Joy Fielding
Patrz, jak Jane ucieka
Autorka kilkunastu książek, z których większość stała się międzynarodowymi bestsellerami. Bohaterkami jej powieści psychologiczno-obyczajowych, czasem ubarwionych wątkiem sensacyjnym, są kobiety, którym los nie szczędzi niespodzianek, stawiając je przed trudną, mającą ogromny wpływ na ich życie decyzją lub zaskakując odkryciem prawdziwego oblicza osób z najbliższego otoczenia. Joy Fielding porusza problemy dotyczące wielu z nas, poprzez losy bohaterek wskazuje niektóre sposoby radzenia sobie z nimi, a wszystko to łączy z niezwykle trafnymi obserwacjami psychologicznymi i obyczajowymi oraz wartką akcją. Pisarka jest absolwentką Uniwersytetu w Toronto, mieszka wraz z mężem i dwiema córkami w Toronto i w Palm Beach na Florydzie.
Nakładem Wydawnictwa „Książnica" ukazały się powieści Joy Fielding
BRAKUJĄCY ELEMENT
DOBRE INTENCJE
GRAND AVENUE
GRANICE UCZUĆ
NIE ZDRADZAJ ŻADNYCH TAJEMNIC
TA DRUGA
»Książnica« kieszonkowa
Przełożyła z angielskiego Krystyna Sroka-Miller
Wydawnictwo „Książnica"
Tytuł oryginału: See, Jane Run
Logotyp serii Mariusz Banachowicz
ISBN 83-7132-675-0
Dla Warrena, Shannon i Annie
ROZDZIAŁ 1
Pewnego popołudnia późną wiosną Jane Whittaker wyszła do sklepu po mleko i jajka i nagle zapomniała, kim jest. Miało to miejsce na rogu ulic Cambridge i Bowdoin. Jane doskonale wiedziała, gdzie jest - w jednej z gorszych dzielnic Bostonu. Lecz choć doskonale wiedziała, „gdzie" jest, nie miała pojęcia, „kim" jest. Wiedziała tylko tyle, że wyszła do sklepu kupić mleko i jajka. Miała zamiar upiec ciasto, choć po co i dla kogo - tego już nie potrafiła powiedzieć. Wiedziała doskonale, ile uncji kakao potrzeba do ciasta, jednocześnie zaś nie mogła przypomnieć sobie, jak ma na imię. Co więcej, nie pamiętała, czy jest mężatką czy panną, wdową czy rozwódką, matką bliźniąt czy osobą bezdzietną. Nie znała swego wzrostu, wagi ani koloru oczu, wieku ani daty urodzenia. Rozróżniała kolory liści na drzewach, ale nie pamiętała, czy jest blondynką czy brunetką. Wiedziała, dokąd się wybierała, ale nie - dokąd doszła. Co się na Boga stało?
Samochody na Bowdoin zwolniły i zatrzymały się, a Jane poczuła, że jakiś niewidzialny magnes odciąga ludzi na drugą stronę ulicy. Samotnie stała wrośnięta w chodnik, ledwie oddychając, niezdolna do ruchu. Ostrożnie, celowo powoli, z głową w kołnierzu płaszcza, rzuciła ukradkowe spojrzenie za siebie. Przechodnie przepływali obok ledwie świadomi jej obecności, mężczyźni i kobiety o twarzach nie zdradzających wątpliwości i o pewnym kroku. Tylko ona zamarła, nie chcąc lub nie mogąc się ruszyć. Świadoma była dźwięków - warkotu silników, klaksonów, śmiechu ludzi, ich butów to szurających, to stukających lub nagle kapitulujących przed ruchem pojazdów.
Gniewny szept kobiecy zwrócił jej uwagę.
- Mała zdzira! - zasyczała kobieta, a Jane przemknęło przez myśl, że to do niej. Kobieta pogrążona była w rozmowie ze swą towarzyszką i żadna z nich jej nie zauważyła. Czy jest niewidzialna?
Przez jeden zwariowany moment pomyślała, że nie żyje. Jak kobieta w jednym z odcinków „Strefy zmierzchu", zabłąkana gdzieś na pustej drodze, telefonuje do swych rodziców i dowiaduje się, że ich jedyna córka zginęła w wypadku samochodowym, a w ogóle to kim jest, by niepokoić ich o tej porze? W tej samej chwili kobieta, której usta właśnie wypowiedziały słowo „zdzira", spostrzegła ją
i obdarzyła niemal błogosławiącym uśmiechem, po czym odwróciła się do swej powiernicy i odeszła.
Jasne, że nie umarła i że nie stała się przezroczysta. Dlaczego jednak w ogóle przyszło jej do głowy coś tak idiotycznego jak stary epizod ze „Strefy zmierzchu", a nie jej własne imię?
Kilka nowych osób pojawiło się obok. Przestępując z nogi na nogę lub kołysząc się na obcasach czekały na zmianę świateł. Kimkolwiek była, nie miała towarzysza. Nikt nie próbował ująć jej za ramię ani nie niecierpliwił się z drugiej strony ulicy, dlaczego zamarudziła. Była sama i nie wiedziała, kim powinna być.
- Tylko spokój - wyszeptała, szukając wskazówek we własnym głosie, ale nawet on brzmiał obco. Nic nie mówił o wieku i stanie cywilnym, bez akcentu, z lekka zauważalną nutą niepokoju. Zakryła usta dłonią, by nie zwracać uwagi, gdy mówi na głos.
- Nie panikuj! Wszystko się wyjaśni za parę minut.
Czy normalnie miała zwyczaj mówienia do siebie?
- Najpierw rzeczy istotne - dodała i zastanowiła się, co to znaczy. Jak mogła rozpoznać rzeczy istotne, jeżeli nic nie wiedziała? - Nie, to nieprawda - poprawiła się natychmiast. - Pewne rzeczy wiesz! Dużo wiesz! Zróbmy przegląd - zachęcała się głośniej, sprawdzając wzrokiem, czy ktoś nie podsłuchuje.
Zbliżała się do niej grupa około dziesięciu ludzi. „Przyszli zabrać mnie tam, skąd uciekłam" - to była pierwsza i jedyna jej myśl. Młoda, może dwudziestoletnia kobieta na czele grupy zaczęła mówić ze znajomym, silnie bostońskim akcentem, którego, o dziwo, w głosie Jane nie było. Jane zdała sobie sprawę, że nic dla tych ludzi nie znaczy, tak jak uprzednio dla obu kobiet, których rozmowę słyszała. Czy obchodziła kogokolwiek?
- Jak państwo widzą - mówiła młoda kobieta - Beacon Hill to miejsce, którego mieszkańcom łatwo wyrzec się samochodu. Długo uznawano ją za pierwszorzędną dzielnicę Bostonu. Przy stromych brukowanych uliczkach stoją prywatne domy i małe kamienice, których budowa zaczęła się w latach dwudziestych dziewiętnastego stulecia i kontynuowana była w późniejszym okresie tego wieku.
Wszyscy posłusznie podziwiali prywatne domy i małe kamienice, a młoda kobieta ciągnęła swoją dobrze wyuczoną lekcję:
- Część większych i bardziej eleganckich willi w ostatnich latach przebudowano na apartamenty z uwagi na brak mieszkań i wzrastające ceny. Beacon Hill był kiedyś głównie ośrodkiem Jankesów, ale choć wciąż żyje tu wiele starych bostońskich rodzin, chętnie witamy ludzi o innym pochodzeniu... o ile są w stanie płacić komorne lub spłacać pożyczkę.
W grupie zapanowało lekkie podniecenie, gdy zawróciła, by iść dalej.
- Przepraszam panią - powiedziała przewodniczka, otwierając szeroko oczy i rozciągając usta w przesadnym uśmiechu, tak że jej twarz przypominała ożywioną plakietkę „uśmiechnij się". - Zdaje się, że pani nie należy do tej grupy?
Oświadczenie to zabrzmiało jak pytanie, z ostatnimi wyrazami uniesionymi zgodnie z kącikami ust mówiącej.
- Jeśli jest pani zainteresowana zwiedzaniem miasta, proszę zgłosić się do biura turystycznego przy Boston Common i tam panią zapiszą na następną wycieczkę.
„Uśmiechnij się" na twarzy przewodniczki powolutku wykrzywiało się w grymas niechęci.
- Przy Common? - spytała Jane. Ton kobiety przy słowie „pani" zasugerował jej, że musi mieć co najmniej trzydzieści lat.
- Proszę iść prosto wzdłuż Bowdoin, aż dojdzie pani do Beacon. Przejdzie pani obok State House, tego ze złotą kopułą. To tam. Na pewno pani zauważy.
„Nie bądź taka pewna" -pomyślała Jane, a zwiedzający przekroczyli tymczasem ulicę i zniknęli w następnej przecznicy. „Jeżeli potrafię totalnie zagubić siebie, to mogę też zupełnie niczego nie zauważyć".
Stawiała odważnie stopę przed stopą, jakby wstępując w nieznaną i potencjalnie niebezpieczną wodę, i tak posuwała się wzdłuż Bowdoin nieświadoma dziewiętnastowiecznej architektury, skoncentrowana na drodze przed sobą. Przeszła Derne, potem Ashburton Place bez zakłóceń, choć żadna z tych ulic ani nagły widok State House nie obudziły w niej poczucia, kim jest. Skręciła w Beacon Street.
Zgodnie z instrukcją Uśmiechniętej Twarzy przed nią rozciągał się Boston Common. Zignorowała cmentarz Granary, na którym -jak pamiętała - znajdowały się grobowce tak różnorodnych osobistości, jak Paul Revere i Matka Gęś* [* Paul Revere - (1735-1818), bohater Rewolucji Amerykańskiej; Matka Gci - postać z bajki dla dzieci (przyp. tłum.)]. Szybko minęła Visitor's i skierowała się do dużego parku, instynktownie wiedząc, że w przeszłości czyniła tak wielokrotnie. Nie była obca miastu Boston, jakkolwiek obca była sobie.
Nogi zaczęły odmawiać jej posłuszeństwa, więc zmusiła się do paru kroków w kierunku ławki i skuliła się na niej.
- Nie panikuj! - głośno powtórzyła parę razy jak mantrę, widząc, że nikogo nie ma w pobliżu. Natychmiast rozpoczęła milczącą recytację znanych, choć nieistotnych, faktów. „Jest poniedziałek, 18 czerwca 1990 roku. Nietypowo dla tej pory roku temperatura wynosi tylko sześćdziesiąt osiem stopni Fahrenheita. Przy trzydziestu dwóch stopniach Fahrenheita woda zamarza. Sto stopni Celsjusza wystarcza, by ugotować jajko. Dwa razy dwa równa się cztery; cztery razy cztery równa się szesnaście; dwanaście razy dwanaście wynosi sto czterdzieści cztery. Kwadrat przekątnej równa się sumie kwadratów obu pozostałych boków. E=mc2. Pierwiastek kwadratowy z 365 to..." Nie wiedziała, ale coś jej mówiło, że tego akurat nigdy nie pamiętała.
- Nie panikuj - powtarzała sobie i wygładziła pognieciony płaszcz czując pod palcami szczupłe uda. To, że była istnym zbiornikiem bezużytecznych informacji, pocieszało ją, bo jakżeby osoba z taką wiedzą mogła nie przypomnieć sobie w końcu swego imienia? Przypomni sobie. To tylko kwestia czasu.
Mała dziewczynka biegła w jej kierunku z wyciągniętymi ramionami, a tęga ciemnoskóra opiekunka podążała za nią. Na moment Jane przypuściła, że to jej córka, i instynktownie wysunęła ku niej ręce, ale opiekunka szybko odciągnęła dziecko w kierunku huśtawek, obrzucając ławkę podejrzliwym spojrzeniem. Czy mam dzieci? - zastanawiała się Jane zdziwiona, że matka może o czymś takim zapomnieć.
Spojrzała na swoje ręce. Obrączka mogła jej przynajmniej powiedzieć, czy jest zamężna. Nie miała jednak żadnych pierścionków, choć na serdecznym palcu lewej ręki widniał słaby ślad, który mogłaby od biedy odcisnąć obrączka. Obejrzała go dokładnie, lecz nie uzyskała pewności; zauważyła też, że koralowy lakier do paznokci odprysnął w paru miejscach, a same paznokcie są krótko obgryzione. Przesunęła spojrzenie na stopy. Miała na sobie kremowe płaskie lakierki, z których prawy uciskał ją w duży palec. Zdjęła go, rozpoznała nazwę „Charles Jourdan" wydrukowaną w środku i zauważyła rozmiar dziewięć, co by znaczyło, że prawdopodobnie ma co najmniej pięć stóp i sześć cali wzrostu. Po sposobie, w jaki ręce muskały jej boki, widziała, nawet przy zapiętym płaszczu, że jest szczupła. Co jeszcze mogła wydedukować? Co jeszcze wiedziała o sobie oprócz tego, że jest kobietą, białą i sądząc po tonie uśmiechniętej przewodniczki i własnych rękach, dobrze po dwudziestce?
Dwie kobiety przeszły obok ze splecionymi ramionami i torebkami uderzającymi po bokach.
Torebka! - pomyślała Jane, z ulgą sięgając po pasek na ramieniu. Torebka wyjaśni wszystko - kim jest, gdzie mieszka, jakiej używa szminki. Wewnątrz będzie jej portfel z dowodem tożsamości, prawo jazdy, karty kredytowe. Będzie znowu znała swe nazwisko i adres, rok urodzenia, markę samochodu, który prowadzi -jeśli prowadzi. Torebka zawiera wszystkie tajemnice życia. Wystarczy ją tylko otworzyć.
Wystarczy ją tylko odnaleźć!
Wsunęła gwałtownie stopę do buta i oparła się o brudnozielone deski parkowej ławki. Przyjęła do wiadomości to, co wiedziała cały czas i do czego bała się przyznać - że nie ma torebki. Z jakimkolwiek dowodem tożsamości rozpoczęła tę dziwną odyseję, nie była już w jego posiadaniu. Dla pewności, że siadając nie opuściła niedbale torebki na ziemię, rozejrzała się ze skupieniem, sprawdzając raz i drugi trawę wokół stóp. Parokrotnie obeszła ławkę, znów podpadając czarnej niani, która huśtała swą podopieczną w pobliżu. Uśmiechnęła się do ciemnoskórej kobiety, a potem zastanowiła się, co ją do tego skłoniło. Odwróciła głowę. Gdy po paru sekundach spojrzała za siebie, opiekunka pospiesznie wyprowadziła głośno protestującą małą z placu zabaw.
- Patrz, przestraszyłaś ją - powiedziała głośno, odruchowo szukając palcami śladów jakiegoś zniekształcenia na swojej twarzy. Niczego takiego nie znalazła, pozwoliła więc palcom kontynuować odczytywanie rysów własnego oblicza.
Twarz jej była wąska, owalna, kości policzkowe może nieco za wysokie, brwi gęste i niekorygowane, nos mały, a rzęsy wytuszowane, choć zdawało się, niewprawną ręką. Pewnie przecierała oczy i to zlepiło tuszem niektóre z rzęs, a starło czerń z innych. Może płakała.
Odrzuciła ramiona w tył, wstała i gwałtownie wymaszerowała z parku. Ignorując czerwone światła pobiegła wbrew samochodom w kierunku banku na rogu Beacon Street. Głośno zapukała w szklane drzwi, zwracając uwagę kierownika, przedwcześnie wyłysiałego mężczyzny, którego głowa zdawała się zbyt mała w stosunku do reszty sylwetki. To, że był kierownikiem, wywnioskowała stąd, iż nosił garnitur i krawat oraz był jedynym mężczyzną w sali pełnej kobiet.
- Przepraszam - powiedział delikatnie, otwierając drzwi na tyle jedynie, by wysunąć część swego wielkiego nosa - ale minęła już czwarta. Zamykamy o trzeciej.
- Czy pan wie, kim jestem? - zapytała Jane desperacko, zaskoczona pytaniem, którego przecież nie chciała zadać.
Wyraz dezaprobaty wskazywał na to, iż mężczyzna zinterpretował jej' uwagę jako żądanie wyjątkowych przywilejów.
- Bardzo mi przykro. Zapewniam, że jutro załatwimy pani sprawę.
Wyraźna uszczypliwość zakradła się do jego głosu. Na koniec uśmiechnął się z nieustępliwością, która nie ścierpiałaby dalszej dyskusji, i odszedł spokojnie do swego biurka.
Jane została po drugiej stronie szklanych drzwi, wpatrując się w kasjerki, aż zaczęły szeptać między sobą. Czy wiedziały, kim jest? Jeżeli nawet wiedziały, to szybko znudziły się jej obecnością i popędzane przez szeroko gestykulującego kierownika skierowały uwagę na komputery i rachunki, ignorując ją, jak gdyby nie istniała. Czy istniała?
Zaczerpnęła głęboko powietrza i podążyła z powrotem wzdłuż Beacon do River Street, w kierunku stromych brukowanych uliczek, gdzie tak nagle zrodziła się w pełni dorosła i kompletnie zagubiona. Czy mieszkała w jednym z tych dziewiętnastowiecznych domów? Czy była w stanie płacić komorne lub spłacać pożyczkę? Czy przejmowała się sprawami pieniężnymi? Czy była kobietą zamożną? Pracowała czy też zatrudniała pracowników? Może zamiast mieszkać w jednym z tych pięknych starych domów, chodziła w nich sprzątać?
Nie, była zbyt dobrze ubrana jak na sprzątaczkę, a ręce jej, choć niewątpliwie zaniedbane - zbyt delikatne i gładkie jak na osobę pracującą fizycznie. Może nie tyle sprzątała te domy, co je sprzedawała. Może to sprowadziło ją do tej dzielnicy. Może miała spotkać klienta, by pokazać mu świeżo odnowiony dom i... co? Czy spadła jej na głowę cegła? Na przekór sobie obmacała prędko głowę szukając guzów. Nie znalazła żadnych, odkryła jedynie, że włosy wysunęły jej się z klamry i wiszą w luźnych pasmach przy nasadzie szyi.
Skręciła w prawo na St. Vernon, później w lewo na Cedar Street w nadziei, że coś nagle wyśle potrzebne sygnały do jej mózgu.
- Błagam, niech coś wygląda znajomo - podpowiadała zadrzewionym ulicom, skręcając w Revere i kierując się ku Embankment Road.
Słońce znikneło za wielką szarą chmurą i poczuła chłód, chociaż temperatura się nie zmieniła. Przypomniała sobie, że zima była łagodna i eksperci ponownie przewidywali gorące lato. Nazywało się to efektem cieplarnianym. EFEKT CIEPLARNIANY. RUCH ZIELONYCH. KWAŚNE DESZCZE. RATUJ LASY TROPIKALNE. RATUJ WIELORYBY! OSZCZĘDZAJ WODĘ - BIERZ PRYSZNIC Z PRZYJACIELEM.
Poczuła się nagle absolutnie wykończona. Stopy ją bolały, a prawy duży palec nogi był zupełnie bez czucia. Burczało jej w brzuchu. Jak długo już nie jadła? Jakie jedzenie lubiła? Czy umiała gotować? Może była na jakiejś przedziwnej diecie i to wpłynęło na jej mózg? A może była narkomanką. Lub alkoholiczką. Czy była pijana? Czy była kiedykolwiek pijana? Jak rozpoznać, czy jest pijana czy trzeźwa?
Zakryła oczy dłońmi i gorąco życzyła sobie w duchu, by wirujące w jej głowie pomysły były zapowiedzią zbliżającego się kaca. „Stracony weekend" Raya Millanda* [* Film o alkoholiku, który bezskutecznie próbuje odzwyczaić się od nałogu], pomyślała i zastanowiła się, ile musi mieć lat, by pamiętać Raya Millanda.
- Pomocy! - wyszeptała w swe zamknięte dłonie. - Błagam, niech mi ktoś pomoże!
Machinalnie spojrzała na zegarek i stwierdziła, że jest prawie piąta. Już niemal godzinę błąkała się i przez cały ten czas nic nie podpowiedziało jej, kim jest. Nic nie było znajome. Nikt jej nie rozpoznał.
Znalazła się na Charles Street, przy dągu różnych atrakcyjnych sklepów; od spożywczego po jubilera i galerię antyków, od garnków po dzieła sztuki. Czy tu właśnie zamierzała kupić mleko i jajka?
Jakiś mężczyzna otarł się o nią i uśmiechnął, ale był to uśmiech jednej zmęczonej duszy do drugiej pod koniec wyczerpującego dnia i nie mówił nic o znajomości. Mimo to miała ochotę złapać mężczyznę za ramiona i błagać go o znak, że ją rozpoznaje, nawet wydrzeć siłą to rozpoznanie, gdyby trzeba. Pozwoliła mu jednak przejść i chwila minęła. Nie mogła przecież zaczepiać na ulicy zupełnie obcych ludzi. Mogliby wezwać policje, zamknąć ją. Jeszcze jedna wariatka próbująca odnaleźć siebie!
Czy była szalona? Czy może zbiegła z zakładu dla obłąkanych? Z więzienia? Czy się ukrywała? Własna dramatyczność rozbawiła ją. Jeśli nie była wariatką, zanim to wszystko się zaczęło, niewątpliwie będzie nią, zanim się skończy. Czy kiedyś się skończy?
Pchnęła drzwi i weszła do małego sklepu spożywczego. Była szansa, że zaglądała tu często, jeżeli mieszkała w tej okolicy. Miała nadzieję, że sprzedawcy jej twarz będzie co najmniej znajoma. Powoli zbliżała się do niego między rzędami puszek.
Właścicielem okazał się młody człowiek o włosach ściągniętych w kitkę, nieregularnych rysach i ustach w kształcie prostej kreski. Zajęty był paroma klientami mówiącymi naraz i utrzymującymi, że każdy z nich ma prawo do pierwszeństwa obsługi. Jane stanęła w kolejce za nimi, ufając, że spojrzenie młodego człowieka zatrzyma się na niej i usłyszy: „A witam, pani Smith. Zaraz do pani podejdę". Usłyszała jednak tylko prośbę o papierosy i ujrzała chude plecy sklepikarza, gdy przegiął się, by po nie sięgnąć.
Spojrzała przez lewe ramię na rząd niesamowicie pięknych młodych kobiet, które patrzyły na nią z okładek kilku tuzin ówmagazynów. Pozwalając nogom nieść ją w kierunku półki na czasopisma, wlepiła oczy w jedną twarz. SUPERMODELKA CINDY CRAWFORD - obwieszczały krzykliwe różowe litery napisu. Nie było wątpliwości, kim „ona" jest. Zdjęła magazyn z półki i przyjrzała się modelce: czarne oczy, brązowe włosy, pieprzyk na lewo od nieco rozchylonych ust, który odróżniał ją od setek równie ładnych twarzy dookoła. Tak piękna-pomyślała Jane. Tak młoda. Tak pewna siebie.
Ponownie zdała sobie sprawę, że nie ma pojęcia ani jak wygląda, ani ile ma lat. Zacisnęła palce na brzegach magazynu, wyginając je do wewnątrz.
- Hej! To nie czytelnia! - usłyszała męski głos i zobaczyła sklepikarza wymachującego ostrzegawczo palcem.
Poczuła się winna jak dziecko złapane na kradzieży słodyczy i skinęła głową ze zrozumieniem dla przepisów. Przycisnęła magazyn do piersi, jakby był deską ratunku, ale nie ruszyła się.
- No, kupuje pani ten magazyn czy nie? - zapytał młody człowiek. Inni klienci już wyszli, zostawiając ich samych. Teraz była jej najlepsza, o ile nie jedyna szansa identyfikacji.
Rzuciła się do lady. Sprzedawca cofnął się gwałtownie.
- Czy pan mnie zna? - zapytała, starając się ukryć panikę w głosie.
Wlepił w nią nieruchome oczy, mrużąc je ze skupieniem. Następnie odrzucił głowę zamiatając ramiona swą kitką i uśmiech zaczął się wkradać na prostą kreskę jego ust, wyginając ją w spłaszczone U.
- To pani sławna? - zapytał.
Może byłam sławna? - zastanawiała się wstrzymując oddech. Milczenie jej przyjął za potwierdzenie.
- Wiem, że kręcą kilka filmów teraz w mieście - rzekł, przesuwając się parę kroków w prawo, by lepiej widzieć jej profil. - Ja nie chodzę często do kina, a nie poznaję pani z telewizji. Pani gra wjednym z seriali, co? Wiem, że gwiazdy filmowe robią zakupy w centrum. Moja siostra raz mnie tam zaciągnęła. Chciała widzieć Ashleya Abbotta z tego „Młodzi i niespokojni". „Młodzi i bezużyteczni" według mnie. Pani w tym gra?
Zaprzeczyła głową. Jaki był sens przeciągania tej szarady? Jasne, że nie była mu znana lepiej niż sobie. Zauważyła, że jego sylwetka zesztywniała.
- Musi pani zapłacić za magazyn, kimkolwiek by pani była. Gwiazda czy nie, należy się dwa dolary dziewięćdziesiąt pięć centów.
- Ja... ja zapomniałam torebki-wyszeptała, czując, że słabnie.
Mężczyzna poczuł złość.
- Co? Pani myśli, że jak pani jest z jakiegoś głupkowatego programu telewizyjnego, to już pani nie musi nosić pieniędzy ze sobą, jak każdy inny? Pani myśli, że jak pani nieźle wygląda, muszę pani prezent robić, z czego pani się zachce?
- Nie, oczywiście nie...
- Albo pani płaci, albo się wynosi z mojego sklepu i nie zawraca mi głowy. Nie życzę sobie, żeby ktoś stroił sobie ze mnie żarty.
- Nie próbowałam z pana żartować. Naprawdę.
- Dwa dolary dziewięćdziesiąt pięć centów - powtórzył wyciągając rękę.
Jane wiedziała, że powinna po prostu oddać mu magazyn, ale coś jej na to nie pozwalało. CINDY CRAWFORD wyglądała tak ładnie, tak szczęśliwie, była tak diabelsko pewna siebie. Czy łudziła się, że ta bezgraniczna pewność siebie udzieli się i jej? Sięgnęła do kieszeni płaszcza w nadziei, że może będą tam jakieś drobne. Gwałtownie przeniosła rękę z jednej kieszeni do drugiej, nie mogąc uwierzyć w to, co znalazła. Kiedy w końcu wyciągnęła rękę z powrotem, pełna była nowych, szeleszczących banknotów studolarowych.
- Fiu! - mężczyzna za ladą zagwizdał. - Obrabowała pani bank czy co? A może sama je pani drukuje?
Nie odpowiedziała, patrząc w osłupieniu na pieniądze w ręku.
- Tak czy siak, nic mi tu po stówach. Rozmienię pani stówę i nie będę miał reszty dla nikogo więcej. Ile też tego pani ma?
Czuła swój oddech wyrywający się z płuc w krótkich, płytkich wybuchach. Co, na Boga, robiła z dwoma kieszeniami wypchanymi studolarówkami? Skąd pochodziły te pieniądze?
- Pani się dobrze czuje? - Mężczyzna za ladą z niepokojem spojrzał w kierunku drzwi. - Nie będzie pani chyba haftować?
- Czy jest tu łazienka?
- Ale nie publiczna! - upierał się.
- Proszę!
Desperacja w jej głosie widać go przekonała, bo szybko uniósł rękę i wskazał zaplecze po prawej stronie.
- Właśnie tam wymyłem. Niech się pani stara nie pobrudzić podłogi, dobrze?
Szybko znalazła niedużą łazienkę w magazynie. Było to małe ciasne pomieszczenie zawierające stary ustęp i pęknięte lustro nad poplamioną umywalką. Ściany podparte były pudłami zapasów. Do połowy pełne wiadro wody i szczotka stały z boku, niepewnie opierając się o drzwi.
Jane podbiegła do umywalki i odkręciła kurek z zimną wodą. Trzymając magazyn pod pachą, pośpiesznie złapała lodowatą wodę w dłonie i ochlapywała twarz, aż poczuła, że może się wyprostować bez obawy zemdlenia. Co się działo? Jeśli był to senny koszmar - a był! - chyba czas najwyższy, aby się przebudzić!
Powoli uniosła twarz do lustra i kurczowo zacisnęła dłonie na brzegach umywalki. Patrzyła na nią kompletnie nieznajoma kobieta. Zupełnie nie znała tej twarzy. Dokładnie obejrzała bladą cerę i ciemne oczy, mały, nieco zadarty nos i pełne usta pomalowane szminką w tym samym kolorze co paznokcie. Brązowe włosy były może o odcień jaśniejsze niż oczy i spięte z tyłu klamrą, która odpięła się i mogła lada chwila spaść. Wyjęła ją, potrząsnęła głową i patrzyła na włosy miękko układające się na ramionach.
Efektowna twarz, pomyślała, patrząc na nią, jak gdyby widziała ją na okładce magazynu, tak jak twarz CINDY CRAWFORD. „Nieźle wygląda" - tak powiedział młody mężczyzna. Może nawet nieco więcej niż „nieźle". Nie było żadnej skazy. Nic nie było zbyt duże ani zbyt małe. Nic nie zakłócało harmonii całości. Wszystko znajdowało się tam, gdzie powinno. Oceniła wiek tej twarzy na trzydzieści parę lat i zastanowiła się, czy wygląda staro czy młodo na swój prawdziwy wiek.
- To wszystko jest tak zawikłane - wyszeptała do swego odbicia, które zdawało się wstrzymywać oddech. - Kim jesteś?
- Jesteś kimś, kogo nie znam - odpowiedziało odbicie i obie kobiety opuściły głowy, by zapatrzyć się w zaplamioną umywalkę.
- O Boże - wyszeptała Jane, czując pęcherz gorąca eksplodujący w jej wnętrzu. - Kimkolwiek jesteś, błagam, nie mdlej!
Fala gorąca opanowała jej ciało, zalewając ją od stóp, poprzez nogi i brzuch, ramiona i szyję, grzęznąc w gardle. Czuła, jakby topniała od wewnątrz, jakby lada chwila miała stanąć w płomieniach. Ponownie ochlapała twarz wodą, ale tym razem nie ochłodziło jej to i nie uspokoiło. Zaczęła rozrywać guziki płaszcza, by uwolnić ciało, dać mu swobodę oddechu. Magazyn wypadł jej spod pachy. By go podnieść, schyliła się szybko. Płaszcz rozchylił się, spojrzała i szarpnęła gwałtownie głową w tył.
Wzięła głęboki oddech i zamarła.
Powoli, jak kukiełka poruszana jakąś nieznaną siłą, wyprostowała głowę do normalnej pozycji i kontynuowała ruch w kierunku klatki piersiowej. To, co zobaczyła, co spostrzegła już na klęczkach, podnosząc magazyn z podłogi, lecz odepchnęła od siebie, było zwyczajną niebieską suknią, której przód pokrywała krew.
Wciągnęła powietrze z cichym, przerażonym piskiem małego zwierzęcia złapanego w pułapkę. Dźwięk szybko przerodził się w jęk i wydostał z gardła jako przejmujące wycie. Usłyszała kroki, czyjeś głosy i poczuła się osaczona.
- Co się tu dzieje? - Właściciel sklepu zatrzymał się z otwartymi ustami.
- O mój Boże - syknął stojący za nim młody chłopak.
- Ale chryja - dorzucił jego towarzysz.
- Co pani zrobiła? - domagał się odpowiedzi sprzedawca, omiatając wzrokiem pomieszczenie, niewątpliwie w poszukiwaniu stłuczonego szkła.
Nic nie odrzekła, wracając spojrzeniem na przód swej okrwawionej sukni.
- Słuchaj no, kobieto... - Mężczyzna odpędził dwóch młodych klientów od drzwi. - Nie mam pojęcia, co tu się dzieje, i nie chcę mieć z tym do czynienia. Weź te stówy i wynoś się z mojego sklepu, zanim wezwę policję.
Nie drgnęła.
- Słyszała pani, co powiedziałem? Zawołam policję, jeśli się pani w tej chwili nie wyniesie.
Spojrzała w kierunku wystraszonego właściciela, który nagle złapał szczotkę i zaczął nią wymachiwać, jakby był matadorem, a ona bykiem.
- Krew - wyszeptała. Front sukni znowu przyciągnął do siebie jej nie mogące uwierzyć oczy. Krew zdawała się stosunkowo świeża, ciągle nieco wilgotna. To jej czy cudza? - Krew - powiedziała znowu, jak gdyby powtarzanie tego słowa mogło wrócić wszystko do porządku.
- Masz dziesięć sekund i wołam gliny. Nie chcę żadnych problemów. Chcę, żeby już tu pani nie było.
Spojrzała mu w oczy i głosem tak cichym, że musiał wbrew sobie ku niej się pochylić, szepnęła:
- Nie wiem, dokąd iść.
Zapłakała. Jej ciało zwinęło się jak papierek w czyjejś zaciśniętej pięści.
- O nie, moja pani - powiedział mężczyzna, prędko łapiąc ją, zanim upadła. - Mdleć to nie w moim sklepie.
- Proszę... - zaczęła niepewna, czy błaga o zrozumienie czy o zanik świadomości.
Młody mężczyzna, choć nie bardzo wysoki czy muskularny, był zaskakująco silny. Ujął ją mocno wpół i poprowadził pospiesznie do drzwi. Nagle zatrzymał się i niepewnie rozglądnął po sklepie.
- A może to taki film z ukrytą kamerą? - zapytał zmęczony, ze śladem zażenowania w głosie, z obawą, że stał się przedmiotem żartu.
- Musi mi pan pomóc - powiedziała.
- Musi pani opuścić mój sklep - odpowiedział, wypychając ją gniewnie na zewnątrz. Usłyszała zatrzaskujące się za nią drzwi.
- Boże, co teraz robić? - skierowała pytanie do ruchliwej ulicy. Poczuła się jak marionetka. Ktoś pociągał za sznurki, a ona zapięła płaszcz, wsadziła magazyn pod pachę i skierowała wzrok na samochody. Na widok zbliżającej się taksówki sznurek przy prawej ręce szarpnął, ruszając nią w górę i w dół. Taksówka natychmiast zatrzymała się przy krawężniku. Bez namysłu otworzyła tylne drzwi i wsiadła.
ROZDZIAŁ 2
Nie była pewna, czemu wybrała hotel Lennox. Być może dlatego, że był to jeden ze starszych hoteli w tej części Bostonu, a przez to mniejszy i bliższy rzeczywistości niż jego nowoczesne odpowiedniki albo może miłe wspomnienia wcześniejszych w nim pobytów ciągle dryfowały w jej podświadomości - tego nie wiedziała. Było nawet możliwe, że już tu jest zameldowana, mówiła sobie z nadzieją, podchodząc do recepcji, modląc się -jak wcześniej w sklepie spożywczym - o grzeczny uśmiech kogoś znajomego.
Musiała ustawić się w kolejce za małżeństwem z dwoma synkami, małymi diablątkami w strojach marynarskich, uczepionymi każdy swojej części obfitych matczynych bioder i po całym holu rozgłaszającymi swoją wspólną niedolę.
- Jestem głodny - narzekał młodszy, może czterolatek, unosząc spódnicę matki i odkrywając jej nogę, jak gdyby rozważał, czy jej nie nadgryźć.
- Chcę iść do McDonalda - natychmiast podchwycił brat, starszy o nie więcej niż rok.
- McDonald! McDonald! - skandowali razem, tańcząc wokół bezbronnych rodziców, którzy usilnie starali się udawać, że chłopcy nic nie robią.
- Pozwólcie mamusi i tatusiowi wynająć pokój, a potem znajdziemy wspaniałą restaurację - prosiła młoda matka, spojrzeniem błagając męża o przyspieszenie sprawy, zanim ona sama zacznie krzyczeć.
- McDonald! McDonald! - Odpowiedź była natychmiastowa i do przewidzenia.
Potem cudem jakby zniknęli, poprowadzeni przez chłopca hotelowego do czekającej windy, a w holu znowu zapanowała wyrafinowana atmosfera hotelu w stylu europejskim.
- Czym mogę pani służyć? Proszę pani...
- Przepraszam - powiedziała, gdy dotarło do niej, że młody człowiek w recepcji zwraca się do niej. Najwyraźniej trzeba było przyzwyczaić się do bycia „proszę panią". - Chciałabym pokój.
Młode ręce zaczęły uderzać w klawisze komputera.
- Na jak długo?
- Nie jestem pewna... - odchrząknęła. - Co najmniej jedną noc. A może dwie.
- Pojedynczy pokój? - Rzucił spojrzenie poza nią, sprawdzając, czy jest sama. Automatycznie zrobiła to samo.
- Tylko ja - wyszeptała i dodała głośniej: - Tak, pojedynczy pokój. Proszę. - Nie zapominać o dobrych manierach, pomyślała i zachciało jej się śmiać.
- Jest pokój - recytował mężczyzna czytając z ekranu komputera - za osiemdziesiąt pięć dolarów dziennie. Na ósmym piętrze, dla niepalących i ma podwójne łóżko.
- Dobrze.
- Jak będzie pani płacić?
- Gotówką.
- Gotówką? - Po raz pierwszy młody mężczyzna spojrzał jej prosto w twarz. Zauważyła, że ma najbardziej niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widziała. Nie mogła jednak być tego pewna. Bóg tylko wie, jakie rzeczy widziała.
- Czy gotówka nie jest w porządku? Nie przyjmujecie tu gotówki?
- O tak, oczywiście, że przyjmujemy. Tylko nieczęsto sieją teraz widzi. Większość ludzi woli karty kredytowe.
Przytaknęła bez słowa, myśląc, że niewątpliwie w swym innym życiu należała do tych ludzi, i zastanawiając się, jak ktoś mógł urodzić się z tak niemożliwie niebieskimi oczami.
- Czy coś nie tak? - zapytał młody mężczyzna, układając rysy w coś na kształt znaku zapytania.
- Przepraszam-zająknęłasię-pańskie oczy... Są tak niebieskie!
Własne oczy wywróciła w stronę sufitu. Kimkolwiek jest, idiotką jest na pewno! Chłopak mógłby pomyśleć, że chce go poderwać!
- Och, nie są moje - powiedział i wrócił do ekranu komputera.
- Słucham pana? - W jej głowie zaczęła formować się myśl, że pochodzi z innej planety.
- To szkła kontaktowe-wyjaśnił pogodnie. - Mówiła pani, dwie noce?
Miała trudności w podążaniu za tokiem rozmowy. Wracało wcześniejsze poczucie paniki, uśpione chwilowo podczas jazdy taksówką z Beacon Hill.
- Tak, nie więcej niż dwie noce. - A potem co? Dokąd pójdzie potem, jeśli nadal nie będzie wiedziała, kim jest? Na policję? Czemu nie poszła tam przede wszystkim?
- Proszę to wypełnić. - Młody mężczyzna przesunął kartkę papieru w jej kierunku. - Pani nazwisko, adres i tak dalej. - Wyczuwając jej zakłopotanie, dodał: - Czy dobrze się pani czuje?
Wzięła głęboki oddech.
- Bardzo jestem zmęczona. Czy to wszystko konieczne? - Odepchnęła formularz na drugą stronę kontuaru.
Z kolei on wyglądał na zakłopotanego.
- Obawiam się, że musi pani podać nazwisko i ...
TheWSP