McGoldrick May - Marzenia 03 - Spełnione marzenia.pdf - ROMANSE SPRZED LAT - mek4

McGoldrick May

Spełnione marzenia

Czerwiec 1772

Trzymając przy twarzy maskę ozdobioną piórami, Portia obserwowała

kilkoro drzwi sali balowej, odtwarzając w myślach plan rezydencji w North

End. Dużo za niego zapłaciła, więc miała nadzieję, że jest dokładny.

Dotknęła medalionika, który nosiła na szyi.

Bal maskowy w eleganckiej posiadłości na Copp Hill, wydany z okazji

urodzin króla, był jej jedyną szansą. Admirał Middleton prawie nigdy nie

urządzał przyjęć, dlatego Portia właśnie dzisiaj musiała uwolnić matkę

zamkniętą w tym domu od dwudziestu czterech długich lat.

Na liście gości znaleźli się najważniejsi przedstawiciele bostońskiej

śmietanki towarzyskiej, łącznie z gubernatorem. Oczywiście na adres

pastora Higginsa i jego żony, gdzie mieszkała Portia, nie przyszło żadne

zaproszenie, lecz wybaczyła admirałowi, że ją pominął. Aby się dostać na

bal, po prostu okłamała najbliższą przyjaciółkę i oszukała łudzi, którzy

uważali ją za członka rodziny. Nie miała wyjścia. Wszystko musiało

rozstrzygnąć się właśnie tej nocy.

- Jest pani dzisiaj bardzo milcząca, kochanie.

Kochanie! Portia z trudem nad sobą zapanowała, słysząc ten poufały zwrot.

Odwróciła się i spojrzała na swojego partnera. Kapitan Turner nachylał się

ku niej, jak zwykle, kiedy coś mówił. Suknia pożyczona od Belli była za

obcisła, fiszbiny gorsetu boleśnie wrzynały się w ciało, bez wątpienia

zostawiając trwałe ślady. Portia już nie raz przyłapała kapitana na tym, że

gapi się na jej piersi. Opuściła maskę, żeby zakryć dekolt. Oficer przeniósł

wzrok na jej twarz, a ona zdobyła się na uśmiech.

Właśnie kapitanem Turnerem, kuzynem Belli, posłużyła się Portia, żeby

dostać się do rezydencji admirała. Niestety teraz miała trudności z

pozbyciem się natręta.

-Po prostu oniemiałam z zachwytu. - Portia uniosła maskę do twarzy i

rozejrzała się po sali balowej w poszukiwaniu ratunku. Goście tańczyli

menueta. Kobiet było dużo mniej niż mężczyzn, choć wyglądało na to, że

nie tylko sama elita przysłała na bal swoje córki. - Nie musi pan koniecznie

dotrzymywać mi towarzystwa, kapitanie. Nie chciałabym narobić sobie

wrogów wśród tych uroczych dam, zatrzymując pana dla siebie.

-Nonsens, kochanie. Za nic w świecie nie ośmieliłbym się pani

zaniedbywać. Wie pani, że czekałem na taką chwilę od miesięcy. Muszę

dodać, że nie na darmo.

-Mieszkam w koloniach od niecałego roku - wtrąciła Portia.

-A ja jestem pani oddanym sługą od chwili, gdy panią zobaczyłem na

inauguracyjnej mszy wielebnej Higginsa - oświadczył kapitan. - Nie

wyobraża sobie pani, jaki byłem szczęśliwy, kiedy następnej niedzieli

poznała pani Bellę.

-To ja miałam szczęście, ale...

-Szczerze mówiąc - przerwał jej Turner - gdy nas sobie przedstawiono

miesiąc później, a potem nie odpowie-działa pani na żaden z moich listów,

już byłem gotowy porzucić nadzieję. Nie muszę więc mówić, jak się

ucieszyłem, kiedy moja urocza kuzynka przysłała mi wiadomość, że

nareszcie zgodziła się pani, żebym złożył jej wizytę. I kiedy przyjęła pani

zaproszenie na bal. Czy teraz pani myśli, że odstąpię ją choć na krok?

Portia opuściła maskę i stwierdziła, że oficer znowu wlepia oczy w jej

dekolt. Miał czterdzieści kilka lat, jak oceniała, i choć był potężnie

zbudowany, wyraźnie tracił dawną sprężystość i siłę. Co gorsza, nazbyt

żywo interesował się jej osobą.

- Gorąco tu, prawda? - zauważyła. - Byłby pan taki miły i przyniósł mi coś

do picia?

Kapitan zatrzymał służącego, wziął z tacy pełną czarkę i z ukłonem podał ją

swojej towarzyszce. Portia zaklęła w duchu i przyjęła poncz ze słabym

uśmiechem. Gdy Turner znów się do niej pochylił, szybko rozejrzała się po

sali.

-Nigdy nie miałam okazji widzieć tylu dystyngowanych osób naraz -

powiedziała. - Wojskowi wyglądają imponująco w galowych mundurach.

-Z radością przedstawię pani każdego z nich, łącznie z żonami -

zaproponował kapitan. - Tu, w Bostonie, służy jego wysokości wielu

wspaniałych ludzi. Kogo chciałaby pani poznać?

Portia zaczęła szukać wzrokiem człowieka stojącego jak najdalej od nich.

Znalazła takiego bez trudu. Opierał się o kolumnę tuż przy drzwiach i miał

pochmurną minę pasującą do jego czarnego stroju.

-Tamten dżentelmen... - Wskazała maską. - Chyba nigdy go nie spotkałam.

-Byłbym zaskoczony, gdyby pani go znała, kochanie. -Turner skrzywił się

z niesmakiem. - To Pierce Pennington, brat hrabiego Aytoun. Pochodzi ze

starej szkockiej rodziny, ale to prawdziwy łotr. Przyjechał do Bostonu rok

temu i szybko zyskał sobie nazwisko w finansach i żegludze.

-Nie jest trudno w tych czasach dorobić się majątku, skoro ludzie

odmawiają płacenia podatków za angielskie towary? - spytała Portia.

-Nie, jeśli komuś brakuje szacunku dla ustalonych zasad handlu - odparł

cierpko kapitan.

-Ma pan na myśli kontakty z przemytnikami?

-Oficjalnie nic takiego nie powiedziałem. Ale wkrótce zdemaskujemy

głównych przestępców, którzy bogacą się kosztem Korony, i położymy kres

ich procederowi. - Turner nie odrywał wzroku od Penningtona. - Są w tym

człowieku rzeczy, których nie rozumiem. Moi przełożeni uważają go

jednak za całkowicie lojalnego wobec króla. Jego młodszy brat jest

oficerem brytyjskiej armii i cieszy się dobrą reputacją.

- Pan Pennington wygląda mi na interesującego człowieka - stwierdziła

Portia.

-Chyba nie mówi pani poważnie, panno Edwards - obruszył się Turner.

- Owszem. - Turkot powozów zajeżdżających na dziedziniec oznaczał

przybycie gubernatora, który nigdzie nie ruszał się bez wojskowej eskorty.

Portia przywołała na twarz słodki uśmiech. - Wiem, że z panem jestem

bezpieczna, kapitanie. Mógłby pan łaskawie przedstawić mi tego

dżentelmena?

-Nie rozumiem, dlaczego ze wszystkich obecnych tu osób postanowiła pani

poznać akurat tego... Szkota.

- Zona pastora Higginsa ma szkockich przodków - wyjaśniła Portia. -

Chciałabym jej opowiedzieć, że przedstawił mi pan jednego z jej wybitnych

ziomków.

- Wybitnych! - warknął kapitan, ale szybko się zreflektował. - Cóż, skoro

pani tak na tym zależy, może pani pójdzie ze mną i...

- Nie, nie! - rzuciła Portia, ukrywając twarz pod maską. - Nie mogę

dopuścić do tego, by pomyślano, że jestem niezadowolona z pańskiego

towarzystwa. Pan o wiele lepiej niż ja zna reguły obowiązujące w

towarzystwie, ale sądzę, że gdyby to pan podszedł do mnie z panem

Penningtonem, nie byłoby powodu do plotek.

Popchnęła go lekko i odczekała stosowną chwilę. Gdy tylko Turner

McGoldrick May - Marzenia 03 - Spełnione marzenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: