Eliza nie zgadza się na rozwód - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf - Zygmunt Zeydler Zborowski - jacek4014

ROZDZIAŁ I

Od dawna spodziewała się tej rozmowy. Czekała na nią, Chciała już to mieć

poza sobą. Lubiła wyraźne, jasne sytuacje.-I chociaż sytuacja była zupełnie

wyraźna i jasna, pragnęła usłyszeć to od niego, niechże się wreszcie zdecyduje,

niech zdobędzie się na tyle odwagi, żeby... Intuicyjnie wyczuła, że właśnie dzisiaj

nadeszła ta „historyczna” chwila. Bawiła się znakomicie, obserwując jogo

zakłopotanie, rozdrażnienie.

Wszyscy mężczyźni to tchórze — myślała pogardliwie. — Udają bohaterów, a

kiedy przyjdzie co do czego, nie mogą zdobyć się na tę odrobinę cywilnej odwagi.

Z dnia na dzień odwlekają decydującą rozmowę, bojąc się spojrzeć prawdzie w

oczy. Tchórze, podli tchórze!

Karol od rana był milczący i ponury. Unikał jej wzroku. Ubrał się pośpiesznie,

wyjął z szały parasol, mruknął: — Do widzenia — i skierował się ku drzwiom.

— Nie jesz śniadania? — spytała.

— Nie, dziękuję. Nie jestem głodny. Czy po południu zastanę cię w domu?

— Dlaczego pytasz?

— Bo chciałem z tobą porozmawiać. Uśmiechnęła się. Naprawdę już dawno

tak dobrze się nie bawiła.

— Jeżeli chcesz ze mną porozmawiać, to oczywiście nie będę nigdzie

wychodziła — powiedziała bardzo uprzejmie.

Możliwie jak najciszej zamknął drzwi za sobą. Usiłował panować nad

zdenerwowaniem.

Podeszła do radia, nacisnęła klawisz i zaczęła szukać jakiejś muzyki

rozrywkowej. Znalazła. Wykonała na dywanie kilka tanecznych pas, usiadła na

tapczanie i przez chwilę słuchała wesołej melodii. Potem poszła do łazienki.

Stanęła przed lustrem, przyglądając się z uwagą odbiciu swej twarzy. To jej

popsuło humor. Na odległość wyglądała jeszcze bardzo efektownie i atrakcyjnie,

ale lak z bliska... No cóż... Nikt nie potrafi zatrzymać czasu, a czas, niestety, miał,

ma i zawsze mieć będzie te straszliwe, destrukcyjne właściwości. Wszystko

przemija, a młodość chyba najszybciej.

Może za bardzo się odchudziłam? — pomyślała z niepokojem, dotykając nieco

zwiotczałej skóry na szyi. — Ale za to sylwetkę mam fantastyczną

— próbowała się pocieszyć. — Muszę poszukać sobie innego gabinetu

kosmetycznego. Ta pani Stefa jest zupełnie do niczego.

Wyjęła z szafeczki buteleczkę z acetonem, wróciła na tapczan i zabrała się do

zmywania lakieru z paznokci. Przy tej czynności popadła w głęboką zadumę. A

może machnąć na wszystko ręką i zacząć nowe życie, znaleźć sobie nowego

męża? Zaraz jednak pojawiła się refleksja. To się tak tylko łatwo mówi: znaleźć

sobie nowego męża. Ale gdzie go szukać? Kochanek to zupełnie co innego.

Niejeden mężczyzna chętnie zostanie przyjacielem eleganckiej, szykownej,

bogatej pani z najlepszego towarzystwa, ale małżeństwo... To nie laka prosta

sprawa. Amatorów flirtu, przelotnej, nieobowią-zującej przygody z efektowną

mężatką nie brakuje, czy jednak uda się jej poznać człowieka, który

odpowiadałby jej wymaganiom, zapewnił beztroską, luksusową egzystencję,

pozycję towarzyską? Trudne i ryzykowne przedsięwzięcie!

Podniosła słuchawkę, nakręciła numer i zamówiła wizytę u fryzjera. Pan

Ludwik był, jak zawsze, niesłychanie uprzejmy, rozpływał się w kom

plementach, zapewniał o gotowości zaopiekowania się fryzurą swojej uroczej

klientki.

Gabinet kosmetyczny, fryzjer, krawcowa — to wszystko zabiera bardzo dużo

czasu. Zdawało jej się, że dopiero co zjadła śniadanie, a już nadeszła pora

obiadowa. Zrezygnowała z zakupów i wróciła do domu.

— Pana jeszcze nic ma? — spytała, wchodząc do kuchni.

Gosposia ubijała pianę.

— Pan dzwonił, że nie będzie na obiedzie — odparła, nie odwracając głowy.

Nie będzie na obiedzie. Nie ma odwagi. Boi się. Jaki on jest śmieszny, jaki

niesamowicie śmieszny.

Zjadła obiad, załatwiła parę telefonów i usadowiła się z książką w ręku na

tapczanie. Nic mogła jednak czytać. Mimo wszystko była podekscytowana.

Wzięła z toaletki lusterko i zaczęła przyglądać się swojej fryzurze, stwierdziwszy

zaś, że pan Ludwik spisał się znakomicie, podeszła do szafy, żeby wybrać jakąś

sukienkę. Ta, którą miała na sobie, nie wydawała jej się odpowiednia na

„zasadniczą” rozmowę. Po dłuższym namyśle wybrała granatowe spodnie i biały

golf z cieniutkiej anilany, który efektownie podkreślał jej złotawą opaleniznę.

Karol przyszedł około piątej. Przez uchylone drzwi słyszała, jak mył ręce i

chrząkał.

Próbuje swych strun głosowych — pomyślała.

Następnie zapukał i energicznie wkroczył do jej pokoju.

— Nie przeszkadzam ci?

— Nie. Proszę, siadaj.

Usiadł w wygodnym fotelu, ale zaraz przeniósł się na krzesło. Widocznie

wydawało mu się, że ten mebel bardziej pasuje do sytuacji.

— Przepraszam cię, że nie byłem na obiedzie — powiedział i znowu

odchrząknął.

— O, nie masz mnie za co przepraszać. Przecież w ostatnim czasie

najczęściej jadamy osobno. To już weszło w zwyczaj.

Nie zwrócił uwagi ani na treść tych słów, ani na ton, jakim zostały

wypowiedziane. Zbyt był zaabsorbowany własnymi myślami.

— Chciałbym z tobą pomówić, Elizo. Uśmiechnęła się, ale nie był to wesoły

uśmiech. Patrzyła na niego z zimną obojętnością. Z prawdziwym zadowoleniem

czuła, jak ogarnia ją ogromny spokój. Wiedziała, że panuje nad sytuacją.

— Chciałbym z tobą pomówić, Elizo — powtórzył.

Skinęła głową.

— Już dziś rano mi to powiedziałeś. Właśnie czekałam na ciebie. Słucham.

Poruszył się na krześle, założył nogę na nogę : wyjął z kieszeni papierosy.

— Pozwolisz, że zapalę?

— Oczywiście.

Trzasnęła zapalniczka. Zaciągnął się głęboko, wypuścił dym nozdrzami i

wreszcie podjął decyzję.

— Posłuchaj mnie, Elizo... Bardzo bym chciał, żebyśmy porozmawiali jak

para dobrych przyjaciół.

— Nie jestem pewna, czy to możliwe.

— Tak mnie nienawidzisz?

— Nie. Nie ma mowy o nienawiści. Po prostu nie mogę cię chyba zaliczać do

swoich przyjaciół.

— Przecież kiedyś kochaliśmy się.

— Och! To było tak dawno.

— I nie zostało z tego nawet odrobiny przyjaźni?

— Myślę, że nie, ale nie z mojej winy. Próbował się uśmiechnąć.

— Daj spokój. Nie będziemy się teraz zastanawiać nad tym, kto zawinił,

czyja to wina.

— Jak sobie życzysz.

— Tyle małżeństw rozstaje się w dobrej zgodzie...

— Kto mówi o rozstaniu? Spojrzał na nią uważnie.

— Czy sądzisz, że powinniśmy nadal utrzymywać tę fikcję? Czy ci z tym

dobrze?

— Nie wiem, czy dobrze, ale wiem na pewno, że wygodnie.

— Jesteś cyniczna.

— A ty śmieszny. Cóż ty sobie właściwie wyobrażasz?

— Wydawało mi się, że oboje doszliśmy do pewnych wniosków. Przecież to

nie ma najmniejszego sensu, żeby zupełnie obojętni sobie ludzie mieszkali pod

jednym dachem.

Wzruszyła ramionami.

— Jak dla kogo. Dla mnie to ma sens. Nie wyobrażaj sobie, mój drogi, że

zgodzę się na rozwód, O, to by było zbyt piękne. Panu i władcy znudziła się żona,

więc rozwodzi się i bierze sobie młodą, śliczną dziewczynę. Tak łatwo nie

likwiduje się małżeństwa ze mną.

— Ależ my już od dłuższego czasu nie jesteśmy małżeństwem.

— Powtarzam: nie z mojej winy. Wstał i szybkim, nerwowym ruchem zgasił

w popielniczce papierosa.

— Słuchaj, Elizo. O co ci właściwie chodzi? Chyba nie zależy ci na tym, żeby

mieszkać razem z człowiekiem, który cię nie kocha i którego ty także nic

kochasz. Musisz zrozumieć, że pewne rzeczy się kończą, że nic nie trwa wiecznie

i że trzeba wreszcie taką bezsensowną sytuację zlikwidować. Otrzymasz ode

mnie alimenty, Wiesz chyba, że nie zostawię cię bez środków do życia.

— J eszcze by tego brakowało.

— Zerwijmy z tą idiotyczną fikcją. Każde z nas zorganizuje sobie swoje

własne życie. Jestem pewien, że spotkasz człowieka, który cię pokocha, który da

ci szczęście, Z twoją urodą i z twoim powodzeniem. No więc jak?... Zgadzasz się

na rozwód?

— Nie.

— Ale dlaczego?

— Bo mi odpowiada rola twojej żony. Żyły nabrzmiały mu na czole.

— Ale mnie nie odpowiada rola twojego męża! — wrzasnął. — Mam dość!

Rozumiesz?

— Przestań krzyczeć. — powiedziała spokojnie. — Przestraszysz gosposię.

Wyjął z kieszeni chustką i przez chwilę sapał, wycierając pot spływający mu po

Eliza nie zgadza się na rozwód - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: