08.Alfred Szklarski - Tomek w Gran Chaco.pdf - Alfred Szklarski - kobazyl

SZKLARSKI ALFRED

Tomek w Gran Chaco

Wydanie polskie: 1987

OJCIEC I SYN

Lima, dnia 18 marca 1910 r.

Kochany Ojcze!

Przed wyruszeniem z Manaos na poszukiwanie zaginionego pana Smugi wysłałem list, w

którym informowałem Cię o zaistniałej niezwykle trudnej sytuacji. Wyprawa nasza, niestety,

tylko połowicznie osiągnęła cel. Odnaleźliśmy pana Smugę, potem jednak już nam się nie

poszczęściło. Wspaniały pan Smuga zapobiegł tragedii, lecz teraz nie tylko Jemu grozi

śmiertelne niebezpieczeństwo, razem z nim jest bowiem Tadek Nowicki.

Obecnie przebywam z Sally, Natką i Zbyszkiem oraz z kilkoma indiańskimi przyjaciółmi w

Limie w Peru i pospiesznie organizujemy następną wyprawę ratunkową. Niełatwe zadanie,

boję się, że pochopnie mógłbym popełnić jakiś błąd. Tak nam tu Ciebie brakowało, kochany

Ojcze! I nagle olbrzymia niespodzianka!

Właśnie napisałem do dyrektora banku w Iquitos w sprawie przekazu pieniędzy dla Tadka

Nowickiego i w odpowiedzi powiadomiono mnie, że Ty, kochany Ojcze, znajdujesz się już w

drodze z Manaos do Iquitos. Nawet nie potrafię wyrazić, jak olbrzymia radość ogarnęła nas

na wieść, że wkrótce będziesz z nami w Limie. Byłem tak wzruszony, jak niegdyś w Treście,

gdy po latach tragicznej rozłąki znów Cię ujrzałem. Nie będę ukrywał – popłakaliśmy się

wszyscy. Radość nasza jest tym większa, że Twoja wiedza i życiowe doświadczenie mogą

uchronić nas przed jakimś nierozważnym krokiem. Przecież chodzi o ratowanie życia naszych

najbliższych przyjaciół – Tadka Nowickiego i pana Smugi!

Domyślam się, że Twój nieoczekiwany przyjazd do Ameryki Południowej mimo woli

spowodował Tadek, który w tajemnicy przed nami wysłał Ci pełnomocnictwo na sprzedaż

swego jachtu i prosił o jak najszybsze przekazanie pieniędzy do banku w Iquitos. Aż się

dziwię, że właśnie Tadek, który zawsze najpierw uderza, a dopiero potem myśli, tym razem

okazał się najbardziej z nas wszystkich przewidujący. Jeszcze w drodze do Brazylii, gdy

markotno nam było, że nie mogłeś wyruszyć z nami, Kapitan pocieszał nas mówiąc: “Niezbyt

to roztropnie wyrzucać za burtę od razu wszystkie koła ratunkowe.” Miało to oznaczać, że

skoro taki doświadczony podróżnik, jak pan Smuga, przepadł bez wieści, to i nam również

może przydarzyć się coś złego, a wtedy z kolei Ty, Tatusiu, będziesz mógł pospieszyć nam z

pomocą. Przewidywania Tadka sprawdziły się.

Pan Nixon w Manaos zapewne już poinformował Cię o naszych dotychczasowych

poczynaniach, ponieważ za pośrednictwem banku w Iquitos powiadomiłem Go listownie o

przebiegu wyprawy i miejscu obecnego naszego pobytu. Mimo to, dla pewności, że już w

drodze do nas będziesz się orientował w sytuacji, jeszcze raz piszę o zaistniałych wypadkach.

Otóż po wielu perypetiach odnaleźliśmy pana Smugę, który podczas pościgu za

mordercami nieszczęsnego Johna Nixona, bratanka właściciela Kompanii Nixon-Rio

Putumayo, został wzięty do niewoli przez Indian Kampa w Gran Pajonalu. Kampowie 1

traktują Go jako swego białego wodza-maskotkę, co podnosi ich znaczenie u okolicznych

plemion. Zanim odnaleźliśmy pana Smugę, nie obyło się bez starcia z Kampami, którzy kryją

się przed białymi w głuszy Andów, w pobliżu ruin starożytnego miasta Inków, i zazdrośnie

strzegą swojej tajemnicy. Tylko dzięki mirowi, jaki posiada pan Smuga u Kampów,

doprowadzono nas do niego żywych. Zostaliśmy również uwięzieni.

Na nasze nieszczęście w tym właśnie czasie pobliski wulkan wznowił działalność.

Przesądni i zabobonni Kampowie sądzili, że wybuch wulkanu jest karą bogów,

rozgniewanych wtargnięciem białych intruzów do tajnej siedziby wolnych Kampów. Szaman

orzekł, że dla przebłagania bogów należy złożyć krwawą ofiarę z dwóch białych kobiet – Sally

i Natki. Miały być strącone w przepaść. Uratował je pan Smuga, który odkrył pomysłowe

urządzenie, sporządzone jeszcze przez inkaskich kapłanów, umożliwiające ocalenie

piękniejszych kobiet poświęcanych na ofiarę Słońcu. Podczas dopełniania obrzędu przebiegły

szaman odgadł podstęp i wtedy pan Smuga musiał go zabić, żeby nie mógł nas zdradzić.

Pan Smuga polecił mi wymknąć się z resztą członków wyprawy tajemnym podziemnym

korytarzem, sam zaś postanowił nadał pozostać u Kampów, aby ułagodzić ich gniew i opóźnić

pościg. Nie chciałem na to przystać. Kampowie mogli przecież srodze zemścić się na panu

Smudze. Tadek jednak stanowczo poparł pana Smugę. Twierdził, że tylko ja potrafię odnaleźć

właściwy kierunek w górskich bezdrożach. Cóż mogłem począć?! Trzeba było ratować

kobiety. W ostatniej chwili Tadek z własnej woli pozostał z panem Smugą. Nie miałem mu

tego za złe, ponieważ sam zamierzałem tak postąpić.

Udało się nam szczęśliwie dotrzeć do Limy, ale drżymy z niepokoju o naszych przyjaciół.

Przed rozstaniem uzgodniłem z panem Smugą, że mniej więcej za dwa miesiące będę czekał

na nich z nową wyprawą w pobliżu północnej granicy Boliwii. Pan Smuga oświadczył, że

wkrótce po naszej ucieczce również umknie z Tadkiem i obydwaj stawią się w umówionym

miejscu. Nie mam pojęcia jednak, w jaki sposób dokonają tego bez broni i ekwipunku!

Sytuacja jest nadzwyczaj groźna. Pan Smuga jest pewny, że Kampowie przygotowują

powstanie przeciwko białym w Montanii. Jeśli spóźnimy się z pomocą, cóż wtedy stanie się z

naszymi przyjaciółmi?! Nawet nie chcę o tym myśleć! Tylko Sally podtrzymuje nas na duchu,

twierdząc, że takich dwóch wspaniałych mężczyzn nie da sobie dmuchać w kaszę! Oby miała

rację!

Nie warto tracić czasu na domysły. Musimy jak najprędzej wyruszyć z bronią i

ekwipunkiem. Próbuję organizować wyprawę. Nie mamy jednak zbyt wiele pieniędzy.

1 Kampowie (Campa), zwani również Anti lub Chuncho - najpotężniejsze z plemion indiańskich w Peru, mówią

językiem arawak. Zamieszkują trójkąt rzek: Pachitea, Tambo i Perene, największe skupiska przy ujściach

Puyeni, Cheni i Anapati. Kampowie dzielą się na trzy gałęzie: Atiri - ci znad rzek Cheni i Tambo zachowują

prastare obyczaje; Antaniri w ostępach puszcz - rzadko stykają się z białymi; Amatsenge - ukrywający się w

lasach na wschodnich stokach Andów (pasmo Sira na południu Gran Pajonalu), najbardziej wrodzy białym

ludziom.

Kampowie wprawdzie nie przetrząsali nam kieszeni, ale to, co posiadamy, nie wystarczy.

Dlatego skontaktowałem się z dyrektorem banku w Iquitos. Poinformował mnie, że Ty lada

dzień masz być u niego, aby się dowiedzieć, gdzie jesteśmy. Dlatego list ten wysyłam na adres

banku.

Mieszkamy w Hotel Palace “Bolivar”, a nasi wierni towarzysze z plemienia Cubeo

korzystają z gościnności krewnych zmarłego przed rokiem pana inżyniera Habicha 2 . Indianie

źle się czuli w warunkach hotelowych. Nasz Dingo, dla większej swobody, przebywa razem z

nimi.

Kochany Tatusiu! Nie rozpisuję się teraz więcej. Opowiemy wszystko dokładniej

osobiście. Z utęsknieniem czekamy na Ciebie. Zastaniesz nas w hotelu. Pokój dla Ciebie już

zarezerwowany.

Całujemy Cię i mocno ściskamy...

Tomasz Wilmowski skończył czytanie na głos listu, który dopiero co napisał do ojca.

Wyczekująco spojrzał na żonę i kuzynostwo.

– Nie umiałabym napisać tak rozsądnego listu – pochwaliła Sally. – Nic dziwnego, że

wszystkie moje przyjaciółki na pensji w Australii zawsze prosiły, żebym czytała im listy od

ciebie!

Tomek uśmiechnął się do żony, po czym zapytał:

– Zbyszku, a twoje i Natki zdanie?

– Jasno i zwięźle przedstawiłeś sytuację. Jak słusznie napisałeś, wszystko opowiemy

szczegółowo po przybyciu twego ojca. Nareszcie ciężar spadł mi z serca! Jestem pewny, że

wujek potrafi znaleźć najlepsze wyjście z tych tarapatów. Dowodem na to, że pan Hagenbeck

nie wyraził zgody na jego wyjazd z nami, a teraz, proszę, wujek już jest w drodze do Iquitos!

Zaraz się zajmę wysłaniem listu.

– Chwileczkę, Zbyszku! – zaoponowała Sally. – Najpierw wszyscy go podpiszemy!

– Moi kochani, teraz i ja zaczynam nabierać nadziei – odezwała się Natasza. – Czy wy

jednak naprawdę sądzicie, że szlachetny pan Smuga i pan Nowicki zdołali się ocalić po naszej

ucieczce?! Ani na chwilę nie mogę przestać o nich myśleć!

– Jeszcze zatańczymy na weselu Tadzia Nowickiego, zobaczysz! – zapewniła Sally.

Natasza smutno się uśmiechnęła i wyszeptała:

– Gdybym tak mogła zobaczyć, co się teraz z nimi dzieje...

2 W 1979 r. odbyły się w Limie uroczystości związane z siedemdziesiątą rocznicą śmierci profesora Edwarda

Habicha, honorowego obywatela Peru. Habich zaangażowany został w 1869 r. przez rząd peruwiański do pracy

na stanowisku inżyniera rządowego i odegrał ogromną role w tworzeniu nowoczesnego Peru, podobnie jak

Ignacy Domeyko w Chile. Między innymi utworzył pierwszą w Ameryce Łacińskiej politechnikę (Escuela de

Construciones Civiles y Minas del Peru), której dyrektorem był do końca życia. Habich na wykładowców w tej

uczelni ściągnął z Paryża polskich inżynierów: Ksawerego Wakulskiego, Władysława Klugera i Feliksa

Kucharzewskiego.

08.Alfred Szklarski - Tomek w Gran Chaco.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: