzód, a później w dół, do miejsca gdzie na polach

wirowały pyłowe demony, śpiewając o smutych wiecznościach w

kamieniu, którym kiedyś były.

W końcu wiatry ucichły i Shask, mój groźny wierzchowiec, błękitny

ogier z Chaosu, zatrzymał się przed cynobrowymi piaskami.

- Co się stało? - zapytałem.

- Musimy przekroczyć to przewężenie pustyni aby dotrzeć do

Tańczących Gór. - odpowiedział Shask.

- A jak długo może potrwać ta podróż?

- Większą część reszty dnia. - odparł. - Tutaj jest najwęższa. Po

części już zapłaciliśmy za to udogodnienie. Reszta nadejdzie w

samych górach, bo teraz musimy przekroczyć rejon, gdzie są

najbardziej aktywne.

Uniosłem moją manierkę i potrząsnąłem nią.

- Gra warta świeczki, - powiedziałem. - jak dotąd, ich taniec nie

wszedł w skalę Richtera.

- Nie, ale na Granicy pomiędzy cieniami Amberu i cieniami Chaosu

zachodzą ciągłe przesuwające się zmiany w miejscu, gdzie te cienie

się stykają.

- Nieobce są mi sztormy cienia, bo na to mi to wygląda. Permanentny

front sztormu cienia. Ale wolałbym, gdybyśmy mogli przez to

przejechać, niż tam obozować.

- Uprzedziłem cię gdy mnie wybierałeś, Lordzie Corwinie, że mogę cię

unieść dalej niż jakikolwiek inny wierzchowiec za dnia. Ale w nocy

staję się nieruchomym wężem, twardym jak kamień i zimnym jak serce

demona, topniejące o świcie.

- Tak, pamiętam. - powiedziałem. - I służyłeś mi dobrze, tak jak

mówił Merlin. Może powinniśmy przenocować po tej stronie gór i

przekroczyć je jutro.

- Front, jak mówiłem, przesuwa się. Najprawdopodobniej, do pewnego

stopnia, spotkasz go na przedgórzu albo wcześniej. Jak już dotrzesz

w ten rejon, nie będzie miało znaczenia gdzie spędzimy noc. Cienie

będą tańczyły nad nami lub obok nas. Proszę, zsiądź teraz i zdejmij

ze mnie siodło i juki, żebym mógł się zmienić.

- W co? - spytałem zeskakując na ziemię.

- Mam jaszczurzą formę, która najlepiej się nada na tą pustynię.

- Proszę cię bardzo, Shask, bądź wygodny, bądź wydajny. Bądź

jaszczurem.

Zacząłem rozjuczać go. Dobrze było znów być wolnym.

Shask jako niebieski jaszczur był niesamowicie szybki i praktycznie

niestrudzony. Przebyliśmy pustynię jeszcze przed zmierzchem, i jak

stałem obok niego, mierząc wzrokiem szlak wiodący w górę przez

przedgórze, przemówił syczącym głosem.

- Jak mówiłem, cienie mogą nas złapać gdziekolwiek w tej okolicy, a

ja mam jeszcze dosyć sił, aby ponieść cię jeszcze jakąś godzinę

zanim rozbijemy obóz, odpoczniemy i pożywimy się. Jaki jest twój

wybór?

- Jedź. - powiedziałem.

Drzewa zmieniały listowie na moich oczach. Nieregularność szlaku

mogła przyprawić o szaleństwo, zmieniając swój kierunek i siebie

samego pod nami. Pory roku przychodziły i mijały. Po śnieżnej

zawieji przychodził podmuch gorącego powietrza, potem nadchodziła

wiosna i kwitnące kwiaty. Przewijały mi się przed oczami obrazy wież

i metalowych ludzi, autostrad, mostów, tuneli. Potem cały taniec

odchodził nagle i jechaliśmy po prostu po najzwyklejszym szlaku.

W końcu rozbiliśmy obozowisko w osłoniętym miejscu niedaleko

jakiegoś szczytu. Chmury się zebrały podczas naszego posiłku i kilka

grzmotów przetoczyło się w oddali. Zrobiłem sobie niski szałas

opierając kilka gałęzi o skałę. Shask przekształcił się w wielkiego

smokogłowego, uskrzydlonego, pierzastego węża, i zwinął się

nieopodal.

- Dobrej nocy, Shask. - zawołałem. Spadły pierwsze krople.

- I-tobie-też-Corwnie. - powiedział cicho.

Położyłem się, zamknąłem oczy, i prawie natychmiast zasnąłem. Jak

długo spałem, nie wiem. W każdym razie zostałem wyrwany ze snu przez

strasznie donośny grzmot, który zdawał się dobiegać bezpośrednio

znad mojej głowy.

Oprzytomniałem już w pozycji siedzącej, z wyciągniętym już do połowy

z pochwy Grayswandirem, zanim jeszcze ucichły echa. Potrząsnąłem

głową i siedziałem nasłuchując. Miałem wrażenie, że czegoś

brakowało, ale nie wiedziałem czego.

Nagle pojawił się oślepiający błysk i kolejny grzmot. Skuliłem się i

czekałem na więcej, ale nastała cisza. Cisza...

Wytknąłem z szałasu rękę, a potem głowę. Przestało padać. Tego mi

brakowało - odgłosu spadających kropli.

Mój wzrok przykuła łuna bijąca znad pobliskiego szczytu. Wdziałem

buty i opiściłem szałas. Na zewnątrz założyłem pas z mieczem i

spiąłem pod szyją mój płaszcz. Musiałem to sprawdzić. W miejscu

takim jak to, każda aktywność mogła stanowić zagrożenie.

Jak przechodziłem, dotknąłem Shaska, który rzeczywiście wydawał się

być z kamienia, i ruszyłem w stronę, gdzie znajdował się szlak.

Nadal tam był, choć węższy niż poprzednio. Wkroczyłem na niego i

ruszyłem pod górę. Źródło światła, na które się kierowałem, zdawało

się lekko przesuwać. Teraz wydawało mi się, że słyszę w oddali cichy

poszum deszczu. Być może padał po drugiej stronie szczytu.

W miarę jak się zbliżałem, byłem coraz bardziej pewien, że burza

była niedaleko. Słyszałem już wycie wiatru i szelest wody.

Nagle zostałem oślepiony błyskiem zza grzbietu. Przenikliwy grzmot

gromu dotrzymał mu towarzystwa. Zatrzymałem się tylko na chwilę.

Przez ten czas wydawało mi się, że poprzez dzwonienie w uszach

słyszę odgłos gdaczącego śmiechu.

Posuwając się z trudem naprzód, osiągnąłem w końcu szczyt

wzniesienia. Natychmiast zaatakował mnie przepełniony wilgocią

wiatr. Zaciągnąłem na siebie poły płaszcza przewiązałem je po czym

ruszyłem w dół.

Kilka kroków dalej dostrzegłem po lewej stronie dolinkę rozciągającą

się nieco poniżej drogi. Rozświetlały ją tańczące kule piorunów

kulistych. W dolinie były dwie postacie, jedna siedziała na ziemi, a

druga wisiała w powietrzu do góry skrzyżowanymi nogami naprzeciw

pierwszej. Nie dostrzegłem niczego, co by ją utrzymywało nad ziemią.

Wybrałem najlepiej osłoniętą drogę i ruszyłem w dół ku tym

postaciom.

Nie widziałem ich przez większość drogi, jako że wiodła ona przez

obszar o dość gęstej roślinności. W pewnym momencie jednak zdałem

sobie nagle sprawę, że jestem blisko nich, ponieważ deszcz przestał

na mnie padać i nie czułem już naporu wiatru. Zupełnie jakbym wszedł

w oko cyklonu.

Zelazny Roger - Błękitny koń tańczące góry.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: