189.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 189

ZMARTWYCHWSTANIE

W piątek po południu, zaraz po pogrzebie Jezusa, szef archaniołów Nebadonu,

przebywający wtedy na Urantii, zwołał swoje kolegium do spraw zmartwychwstania

śpiących, obdarzonych wolą istot i zaczął rozważać ewentualną metodę odtworzenia

Jezusa. Stworzeni przez Michała synowie wszechświata lokalnego zgromadzili się tutaj z

poczucia obowiązku; Gabriel ich nie zwoływał. Przed północą doszli do wniosku, że

stworzony nie może nic zrobić, żeby pomóc Stwórcy w zmartwychwstaniu. Skłonni byli

zgodzić się z radą Gabriela, który ich pouczył, że skoro Michał „oddał swoje życie

według własnej, wolnej woli, posiada także moc ponownie je podjąć, zgodnie z

własnym postanowieniem”. Wkrótce po tym, gdy odroczona została rada archaniołów,

Nosicieli Życia i różnorodnych ich współpracowników, w sprawie odnowy istoty

stworzonej i tworzenia istoty morontialnej, Uosobiony Dostrajacz Jezusa, dowodzący

wtedy osobiście niebiańskimi zastępami zgromadzonymi na Urantii, wygłosił do

niespokojnie oczekujących obserwatorów te słowa:

„Nikt z was nic nie może zrobić, aby pomóc Stwórcy-ojcu wrócić do życia. Spotkała

go ludzka śmierć, jako śmiertelnika tej domeny; jako Władca wszechświata nadal żyje.

To, co dostrzegacie, jest przejściem śmiertelnika, Jezusa z Nazaretu, z życia w ciele do

życia morontialnego. Duchowe przejście Jezusa skończyło się wtedy, gdy oddzieliłem

się od jego osobowości i stałem się waszym, tymczasowym przywódcą. Wasz Stwórca-

ojciec postanowił przejść całe doświadczenie śmiertelnych istot, od narodzin na

światach materialnych, przez naturalną śmierć i zmartwychwstanie w morontii, do

stanu prawdziwej, duchowej egzystencji. Pewne stadium tego doświadczenia będziecie

mogli wkrótce obserwować, ale nie możecie brać w nim udziału. Tych rzeczy, które

zazwyczaj robicie dla stworzonego, nie będziecie mogli robić dla Stwórcy. Syn Stwórcy

posiada w sobie moc obdarzenia sobą innych, w formie jakiegokolwiek stworzonego

przez siebie syna; posiada w sobie moc, pozwalającą mu złożyć swe dostrzegalne życie i

ponownie je podjąć; i posiada tę moc z bezpośredniego nadania Rajskiego Ojca a ja

wiem, o czym mówię”.

Kiedy wysłuchano słów Uosobionego Dostrajacza, wszyscy przyjęli postawę pełnego

napięcia oczekiwania, od Gabriela aż do najniższych cherubinów. Widzieli śmiertelne

ciało Jezusa w grobie, dostrzegali dowody wszechświatowej aktywności ich ukochanego

Władcy a nie rozumiejąc tego fenomenu, czekali cierpliwie rozwoju wypadków.

1. PRZEJŚCIE MORONTIALNE

W niedzielę rano, o drugiej czterdzieści pięć, Rajska komisja do spraw wcielenia,

składająca się z siedmiu niezidentyfikowanych Rajskich osobowości, przybyła na

miejsce i natychmiast rozlokowała się wokół grobu. Za dziesięć trzecia, intensywne

wibracje łącznych operacji materialnych i morontialnych zaczęły się wydobywać z

nowego grobu Józefa a w dwie minuty po trzeciej, w ten niedzielny ranek, 9 kwietnia,

roku 30 n.e., wyszła z grobu zmartwychwstała forma morontialna i osobowość Jezusa z

Nazaretu.

Po tym, jak zmartwychwstały Jezus wyłonił się z grobu, w którym był pogrzebany,

ciało, w którym żył i działał na Ziemi przez prawie trzydzieści sześć lat, wciąż leżało

złożone w niszy grobu, nienaruszone, owinięte w lniane płótno, tak jak zostało złożone

na spoczynek w piątek po południu przez Józefa i jego towarzyszy. Kamień, znajdujący

się przed wejściem do grobowca, też nie został w żaden sposób poruszony; pieczęć

Piłata była nieuszkodzona a żołnierze wciąż stali na straży. Strażnicy świątynni stali na

straży nieprzerwanie, straże rzymskie zmieniły się o północy. Żaden z tych stróżujących

nie przypuszczał, że obiekt ich czuwania zmartwychwstał w nowej i wyższej formie

bytu i że to ciało, którego pilnowali, było teraz zbytecznym, zewnętrznym okryciem,

które nie miało nic wspólnego z dostarczoną i zmartwychwstałą, morontialną

osobowością Jezusa.

Ludzkość jest powolna w dostrzeganiu tego, że we wszystkim, co osobowe, materia

jest szkieletem morontii i że obie są cieniem rzucanym przez trwałą rzeczywistość

duchową. Ile czasu jeszcze upłynie, zanim zaczniecie traktować czas, jako ruchome

odbicie wieczności a przestrzeń, jako przelotny cień rzeczywistości rajskich?

Tak dalece, jak się orientujemy, ani nikt z tego wszechświata, ani żadna osobowość z

innego wszechświata, nie miała nic wspólnego z morontialnym zmartwychwstaniem

Jezusa z Nazaretu. W piątek oddał swoje życie, jako śmiertelnik tej domeny; w niedzielę

rano podjął je na nowo, jako morontialna istota systemu Satanii w Norlatiadeku. Jest

dużo spraw związanych ze zmartwychwstaniem Jezusa, których nie rozumiemy.

Wiemy jednak, że wszystko zdarzyło się tak, jak to przedstawiamy i mniej więcej w

oznaczonym przez nas czasie. Możemy także zaświadczyć, że wszystkie znane

fenomeny, towarzyszące śmiertelnemu przejściu, czy morontialnemu

zmartwychwstaniu, miały miejsce dokładnie w nowym grobowcu Józefa, gdzie

spoczywały materialne szczątki śmiertelnika Jezusa, owinięte w pogrzebowe płótna.

Wiemy także, że żadna istota z wszechświata lokalnego nie brała udziału w

morontialnym przebudzeniu. Widzieliśmy, jak siedem Rajskich osobowości otoczyło

grób, ale nie zauważyliśmy, żeby miały cokolwiek wspólnego z przebudzeniem Mistrza.

Jak tylko Jezus ukazał się obok Gabriela, tuż ponad grobem, siedem osobowości z Raju

dało do zrozumienia, że chcą natychmiast odlecieć do Uversy.

Pozwólcie nam raz na zawsze wyjaśnić ideę zmartwychwstania Jezusa, oświadczając,

co następuje:

1. Jego materialne czy fizyczne ciało nie było częścią jego wskrzeszonej osobowości.

Kiedy Jezus wyszedł z grobu, jego materialne ciało pozostawało nienaruszone w

grobowcu. Ukazał się przed grobowcem, nie przesuwając kamieni znajdujących się

przed wejściem ani nie naruszając pieczęci Piłata.

2. Nie wyłonił się z grobu ani jako duch, ani też jako Michał z Nebadonu; nie ukazał

się również pod postacią Stwórcy Władcy, tak jak wyglądał przed inkarnacją w formę

cielesną na Urantii.

3. Wyszedł z grobu Józefa bardzo podobny do osobowości morontialnych, takich,

które jako wskrzeszone, wznoszące się morontialne istoty, wyłaniają się z hal

zmartwychwstania pierwszego świata-mieszkania tego lokalnego systemu, Satanii.

Istnienie pomnika Michała w samym centrum rozległych dziedzińców hal

zmartwychwstania, w pierwszym mieszkaniu, nasuwa nam przypuszczenie, że w

zmartwychwstaniu Mistrza na Urantii w jakiś sposób brał udział ten pierwszy system

światów-mieszkań.

Po wstaniu z grobu, pierwszą czynnością Jezusa było powitanie Gabriela i polecenie

mu, aby dalej kierował administracją spraw wszechświatowych, podległy Emanuelowi,

a potem kazał szefowi Melchizedeków, aby przekazał jego braterskie pozdrowienia

Emanuelowi. Po czym prosił Najwyższego Ojca z Edentii, aby uzyskał od Pradawnych

Czasu poświadczenie w sprawie jego śmiertelnego przejścia, a zwracając się do grup

morontialnych z siedmiu światów-mieszkań, zgromadzonych tutaj aby go powitać i

przyjąć swego Stwórcę jako istotę ich porządku, Jezus wyrzekł pierwsze słowa w swojej

pośmiertnej działalności. Morontialny Jezus powiedział: „Zakończywszy moje życie w

ciele, pozostanę tutaj przez chwilę, w przejściowej formie, abym dokładniej poznał

życie moich wznoszących się istot stworzonych i dalej objawiał wolę mojego Ojca w

Raju”.

Kiedy Jezus to powiedział, dał sygnał Uosobionemu Dostrajaczowi i wszystkim

inteligentnym istotom wszechświatowym, zgromadzonym na Urantii, aby oglądać

zmartwychwstanie, żeby natychmiast zostały rozesłane do swoich poszczególnych,

wszechświatowych zadań.

Teraz Jezus – zaznajomiony jako istota stworzona z potrzebami życia, które zechciał

krótko przeżyć na Urantii – zaczął spotkania na poziomach morontialnych. Ta inicjacja

do światów morontialnych trwała ponad godzinę czasu ziemskiego i dwukrotnie była

przerywana na życzenie Jezusa, który chciał się skontaktować ze swymi byłymi

towarzyszami w ciele, gdy przyszli z Jerozolimy, z niedowierzaniem zaglądając do

pustego grobu i znajdując to, co uważali za dowód jego zmartwychwstania.

Teraz śmiertelne przejście Jezusa – morontialne zmartwychwstanie Syna

Człowieczego – zostało zakończone. Rozpoczęło się przejściowe doświadczenie Mistrza,

jako osobowości będącej w połowie drogi pomiędzy tym, co materialne a tym, co

duchowe. Wszystko to uczynił mocą, tkwiącą w nim samym; żadna osobowość mu w

tym nie pomagała. Oto żyje, jako Jezus morontialny a kiedy zaczynał swoje życie

morontialne, jego materialne ciało leżało nienaruszone w grobie. Żołnierze wciąż stali

na straży a pieczęcie namiestnika na kamieniach nie były jeszcze złamane.

2. MATERIALNE CIAŁO JEZUSA

Dziesięć po trzeciej, kiedy wskrzeszony Jezus bratał się z osobowościami

morontialnymi, zgromadzonymi z siedmiu światów-mieszkań Satanii, szef archaniołów

– aniołów zmartwychwstania – zbliżył się do Gabriela i poprosił o śmiertelne ciało

Jezusa. Szef archaniołów powiedział: „Nie możemy wziąć udziału w morontialnym

zmartwychwstaniu, w tej części obdarzającego doświadczenia Michała, naszego władcy,

ale chcielibyśmy, aby jego śmiertelne szczątki zostały oddane pod naszą opiekę, w celu

natychmiastowego rozkładu. Nie chcemy stosować naszej techniki dematerializacji; po

prostu chcemy użyć procesu przyśpieszonego czasu. Wystarczy, że widzieliśmy Władcę

żyjącego i umierającego na Urantii; moglibyśmy oszczędzić zastępom niebiańskim

nieznośnych wspomnień, przy oglądaniu powolnego rozkładu ludzkiej postaci Stwórcy

i Podtrzymywacza wszechświata. W imieniu niebiańskich istot inteligentnych całego

Nebadonu, proszę o powierzenie w moje ręce śmiertelnego ciała Jezusa z Nazaretu i

upoważnienie nas do rozpoczęcia jego natychmiastowego rozkładu”.

Po tym jak Gabriel naradził się ze starszym, Najwyższym Ojcem z Edentii, archanioł,

rzecznik niebiańskich zastępów, otrzymał zgodę na rozporządzanie fizycznymi

szczątkami Jezusa, tak jak uzna za stosowne.

Po tym, jak przychylono się do prośby szefa archaniołów, wezwał on na pomoc

wielu swoich towarzyszy, oraz znaczną liczbę zastępów, reprezentujących wszystkie

klasy osobowości niebiańskich i wtedy, z pomocą pośrednich z Urantii, przystąpił do

przejęcia materialnego ciała Jezusa. To martwe teraz ciało było tworem czysto

materialnym; to było fizyczne i ludzkie ciało; nie mogło zostać usunięte z grobu tak, jak

morontialna forma zmartwychwstania mogła opuścić zapieczętowany grób. Dzięki

pomocy pewnych pomocniczych osobowości morontialnych, morontialna forma może

być raz ukształtowana jako duch, tak, że może być obojętna na zwykłą materię, a kiedy

indziej może być dostrzegalna i dotykalna przez istoty materialne, takie, jakimi są

śmiertelnicy tej domeny.

Kiedy szykowano się do usunięcia ciała Jezusa z grobu, aby je poddać dostojnej i czci

pełnej likwidacji przez prawie natychmiastowy rozkład, kazano pośrednim wtórnym z

Urantii odtoczyć kamienie z wejścia do grobu. Większy z tych dwu kamieni miał kształt

wielkiego koła, podobny był do kamienia młyńskiego i poruszał się w wyżłobieniu

wykutym w skale, aby mógł być toczony tam z powrotem dla otwierania czy zamykania

grobu. Kiedy stojący na straży żydowscy strażnicy i rzymscy żołnierze ujrzeli w bladym

świetle poranka, jak olbrzymi kamień zaczyna się toczyć od wejścia do grobu,

najwyraźniej o własnych siłach – bez jakichkolwiek widzialnych środków

wywołujących taki ruch – zdjął ich strach i wpadli w panikę i pośpiesznie stamtąd

uciekli. Żydzi uciekli do swych domów, po czym wrócili do Świątyni, aby

zrelacjonować sprawę swemu kapitanowi. Rzymianie uciekli do fortecy Antonia i

złożyli raport setnikowi o tym, co widzieli, jak tylko zjawił się na służbie.

Żydowscy przywódcy zaczęli plugawy interes, żeby się pozbyć Jezusa, oferując

łapówkę zdradzieckiemu Judaszowi i teraz, kiedy stanęli w obliczu tak żenującej

sytuacji, zamiast pomyśleć o ukaraniu strażników, którzy opuścili posterunek, uciekli

się do przekupienia tych strażników i żołnierzy rzymskich. Każdemu z tych dwudziestu

ludzi wypłacili pewną sumę pieniędzy i polecili, aby mówili wszystkim: „Kiedy spaliśmy

w nocy, jego uczniowie przyszli i zabrali ciało”. I żydowscy przywódcy solennie obiecali

żołnierzom, że będą ich bronić przed Piłatem, gdyby kiedykolwiek doszło do uszu

namiestnika, że wzięli łapówkę.

Chrześcijańska wiara w zmartwychwstanie opiera się na fakcie „pustego grobu”.

Istotnie faktem jest, że grób był pusty, ale to nie jest prawda o zmartwychwstaniu.

Kiedy przybyli pierwsi wierzący, grób rzeczywiście był pusty i ten fakt, w połączeniu z

niewątpliwym zmartwychwstaniem Mistrza, doprowadził do sformułowania wierzenia,

które nie jest prawdą – nauczania, że materialne ciało Jezusa zmartwychwstało z grobu.

Prawda, mająca do czynienia z rzeczywistościami duchowymi i wiecznymi wartościami,

nie zawsze może być tworzona przez łączenie dostrzegalnych faktów. Chociaż

poszczególne fakty mogą być materialnie prawdziwe, nie musi z tego wynikać, że

połączenie grupy faktów musi koniecznie prowadzić do poprawnych, duchowych

wniosków.

Grób Józefa był pusty nie dlatego, że ciało Jezusa zostało odtworzone czy

wskrzeszone, ale dlatego, że zastępy niebiańskie uzyskały zgodę na to, aby dokonać

specjalnego i jedynego w swoim rodzaju rozkładu, powrotu „prochu do prochu”, bez

opóźnień czasowych i bez udziału zwykłego, widzialnego procesu śmiertelnego

rozkładu oraz materialnego psucia.

Śmiertelne szczątki Jezusa przeszły taki sam, naturalny proces rozpadu na

pierwiastki składowe, jaki jest charakterystyczny dla wszystkich ciał ludzkich na Ziemi,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: