155.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 155

UCIECZKA PRZEZ PÓŁNOCNĄ GALILEĘ

T ej pamiętnej niedzieli, wkrótce po zejściu na ląd w pobliżu Gergezy, Jezus i

dwudziestu czterech przeszli niewielki kawałek, drogą na północ, gdzie spędzili noc w

pięknym parku, na południe od Betsaidy Juliusza. Znali to obozowisko, gdyż raz już się

zatrzymali w tym miejscu. Zanim udali się na spoczynek, Mistrz zawołał do siebie

swoich wyznawców i omówił z nimi plany zamierzonej tury, poprzez Bataneę i

północną Galileę do wybrzeży Fenicji.

1. DLACZEGO BURZĄ SIĘ POGANIE?

Jezus powiedział: „Wszyscy powinniście pamiętać, co mówili psalmiści o tych

czasach: «Dlaczego burzą się poganie a ludy myślą o rzeczach próżnych? Ziemscy

królowie powstają, władcy narodów spiskują razem przeciw Panu i przeciw jego

pomazańcowi, mówiąc: zerwijmy z siebie kajdany miłosierdzia i odrzućmy powrozy

miłości».

Dzisiaj wypełnia się to na waszych oczach. Jednak nie powinniście oczekiwać

wypełnienia reszty proroctwa psalmisty, ponieważ żywił on błędne idee o Synu

Człowieczym i jego misji na Ziemi. Moje królestwo zbudowane jest na miłości,

głoszone jest w miłosierdziu i oparte na bezinteresownej służbie. Mój Ojciec nie siedzi

w niebie i nie śmieje się drwiąco z pogan. Nie jest gniewny, gdy jest niezadowolony.

Prawdą jest obietnica, że Syn otrzyma tych tak zwanych pogan (w rzeczywistości

swoich ciemnych i niewykształconych braci) w dziedzictwo. I ja przyjmę tych nie-

Żydów z otwartymi ramionami miłosierdzia i uczucia. Cała, miłości pełna dobroć

okazywana będzie tym, tak zwanym poganom, pomimo tego nieszczęsnego

oświadczenia w zapisie, które oznajmia, że tryumfujący Syn «okiełzna ich żelazną rózgą

i roztrzaska ich na kawałki jak naczynie garncarza». Psalmista napominał was: «Służcie

Panu z bojaźnią» – ja każę wam dochodzić do wysokich przywilejów Boskiego

synostwa przez wiarę; on nakazuje wam radować się z drżeniem; ja każę wam radować

się z pewnością. On mówi: «Całujcie Syna, ażeby się nie gniewał i poginiecie, kiedy jego

gniew zapłonie». Ale wy, którzy żyliście ze mną, dobrze wiecie, że złość i gniew nie

mają udziału w zaprowadzaniu królestwa nieba w sercach ludzkich. Jednak psalmista

zobaczył w przelocie prawdziwe światło, kiedy kończąc napomnienie, powiedział:

«Błogosławieni ci, którzy zaufali temu Synowi»”.

Jezus dalej nauczał dwudziestu czterech: „Poganie nie bez powodu oburzają się na

nas. Ich punkt widzenia jest zawężony i ograniczony i dlatego potrafią zapalczywie

wytężać swoje siły. Ich cel jest bliski i bardziej czy mniej widoczny; z tego powodu dążą

do niego dzielnie i skutecznie go egzekwują. Wy, którzy wyznaliście wejście do

królestwa nieba, generalnie biorąc jesteście zbyt chwiejni i niezdecydowani w

prowadzeniu waszego nauczania. Poganie kierują się wprost do swych celów; waszą

winą jest zbyt wielka, chroniczna tęsknota. Jeśli chcecie wejść do królestwa, dlaczego

nie przystąpicie do duchowego ataku, tak, jak poganie zdobywają miasto, które oblegli?

Jesteście prawie niewarci królestwa, jeśli wasza służba w znacznej mierze przybiera

postawę żałowania przeszłości, jęczenia nad teraźniejszością i daremnego oczekiwania

przyszłości. Dlaczego poganie się burzą? Ponieważ nie znają prawdy. Dlaczego wy

usychacie z daremnej tęsknoty? Ponieważ nie przestrzegacie prawdy. Skończcie ze swoją

bezcelową tęsknotą i idźcie naprzód dzielnie, pracując nad tym, co dotyczy

ustanowienia królestwa.

Nie bądźcie jednostronni i nadmiernie wyspecjalizowani we wszystkim, co robicie.

Faryzeusze, którzy chcą naszej zguby, zaiste myślą, że pełnią służbę Bożą. Zostali tak

ograniczeni przez tradycję, że zaślepieni są uprzedzeniem i umocnieni strachem.

Weźcie pod uwagę Greków, którzy mają naukę bez religii, podczas gdy Żydzi mają

religię bez nauki. I kiedy ludzi tak zbałamucono do akceptacji zawężonej, pogmatwanej

dezintegracji prawdy, jedyną nadzieją ich zbawienia jest stać się tymi, których

koordynuje prawda – nawróconymi.

Pozwólcie mi dobitnie wyrazić wieczną prawdę: jeśli wy, dzięki współdziałaniu z

prawdą, nauczycie się w waszym życiu być przykładem pięknej pełni prawości, wtedy

wasi ludzcy współbracia będą was poszukiwać, żeby móc zyskać to, co wy zdobyliście.

To, w jakiej mierze przyciągacie prawdziwych poszukiwaczy prawdy, reprezentuje

stopień waszego obdarzenia prawdą, stopień waszej prawości. To, w jakim stopniu

musicie iść z waszym posłaniem do ludzi, jest w pewnym sensie miarą braku

przeżywania przez was pełnego lub prawego życia, prawdą koordynowanego życia”.

I jeszcze wielu innych rzeczy nauczał Mistrz apostołów i ewangelistów, zanim

powiedzieli mu dobranoc i złożyli głowy na poduszkach.

2. EWANGELIŚCI W KORAZIN

W poniedziałek rano, 23 maja, Jezus polecił Piotrowi, aby poszedł wraz z

dwunastoma ewangelistami do Korazin, podczas gdy on z jedenastoma apostołami

wyruszył do Cezarei Filipowej, idąc wzdłuż Jordanu do drogi Damaszek-Kafarnaum,

stamtąd na północny wschód, do skrzyżowania z drogą do Cezarei Filipowej a potem

do samego miasta, gdzie pozostali przez dwa tygodnie i nauczali. Przybyli tam 24 maja,

po południu.

Piotr i ewangeliści pozostali dwa tygodnie w Korazin, głosząc kazania ewangelii

królestwa małej, ale gorliwej grupie wiernych. Nie udało im się jednak pozyskać wielu

świeżych neofitów. Żadne miasto, w całej Galilei, nie dało tak mało dusz królestwu, jak

Korazin. Zgodnie z instrukcjami Piotra, dwunastu ewangelistów niewiele mówiło na

temat uzdrawiania – spraw materialnych – podczas gdy głosili kazania i z rosnącym

wigorem nauczali prawd duchowych królestwa niebiańskiego. Te dwa tygodnie w

Korazin stanowiły dla dwunastu ewangelistów prawdziwy chrzest przeciwności losu,

ponieważ był to jak dotąd najtrudniejszy i najbardziej nieproduktywny okres ich

działalności. Będąc w ten sposób pozbawieni satysfakcji z pozyskania dusz dla

królestwa, każdy z nich poważniej i uczciwiej oceniał wartość własnej duszy i jej rozwój

na duchowych drogach nowego życia.

Kiedy się okazało, że nie ma już chętnych do wejścia do królestwa, we wtorek, 7

czerwca, Piotr zwołał swoich współpracowników i wyruszyli do Cezarei Filipowej, aby

dołączyć do Jezusa i apostołów. Przybyli w środę około południa i cały wieczór spędzili

na szczegółowym opowiadaniu swych przeżyć wśród niewierzących w Korazin. Tego

wieczora, podczas dyskusji, Jezus raz jeszcze nawiązał do przypowieści o siewcy i wiele

nauczał o znaczeniu pozornych niepowodzeń w przedsięwzięciach życiowych.

3. W CEZAREI FILIPOWEJ

Aczkolwiek podczas tych dwóch tygodni pobytu w pobliżu Cezarei Filipowej Jezus

nie prowadził działalności publicznej, apostołowie mieli znaczną ilość prywatnych

spotkań w mieście i sporo wierzących przychodziło do obozu porozmawiać z Mistrzem.

W wyniku tych odwiedzin niewielka liczba osób dołączyła do grupy wierzących.

Każdego dnia Jezus rozmawiał z apostołami a oni coraz wyraźniej dostrzegali, że dla

królestwa nieba zaczęło się nowe stadium pracy w głoszeniu kazań. Zaczynali rozumieć,

że „królestwo nieba nie jest jedzeniem i piciem, ale realizacją duchowej radości z

przyjęcia Boskiego synostwa”.

Pobyt w Cezarei Filipowej był prawdziwą próbą dla jedenastu apostołów; trudno im

było przeżyć te dwa tygodnie. Popadli nieomal w depresję i odczuwali brak okresowej

stymulacji, jaką dawała im entuzjastyczna osobowość Piotra. W tych czasach była to

naprawdę wielka i trudna próba, aby wierzyć w Jezusa i podążać za nim. Choć podczas

tych dwóch tygodni pozyskali zaledwie kilku nawróconych, nauczyli się wiele bardzo

korzystnych dla siebie rzeczy podczas codziennych spotkań z Mistrzem.

Apostołowie zrozumieli, że Żydzi znaleźli się w stagnacji i obumierali duchowo,

ponieważ skrystalizowali prawdę w doktryny; że kiedy prawda, zamiast służyć jako

drogowskaz duchowego przewodnictwa i postępu, zostanie sformułowana jako linia

graniczna obłudnej elitarności, takie nauczanie traci swoją twórczą, życiodajną moc i

ostatecznie staje się tylko zachowawcze i skamieniałe.

Apostołowie coraz lepiej uczyli się od Jezusa patrzeć na ludzkie osobowości w

kategoriach ich możliwości, w czasie i wieczności. Nauczyli się, że wiele dusz najlepiej

nakłonić do kochania niewidzialnego Boga, ucząc je najpierw miłości do swoich braci,

których mogą widzieć. I w związku z tym nowego sensu nabrało dla nich oświadczenie

Mistrza, dotyczące bezinteresownej służby dla brata człowieka: „Cokolwiek uczyniliście

jednemu z najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście”.

Jedna z wielkich nauk, jaką apostołowie otrzymali podczas podróży do Cezarei,

mówiła o początkach tradycji religijnej, o śmiertelnym niebezpieczeństwie

przywiązywania wartości świętości do rzeczy nie świętych, powszechnych idei czy

codziennych zdarzeń. Z jednej dyskusji wyszli z nauką, że prawdziwa religia jest z głębi

serca płynącą lojalnością człowieka wobec jego najwyższych i najprawdziwszych

przekonań.

Jezus ostrzegł swoich wiernych, że jeśli ich religijne tęsknoty byłyby tylko materialne,

gromadząca się wiedza o świecie materialnym, przez progresywne przemieszczanie

domniemanych nadprzyrodzonych początków rzeczy, ostatecznie pozbawi ich wiary w

Boga. Jednak, jeśli ich religia byłaby duchowa, nigdy postęp nauk fizycznych nie może

zakłócić ich wiary w wieczne rzeczywistości i boskie wartości.

Apostołowie się nauczyli, że chociaż motyw religii jest wyłącznie duchowy, przydaje

ona wartości całemu życiu, wypełniając je wysokimi celami, uszlachetniając

transcendentalnymi wartościami, inspirując wspaniałymi motywami, tym samym

pociesza duszę ludzką wzniosłą i podtrzymującą ją nadzieją. Prawdziwa religia

prowadzi do redukcji stresu istnienia; wyzwala wiarę i odwagę, aby mogły być

stosowane w codziennym życiu i w bezinteresownej służbie. Wiara pobudza duchową

witalność i pomaga rodzić owoce prawości.

Jezus wielokrotnie nauczał apostołów, że żadna cywilizacja nie może długo

przetrwać utraty tego, co najlepsze w jej religii. I wiele razy, wciąż na nowo zwracał

uwagę Dwunastu na wielkie niebezpieczeństwo zastępowania przeżyć religijnych

symbolami i obrzędami. Całe jego ziemskie życie było konsekwentnie poświęcone

misji roztapiania zamrożonych form religijnych w płynne wolności oświeconego

synostwa.

4. W DRODZE DO FENICJI

W czwartek rano, 9 czerwca, po otrzymaniu wieści przyniesionych przez posłańców

Dawida z Betsaidy o szerzeniu się królestwa, grupa dwudziestu pięciu nauczycieli

prawdy opuściła Cezareę Filipową i zaczęła iść w kierunku wybrzeży Fenicji.

Obchodzili bagniste tereny drogą przez Luz, do miejsca, gdzie droga z Magdali łączyła

się ze szlakiem Gór Libańskich, stamtąd do skrzyżowania z drogą prowadzącą do

Sydonu, do którego dotarli w piątek po południu.

Podczas przerwy na obiad, w cieniu sterczącego nawisu skalnego, w pobliżu Luz,

Jezus wygłosił jedno z swoich najbardziej pamiętnych przemówień, jakie jego

apostołowie słyszeli we wszystkich latach współpracy z nim. Zaledwie usiedli, żeby

połamać się chlebem, gdy Piotr zapytał Jezusa: „Mistrzu, skoro Ojciec w niebie wie

wszystkie rzeczy i skoro jego duch jest naszym wsparciem w ustanowieniu królestwa

nieba na Ziemi, dlaczego uciekamy przed groźbami naszych wrogów? Dlaczego

unikamy konfrontacji z wrogami prawdy”? Ale zanim Jezus zaczął odpowiadać na

pytanie Piotra, wtrącił się Tomasz i zapytał: „Mistrzu, chciałbym naprawdę się

dowiedzieć, co jest złego z religią naszych wrogów z Jerozolimy. Jaka jest naprawdę

różnica pomiędzy ich religią a naszą? Jak to się dzieje, że mamy tak różnorodną wiarę,

podczas gdy wszyscy twierdzimy, że służymy temu samemu Bogu”? I kiedy Tomasz

skończył, Jezus powiedział: „Chociaż nie lekceważę pytania Piotra, zdając sobie w pełni

sprawę z tego, jak łatwo właśnie teraz źle zrozumieć moje powody unikania otwartego

starcia z władcami Żydów, mimo to bardziej pomocnym dla was wszystkich może się

okazać, jeśli raczej wybiorę odpowiedź na pytanie Tomasza. I będę kontynuował, kiedy

skończycie obiad”.

5. ROZPRAWA O PRAWDZIWEJ RELIGII

Ta wiekopomna rozprawa o religii, zreasumowana i ponownie przedstawiona w

nowoczesnej frazeologii, wyraża następujące prawdy:

Podczas gdy religie świata mają dwojakie pochodzenie – naturalne i objawione – w

dowolnym czasie i u jakichkolwiek ludzi można wyróżnić trzy odmienne formy

pobożności religijnej. Te trzy przejawy skłonności religijnych są następujące:

1. Religia prymitywna . Na wpół naturalny i instynktowny impuls strachu przed

tajemniczymi mocami, czczenie sił wyższych; zasadniczo jest to religia materialna w

swej naturze, religia strachu.

2. Religia cywilizacji . Zaawansowane koncepcje religijne i praktyki narodów

cywilizowanych – religia umysłu – intelektualna teologia autorytetu ustalonych tradycji

religijnych.

3. Prawdziwa religia – religia objawiona . Objawienie nadprzyrodzonych wartości,

częściowa wnikliwość w wieczne rzeczywistości, ujrzane w przelocie dobroć i piękno

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: