192.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 192

UKAZANIA SIĘ JEZUSA W GALILEI

Z anim apostołowie wyruszyli z Jerozolimy do Galilei, żydowscy przywódcy uspokoili

się w znacznym stopniu. Ponieważ Jezus ukazał się tylko swej rodzinie ludzi wierzących

w królestwo i skoro apostołowie się ukrywali i nie głosili publicznie kazań, władcy

Żydów doszli do wniosku, że ruch ewangelii mimo wszystko został skutecznie

rozgromiony. Niepokoiły ich oczywiście coraz bardziej szerzące się pogłoski, że Jezus

zmartwychwstał, ale polegali na przekupionych strażnikach, którzy skutecznie

przeciwdziałali wszystkim takim doniesieniom, powtarzając swą historię, że banda jego

wiernych usunęła ciało.

Od tego czasu, aż do rozproszenia apostołów wskutek narastającej fali prześladowań,

Piotr generalnie uznawany był za głowę grupy apostolskiej. Jezus nigdy mu nie dał

żadnej tego rodzaju władzy a jego bracia apostołowie nigdy formalnie nie wybrali go na

tak odpowiedzialne stanowisko; naturalnie wziął to na siebie i trzymał za powszechnym

przyzwoleniem również dlatego, że był pierwszorzędnym kaznodzieją. Od tego czasu

publiczne głoszenie kazań stało się głównym zajęciem apostołów. Po powrocie z Galilei

skarbnikiem apostołów został Maciej, którego wybrano na miejsce Judasza.

W czasie tego tygodnia, kiedy apostołowie pozostawali w Jerozolimie, Maria, matka

Jezusa, sporo czasu spędziła z wierzącymi kobietami, które się zatrzymały w domu

Józefa z Arymatei.

Wcześnie rano, w poniedziałek, kiedy apostołowie wyruszyli do Galilei, Jan Marek

poszedł z nimi. Wyszedł za nimi z miasta i kiedy już byli daleko za Betanią, śmiało

szedł między nimi, przeświadczony, że nie odeślą go z powrotem.

W drodze do Galilei apostołowie zatrzymali się kilka razy, aby opowiadać historię o

ich zmartwychwstałym Mistrzu i dlatego też do Betsaidy dotarli w środę, późnym

wieczorem. Dochodziło czwartkowe południe, zanim się wszyscy obudzili i gotowi byli

zasiąść do śniadania.

1. UKAZANIE SIĘ NAD JEZIOREM

Około szóstej rano, w piątek, 22 kwietnia, morontialny Mistrz ukazał się po raz

trzynasty, pierwszy raz w Galilei, dziesięciu apostołom, kiedy ich łódź przybijała do

zwykłego miejsca postoju w Betsaidzie.

Po tym, jak apostołowie spędzili w oczekiwaniu popołudnie i wczesny czwartkowy

wieczór w domu Zebedeusza, Szymon Piotr podsunął myśl, aby wypłynąć na ryby.

Kiedy Piotr zaproponował wyjazd na ryby, wszyscy apostołowie także chcieli jechać.

Całą noc mozolili się przy sieciach, ale nie złapali ani jednej ryby. Nie przejmowali się

zbytnio tym niepowodzeniem w połowach, gdyż mieli wiele interesujących przeżyć do

omówienia, tych spraw, które tak niedawno im się przydarzyły w Jerozolimie. Gdy

przyszedł świt, postanowili wrócić do Betsaidy. Kiedy zbliżali się do brzegu, spostrzegli,

że na plaży ktoś stoi przy ogniu, niedaleko pomostu. Z początku myśleli, że to Jan

Marek, który przyszedł ich powitać z połowem, ale w miarę jak się zbliżali do brzegu

dostrzegli swoją pomyłkę – ten człowiek był za wysoki jak na Jana. Nikomu nie

przyszło na myśl, że tym człowiekiem na brzegu może być Mistrz. Zupełnie nie

rozumieli, dlaczego Jezus chciał się z nimi zobaczyć w miejscu ich dawnych spotkań, na

świeżym powietrzu w otoczeniu przyrody, z dala od zamkniętego środowiska

Jerozolimy, z jej tragicznymi skojarzeniami strachu, zdrady i śmierci. Powiedział im, że

jeśli pójdą do Galilei, tam się z nimi spotka i właśnie miał spełnić tę obietnicę.

Kiedy rzucili kotwicę i mieli dobić małą łodzią do brzegu, człowiek na plaży zawołał

do nich: „Chłopcy, czy coś złapaliście?”. I kiedy odpowiedzieli: „Nic”, on znowu się

odezwał: „Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi a złowicie ryby”. Chociaż nie wiedzieli,

że to Jezus kazał im tak zrobić, zarzucili sieć jak im polecono i natychmiast tak się

napełniła, że z trudem ją wyciągnęli. Jan Zebedeusz szybko się orientował i gdy

zobaczył bardzo obciążoną sieć, uświadomił sobie, że to Mistrz jest tym człowiekiem,

który do nich mówi. Kiedy ta myśl przeszła mu przez głowę, nachylił się do Piotra i

szepnął: „To jest Mistrz”. Piotr zawsze był skłonny do bezmyślnego działania i

impulsywnego poświęcania się; więc kiedy Jan szepnął mu to do ucha, szybko się

podniósł i wskoczył do wody, aby czym prędzej znaleźć się obok Mistrza. Jego bracia

podążali tuż za nim, płynąc do brzegu w małej łodzi, ciągnąc za sobą sieć z rybami.

W tym czasie Jan Marek się zbudził a gdy zobaczył apostołów, dopływających do

brzegu z ciężko załadowaną siecią, pobiegł na plażę, aby ich powitać; i kiedy dostrzegł

jedenastu ludzi zamiast dziesięciu, domyślił się, że ten nieznany jest zmartwychwstałym

Jezusem i gdy zdumiona dziesiątka stała w ciszy, młodzieniec podbiegł do Mistrza i

klękając u jego stóp, powiedział: „Mój Pan i mój Mistrz”. I wtedy Jezus się odezwał, nie

tak jak w Jerozolimie, kiedy witał apostołów słowami: „Pokój wam”, ale rzekł do Jana

Marka zwykłym tonem: „Bądź zdrów, Janie, cieszę się, że znowu cię widzę w beztroskiej

Galilei, gdzie możemy spędzić przyjemnie czas. Zostań z nami na śniadanie”.

Gdy Jezus rozmawiał z młodym człowiekiem, dziesięciu apostołów było tak

zdumionych i zaskoczonych, że zapomnieli wyciągnąć sieci na plażę. I znowu się Jezus

odezwał: „Wyciągnijcie swoje ryby i przygotujcie jakieś śniadanie. Mamy już ogień i

sporo chleba”.

W tym czasie, gdy Jan Marek składał hołd Mistrzowi, Piotr przez chwilę był

oszołomiony widokiem żaru ognia, który płonął na plaży; scena ta żywo przypominała

mu jaskrawe żagwie, palące się o północy na dziedzińcu Annasza, gdzie zaparł się

Mistrza, ale otrząsnął się z tego i klękając u stóp Mistrza, zawołał: „Mój Pan i mój

Mistrz!”.

Potem Piotr dołączył do swoich towarzyszy, którzy wyciągali sieć. Gdy wyładowali

swój połów, naliczyli 153 duże ryby. I znowu byłoby błędem nazywanie tego

następnym cudownym połowem ryb. Żaden cud nie wiązał się z tym zdarzeniem.

Mistrz po prostu użył swej wiedzy apriorycznej. Wiedział, gdzie są ryby i zgodnie z tym

powiedział apostołom gdzie zarzucić sieć.

Jezus odezwał się do apostołów tymi słowy: „Chodźcie teraz wszyscy na śniadanie.

Nawet bliźniaki powinny usiąść, kiedy was odwiedzam; Jan Marek przygotuje ryby”.

Jan Marek przyniósł siedem dużych ryb, które Mistrz położył na ogniu a kiedy się

upiekły, młodzieniec podał je dziesięciu apostołom. Potem Jezus połamał chleb i dał go

Janowi, który z kolei podał go głodnym apostołom. Kiedy wszystkim podano jedzenie,

Jezus kazał usiąść Janowi Markowi i sam podał chłopcu rybę i chleb. I kiedy jedli, Jezus

rozmawiał z nimi i przypomniał im wiele zdarzeń z Galilei i tych, które przeżyli nad

tym właśnie jeziorem.

To już trzeci raz Jezus objawił się apostołom, jako grupie. Kiedy Jezus odezwał się do

nich po raz pierwszy, pytając, czy mają jakieś ryby, nie domyślali się kim jest, ponieważ

dla tych rybaków łowiących w Morzu Galilejskim było normalną rzeczą, że kiedy

dobijali do brzegu, zaczepiali ich kupcy ryb z Tarichei, którzy zawsze byli w pobliżu,

aby kupić świeży połów do suszarni.

Ponad godzinę Jezus przebywał z dziesięcioma apostołami i Janem Markiem, po

czym spacerował z nimi, po dwóch, w tę i z powrotem po plaży i rozmawiał – ale nie w

tych samych parach, jakie po raz pierwszy wysłał na nauczanie. Cała jedenastka

apostołów wróciła razem z Jerozolimy, ale kiedy dochodzili do Galilei, Szymon Zelota

stawał się coraz bardziej przygnębiony, tak bardzo, że kiedy dotarli do Betsaidy, odszedł

od braci i wrócił do swego domu.

Zanim Jezus pożegnał się z nimi tego ranka, polecił, żeby dwaj apostołowie, na

ochotnika, poszli do Szymona Zeloty i tego samego dnia przyprowadzili go z powrotem.

I Piotr z Andrzejem poszli po niego.

2. ROZMOWY Z DWÓJKAMI APOSTOŁÓW

Kiedy skończyli śniadanie i gdy inni siedzieli przy ogniu, Jezus skinął na Piotra i Jana,

aby się przeszli z nim po plaży. Kiedy szli obok siebie, Jezus spytał Jana: „Janie, czy

mnie miłujesz?”. I kiedy Jan odpowiedział: „Tak, Mistrzu, z całego serca”, Mistrz rzekł:

„Zatem, Janie, porzuć swą nietolerancję i naucz się miłować ludzi tak, jak ja ciebie

umiłowałem. Poświęć swoje życie, aby udowodnić, że miłość jest największą rzeczą na

świecie. To Boża miłość skłania ludzi do szukania zbawienia. Z miłości wywodzi się

cała duchowa dobroć, esencja prawdy i piękna”.

Potem Jezus zwrócił się do Piotra i zapytał: „Piotrze, czy mnie miłujesz?”. Piotr

odpowiedział: „Panie, ty wiesz, że miłuję cię z całej mojej duszy”. Wtedy Jezus

powiedział: „Jeśli mnie miłujesz, Piotrze, paś moje owce. Nie zapomnij służyć słabym,

biednym i młodym. Głoś ewangelię bez strachu czy stronniczości, zawsze pamiętaj, że

Bóg nie ma względu na osoby. Służ swoim braciom ludziom tak, jak ja służyłem tobie;

przebaczaj swoim braciom śmiertelnikom tak, jak ja przebaczyłem tobie. Niech

doświadczenie cię uczy o wartości medytacji i o potędze rozumnej refleksji”.

Kiedy odeszli nieco dalej, Mistrz zwrócił się do Piotra i zapytał: „Piotrze, czy

naprawdę mnie miłujesz?” I wtedy Szymon rzekł: „Tak, Panie, ty wiesz, że ciebie

miłuję”. I znowu Jezus powiedział: „Zatem opiekuj się dobrze moimi owcami. Bądź

dobrym i prawdziwym pasterzem mojego stada. Nie zawiedź zaufania, jakie w tobie

pokładają. Nie wpadnij niespodziewanie w ręce wrogów. Przez cały czas miej się na

baczności – czuwaj i módl się”.

Kiedy uszli jeszcze kilka kroków, Jezus zwrócił się do Piotra i po raz trzeci zapytał:

„Piotrze, czy prawdziwie mnie miłujesz?”. I wtedy Piotr, trochę zasmucony

domniemanym niedowierzaniem Mistrza, powiedział z głębokim uczuciem: „Panie, ty

wiesz wszystkie rzeczy i dlatego także wiesz, że prawdziwie ciebie miłuję”. Wtedy Jezus

powiedział: „Paś moje owce. Nie opuszczaj stada. Bądź przykładem i inspiracją dla

swoich braci pasterzy. Kochaj stado tak, jak ja kochałem ciebie i poświęć się dla jego

dobra tak, jak ja poświęciłem moje życie dla twego doba. I idź za mną, nawet do końca”.

Piotr zrozumiał jego ostatnią wypowiedź dosłownie – że on powinien nadal iść z

nim – i zwracając się do Jezusa, wskazał na Jana i zapytał: „Jeśli ja pójdę z tobą, co ma

zrobić ten człowiek?” I wtedy Jezus, zauważywszy, że Piotr źle zrozumiał jego słowa,

powiedział: „Piotrze nie troszcz się o to, co mają robić twoi bracia. Jeżeli zechcę, aby

Jan pozostał, kiedy ty odejdziesz, nawet aż przyjdę z powrotem, co tobie do tego? Bądź

pewien tylko tego, że ty idziesz ze mną”.

Ta uwaga rozeszła się pośród całego bractwa i została przyjęta za oświadczenie

Jezusa, że Jan nie umrze zanim Mistrz nie wróci, żeby zaprowadzić królestwo w

potędze i chwale, jak wielu o tym myślało i miało tę nadzieję. To właśnie taka

interpretacja słów Jezusa miała duży wpływ na powrót Szymona Zeloty do służby i na

jego wytrwanie w pracy.

Kiedy wrócili do reszty apostołów, Jezus poszedł na spacer z Andrzejem i Jakubem.

Kiedy przeszli kawałek, Jezus odezwał się do Andrzeja: „Andrzeju, czy mi ufasz?” I

kiedy były szef apostołów usłyszał Jezusa, zadającego mu takie pytanie, stanął

nieruchomo i odpowiedział: „Tak, Mistrzu, oczywiście ufam tobie i ty o tym wiesz”.

Wtedy Jezus powiedział: „Andrzeju, jeżeli mi ufasz, ufaj bardziej swoim braciom –

nawet Piotrowi. Kiedyś powierzyłem ci kierownictwo nad twymi braćmi. Teraz musisz

zaufać innym, kiedy ja ciebie opuszczę i pójdę do mojego Ojca. Kiedy wskutek

zajadłych prześladowań twoi bracia zaczną się rozpraszać, bądź troskliwym i mądrym

doradcą Jakuba, mojego brata w ciele, kiedy obarczą go ciężarami, do których nie

nawykł. I idź dalej z ufnością, gdyż ja ciebie nie zawiodę. Kiedy zakończysz na Ziemi,

przyjdziesz do mnie”.

Potem zwrócił się do Jakuba: „Jakubie, czy mi ufasz?”. I oczywiście Jakub

odpowiedział: „Tak, Mistrzu, ufam tobie całym moim sercem”. Wtedy Jezus

powiedział: „Jakubie, jeżeli bardziej mi zaufasz, mniej cię będą niecierpliwić twoi bracia.

Jeżeli mi zaufasz, pomoże ci to stać się życzliwym dla braterstwa ludzi wierzących.

Naucz się zważać na konsekwencje twoich wypowiedzi i twoich czynów. Pamiętaj, że to

się zbiera, co się zasieje. Módl się o spokój ducha, umacniaj swoją cierpliwość. Te zalety,

razem z żywą wiarą, będą cię wspierać, kiedy przyjdzie godzina wypicia kielicha

poświęcenia. Ale nigdy się nie bój; kiedy zakończysz na Ziemi, ty także przyjdziesz,

żeby być ze mną”.

Potem Jezus rozmawiał z Tomaszem i Natanielem. Tomasza spytał: „Tomaszu, czy

mi służysz?”. Tomasz odpowiedział: „Tak, Panie, służę ci teraz i na zawsze”. Wtedy

Jezus powiedział: „Jeżeli pragniesz mi służyć, służ moim braciom w ciele, tak jak ja

służyłem tobie. I niech cię nie nuży taka prawość, ale wytrwaj w niej, jako ten, który

wyświęcony był przez Boga do służby miłości. Kiedy zakończysz swoją służbę ze mną

na Ziemi, będziesz dla mnie służył w chwale. Tomaszu, musisz przestać wątpić; musisz

wzrastać w wierze i znajomości prawdy. Wierz w Boga jak dziecko, ale przestań działać

dziecinnie. Miej odwagę; miej silną wiarę i bądź wielki w królestwie Bożym”.

Potem Mistrz rzekł do Nataniela: „Natanielu, czy mi służysz?”. I apostoł

odpowiedział: „Tak, Mistrzu i z niepodzielnym uczuciem”. Wtedy Jezus powiedział:

„Zatem, jeżeli mi służysz całym sercem, na pewno poświęcisz się dobru moich braci na

Ziemi z niezmiennym uczuciem. Domieszaj przyjaźń do twojej rady i dodaj miłość do

twojej filozofii. Służ swoim braciom nawet tak, jak ja tobie służyłem. Bądź oddany

ludziom, tak jak ja czuwałem nad tobą. Bądź mniej krytyczny; mniej się spodziewaj po

niektórych ludziach i tak zmniejszysz stopień twojego rozczarowania. I kiedy praca

tutaj będzie skończona, będziesz służył ze mną na wysokościach”.

Potem Mistrz rozmawiał z Mateuszem i Filipem. Filipa spytał: „Filipie, czy jesteś mi

posłuszny?”. Filip odpowiedział: „Tak, Panie, będę ci posłuszny nawet za cenę życia”.

Wtedy Jezus powiedział: „Jeżeli chcesz być mi posłuszny, idź na ziemie innowierców i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: