Miód
Miód – naturalny słodki produkt spożywczy wytwarzany przez pszczoły z nektaru roślin lub innych słodkich soków roślinnych [spadzi], wzbogacony i przetworzony pod wpływem wydzielin gruczołów pszczół i dojrzewający w plastrach. Świeży miód jest płynny. Po pewnym czasie zależnym od gatunku miodu krystalizuje, nazywa się wówczas krupcem.Poszczególne gatunki miodu maja zbliżony skład chemiczny i charakteryzują się zbliżonymi właściwościami chemicznymi, leczniczymi i odżywczymi. Są jednak miody szczególnie bogate w różnorakie składniki, dzięki którym miody te są szczególnie przydatne w określonych schorzeniach.
Miód pszczeli składa się w 70% z węglowodanów, w postaci monosacharydów (cukrów prostych). Główne składniki to glukoza (stanowiąca bezpośrednie źródło energii dla mózgu i mięśnia sercowego), fruktoza (odkłada się w postaci glikogenu – aktywowanego w razie większego wysiłku organizmu), kwasy organiczne (odpowiedzialne za aromat, smak), flawony – np. rutyna (uszczelnia naczynia krwionośne), hormony, biopierwiastki, enzymy. Dla pszczół miód stanowi źródło energii.
Miód jako antybiotyk - miód charakteryzuje się wysoką aktywnością antybiotyczną. Hamuje bądź niszczy rozwój bakterii Gram-dodatnich, Gram-ujemnych, grzybów, wirusów, pierwotniaków, paciorkowców. Te cenne właściwości zawdzięcza miód swemu składowi chemicznemu. Wysokie ciśnienie osmotyczne, kwaśny odczyn środowiska, obecność oksydazy glukozy, lizozymu, apidycyny, inhibiny to cechy nadające miodowi działanie antybiotyczne. Warto zapamiętać, że aktywność antybiotyczna miodu wzrasta nawet do 220 razy gdy go rozcieńczymy z wodą.
Miód zwalcza drobnoustroje, zalecany jest w leczeniu zapalenia spojówek, rogówki jęczmienia, których przyczyną są ropotwórcze gronkowce i paciorkowce. Działa antybiotycznie, przyśpiesza gojenie ran, oparzeń i odmrożeń, zabezpiecza je przed zakażeniem bakteriami. Poprawia odżywianie tkanek, oczyszcza rany, przyśpiesza gojenie ran. Działa więc przeciwzapalnie, regenerująco oraz przeciwbólowo. Stosuje się miód do leczenia oparzeń, odmrożeń skóry, trudno gojących się ran, owrzodzeń, ropni, czyraków, wyprysków. Dzięki dużej zawartości cukrów prostych [glukozy i fruktozy], mikroelementów i enzymów ma korzystny wpływ w schorzeniach układu krążenia. Glukoza dostarcza sercu niezbędną energie, fruktoza zaś jest magazynowana jako glikogen w wątrobie, stanowi rezerwę energetyczną organizmu.
Miód reguluje prace serca, rozszerza naczynia wieńcowe serca, obniża ciśnienie krwi, polepsza krążenie. Zapobiega powstawaniu obrzęków poprzez zwiększone wydzielanie moczu. Zmniejsza napięcie nerwowe, polepsza sen i ogólne samopoczucie. Jest więc stosowany w nerwicach naczyniowych i serca, chorobie wieńcowej, nadciśnieniu, zespole płuco-sercowym. Wzmacnia układ nerwowy, działa uspokajająco, poprawia samopoczucie. Stosuje się go w leczeniu nerwic, apatii, depresji, pobudzenia nerwowego, wyczerpania nerwowego, bezsenności, nadpobudliwości [szczególnie dzieci].W tych chorobach stosuje się duże dawki miodu.
W osłabieniu mięśnia sercowego – wskazane jest spożywanie dowolnej ilości miodu, najlepiej z mlekiem lub przegotowaną wodą, przynajmniej 3 razy dziennie po 1 łyżce.
W nadciśnieniu tętniczym - dobre efekty daje stosowanie mieszaniny przygotowanej przez zmieszanie po 1\2 szklanki każdego z następujących składników – miodu, soku z marchwi, buraków i chrzanu. Całość podzielić należy na 4 części i pić 4 razy po 1 szklanki na godzinę przed posiłkami.
Choroby układu krążenia – miód rozcieńczyć z sokiem świeżych buraków. Pić 3 razy dziennie po pół szklanki przy nadciśnieniu.
Miód znalazł zastosowanie w zapobieganiu i leczeniu schorzeń układu oddechowego. Ma działanie przeciwbakteryjne, przeciwalergiczne, przeciwzapalne, wykrztuśne, uodporniające. Zwiększa więc odporność organizmu i chroni drogi oddechowe przed rozwojem zakażenia. Stosowany jest w leczeniu stanów przeziębieniowych, chrypki, kaszlu, zapalenia gardła, zapalenia zatok, kataru, dreszczy, podwyższonej temperatury. Reguluje czynności trawienne żołądka, poprawia przemianę materii, przyśpiesza gojenie wrzodów, łagodzi skutki stresów, poprawia sen i łaknienie.
W niepokoju nerwowym i bezsenności - miód wzmacnia układ nerwowy, działa uspokajająco, przeciwspazmatycznie, poprawia samopoczucie, nastrój. Stosuje się go w leczeniu nerwic, apatii, depresji, pobudzenia nerwowego, wyczerpania nerwowego, bezsenności, nadpobudliwości (szczególnie dzieci). W tych chorobach stosuje się duże dawki miodu. Spożycie 1 łyżki miodu przed snem działa uspokajająco i ułatwia zasypianie. Lepsze efekty zapewnia wypicie przed snem 1 szklanki ciepłego mleka z łyżką miodu. Jako środek regenerujący organy wewnętrzne, zwłaszcza u osób starszych należy pić 1-2 szklanki wody miodowej otrzymanej przez rozpuszczenie 1 łyżki miodu w 1 szklance lekko ciepłej, przegotowanej wody. Dobre efekty daje wypijanie 1 szklanki na czczo, przygotowanej w tym celu wieczorem.
Uporczywy kaszel
W osłabieniu organizmu i zmniejszonej odporności – dobry efekt można uzyskać stosując mieszaninę złożona z 250 g miodu, 250 ml soku wyciśniętego z liścia aloesu i 250 ml wina czerwonego. Mieszaninę należy przechowywać w lodówce. Przyjmować 1 łyżkę 3 razy dziennie na godzinę przed jedzeniem przez okres 1-2 miesięcy
W niewłaściwej przemianie materii - wskazane jest podawanie napoju przygotowanego z 2 łyżek miodu i soku z 1/4 cytryny na 1/2 szklanki letniej przegotowanej wody, środek także doskonale poprawia cerę.
W zaburzeniach czynności żołądka i jelit - Miód reguluje czynności trawienne żołądka, poprawia przemianę materii, przyspiesza gojenie wrzodów, łagodzi skutki stresów, poprawia sen i łaknienie. Pobudza perystaltykę, zmniejsza kurcze jelit, skraca czas trwania biegunek. Miód zmniejsza szkodliwe działanie używek jak kawa, herbata, tytoń, alkohol. Dobrze odżywia komórki wątrobowe, działa odtruwając organizm.
Cholina zawarta w miodzie zwiększa efekt żółciopędny. Powyższe właściwości miodu spowodowały, że z powodzeniem jest stosowany leczniczo w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, w nieżytach żołądka, zapaleniu i stanach kurczowych jelit, biegunkach, zaparciach, zapaleniu wątroby, woreczka żółciowego.
Można stosować surówki przygotowane przez zmieszanie i namoczenie 1-2 łyżki miodu i 3 łyżki płatków owsianych oraz 5-10 rozdrobnionych orzechów laskowych w 1\2 szklanki zimnej, przegotowanej wody. Całość pozostawić na 1-2 godzin lub na noc, w zależności od pory spożywania, następnie należy dodać 1 duże utarte jabłko i 5 łyżek mleka lub śmietanki, wymieszać i skropić sokiem z cytryny. Surówka ta może być spożywana jako śniadanie, zapewnia uczucie sytości na okres 5-6 godzin.
Miód a choroby układu moczowego - miód działa moczopędnie, zwiększa przepływ naczyniowy w nerkach zapobiegając powstawaniu złogów, ma działanie diuretyczne sprzyjające zmniejszaniu obrzęków spowodowanych niewydolnością nerek. Stosowany jest więc miód jako środek wspomagający w chorobach układu moczowego, takich jak ostre i przewlekłe zapalenie nerek, pęcherza moczowego i miedniczek nerkowych, kamica nerkowa i pęcherza moczowego.
W stanach zapalnych gardła – zalecane jest płukanie gardła roztworem przygotowanym z 1 łyżeczki miodu w 1 szklanki letniej, przegotowanej wody.
W przeziębieniu, kaszlu – stosować miód cebulowy. W tym celu 2-3 duże cebule drobno pokroić, dodać pół szklanki miodu, zmieszać i pozostawić na 3-5 godzin. Następnie dodać 1 szklanki przegotowanej wody, zmieszać i pozostawić na 3 godziny.Wycisnąć, zlać do butelki i przyjmować po łyżce kilka razy dziennie. Przez 30 minut niczym nie popijać i nie jeść.
Miód a alergie na pyłki - miód nektarowy zawsze zawiera w swoim składzie wtrącenia pyłków z roślin z których pszczoły zbierały nektar. Najbardziej różnorodny zestaw pyłków ma miód wielokwiatowy. Ten fakt wykorzystuje się stosując miód w kuracji alergii. Miód powinien pochodzić z 10-kilometrowego promienia zamieszkania alergika.
Rodzaje miodów
Miód wielokwiatowy – zbierany jest z różnych roślin uprawnych, kwiatów i ziół. Kolor od jasno- do ciemnobrązowego. Zapach zależy od zebranego nektaru. Walory zdrowotne i lecznicze wynikają z różnorodności roślin, z których pszczoły korzystają. Szczególne zastosowanie, znajduje miód wielokwiatowy, w przypadku chorób alergicznych. O jego skuteczności decyduje różnorodność antygenów pyłkowych wchodzących w skład miodu wielokwiatowego
Miód akacjowy – w stanie płynnym kolor bezbarwny lub jasnosłomkowy, zapach kwiatów akacji, smak słodki, mdły. Długo nie krystalizuje. Stan skrystalizowany - kolor jasnosłomkowy, kremowy. Odznacza się znacznie większą zawartością sacharozy niż wszystkie inne miody nektarowe. Jest lubiany przez dzieci.
Miód akacjowy ma zastosowanie w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, nadkwaśnego nieżytu żołądka, zapaleń błony śluzowej i stanów kurczowych jelit. W chorobie wrzodowej miód akacjowy przyspiesza regenerację tkanki istniejących nadżerek i owrzodzeń. Wpływa również na perystaltykę jelit i odznacza się niską aktywnością biotyczną.
Miód rzepakowy – w stanie płynnym kolor słomkowy. Krystalizuje się szybko, w ciągu kilku dni po odbiorze. Szybko krystalizuje, a po skrystalizowaniu jest biały lub kremowy o konsystencji drobnoziarnistej, mazistej, jego wygląd przypomina smalec. W smaku bardzo słodki z dodatkiem gorzkiego. Zapach kwitnącego rzepaku, raczej nieprzyjemny; z czasem woń słabnie. Miód o największej ilości glukozy i aminokwasów. Łatwo przyswajalny przez wątrobę; posiada duże właściwości detoksykacyjne. Szybko krystalizuje, najlepszy w chorobach serca.
Miód rzepakowy stosowany jest w chorobach układu krążenia (miażdżyca), w chorobach wątroby oraz przy stanach zapalnych górnych dróg oddechowych a także przy schorzeniach skóry. Wyrównuje w organizmie niedobory potasu. Obniża ciśnienie krwi. Przeciwdziała miażdżycy oraz poprawia zaopatrzenie mięśnia sercowego w tlen i elementy odżywcze. Stosowany zewnętrznie, w przypadku oparzeń, zapobiega tworzeniu się pęcherzy i związanych z nimi infekcji. Przyśpiesza proces ziarninowania a w następstwie gojenia się ran.
Miód lipowy – w stanie płynnym kolor żółty lub zielonkawożółty. Konsystencja i barwa przypomina olej rycynowy. Po skrystalizowaniu ma kolor żółtopomaranczowy lub brunatny; konsystencja drobnoziarnista, krupkowata. Miód o wyraźnym zapachu lipy. Ostry w smaku z lekką goryczką. Działa przeciwzapalnie, wykrztuśnie i uspokajająco. Stosowany w zapaleniu oskrzeli, grypie, kaszlu, gorączce oraz w stanach niepokoju i bezsenności. Posiada dużą aktywność antybiotyczną.
Miód koniczynowy – w stanie płynnym barwa słomkowożółta, zapach kwiatów koniczyny nikły. Po skrystalizowaniu barwa jasnożółta, smak bardzo słodki, łagodny, ale nieco mdły. Miód z koniczyny czerwonej jest jaśniejszy i długo pozostaje w stanie płynnym. Po skrystalizowaniu jest prawie biały. Ma wyraźny, nie spotykany w innych miodach, kwaskowaty posmak.. Działa uspakajająco, stosowany jest w wyczerpaniu nerwowym i anemii.
Miód malinowy – barwy złocistomalinowej o zapachu malin i kwaśnym smaku. Zawiera dużo kwasów organicznych i pektyn. Wykazuje działanie napotne, przeciwgorączkowe i antyseptyczne. Podawany jest również w niedokrwistości i miażdżycy.
Miód gryczany – Ma barwę ciemnoherbacianą do brązowej, zapach bardzo silny i przypominający zapach kwiatów gryki, który utrzymuje się bardzo długo w czasie przechowywania. Miód ten ma słodki, zdecydowanie ostry, piekący smak. Krystalizacja miodu przebiega wolno, około dwóch, trzech miesięcy. Przechowywany w temperaturze pokojowej, po pewnym czasie, w miarę postępowania procesu krystalizacji, rozdziela się zwykle na dwie warstwy: górną płynną i dolną skrystalizowaną. W niższej temperaturze (10-14oC) miód ten krystalizuje równomiernie. Pomocny w stanach wyczerpania nerwowego, miażdżycy, nadciśnieniu, zapaleniu nerek. Sprzyja tworzeniu się kostnicy po złamaniach.
Miód wrzosowy – Ma barwę bursztynowoherbacianą z jaśniejszym lub ciemniejszym odcieniem, o silnym bardzo przyjemnym zapachu, nieco podobnym do zapachu kwiatu wrzosu i słodkim, lekko gorzkawym, charakterystycznym, bardzo przyjemnym smaku. W temperaturze około 20oC miód wrzosowy żeluje się w ciągu kilku tygodni w galaretowatą masę. Taki specyficzny sposób "krystalizacji" jest właściwy tylko dla tej odmiany miodu. Znajduje zastosowanie w leczeniu zapalenia gardła i błony śluzowej jamy ustnej - zwiększa odporność i chroni przed rozwojem zakażenia. Stosowany w leczeniu prostaty.
Miód bławatkowy - barwa złocistożółta, o ostrym zapachu bławatka, miód o charakterystycznym smaku.
Miody spadziowe
W Polsce przeważają miody spadziowe z jodły i świerka; rzadko spotyka się miody spadziowe z drzew liściastych. Miody spadziowe z drzew iglastych zawierają substancje lecznicze stosowane w schorzeniach dróg oddechowych. Miód spadziowy jest najczęściej ciemny z odcieniem zielonkawym lub szarym i sprawia wrażenie jakby przybrudzonego. W stanie płynnym jest prawie czarny, po skrystalizowaniu rozjaśnia się. Miody spadziowe z drzew liściastych mają nieprzyjemny smak, a z drzew iglastych -- łagodny, lekko żywiczny. W miodach spadziowych znajduje się znaczny procent cukru złożonego, melezytozy, zwanego też cukrem modrzewiowym, którego nie ma bądź jest w nieznacznej ilości w miodzie nektarowym.
Miód ze spadzi drzew iglastych – Ma ciemną brązową barwę, z zielonkawym lub szarozielonkawym odcieniem, silny charakterystyczny zapach przypominający zapach igliwia lub żywiczny. Miód spadziowy krystalizuje w ciągu około pięciu do ośmiu tygodni. Przechowywany przez dłuższy okres w temperaturze około 20oC często rozwarstwia się na dwie części: górną płynną i dolną skrystalizowaną. Ma zastosowanie w leczeniach nieżytów górnych dróg oddechowych. Przeciwdziała promieniowaniu jonizującemu. Polecany dla dzieci.
Miód ze spadzi drzew liściastych – głównie lipy, klonu, jawora. Ma barwę brązową, nieco jaśniejszą od miodu ze spadzi iglastej, czasem z brudnozielonkawym odcieniem. Smak słodki, charakterystyczny, z nieco gorzkawym posmakiem. W opinii konsumentów jest to smak mniej atrakcyjny, niż miodu ze spadzi iglastej. Zapach tego miodu jest niezbyt silny, ale specyficzny. W temperaturze około 20oC zwykle krystalizuje w ciągu kilku tygodni. Wykazuje wysoką aktywność antybiotyczną i większe wartości odżywcze niż miody nektarowe (większa zawartość składników mineralnych i inhibiny). Stosowany w anemiach, gruźlicy, chorobach krążenia i zaparciach.
Miód mieszany spadziowo–nektarowy – charakteryzuje się brunatną barwą często z zielonkawym odcieniem, ma bardzo słabo wyczuwalny, lekko korzenny zapach, słodki smak (czasem z łagodnym gorzkawym posmakiem). Proces krystalizacji zachodzi w tym miodzie w ciągu kilku tygodni. Miód łączy w sobie delikatny smak miodów nektarowych i zwiększoną aktywność antybiotyczną spadziowych. Stosowany w zaburzeniach trawienia, przeziębieniach. Zmniejsza szkodliwe działanie używek (kawy, herbaty, alkoholu). Ma zdolność blokowania ołowiu.
Propolis
Propolis stanowi lepką mieszaninę żywicy drzew i krzewów oraz wydzielin gruczołów pszczelich. Propolis jest używany przez pszczoły do pokrywania nim wszelkich elementów wewnętrznych ula, uszczelniania gniazda. Czynią tak, aby zabezpieczyć rodzinę pszczelą przed bakteriami, zakażeniami, pleśniami i innymi mikroorganizmami. Pszczoły wykorzystują tu właściwości silnie bakteriobójcze i bakteriostatyczne propolisu. Jego właściwości są wykorzystywane w leczeniu różnych dolegliwości u ludzi. Także przemysł kosmetyczny używa kitu pszczelego do produkcji niektórych preparatów. "Surowy" propolis tj. kit pszczeli ma charakterystyczny, intensywny zapach, gorzki smak, różnorodne zabarwienie (brązowy, szary, brunatny, zielony, czarny). W temperaturze poniżej 15°C jest twardy i kruchy; zaś w wyższej temperaturze mięknie. W temperaturze około staje się 70°C półpłynny. Skład propolisu zależy od warunków miejsca, w którym jest tworzony przez pszczoły, oraz od sposobu, w jaki jest pozyskiwany. Dlatego też nie należy kupować kitu pszczelego z tzw. niepewnego źródła, ponieważ mogą znajdować się w nim różne zanieczyszczenia (m.in. też wosk pszczeli). Propolis zawiera biologicznie czynne związki chemiczne, wśród których należy wymienić: flawonoidy (mają duże znaczenie dla jego terapeutycznych zalet), związki fenolowe, terpeny, substancje lipidowo-woskowe, biopierwiastki. Kit pszczeli działa antybakteryjnie, regenerująco, znieczulająco, a także stymulująco na układ immunologiczny. Preparaty propolisowe są dostępne w postaci tabletek, granulatów, nalewek i maści. Propolis bardzo często stosowany jest w leczeniu ran i różnych schorzeń skórnych. Zwalcza gronkowca złocistego, dwoinki kataralne, paciorkowce, niektóre szczepy prądków gruźlicy. Przeciwdziała rozwojowi grzybów drożdżoidalnych, wirusa grypy, zapalenia mózgu, a także niszczy pierwotniaki wywołujące rzęsistkowicę, toksoplazmozę i lambiozę. Używa się go środkach stosowanych przy półpaścu, trądziku, łuszczycy. Łagodzi też ból w przypadku tzw. łokcia tenisisty (bolesne zapalenie mięśni i ścięgien w tej okolicy). Propolis umożliwia szybkie gojenie się sączących się ran po amputacjach, pomaga przy złamaniach, uszkodzeniach tkanek chrzęstnych stawów, w przypadku bolesnych pustych zębodołów. Poleca się go również wrzodowcom.
Skład propolisu
Żywice 50-85% Olejki eteryczne 4-15%woski 12-40% Garbniki 4-10%Pyłki kwiatowe 5-11% Zanieczyszczenia mechaniczne 5-20%Kwasy i alkohole organiczne, związki typy flawonoidów i terpenów 5-30%
PRZEPISY LECZNICZE Z WYKORZYSTANIEM PROPOLISU
UWAGA!: U niektórych osób występuje uczulenie na propolis. Przed pierwszym zastosowaniem należy przeprowadzić test, rozprowadzając propolis na zgięciu ramienia.
W przypadku wystąpienia zaczerwienienia odstąpić od stosowania preparatu.
W warunkach domowych z propolisu przygotować można formy leków takie jak etanolowy wyciąg z propolisu lub maść propolisową, mające zastosowanie w różnych przypadkach schorzeń. Etanolowy wyciąg z propolisu przygotowuje się najczęściej w stężeniu 3% lub rzadziej 10%. W tym celu 3 lub 10 g rozdrobnionego propolisu umieszcza się w słoiku z ciemnego szkła, dodaje 90 g etanolu, najlepiej 70% i zamyka korkiem. Pozostawia w temperaturze pokojowej na 7-10 dni, mieszając 2-3 razy dziennie. Po tym czasie umieszcza się słoik w lodówce na ok. 24 godziny, a następnie przesącza, uwalniając wyciąg propolisowy od osadu na dnie i od wosku na powierzchni płynu. Klarowny wyciąg przechowuje się w butelce z ciemnego szkła w temperaturze pokojowej. W miarę potrzeby wyciąg odpowiednio rozcieńcza się przed użyciem. Wyciąg może być stosowany wewnętrznie i zewnętrzne.
Maść propolisowa - 5% maść propolisową do użytku zewnętrznego uzyskuje się poprzez odparowanie 50ml wyciągu propolisowego do konsystencji półpłynnej, wstawiając zawartość do naczynia z gorącą wodą o temperaturze do 60°C. Zagęszczony wyciąg w ilości 5g miesza się z 95g wazeliny lub lanoliny i maść jest gotowa do użytku. Zastosowanie: trudno gojące się rany, odparzenia, odleżyny, odmrożenia, grzybica, łuszczyca.
...
blacku