156.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 156

POBYT W TYRZE I SYDONIE

W piątek po południu, 10 czerwca, Jezus i jego towarzysze przyszli w

okolice Sydonu, gdzie zatrzymali się w domu dobrze sytuowanej

kobiety, która w tych czasach, kiedy Jezus znajdował się na szczycie

swojej popularności, była pacjentem szpitala w Betsaidzie.

Ewangeliści i apostołowie zostali zakwaterowani u jej przyjaciół, w

najbliższym sąsiedztwie i przez dzień szabatu odpoczywali w

przyjemnym otoczeniu. W Sydonie i jego najbliższej okolicy spędzili

prawie dwa i pół tygodnia, zanim wyszli odwiedzić nadbrzeżne miasta

na północy.

Jeden wielki spokój przepełniał ten czerwcowy dzień szabatu.

Ewangeliści i apostołowie całkowicie pogrążyli się w medytacjach nad

rozprawą Mistrza na temat religii, którą słyszeli po drodze do Sydonu.

Wszyscy byli w stanie zrozumieć co nieco z tego, co im powiedział,

ale żaden z nich nie pojął w pełni doniosłości jego nauki.

1. SYRYJSKA KOBIETA

Mieszkali w pobliżu domu Karuski, gdzie zakwaterowany był

Mistrz i tego, szabatowego popołudnia przybyła syryjska kobieta,

która wiele słyszała o Jezusie, jako uzdrowicielu i nauczycielu,

przyprowadzając swoją małą córkę. Dziecko miało około dwunastu

lat i cierpiało na poważną chorobę nerwową, charakteryzującą się

konwulsjami i innymi dotkliwymi dolegliwościami.

Jezus zakazał mówić swym towarzyszom, że mieszka w domu

Karuski, tłumacząc, iż chce odpocząć. Podczas gdy oni byli posłuszni

poleceniom Mistrza, służąca Karuski poszła do domu syryjskiej

kobiety, Norany i powiedziała jej, że w domu jej pani zamieszkał

Jezus i ponaglała zatroskaną matkę, aby przyprowadziła cierpiącą

córkę do uzdrowienia. Matka oczywiście wierzyła, że jej dziecko jest

opętane przez demona, nieczystego ducha.

Kiedy Norana przybyła ze swą córką, bliźniacy Alfeusza wyjaśnili

jej przez tłumacza, że Mistrz odpoczywa i nie można go niepokoić;

na co Norana odparła, że ona i dziecko pozostaną w tym miejscu tak

długo, aż Mistrz odpocznie. Piotr także usiłował ją przekonać i

namówić, żeby wróciła do domu. Tłumaczył, że Jezus zmęczony jest

znaczną ilością nauczania i uzdrawiania i że przyszedł do Fenicji,

żeby mieć chwilę spokoju i odpoczynku. Ale na nic się to nie zdało,

Norana nie chciała odejść. Na wszystkie argumenty Piotra

odpowiedziała tylko: „Nie odejdę stąd, dopóki nie zobaczę waszego

Mistrza. Wiem, że może wypędzić demona z mojego dziecka i nie

odejdę, dopóki uzdrowiciel nie spojrzy na moją córkę”.

Potem Tomasz próbował odesłać kobietę, ale również bez skutku.

Odpowiedziała mu: „Wierzę, że wasz Mistrz może wypędzić demona,

który dręczy moje dziecko. Słyszałam o jego wspaniałych czynach w

Galilei i wierzę w niego. Co wam się stało, jego uczniom, że odsyłacie

tych, którzy szukają pomocy Mistrza”? I kiedy to powiedziała,

Tomasz odszedł.

Wtedy wyszedł Szymon Zelota, aby upomnieć Noranę. Powiedział

jej: „Kobieto, nie jesteś Żydówką, mówisz po grecku. Nie powinnaś

oczekiwać tego, że Mistrz weźmie chleb, przeznaczony dla dzieci

cieszącej się jego względami rodziny i rzuci go psom”. Ale Norana

nie chciała się obrazić po napastliwej uwadze Szymona.

Odpowiedziała tylko: „Tak nauczycielu, rozumiem, co mówisz. W

oczach Żydów jestem tylko psem, ale co się tyczy twojego Mistrza,

jestem wierzącym psem. Jestem zdecydowana na wszystko, żeby tylko

zobaczył moją córkę, ponieważ uważam, że jeśli spojrzy na nią,

uleczy ją. I nawet ty, dobry człowieku, nie powinieneś się ośmielać

pozbawiać psów przywileju okruchów, które przypadkiem spadną z

dziecinnego stołu”.

W tej właśnie chwili, na oczach wszystkich, dziewczynkę schwyciły

gwałtowne konwulsje i matka zakrzyczała: „Tu, możecie zobaczyć, że

moje dziecko jest opętane przez złego ducha. Jeśli nasza niedola nie

robi na was wrażenia, zrobi je na waszym Mistrzu, o którym

mówiono mi, że kocha wszystkich ludzi i ośmiela się uzdrawiać tych

innowierców, którzy w niego wierzą. Nie warci jesteście być jego

uczniami. Nie odejdę stąd, dopóki moje dziecko nie będzie

uzdrowione”.

Jezus, który przez otwarte okno słyszał całą tą rozmowę, wyszedł

teraz na zewnątrz ku ich wielkiemu zdziwieniu i powiedział: „Och

kobieto, wielka jest twoja wiara, tak wielka, że nie mogę ci odmówić

tego, czego pragniesz; idź w pokoju. Twoja córka jest uzdrowiona”. I

od tej chwili mała dziewczynka była zdrowa. Kiedy Norana

odchodziła z dzieckiem, Jezus prosił wszystkich, żeby nic nikomu nie

mówili o tym zdarzeniu; i podczas gdy jego towarzysze zastosowali

się do tego życzenia, matka i dziecko nie zaprzestały rozgłaszać o

uzdrowieniu małej dziewczynki, tak usilnie po całej okolicy jak długa

i szeroka, jak również w Sydonie, że Jezus uznał za stosowne zmienić

zakwaterowanie w ciągu kilku dni.

Następnego dnia, kiedy Jezus nauczał swoich apostołów,

skomentował uzdrowienie córki syryjskiej kobiety: „I tak jest zawsze;

sami widzieliście, jak innowiercy potrafią przejawiać zbawienną

wiarę w nauki ewangelii królestwa nieba. Zaprawdę, zaprawdę

powiadam wam, że królestwo Ojca będzie przejęte przez nie-Żydów,

jeśli dzieci Abrahama nie zechcą okazać dosyć wiary, aby do niego

wejść”.

2. NAUCZANIE W SYDONIE

Gdy wchodzili do Sydonu, Jezus i jego towarzysze przeszli przez

most, dla wielu z nich był to pierwszy most, jaki w życiu wiedzieli.

Kiedy szli przez most, Jezus powiedział między innymi: „Ten świat

jest tylko mostem; możecie przejść przez niego, ale nie powinniście

myśleć o budowaniu na nim domu do mieszkania”.

Gdy dwudziestu czterech zaczęło swą działalność w Sydonie, Jezus

zamieszkał na północ od miasta, w domu Justy i jej matki Bereniki.

Każdego ranka Jezus nauczał dwudziestu czterech, w domu Justy a

po południu i wieczorem wszyscy rozchodzili się po Sydonie, żeby

nauczać i głosić kazania.

Apostołowie i ewangeliści bardzo cieszyli się z tego, jak nie-Żydzi

z Sydonu przyjmowali ich orędzie; podczas ich krótkiego pobytu w

mieście wielu dołączyło do królestwa. Ten czas, około sześciu tygodni

spędzonych w Fenicji, był bardzo płodnym okresem pracy dla

pozyskiwania dusz, ale późniejsi, żydowscy autorzy Ewangelii,

niedbale pominęli zapis tak ciepłego przyjęcia nauk Jezusa przez nie-

Żydów, właśnie w tym czasie, kiedy tak wielu z ich własnego narodu

odnosiło się do niego z wrogością.

Ci wierzący nie-Żydzi pod wieloma względami znacznie bardziej

doceniali wartość nauk Jezusa, niż Żydzi. Wielu tych, mówiących po

grecku Syrofenicjan, zrozumiało nie tylko to, że Jezus jest podobny do

Boga, ale również to, że Bóg jest podobny do Jezusa. Ci, tak zwani

poganie, dobrze zrozumieli nauki Mistrza dotyczące jednorodności

praw tego świata i całego wszechświata. Pojęli to nauczanie, że Bóg

nie ma względu na osoby, rasy czy narody; że u Ojca Uniwersalnego

nie ma żadnego faworyzowania; że wszechświat w pełni i zawsze

stosuje się do praw i że jest całkowicie niezawodny. Ci nie-Żydzi nie

bali się Jezusa; ośmielili się przyjąć jego posłanie. Przez wszystkie

późniejsze wieki ludzie nie potrafili zrozumieć Jezusa, za bardzo się

tego bali.

Jezus wyjaśnił dwudziestu czterem, że nie uciekł z Galilei dlatego,

że bał się konfrontacji ze swymi wrogami. Zrozumieli, że jeszcze nie

jest gotów do otwartego starcia z ugruntowaną religią i że nie chciał

zostać męczennikiem. To właśnie w czasie jednej z dyskusji, w domu

Justy, Mistrz po raz pierwszy powiedział swoim uczniom, że „nawet

gdyby niebo i ziemia miały przeminąć, moje słowa prawdy nie

przeminą”.

Podczas pobytu w Sydonie tematem nauki Jezusa był rozwój

duchowy. Powiedział swym uczniom, że nie mogą stać w miejscu, że

muszą iść naprzód w prawości, albo się cofnąć do zła i grzechu.

Upomniał ich, aby „nie myśleli o tym, co się zdarzyło w przeszłości,

gdy idą naprzód, aby ogarnąć większe rzeczywistości królestwa”.

Zaklinał ich, aby w ewangelii nie zadowalali się swym dzieciństwem,

ale dążyli do osiągnięcia pełnej postawy Boskiego synostwa, we

wspólnocie z duchem i w braterstwie z wierzącymi.

Jezus powiedział: „Moi uczniowie nie tylko muszą zaprzestać

czynić źle, ale muszą nauczyć się, jak czynić dobrze; nie tylko musicie

oczyścić się ze wszystkich świadomych grzechów, ale musicie nawet

nie zachowywać poczucia winy. Jeśli przyznacie się do swych

grzechów, zostają odpuszczone; dlatego też musicie zachować

sumienie wolne od grzechu”.

Jezus bardzo lubił dosadne poczucie humoru, jakim odznaczali się

ci nie-Żydzi. To właśnie poczucie humoru, jakie wykazała Norana,

syryjska kobieta, tak samo jak jej wielka i wytrwała wiara, tak bardzo

przemówiły do serca Mistrza i odwołały się do jego miłosierdzia.

Jezus bardzo ubolewał nad tym, że jego narodowi – Żydom – tak

bardzo brakuje humoru. Kiedyś powiedział do Tomasza: „Mój naród

traktuje siebie zbyt poważnie; prawie zupełnie nie ma poczucia

humoru. Uciążliwa religia faryzeuszy nigdy nie mogłaby powstać

pośród ludzi ze zmysłem humoru. Brakuje im także konsekwencji;

przecedzają komary a połykają wielbłądy.

3. WYBRZEŻEM NA PÓŁNOC

We wtorek, 28 czerwca, Mistrz i jego towarzysze wyruszyli z

Sydonu i poszli wybrzeżem na północ, do Porfyreonu i Heldui.

Zostali dobrze przyjęci przez nie-Żydów i wielu tych ludzi dołączyło

do królestwa, podczas tygodnia nauczania i głoszenia kazań.

Apostołowie głosili kazania w Porfyreonie a ewangeliści nauczali w

Heldui. Kiedy dwudziestu czterech zajmowało się swą pracą, Jezus

opuścił ich na trzy czy cztery dni i poszedł do nadbrzeżnego miasta

Bejrut, gdzie odwiedził Syryjczyka o imieniu Malach, który był

wierzącym i który rok wcześniej przebywał w Betsaidzie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: