KRAWCZUK - Tytus i Berenika(1).pdf - Biografie - Damian2101

Aleksander Krawczuk



TYTUS I BERENIKA



Ksiêgozbiór DiGG



2012





Patrząc na Rzym z Palatynu

prawy rozwijały się właśnie tak, jak Berenika planowała i marzyła. I ją

samą, i jej umiłowanego brata, króla Agryppę, przyjęto w Rzymie z wszelkimi

honorami. Jemu oficjalnie przyznano mocą uroczystej uchwały senatu insygnia

godności pretorskiej, jej zaś oddano do dyspozycji pokoje w cesarskim domu

na Palatynie. Dzięki temu mogła spotykać się z Tytusem bez przeszkód i kiedy

tylko chciała; w mieście powiadano otwarcie, że tych dwoje zachowuje się już

jak małżeństwo.

Czuli się tym swobodniej, że ojciec Tytusa, cesarz Wespazjan, nie mieszkał

na Palatynie. Najczęściej i najchętniej przebywał w ogrodach zwanych

Sallustiańskimi. Ten rozległy park, wyrosły z dawnych ogrodów Cezara przy

bramie Kollińskiej, leżał tuż za murami miasta, na stokach wzgórza Pincjusz i

w dolinie pomiędzy tym wzgórzem a Kwirynałem. Wille, altany i świątynie

rozmieszczono wśród drzew i sadzawek, łąk i kwietników. Cicho tu było i prze-

stronnie, zielono i sielsko. A miasto jakże blisko! Bezpieczeństwo zapewniał

ogrodom biegnący wokół solidny mur; wielce przydatny, gdyby przyszło się

bronić. Dowiodły tego wypadki nie tak odległe, bo zaledwie sprzed lat sześciu.

W grudniu roku 69 żołnierze Witeliusza właśnie zza tego muru przez cały

dzień odpierali Wespazjanowych legionistów, ciskając kamienie i włócznie,

rażąc napastników z proc i łuków. I dłużej by zdzierżyli, gdyby jazda

Wespazjana nie wdarła się od strony bramy Kollińskiej.

Wracając jednak do Bereniki, trzeba przyznać, że królowa miała powody, by

święcie wierzyć, że formalna ceremonia zaślubin odbędzie się wkrótce;

pierwszym zaś z owych powodów było - tak utrzymywano - słowo dane jej

przez Tytusa. Toteż już występowała niby żona przyszłego cesarza. Dumnie i

godnie, jak sama mniemała, pysznie zaś i arogancko, jak twierdzili Rzymianie.

A przecież było to spotkanie po czterech latach rozłąki! Uczucie zrodzone w

niezwykłych dniach tamtej wojny okazało się zdumiewająco trwałe, żywe,

świeże. Oczywiście w ciągu owych lat oboje często pisywali do siebie. Nieraz

też słali zaufanych dworzan - z pozdrowieniami i darami, ale i z tajnymi

poleceniami zbadania, czy tamta strona jeszcze pamięta. Jednakże podróże

pomiędzy Italią a Palestyną, lądem i morzem, ciągnęły się długo i obfitowały w

niebezpieczeństwa. Oboje też dobrze wiedzieli, że czułe słowa listów potrafią

zręcznie zwodzić, wysłannicy zaś zazwyczaj schlebiają i przekazują swym

panom tylko to, co ci chcieliby od nich usłyszeć; czynią tak z tej prostej

przyczyny, że nikt nie nagradza nazbyt hojnie zwiastunów wieści smutnych.

Rozłąka, łatwo odgadnąć, niepokoiła głównie Berenikę. Gorący temperament

Tytusa i jego skłonności do erotycznych ekscesów znano powszechnie. Co

prawda, złośliwi przyjaciele mogliby pocieszać królową obłudnie, że Tytus

ostatnio gustuje raczej w chłopcach; pijatyki w ich towarzystwie trwały do

późnej nocy, nieodmiennie kończąc się orgiami. Względna to wszakże byłaby

pociecha! Zresztą Tytus miewał też inne miłostki, na szczęście przelotne. Ale

chyba najbardziej deprymujące myśli nasuwał Berenice sam bieg czasu;

przekroczyła już lat czterdzieści, umiłowany zaś był młodszy o lat dwanaście.

Pojmowała coraz ostrzej i boleśniej, że prowadzi wyścig niemal beznadziejny;

jeśli nie zwycięży teraz lub w najbliższej przyszłości, przegra na zawsze.

Jednakże gdy tylko się ujrzeli w Rzymie, już pierwsze spojrzenia i słowa

powiedziały obojgu - jej zaś przede wszystkim - że miłosne zaklęcia,

przekazywane w listach i przez posłańców, nie kłamały. Stało się więc tak, że

romans ich rozkwitał na Palatynie tak samo gwałtownie i pięknie, jak przed

laty w dalekich krainach Syrii, Fenicji, Palestyny. Przemierzali wtedy ziemie

urzekające zmiennością i jaskrawością kolorytu - od soczyście zielonych dolin i

oaz po spalone słońcem, płowe pustkowia skał i piasków; od wybrzeży

błękitnego morza po wysokie góry, o zboczach porosłych lasami wiekowych

cedrów. Ale też wtedy kroczyła za nimi drapieżna śmierć. Bywały dni, kiedy

wiatr przynosił ckliwy odór rozkładających się zwłok aż do komnat królowej; a

ileż to razy namiot Tytusa stał na skrwawionym pobojowisku lub w pobliżu

zgliszcz, gdzie jeszcze się dopalały stosy trupów!

Tamte kraje, a także nieszczęsne lata złej wojny zostały daleko za nimi. Pełny

pokój panował i na Wschodzie, i w Italii. Był rok, według naszej rachuby lat,

75. Władztwo cesarza Wespazjana, już sześcioletnie, dobrze się ugruntowało.

Oboje, Tytus i Berenika, żyli w blasku monarszego majestatu, a u stóp swoich

mieli miasto ogromne, bogate, rojne, prawdziwą stolicę świata. Mieszkając na

Palatynie królowa co dzień patrzyła na Rzym z wysokości wzgórza, spacerując

po alejach ogrodów lub opierając się o balustradę pałacowych balkonów. Obej-

mowała wzrokiem wielką panoramę metropolii - świątynie, bazyliki, teatry,

cyrki, pomniki, obeliski, kolumnady. Czy uważała się za triumfatorkę? Miałaby

wszelkie prawo po temu.

Można więc wiele powiedzieć o Berenice, a nawet znacznie więcej, jak wnet

się okaże. O tym wszakże, na czym polegała jej uroda i urok, jaka była jej twarz,

oczy i włosy, jaka postać i ruchy, źródła milczą. Nie zachowała się żadna

podobizna królowej. To łatwo dałoby się wytłumaczyć tym, że nie istniały jej

portrety i rzeźby, była bowiem Żydówką, Zakon zaś zakazuje czynienia obrazu

rzeczy tych, które są czy to na niebie w górze, czy też nisko na ziemi, czy

wreszcie w wodach pod ziemią. Ale wiadomo przecież, że w pałacu jej ojca

znajdowały się złote posągi zarówno Bereniki, jak i jej sióstr!

KRAWCZUK - Tytus i Berenika(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: