Jack London - Żelazna stopa.pdf - Jack London - OPEL1967

Jack London

Ż ELAZNA STOPA

Ta ziemia, scena cierpień zadawanych światu,

Przyprawia cię o md/ości...

Za zmianą wciąż zmiana.

A jednak bądź cierpliwy.

Może nasz dramaturg

W piątym akcie pokaże, co znaczy ten dramat.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

MÓJ ORZEŁ

Lato. Miękki wietrzyk ledwo porusza gałęziami sekwoi, a Dzika Woda pluska łagodnie

po omszałych kamieniach. Motyle kąpią się w promieniach słońca i zewsząd dochodzi

usypiające brzęczenie pszczół. Jest tak cicho, a ja siedzę tutaj pogrążona w myślach i

niepokoju. Bo niepokojem napawa mnie ta cisza. Wydaje się nierzeczywista. Wypełnia cały

świat, lecz jest to cisza przed burzą. Wytężam słuch i wszystkie zmysły, by złowić oznakę

nadciągającej burzy. Oby nie wybuchła przedwcześnie Oby nie przedwcześnie!

Nic dziwnego, że jestem niespokojna. Myślę, myślę — nie mogę przestać myśleć. Tak

długo przebywałam w samym gąszczu życia, że przygnębia mnie cisza i spokój. I nie mogę

powstrzymać się od rozmyślań nad szaleńczym huraganem śmierci i zagłady, tak bliskim już

rozpętania. Brzmią mi w uszach jęki konających; widzę, jak już widziałam w przeszłości,

dumne i piękne ciała poszarpane i okaleczałe, dusze wydarte z nich gwałtem i rzucone pod

stopy Boga. Tak my, nieszczęsne istoty ludzkie, idziemy do naszych celów poprzez

zniszczenie i rzeź, zmierzając do trwałego pokoju i szczęścia na ziemi.

I jestem samotna. Kiedy nie myślą o tym, co nadciąga, myślę o tym, co było, a czego już

nie mas — o moim orle, wzbijającym się potężnymi skrzydłami ponad próżnię, wznoszącym

się aż tam, gdzie dla niego zawsze świeciło słońce promiennego ideału wolności człowieka.

Nie potrafię siedzieć bezczynnie i czekać na wielkie zdarzenie, które jest jego dziełem, choć

on go już ujrzeć nie może. Poświęcił Powstaniu swój wiek męski i oddał za nie życie. Jest ono

tworem jego rąk. On go dokonał . Tak więc w te pełne niepokoju chwile oczekiwania będę

pisać o moim mężu. Ze wszystkich istot żyjących ja jedna mogę we właściwym świetle

ukazać jego postać. A była to postać tak piękna i szlachetna, że trudno przedstawić ją w

dostatecznym blasku. Duszę miał wspaniałą i w miarę jak moja miłość wyzbywa się egoizmu,

żałuję przede wszystkim, że nie ma go tutaj, by widział jutrzejszy świat. Musi się nam

powieść. Zbyt potężnie, zbyt mocno wszystko w tym celu zbudował. Biada Żelaznej Stopie I

Wkrótce będzie strącona ze zgiętego karku ludzkości. Kiedy rozlegnie się hasło, powstaną

robotnicze zastępy całej kuli ziemskiej. Historia nie znała dotąd rzeczy podobnej. Solidarność

ludzi pracy jest zapewniona i po raz pierwszy wybuchnie rewolucja międzynarodowa, która

sięgnie aż po krańce świata.

Jak widać to, co ma się zdarzyć, przepełnia mnie do głębi. Dniem i nocą żyłam tym

całkowicie i tak długo, że zawsze jest we mnie obecne. Stąd też nie mogę myśleć o moim

mężu, a zapomnieć o tym. Był duszą tej sprawy, więc jakżebym mogła oddzielić go od niej w

mym sercu?

Jak już mówiłam, ja jedna mogę oświetlić pewne cechy jego charakteru. Wiadomo

powszechnie, że ciężko się trudził dla Wolności i, wiele dla niej wycierpiał. Jaki ciężko się

trudził, ile wycierpiał, ja wiem najlepiej. Byłam bowiem z nim razem przez te dwadzieścia

pełnych troski lat i znam jego wytrwałość, jego niezmordowane wysiłki i bezgraniczne

oddanie Sprawie, dla której zaledwie dwa miesiące temu oddał życie.

Postaram się pisać najprościej i opowiedzieć, jak Ernest Everhard wszedł do mego życia.

Jak spotkałam go po raz pierwszy, jak z czasem stałam się jego cząstką, jak zupełnie przeorał

moje życie. W ten sposób będziecie mogli patrzeć na niego moimi oczyma i poznać go, jak ja

go poznałam — we wszystkim, z wyjątkiem (rzeczy zbyt osobistych i drogich mi, aby o nich

mówić..

Po raz pierwszy spotkałam go w lutym 1912, gdy jako gość mego ojca był na obiedzie u

nas w Berkeley. Nie mogę powiedzieć, by moje pierwsze wrażenie było zbyt dodatnie. Na

obiad miało przyjść wiele osób i w salonie, gdzie zebraliśmy się czekając, aż wszyscy

nadejdą, Ernest wyraźnie kontrastował z otoczeniem. Mój ojciec nazwał po cichu ten obiad

„wieczorem kaznodziejów" i wśród tłumu duchownych Ernest z pewnością był nie na

miejscu.

Przede wszystkim był źle ubrany. Gotowy ciemny garnitur źle na nim leżał. Co prawda

żaden gotowy garnitur nigdy na niego nie pasował. I tego wieczoru, jak zwykle, mięśnie

wypychały materiał, a na potężnych, szerokich barach ubranie marszczyło się w całe

mnóstwo fałdek. Jego kark był karkiem atlety , grubym i mocnym. Taki więc — pomyślałam

— jest ten odkryty przez mego ojca filozof społeczny i były kowal. Rzeczywiście wyglądał na

kowala z tymi wydatnymi mięśniami i karkiem byka. Od razu umieściłam go w rzędzie

dziwotworów — jakiś Ślepy Tom klasy robotniczej.

A cóż dopiero, kiedy podał mi rękę! Uścisk jego dłoni był stanowczy i mocny, ale

równocześnie spojrzał na mnie śmiało swymi czarnymi oczyma — zuchwale, pomyślałam

sobie. Jako wytwór otoczenia miałam bowiem w tym czasie silne instynkty klasowe. Takie

zuchwalstwo ze strony człowieka z mojej własnej klasy byłoby prawie niewybaczalne. Wiem,

że mimo woli spuściłam oczy i doznałam prawdziwej ulgi, gdy odwróciłam się od niego, by

powitać biskupa Morehouse — mego ulubieńca — miłego i poważnego pana w średnim

wieku, przypominającego wyglądem i dobrocią Chrystusa, a przy tym uczonego.

Ale śmiałość, która wydała mi się zuchwalstwem, była istotną cechą Ernesta Everharda.

Prosty, bezpośredni, nie lękał się niczego i nie chciał tracić czasu na towarzyski konwenans.

„Podobałaś mi się — wyjaśnił mi znacznie później — więc dlaczego nie miałbym nasycić

oczu tym, co mi się podoba?" Powiedziałam już, że się nie lękał niczego. Był z natury

arystokratą — mimo że znajdował się w obozie wrogów arystokracji. Był nadczłowiekiem,

jasnowłosą bestią, jak ją opisał Nie-tzsche, a ponadto zachwycał się demokracją.

Zajęta witaniem innych gości, zupełnie zapomniałam o filozofie klasy robotniczej, do

czego przyczyniło się także niemiłe pierwsze wrażenie. Ale przy stole raz czy dwa razy

zwróciłam na niego uwagę, zwłaszcza na kpiarski błysk W jego oku, gdy słuchał tego, co

kolejno mówili pastorzy. Wydało mi się, że ma poczucie humoru i wybaczyłam mu niemal

jego ubranie. Ale czas mijał i obiad dobiegał końca, a Ernest nie otworzył nawet ust, podczas

gdy pastorzy mówili bez przerwy o klasie robotniczej i jej stosunku do kościoła, o tym, co

kościół już dla niej uczynił i dalej czyni. Spostrzegłam, że ojcu milczenie Ernesta sprawia

przykrość. W pewnej chwili ojciec skorzystał z przerwy i poprosił go, aby coś powiedział.

Lecz Ernest wzruszył tylko ramionami, stwierdził, że nic nie ma do powiedzenia, i dalej gryzł

solone migdałki.

Ojciec jednak niełatwo ustępował. Po chwili odezwał się znowu:

— Jest tu wśród nas przedstawiciel klasy robotniczej. Jestem pewien, że mógłby

oświetlić te sprawy z nie znanego nam punktu widzenia, co byłoby i ciekawe, i nowe. Mam

na myśli pana Everharda.

Reszta gości przejawiła uprzejme zaciekawienie prosząc Ernesta, by dał wyraz swoim

poglądom. Ludzie ci zachowywali się z tak niedwuznaczną wyrozumiałością i

pobłażliwością, że sprawiało to wrażenie klepania po ramieniu. Spostrzegłam, że Ernest to

zauważył i że go to ubawiło. Rozejrzał się powoli dokoła i w oczach jego zobaczyłam błysk

śmiechu.

— Nie jestem biegły w konwenansach dysput kościelnych — zaczął, po czym zawahał

się jakby zażenowany i niezdecydowany.

— Prosimy — nalegano zewsząd, a doktor Hammerfield powiedział:

— Niczyjej prawdy nie mamy nikomu za złe. Oczywiście jeżeli ten ktoś wypowiada ją

szczerze — dodał.

— A więc odróżnia pan szczerość od prawdy? — natychmiast roześmiał się Ernest.

Doktor Hammerfield osłupiał, lecz zdołał odpowiedzieć:

— Najlepsi z nas mogą się mylić, młodzieńcze — nawet najlepsi.

Ernest zmienił się w mgnieniu oka. Stał się innym człowiekiem.

Jack London - Żelazna stopa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: