Janusz Głowacki - My sweet Raskolnikow. Obciach.pdf - bigdark999

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Janusz Głowacki

MY SWEET RASKOLNIKOW

OBCIACH

Tower Press 2000

My sweet Raskolnikow

Usłyszałem:

Allô.

Odpowiedziałem po angielsku:

Hallo.

I to była ona.

Where are

you?

zapytała. A ja zrozumiałem i odpowiedziałem:

In Paris.

Zapytała:

At the airport?

czyli jadę. I wszystko było jak

się należy. Samochód miał biegów pięć, magnetofon oczywiście, odkrywany dach jak najbar-

dziej, zaś Lubow objęła mnie przypominając, że ma piersi małe, sterczące jak psie uszy i że

nie przyjechałem tu dla przyjemności. Wszystko włączyła i ruszamy. Ulice były to węższe, to

szersze, samochody jechały w równych rzędach najpierw po trzy, a potem po cztery. Jak któ-

ryś ma zbity reflektor i urwany zderzak, to drugi o sześć za dużo i dwa zderzaki. Domy na

ogół wysokie, ale były i niższe. Tak jechaliśmy o wiele za szybko, aż zrobiło się całkiem

przestronnie, a na chodnikach pojawiło się pełno Francuzów i to były Champs-Élysées.

Yes.

A ona:

I'm driving

Czemps Elizes

powiedziałem z polska, a Lubow zaśpiewała:

O Champs-Élysées

i do-

co było przyjemnie usłyszeć. Patrzę w lewo, patrzę w prawo i zno-

wu w lewo, znowu w prawo. Robię tak, bo pisarz, który przydzielił mi sto trzydzieści pięć

dolarów, powiedział: „Kładźcie tam oko, kładźcie, popatrzcie sobie, jak się tam to wszystko

przełamuje”. Aż stanęliśmy na środku jezdni, wszystko się zapchało, zatkało, klaksony się

dławią, jęczą, kurz, szyk się złamał, samochody w sześciu, siedmiu stoją w rzędach, gęsto, a

gdzie indziej dziury. To nimi na motocyklach tylko świszcze, tak przemykają w hełmach ba-

niastych, kurtkach ze skóry czarnej

You are in Paris

młodzi Francuzi na

japońskich Hondach. To już pułkownik znajomy przepowiedział, że my garnitury, teczki,

okulary nosimy, żeby się wydać inteligentniejsi, a ci młodzi na wojskowo, prawdziwych męż-

czyzn udają. Jednak ruszyliśmy, na chodniku pogotowie trąbi i błyska światłami (a ja patrzę),

dookoła samochody, nowe i porozbijane, jak nowe, to błyszczą, że bardziej nie można. Tylko

na bok dwa najbardziej rozbite zepchnięto. W jednym krzyk, w drugim przez okno sterczy

ręka z zegarkiem złotym na przegubie. Lubow tylne światło Volkswagena skasowała, zderzak

Forda wgniotła i wprowadziła samochód w karuzelę. Przy Pont Nacional już, już, prawie że

upolowała dwóch patriotów młodych. Twarze mieli pociągnięte farbą białą, włosy ciekawiej

nagrody na nich i odznaczenia

trójkolorowe, w narodowe barwy, oj, mojemu dawnemu koledze, Lizakowi, sprawiłoby to

komplikacje: Przypałować im, czy aby nie przypałować? Skręcamy w bulwar Poniatowskie-

go, bo nas, Polaków, porozrzucało po świecie, i jedziemy chrzęszcząc oponami na rozbitym

szkle. Lubow puszczając kierownicę gładzi mnie po ręce i na podjazd wjeżdżamy, i na dół, a

obok rzeka, na most i z mostu w boczną aleję, jak w lewo skręcamy, to potem w prawo i już

jesteśmy w lasku Vincennes, dokładnie takim jak Bielański, ale gorzej zadbanym. Alejami

jeżdżą samochody, Francuzi chodzą po trawie, leżą pod drzewami, grają wesoło w warcaby.

Wszystko jak na niedzielnej łączce przed zakładem przemysłowym w Warszawie, gdzie w

święta pomysłowe dzieciaki montują stoły z kawałków cegieł, desek i blachy, równo, aby się

wino nie bełtało. Tam to przychodziłem z Niedobitkiem po jego ojca, kiedy już popadł w pe-

symizm, nie znajdował przyjemności w piciu, a złościła go nawet szyjka butelki z wodą brzo-

zową, że za wąska.

Ale na razie co mi tam Niedobitek. Patrzę w lewo, patrzę w prawo, bo pisarz, który przy-

dzielił mi sto trzydzieści pięć dolarów, powiedział: ,,Nawarstwiajcie sobie, nawarstwiajcie, to

się wam potem scałkuje w wartościowej syntezie.” A brzegiem alejki spacerują kobiety, po-

drygują pośladkami, mrugają, piersi mają duże, małe odsłonięte, wysuwają języki, kręcą to-

rebkami i kuszą. Tak oto dojechaliśmy przed dom. Lubow, raczej przejechaliśmy pod nim. Od

Też to znałem, więc mówię:

dała;

tyłu wyglądało to jak podwórko – studnia u Niedobitka na Brzeskiej (mam oko), jednak nie-

zupełnie. Zamiast figurki Matki Boskiej, otoczonej rzadkimi sztachetami, nieco zżółkłymi od

moczu, stały tu Simca Matra jaskrawo żółta, Ford czerwony i jeszcze dwa samochody. A my

do windy. Niedobitek mieszkał na piętrze szóstym, po obu stronach korytarza pokoje poje-

dyncze, ale ustawne, na końcu kibel. On mieszkał w trzeciej klatce od kibla, wejście z bramy,

po drewnianych schodach wychodzonych, wygodnych, z rodziną. Powodziło im się jak najle-

piej. To były lata pięćdziesiąte i wszystkim chciało się pracować. Ojciec Niedobitek miał

wtedy słuch absolutny

odmawiał jed-

nak dorabiania sutenerstwem. Jego kolega, Lizak, chciał koniecznie po kryjomu wynaleźć

nową pastę do butów, zaś nauczyciel geografii z młodziutką żoną opowiadał szeroko o naj-

większych na świecie kopalniach rudy i diamentów na Uralu. Ale czasy te przeminęły z wia-

trem.

Mam uśmiech zjednujący ludzi. Kiedy przyjechałem pod Warszawę, gdzie się pracuje

twórczo w kolektywie, Najwybitniejszy Pisarz powiedział, że uśmiecham się jak Gioconda.

Uśmiech Giocondy wcale mi się nie podobał, ale następnego dnia wstałem wcześnie, włoży-

łem tylko kąpielówki i zacząłem biegać. Biegałem, biegałem, obiegłem klomb kilka razy i

nic, ale biegałem. Już się począłem obawiać, że to na nic, że nic nie wybiegam, ale jeszcze

biegałem i naraz po pokoju Najwybitniejszego Pisarza jakby wicher przeszedł: firanki zafa-

lowały, okno zatrzepotało. Przy obiedzie zaproponował wspólne obmyślanie scenariusza i

wieczorem bodaj zaczęlibyśmy go pisać i film polski wzbogaciłby się o ciekawą pozycję,

gdyby nie przyjechała Lubow.

Już kiedy miałem sześć lat, wiedziałem, że nie można mieć wszystkiego. W bramie moje-

go domu pracowała muskularna kobieta o pięknie owłosionych nogach. Twarz miała jasną,

oczy łagodne. Poniedziałek był na podwórku niecierpliwie oczekiwanym dniem wypłaty ty-

godniówek dla dzieci. Z kilkoma kolegami i jedną koleżanką stawaliśmy przed koniecznością

wyboru. Wspomniana kobieta, jeśli akurat nie miała powodzenia, zgadzała się, po przelicze-

niu składkowych pieniędzy, podciągnąć spódnicę i odsłaniała porośnięte bogatym rudym

włosem podbrzusze. Trwało to tyle co przelot samolotu, potem czekał nas długi, smutny ty-

dzień bez landrynek. Poznałem więc wcześnie smak wyrzeczeń, a następne lata doświadcze-

nia te ugruntowały.

Ale wszystko do czasu, bo teraz cztery pierwsze piętra zajmowały składy, a my jedziemy

windą wyżej (patrzę sobie, patrzę). Znów mnie objęła, przycisnęła do lustra. Wysiadamy.

Otworzyła ozdobne, dębowe drzwi

może i miały tyle zamków, co komis na Nowym Świe-

potem po kostki w dywan, pufy, kandelabry, marmury, butoniery,

zegary. Na lewo drzwi do mnie, na prawo do niej, na wprost, zamiast ołtarza, kobieta i męż-

czyzna na zdjęciu kolorowym. Ona z uśmiechem jakby przestraszonym, malutka. On wyglą-

dał tak, jak powinien wyglądać przemysłowiec

trochę podobny do Ernesta Hemingwaya,

gdyby był bokserem, nie miałby kłopotów z ochroną szczęki, ale i w branży tekstylnej zaszedł

daleko, dużo dalej niż mój ojciec. Kiedy tato żegnał mnie na lotnisku, nie miał żadnej wątpli-

wości, że musi mi się udać. „Pomścisz mnie, synu”

mówił.

Kryształowe świeczniki wisiały symetrycznie w czterech rogach. W moim pokoju panował

półmrok. Żaluzje na obu oknach i drzwiach na taras opuszczone. Lubow pocałowała mnie w

usta, pokazała, gdzie jest łazienka, i wyszła. Pachniało. W całym domu unosił się czysty za-

pach, jakby świerków na ścieżce Pod Reglami i konwalii. No, Janek, pomyślałem, wygląda na

to, że przyjechałeś we właściwe miejsce. Tak pachnie szmal.

Ale też ciekawe, że gdyśmy przystanęli po drodze, Lubow pozwoliła mi zapłacić za piwo.

Sięgałem do kieszeni ruchem, który nie trwał przecież minutę. Spokojnie sobie zaczekała, a

nawet powiedziała, ile zostawić napiwku, nie mówiła jeszcze nic o przyszłości.

przed południem grywał na harmonii w pociągach, a wieczorami

śpiewał dla przyjemności: „Hen, na meksykańskim szlaku jedzie kowboj na rumaku.” Młody

Niedobitek pracował jako recepcjonista w hotelu harcerskim „Pod Liliami”

cie, ale nie miały kraty

Janusz Głowacki - My sweet Raskolnikow. Obciach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: