PAKISTAN - MŁODY GNIEWNY.pdf - WOJSKO ARMIE ŚWIATA - chesschempion

2010-08-19

psz.pl - Michaÿ Jarocki: Pakistan - mÿodÉ

Michał Jarocki: Pakistan młody gniewny

Lubię to! Bądź pierwszym znajomym, który to lubi.

Michał Jarocki

04.02.2010.

Rok 1947 był przełomowy w historii Azji Południowej. Wówczas spod brytyjskiego panowania

odłączyły się miliony ludzi, którzy nie zwlekając, rozpoczęli proces formowania własnej

państwowości. W skutek podziałów religijnych panujących wewnątrz uniezależnionej ludności,

powstały dwa nowe podmioty państwowe, których bilateralne relacje miały w przyszłości

charakteryzować wzajemna wrogość i brak zaufania.

REKLAMA

Muzułmańska część uwolnionej spod brytyjskiego władztwa ludności, stanowiąca mniejszość, postanowiła

zjednoczyć się pod wspólną flagą, hymnem oraz władzą. Chciano w ten sposób uniknąć sytuacji, w której grupa ta

stałaby się dyskryminowana w stworzonym wespół z wyznawcami hinduizmu państwie. Właśnie z tych pobudek

powstał Pakistan. Kraj ten, w zamyśle jego twórców, miał skupiać w sobie wszystkich lub też zdecydowaną

większość muzułmanów żyjących na subkontynencie indyjskim. Jednak Pakistan, jak każde młode państwo, musiał

bardzo uważać na otoczenie międzynarodowe i pilnować własnego bezpieczeństwa. Zewsząd był bowiem otoczony

krajami, które istniały już od wieków, a co za tym idzie, miały o wiele większe doświadczenie w obracaniu się w

świecie międzynarodowej polityki, jak i w kwestii podbijania nowych ziem. W celu ochrony przed takim właśnie

niebezpieczeństwem, władze w Islamabadzie, stolicy Pakistanu, musiały szybko sformować własną narodową armię,

która miała robić to, co do niej należy, a więc stać na straży bezpieczeństwa własnego kraju i odpowiadać na

wszelkie próby napaści zbrojnej z zewnątrz. Przyszłe losy nowo powstałego państwa dowiodły, iż ogromny nacisk

nakładany od samego początku na formowanie silnej oraz licznej armii, był słusznym wysiłkiem. Bez odpowiedniej

siły własnego oręża, Pakistan szybko stałby się polem rozszerzania wpływów przez zdecydowanie silniejszych

sąsiadów, a jego państwowość bardzo szybko zostałaby mocno ograniczona, jeśli nie w ogóle zlikwidowana.

Instytucja zaufania

Dzięki roli jaką spełnia, pakistańska armia jest jedną z budzących największe zaufanie społeczeństwa instytucji w

państwie. Zdecydowana większość zwykłych Pakistańczyków zdecydowanie bardziej ufa słowom i decyzjom

wojskowych niż politykom zajmującym najwyższe urzędy w państwie. Dzięki temu rola armii w życiu politycznym

kraju jest bardzo duża. Przejawia to się między innymi w sporej samodzielności i niezależności najważniejszych

dowódców wojskowych, którzy nierzadko bez konsultacji z cywilnymi ośrodkami władzy, samodzielnie podejmują

strategiczne z punktu widzenia bezpieczeństwa państwa decyzje. Co więcej, każdy cywilny polityk w kraju musi

zdawać sobie sprawę z konsekwencji podejmowanych przez siebie decyzji. Jeśli za bardzo narazi się wojskowym, ci

gotowi są zdyskredytować prowadzoną przez niego politykę w oczach społeczeństwa, bądź też posunąć się o krok

dalej, obalając nieudolnego przywódcę i samodzielnie przejąć ster władzy we własne ręce.

Historia Pakistanu zna kilka przypadków, gdy wojskowi, za pomocą zamachu stanu, dochodzili do władzy

zarezerwowanej do tej pory wyłącznie dla cywilów. Najlepiej znanym przykładem jest niedawny wojskowy

prezydent Pakistanu gen. Pervez Musharraf. Dokonawszy w roku 1999 obalenia ówczesnego rządu, ogłosił się

prezydentem kraju. Urząd swój sprawował od czerwca 2001 roku do sierpnia 2008 roku. Wówczas, pod ogromnym

naciskiem opozycji parlamentarnej oraz opinii publicznej, zdecydował się oddać swój urząd i zejść z pakistańskiej

sceny politycznej. W przeciwnym razie generał mógłby zostać postawiony przed trybunałem stanu za

wykorzystywanie własnego stanowiska dla celów politycznych. Jego miejsce zajął polityk cywilny.

Pakistańskie społeczeństwo toleruje mieszanie się wojskowych w sprawy polityczne, gdyż zdaje sobie sprawę, że

bardzo często interwencja armii jest jedyny sposobem na rozwiązanie impasu politycznego, na co cywile nie byliby

w stanie się zdobyć. Dzieje się tak, gdyż rola, jaką armia spełnia w procesie zapewniania bezpieczeństwa państwa

jest nie do przecenienia. W krótkiej, bo zaledwie sześćdziesięcioletniej historii tego kraju, armia wiele razy stawała

na drodze nadchodzącemu niebezpieczeństwu. Za przykład mogą tutaj posłużyć aż cztery wojny, jakie Pakistan

stoczył ze swoich największym wrogiem Indiami, lub też kilkanaście drobnych potyczek zbrojnych na granicy z

Afganistanem, które jednak ani razu nie przeistoczyły się w większy konflikt. W przypadku Indii, pakistańska armia

nigdy nie osiągnęła zdecydowanego zwycięstwa, przegrywając wszystkie cztery konflikty.

Zawodowy gigant

Pakistańskie siły zbrojne są jednymi z największych na świecie. Służy w nich blisko 650 tysięcy żołnierzy służby

zasadniczej, 528 tysięcy rezerwistów oraz przeszło 302 tysiące ludzi zgrupowanych w oddziałach paramilitarnych.

Daje to łącznie prawie półtora miliona mężczyzn pod bronią, którzy w każdej chwili są do dyspozycji dowództwa

naczelnego. Pod względem wielkości pakistańska armia znajduje się w pierwszej piętnastce na świecie, obok takich

potęg jak Stany Zjednoczone, Federacja Rosyjska czy Indie. Co ważne w pakistańskich siłach zbrojnych nie istnieje

obowiązek służby wojskowej. Od samego początku istnienia, armia składała się z żołnierzy zawodowych, którzy

jako ochotnicy dołączali do nowo formowanych oddziałów. Ten stan rzeczy również jest wynikiem ogromnego

szacunku, jakim cywile darzą wojskowych. Zaufanie do armii, pozycja wojskowych w społeczeństwie oraz

możliwość pewnego zarobku czynią ze służby w armii bardzo atrakcyjne miejsce pracy. Z tych powodów nigdy nie

trzeba było wprowadzać poboru obowiązkowego.

www.psz.pl/index2.php?option=com_cÉ

1/5

2010-08-19

psz.pl - Michaÿ Jarocki: Pakistan - mÿodÉ

Siły zbrojne Pakistanu dzielą się na trzy zasadnicze segmenty: wojska lądowe, siły powietrzne oraz marynarkę

wojenną. Każdy z powyższych rodzajów wojsk posiada własne dowództwo, oddzielne jednostki bojowe oraz sporą

dozę samodzielności. Piechota, lotnictwo i marynarka mają własne zadania, postawione przed nimi przez Sztab

Generalny. Jednak w chwili zagrożenia bezpieczeństwa narodowego mają ze sobą współpracować, aby wspólnymi

siłami odeprzeć atak przeciwnika. Siły lądowe są najstarszym rodzajem wojsk w pakistańskiej armii. Jako pierwsze

zostały poddane formowaniu, zaraz po uzyskaniu przez kraj niepodległości w 1947 roku. Konstytucja Pakistanu

gwarantuje cywilną kontrolę nad wojskiem. Prezydent kraju jest najwyższym zwierzchnikiem sił zbrojnych. To on

ma prawo wypowiadania wojny oraz podpisywania pokoju. Bezpośrednie dowodzenie nad armią każdorazowo

sprawuje czterogwiazdkowy generał. W chwili obecnej jest nim gen. Ashfaq Parvez Kayani.

Wojska lądowe

Trzon dowództwa pakistańskich wojsk lądowych stanowi dowództwo centralne znajdujące się nieopodal stolicy kraju

Islamabadu, w miasteczku Rawalpindi wraz ze strategicznie rozmieszczonymi regionalnymi okręgami wojskowymi.

W ich skład wchodzą:

1. I Okręg Wojskowy w Azad Dżammu, Kaszmir (6 Dywizja Pancerna, 17 Dywizja Piechoty, 37 Dywizja Piechoty).

Sformowana w 1958 roku, walczyła w wojna z Indiami w roku 1965 oraz 1971.

2. II Okręg Wojskowy w Multan, Pendżab (1 Dywizja Pancerna, 14 Dywizja Piechoty, 40 Dywizja Piechoty).

Sformowana w 1971 roku.

3. IV Okręg Wojskowy w Lahore, Pendżab (10 Dywizja Piechoty, 11 Dywizja Piechoty). Sformowana w 1966 roku.

4. V Okręg Wojskowy w Karaczi, Sindh (16 Dywizja Piechoty, 18 Dywizja Piechoty, 25 Dywizja Zmechanizowana).

Sformowana w 1975. Obecnie dywizje 16 i 18 są w pełnie zmechanizowane. W skład Okręgu wchodzi ponadto wiele

jednostek samodzielnych.

5. X Okręg Wojskowy w Rawalpindi, Pendżab (12 Dywizja Piechoty, 19 Dywizja Piechoty, 23 Dywizja Piechoty).

Sformowany w 1975 roku

6. XI Okręg Wojskowy w Peszawarze, Północno – Zachodnia Prowincja Graniczna (7 Dywizja Piechoty, 9 Dywizja

Piechoty). Sformowany w 1975 roku

7. XII Okręg Wojskowy w Kwecie, Beludżystan (33 Dywizja Piechoty, 41 Dywizja Piechoty). Sformowany w 1985

roku

8. XXX Okręg Wojskowy w Gujranwaldzie, Pendżab (2 Dywizja Artyleryjska, 8 Dywizja Piechoty, 15 Dywizja

Piechoty). Sformowany w 1987 roku. Każda dywizja składa się z czterech brygad. W przygotowaniu znajduje się

Dywizja Pancerna.

9. XXXI Okręg Wojskowy w Bahawalpur, Pendżab (26 Dywizja Zmechanizowana, 35 Dywizja Piechoty,).

Sformowany w 1988 roku.

10. Sztab Generalny w Rawalpindi, Pendżab (dwie dywizje piechoty, 47 Brygada Artyleryjska).

11. Dowództwo Obrony Przeciwlotniczej w Rawalpindi, Pendżab (3 Dywizjon Obrony Przeciwlotniczej, 4 Dywizjon

Obron Przeciwlotniczej).

Dodatkowo w skład wojsk lądowych wchodzi szereg niezależnych brygad pancernych i zmechanizowanych, które nie

są bezpośrednio przypisane do żadnego okręgu wojskowego. Dzięki temu możliwość ich wykorzystania jest o wiele

większa niż w przypadku jednostek tradycyjnych.

Do podstawowego uzbrojenia wojsk lądowych zalicza się:

• Pistolety: Glock 17, Steyr M9A1, H&K P7

• Pistolety maszynowe: H&K MP5, FN P90

• Karabinki szturmowe: AK 101, AK103, M4A1, Steyr AUG

• Karabiny wyborowe: Dragunov SVD, H&K PSG1, Barret M82, Steyr SSG 69

• Karabiny wsparcia: FN MAG, FN Minimi Para, RPD

• Granatniki ppanc.: Carl Gustav, RPG7, RPG29

Dywizje pancerne wykorzystują następne czołgi:

• T80UD (320 sztuk)

• Type85 IIAP (300 sztuk)

• AlZarar (350 sztuk)

• AlKhalid (220 sztuk)

Wyszkoleni komandosi

Wojska lądowe Pakistanu posiadają w swym składzie również specjalne oddziały komandosów, których celem jest

wykonywanie zadań wykraczających poza zwyczajne zastosowanie sił zbrojnych. W roku 1956 sztab generalny

pakistańskiej armii podjął decyzję o sformowaniu specjalnego oddziału komandosów, składającego się z

najlepszych żołnierzy wchodzących w skład ówczesnych sił zbrojnych. Dowództwo podjęło decyzję o

przeformowaniu jednej z brygad piechoty stacjonujących w Beludżystanie. Pakistańczycy, nie posiadając

dotychczas doświadczenia w szkoleniu oddziałów specjalnych, postanowili zdać się na wiedzę i umiejętności państw

dysponujących uznawanymi za najlepsze na świecie oddziałami komandosów. Wobec tego tworzeniem elity

pakistańskich wojsk lądowych zajęli się instruktorzy z amerykańskich Zielonych Beretów oraz brytyjskiego S.A.S.

Amerykanie przygotowali pakistańskich komandosów do wykonywania operacji specjalnych w terenie otwartym,

bardzo często na terytorium przeciwnika, bądź też na tyłach napierających sił agresora. Wybór padł na

Amerykanów, gdyż ci w trakcie trzyletniej wojny w Korei zdołali do perfekcji opanować metody wykorzystywania

komandosów. Dodatkową zaletą był fakt, iż geograficznie Półwysep Koreański do złudzenia przypomina terytoria

pogranicza pakistańsko – indyjskiego. Z kolei szkoleniem antyterrorystycznym zajęli się Brytyjczycy. Stany

Zjednoczone nie wykorzystują komandosów wojskowych w operacjach krajowych. W celu zwalczania terroryzmu na

amerykańskiej ziemi wykorzystywani są agenci F.B.I. oraz policyjny oddział do zadań specjalnych SWAT.

www.psz.pl/index2.php?option=com_cÉ

2/5

2010-08-19

psz.pl - Michaÿ Jarocki: Pakistan - mÿodÉ

Brytyjczycy, z racji nasilających się niepokojów w Irlandii byli zmuszeni do wykorzystywania wojskowych oddziałów

również na terytorium Wielkiej Brytanii. W chwili obecnej w pakistańskich oddziałach specjalnych służy 2100 ludzi,

zgrupowanych w trzy bataliony. Zgodnie z informacjami podawanymi przez wojskowych w sztabie generalnym, w

najbliższej przyszłości planuje się sformować dodatkowy, czwarty batalion komandosów. Ponadto od lat dowództwo

planuje zrestrukturyzowanie oddziałów komandosów, tak aby powstały dwie brygady, pod trzy bataliony w każdej.

Lotnictwo bojowe

Drugim rodzajem wojsk wchodzącym w skład pakistańskich sił zbrojnych jest lotnictwo. Pierwsze eskadry

myśliwskie zaczęły być formowane w kilka lat po uzyskaniu przez Pakistan niepodległości. Cele przyświecające

ówczesnym twórcom pakistańskiej lotnictwa bojowego idealnie oddają słowa pierwszego przywódcy tego kraju

generała QuaideAzama Muhammada Ali Jinnaha, który powiedział niegdyś: „Państwo bez własnego lotnictwa

bojowego jest skazane na łaskę agresora. Pakistan musi stworzyć własne siły powietrzne najszybciej, jak to

możliwe. To muszą być skuteczne siły, nieporównywalne z żadnymi innymi”.

Obecnie głównym zadaniem, jakie stawia się przed pakistańskimi pilotami, jest zapewnienie bezpieczeństwa

powietrznego kraju zarówno w czasach pokoju, jak i wojny. Jest to cel bezwzględny, ważniejszy od wszystkich

innych. Drugim zadaniem jest wspomaganie jednostek wojsk lądowych oraz marynarki wojennej w czasie

przeprowadzania przez nie uderzeń militarnych na przeciwnika. Dodatkowo siły powietrzne mają zapewnić

możliwość transportowania poszczególnych jednostek wchodzących w skład piechoty bądź też marynarki w

oddalone rejony kraju. Dzisiaj w pakistańskim lotnictwie bojowym służy blisko sześćdziesiąt pięć tysięcy żołnierzy w

tym trzy tysiące pilotów. Obsługują oni około cztery tysięcy maszyn latających. Trzon pakistańskiego lotnictwa

tworzą poszczególne skrzydła lotnictwa bojowego. Rozlokowane są w strategicznie ułożonych bazach, tak aby

maszyny mogły nadlecieć na pomoc bez względu na miejsce ataku przeciwnika. Są to:

1. Baza Mushaf w Sargodha (38 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): F16, Falcon 20, F7P, Mirage 5PA, Alouette III

2. Baza Masroor w Karaczi (32 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): F7P, Mirage 5PA, Alouette III, Crotale SAM, SA2

Guideline

3. Baza Rafiqui w Shorkot (34 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): Mirage IIIEP, F7PG, Mirage ROSEIII, Alouette III

4. Baza Peshawar w Peszawarze (36 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): A5, Alouette III

5. Baza Mianwali w Mianwali (37 Skrzydło Lotnictwa Bojowego – treningowe): FT5, F7P, Alouette III

6. Baza Minhas w Kamrze (33 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): F7P, Mirage 5, JF17

7. Baza Samungli w Kwecie (31 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): F7PG, Alouette III

8. Baza Chaklala w Rawalpindi (35 Skrzydło Lotnictwa Bojowego – transportowe): C130, B707, Falcon, F27,

Cessna, Beech, Crotale SAM

Pakistańskie siły powietrzne posiadają następujące maszyny:

• F16 Fighting Falcon: A/B Block 15, AM, BM, C Block 52+, D Block 52+ (45 sztuk)

• Dassault Mirage III: EP/DP, O/OD, O ROSE I, EE/DE, EL, RP (121 sztuk)

• Chengdu F7 Skybolt: P, MP, PG (192 sztuki)

• Nanchang A5: C/III (41 sztuk)

• C130 Hercules: B, E (18 sztuk)

• CASA CN235: 220 (4 sztuki)

Marynarka wojenna

Trzecim rodzajem wojsk tworzących pakistańskie siły zbrojne jest marynarka wojenna. Jej zadaniem jest obrona

liczącego prawie 1 050 kilometrów wybrzeża wraz z najważniejszymi portami. Jednostki, jakimi dysponuje, nie są

zbyt liczne. Tym, co ją charakteryzuje jest za to doskonałe wyszkolenie marynarzy oraz nowoczesne i

śmiercionośne uzbrojenie znajdujące się na pokładach poszczególnych statków. Marynarka wojenna Pakistanu

została sformowana w kilka lat po uzyskaniu niepodległości. Jednostki nie zostały jednak sprawdzone w boju aż do

roku 1965, gdy wybuchła druga wojna z Indiami. Wówczas pakistańskim marynarzom udało się odnieść kilka

zwycięstw nad przeciwnikiem, czego przykładem może być ostrzelanie nadbrzeżnego miasta Dwarka lub

uszkodzenie portu wojskowego w Bombaju.

W pakistańskiej flocie wojennej służą dwadzieścia cztery tysiące marynarzy. Do tego doliczyć należy blisko pięć

tysięcy rezerwistów. Ponadto admiralicja ma pod swymi rozkazami dwa tysiące żołnierzy paramilitarnych oddziałów

morskich wspieranych przez tysiąc pakistańskich Marines – komandosów morskich. W czasach pokoju pakistańscy

marynarze są wykorzystywaniu w wielu międzynarodowych operacjach o charakterze pokojowym. Przykładem tego

typu akcji może być prowadzona pod amerykańskich przywództwem operacja Task Force 150, które zadaniem jest

wyłapywanie oraz eliminowanie przypadków handlu narkotykami, bronią oraz ludźmi czy Task Force 151

odbywająca się w okolicach opanowanych przeze piratów wybrzeży Somalii. Marynarka wojenna korzysta z kilku

kluczowych portów, których znaczenie jest nie do przecenienia jeśli chodzi o bezpieczeństwo kraju. Znajdują się

one w miejscowościach takich, jak Islamabad, Karaczi, Gwadar, Omara, Port Qaism i Pasni.

W skład pakistańskiej floty wojennej wchodzą następujące jednostki:

• Fregaty: Zulfiquar, Tariq, Oliver Hazard Perry (11 okrętów)

• Stawiacze min: Eridan (4 okręty)

• Kutry rakietowe: Jalalat, Larkana, Sabqat, Hegu (12 okrętów)

• Okręty podwodne klasy Agosta (5 okrętów)

Agresywna obrona

Siły Zbrojne Pakistanu mają chronić państwo przed atakiem ze strony jakiekolwiek agresora. Mają z pełną mocą i

determinacją odpowiedzieć na każdą próbę pogwałcenia prawa Pakistanu do suwerenności i niepodległości.

www.psz.pl/index2.php?option=com_cÉ

3/5

2010-08-19

psz.pl - Michaÿ Jarocki: Pakistan - mÿodÉ

Największym zagrożeniem dla kraju jest w opinii większości społeczeństwa jego wschodni sąsiad – Indie. To właśnie

z tym państwem pakistańska armia stoczyła cztery krwawe wojny i to pod kątem kolejnego sąsiedzkiego konfliktu

szkolone są nowe roczniki kadetów. Rzut okiem na strategiczne rozmieszczenie głównych okręgów wojskowych

pakistańskiej armii pozwoli potwierdzić przedstawioną powyżej tezę. Aż dziewięć na jedenaście zgrupowań znajduje

się w pobliżu granicy z Indiami. Za bezpieczeństwo zachodniej granicy kraju odpowiadają Okręgi w Beludżystanie i

Północno – Zachodniej Prowincji Przygranicznej. Do tego należy oczywiście dodać brygady nie podlegające

żadnemu okręgowi, cechujące się większa samodzielnością. Nie podlega jednak wątpliwości, iż gros pakistańskich

sił zbrojnych rozlokowanych jest tak, aby jak najefektywniej móc odeprzeć agresję ze wschodu. Niemalże dziesięć

dywizji piechoty, wszystkie dywizje pancerne oraz zmechanizowane, a także brygady obrony przeciwlotniczej

rozlokowane są w strategicznej odległości od możliwych kierunków inwazji indyjskiej armii.

Rozmieszczenie głównych sił pakistańskiej armii odpowiada założeniom doktryny wojennej przygotowanej przez

Sztab Generalny w roku 1989. Skrótowo określa się ją jako „ofensywną defensywę”. Doktryna została opracowana

na podstawie trzech czynników:

1. Słabością Pakistanu w ewentualnym konflikcie z Indiami wcale nie jest zdecydowana przewaga militarna tego

drugiego państwa, a niefortunne rozmieszczenie głównym pakistańskich skupisk miejskich. Większość z nich

znajduje się w niewielkiej odległości od granicy i w przypadku zmasowanego ataku z zaskoczenia, bardzo szybko

miasta te mogłyby zostać zniszczone przez przeciwnika lub też przez niego zajęte

2. Indie z roku na roku starają się zwiększać potencjał ofensywny własnej armii. Na chwilę obecną kraj ten

dysponuje zdecydowaną przewagą pod względem ilości żołnierzy, jakości ich uzbrojenia czy liczby zagonów

pancernych. Prowadzi to do ryzyka szybkiego zniszczenia pakistańskich wojsk ochrony pogranicza, w przypadku

inwazji, a następnie wyeliminowania pozostałych jednostek, nadciągających aby wspomóc pograniczników

3. Obydwie strony potrzebują mniej więcej 24 godzin, aby zmobilizować jednostki stacjonujące wzdłuż granicy. W

celu dokonania pełnej mobilizacji armii zarówno Indie, jak i Pakistan potrzebują od 24 do 72 godzin. W przypadku

indyjskiej agresji obydwie strony będą dysponowały porównywalnym potencjałem przez pierwszą dobę konfliktu.

Przez następne kilka dni to Pakistan będzie posiadał przewagę w ludziach i sprzęcie (z racji mniejszej odległości

między najbliższymi okręgami wojskowymi, a linią frontu, która zgodnie z powyższym scenariuszem przebiegać

będzie bezpośrednio przez pakistańskie terytorium)

Zgodnie z założeniami omawianej doktryny, armia pakistańska, aby móc liczyć na sukces w walce z sąsiadem, nie

może bezczynnie czekać na atak, a postarać się dokonać uderzenia wyprzedzającego. Zgodnie z wizją autorów

powyższego planu, scenariusz miałby być następujący: w chwili uzyskania niepodważalnych dowodów na temat

przygotowywanej przez Indie inwazji, pakistańskie siły zbrojne miałyby wkroczyć na indyjskie terytorium,

zagrabiając tereny do pięćdziesięciu kilometrów w głąb terytorium przeciwnika. Z racji tego, iż indyjskie siły zbrojne

nie będą w stanie pełnej gotowości bojowej przez następne kilkadziesiąt godzin, pozwoli to pakistańskie armii na

uzyskanie chwilowej przewagi strategicznej. Sukces takiego rozwiązania oparty jest na trzech warunkach:

1. Siły zbrojne przeciwnika zostaną zdestabilizowane, a plany inwazji na Pakistan staną się nieaktualne. Sztab

Generalny zakłada, że indyjskie wojsko będzie bardziej skupione na powstrzymywaniu pakistańskiej ofensywy niż

na przygotowywaniu własnej agresji

2. Główne walki mają toczyć się po indyjskiej stronie granicy, co pozwoli ograniczyć zakres strat materialnych po

stronie pakistańskiej do absolutnego minimum

3. Zagrabione przez Pakistan indyjskie tereny przygraniczne, jeżeli zostaną utrzymane, będą stanowiły argument w

negocjacjach pokojowych w momencie, gdy społeczność międzynarodowa w przeciągu kilku tygodni od rozpoczęcia

walk, wymusi na obu stronach rozejm

Wydaje się, że pakistańscy dowódcy wojskowi są pewni, iż jedynym przeciwnikiem, z którym kraj ten będzie musiał

toczyć krwawe i zażarte boje, jest właśnie wschodni sąsiad. Takie rozumowanie idealnie wpisuje się we wzajemne

antagonizmy oraz oskarżenia o próby zdestabilizowania względnego spokoju panującego wzdłuż granicy między

obydwoma państwami.

Ostateczne rozwiązanie

Pakistańskie siły zbrojne nie są w stanie stawać oporu wojskom indyjskich w otwartej walce przez dłuższy czas.

Spowodowane to jest faktem zdecydowanej przewagi zarówno, jeśli chodzi o ludzi, a także i sprzęt wojskowy, jaki

Indie są w stanie wystawić przeciwko swojemu sąsiadowi. Dlatego też pakistańscy planiści, tworząc omawianą

wcześniej doktrynę walki z Indiami, zawarli w niej możliwość wykorzystania arsenału nuklearnego. W momencie,

gdy inwazja indyjskiej armii na Pakistan stanie się faktem, a przeważające siły wroga będą o krok od przełamania

głównej linii obrony, bądź też już to zrobiły, armia ma prawo do wykorzystania zgromadzonej broni atomowej, aby

położyć kres dalszym ruchom wojsk przeciwnika.

Plan wykorzystanie pakistańskiego potencjału nuklearnego zakłada cztery etapy:

1. Publiczne lub też prywatne ostrzeżenie indyjskich przywódców o ryzyku użycia broni atomowej w przypadku

kontynuowania inwazji

2. Demonstrację determinacji strony pakistańskiej poprzez detonację małych ładunków jądrowych na własnym

terytorium

3. Wykorzystanie broni atomowej przeciwko indyjskim wojskom znajdującym się na pakistańskim terytorium

4. Uderzenie jądrowe na terytorium Indii wymierzone głównie w obiekty militarne, tak aby zminimalizować straty po

www.psz.pl/index2.php?option=com_cÉ

4/5

2010-08-19

psz.pl - Michaÿ Jarocki: Pakistan - mÿodÉ

stronie ludności cywilnej

Dowództwo wojskowe zdaje sobie sprawę z wielkości strat zarówno ludzkich, jak i materialnych w skutek

wykorzystania broni jądrowej. Nie zmienia to jednak faktu, iż armia nie zawaha się wykorzystać również i tej broni

w sytuacji, gdy wszelkie inne możliwości zapewnienia państwu bezpieczeństwa zostaną wyczerpane.

Podsumowane:

Pakistańskie siły zbrojne liczą sobie dokładnie tyle lat, co samo państwo. Sformowane w celu zapewnienia

bezpieczeństwa zewnętrznego oraz zagwarantowania nienaruszalności granic państwowych, od samego początku

swojego istnienia musiały w walce udowadniać swą przydatność.

Armia, który cieszy się zaufaniem ze strony społeczeństwa, którego ma bronić, ma podstawy moralne, aby zabierać

głos również w sprawach wewnętrznych. Kilkukrotnie już w krótkiej historii tego państwa, na jego czele stawali

wojskowi, którzy zniesmaczeni brakiem kompetencji cywilnych przywódców, postanowili wziąć stery rządów we

własne ręce.

Nieustannie modernizowana oraz przeszkalana armia nie jest jednak w stanie zapewnić pełnego bezpieczeństwa dla

państwa. Aby móc w całości przeciwstawić się czyhającym zagrożeniom, czasem niezbędne jest posuwanie się do

mniej humanitarnych praktyk. Z tego też powodu pakistańska armia nie zawaha się sięgnąć po broń jądrową, jeśli

tylko pojawi się szansa, że jej użycie pozwoli ocalić zaatakowane państwo.

Zamknij okno

www.psz.pl/index2.php?option=com_cÉ

5/5

PAKISTAN - MŁODY GNIEWNY.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: