002.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 2

NATURA BOGA

P onieważ najwyższa z możliwych, ludzkich koncepcji Boga, zawarta jest w idei oraz ideale

pierwotnej i nieskończonej osobowości, dopuszczalne jest, a może nawet okazać się pomocne,

poznanie niektórych cech Boskiej natury, które składają się na charakter Bóstwa. Natura Boga

najlepiej może być zrozumiana dzięki temu objawieniu Ojca, które Michał z Nebadonu

przedstawił w swoich różnorodnych naukach i poprzez swoje wspaniałe, ludzkie życie w ciele.

Boska natura może być również lepiej zrozumiana przez człowieka, jeśli człowiek potraktuje

siebie jako dziecko Boga i spojrzy na Rajskiego Stwórcę jak na prawdziwego, duchowego Ojca.

Naturę Boga można badać w objawieniu najwyższych idei, Boski charakter można dostrzegać

jako odtworzenie niebiańskich ideałów, ale najbardziej oświecające i duchowo podbudowujące

ze wszystkich objawień Boskiej natury można znaleźć w zrozumieniu religijnego życia Jezusa z

Nazaretu, zarówno przed jak i po uzyskaniu przez niego pełnej świadomości boskości. Jeśli

wcielone życie Michała przyjmiemy za tło objawienia Boga człowiekowi, możemy spróbować

wyrazić ludzkimi symbolami słownymi pewne idee i ideały, dotyczące Boskiej natury, które

mogą ewentualnie przyczynić się do dalszego naświetlenia i konsolidacji ludzkiej koncepcji

natury i charakteru osobowości Ojca Uniwersalnego.

Zawężona pojemność śmiertelnego umysłu bardzo nam komplikuje wszelkie nasze wysiłki,

zmierzające do poszerzenia i uduchowienia ludzkiego zrozumienia Boga. Wykonywanie

przydzielonego nam zadania ogromnie również utrudniają ograniczenia językowe i ubóstwo

materiału, który można wykorzystać do celów ilustracji czy porównania, kiedy próbujemy

zobrazować Boskie wartości i przedstawić duchowe znaczenia skończonemu, śmiertelnemu

umysłowi człowieka. Wszelkie nasze wysiłki, zmierzające do poszerzenia ludzkiego pojmowania

Boga, byłyby nieomal daremne, gdyby nie to, że ludzki umysł jest zamieszkały przez nadanego

mu Dostrajacza, pochodzącego od Ojca Uniwersalnego i przenikany jest Duchem Prawdy,

pochodzącym od Syna Stwórcy. Polegając zatem na istnieniu w sercu człowieka tych Boskich

duchów, mogących mu pomóc poszerzyć ideę Boga, z radością podejmuję się wykonania

powierzonego mi zadania – dalszego zobrazowania umysłowi ludzkiemu natury Boga.

1. NIESKOŃCZONOŚĆ BOGA

„Dosięgając Nieskończonego nie możemy go znaleźć. Nie znać śladów Boskich stóp”. „Jego

mądrość jest nieskończona a jego wielkość jest niedocieczona”. Oślepiające światło obecności

Ojca jest tak wielkie dla jego skromnych istot stworzonych, że z pozoru „mieszka on w gęstej

ciemności”. Nie tylko jego myśli i plany są niezbadane, ale „on czyni niezmierne dziwy, a cudów

jego bez liku”. „Wielki jest Bóg, choć nieznany, lat jego nikt nie policzy”. „Czy Bóg rzeczywiście

mieszka na ziemi? Spójrzcie, niebo (wszechświat) i niebo nieb (wszechświat wszechświatów) nie

mogą go objąć”. „Jak niezbadane są jego wyroki i nie do wyśledzenia jego drogi”!

„Jest tylko jeden Bóg, Ojciec nieskończony, Stwórca, on wiary dochowuje”. „Boski Stwórca

jest również Wszechświatowym Władcą, źródłem i przeznaczeniem dusz. Jest Najwyższą Duszą,

Pierwotnym Umysłem i Bezgranicznym Duchem całego stworzenia”. „Wielki Władca nie

popełnia błędów. Jest wspaniały w swym majestacie i chwale”. „Stwórca Bóg zupełnie nie ma

lęku i wrogości. Jest nieśmiertelny, wieczny, samoistny, boski i łaskawy”. „Jak czysty i piękny,

jak wnikliwy i niezgłębiony jest niebiański Protoplasta wszystkich rzeczy”! „Nieskończony

najdoskonalszy jest w tym, że użycza siebie człowiekowi. On jest początkiem i końcem, Ojcem

każdego dobrego i doskonałego celu”. „U Boga wszystkie rzeczy są możliwe; wieczny Stwórca

jest przyczyną przyczyn”.

Pomimo nieskończoności zdumiewających przejawów wiecznej i uniwersalnej osobowości

Ojca, uświadamia on sobie w pełni zarówno swą nieskończoność jak i wieczność; zna on

również dokładnie swą doskonałość i moc. Jest on jedyną istotą we wszechświecie, oprócz

partnerskich Boskich istot, która doznaje doskonałej, właściwej i kompletnej oceny samego

siebie.

Ojciec wytrwale i niezawodnie wychodzi naprzeciw rozlicznym wymaganiom, jakie stawiają

przed nim zmiany, zachodzące od czasu do czasu w różnych częściach wszechświata

nadrzędnego. Wielki Bóg zna i rozumie siebie, uświadamia sobie w sposób nieskończony

wszystkie swoje podstawowe atrybuty doskonałości. Bóg nie jest kosmicznym przypadkiem, nie

jest również wszechświatowym eksperymentatorem. Władcy Wszechświatów mogą ryzykować,

Ojcowie Konstelacji mogą eksperymentować, głowy systemu mogą praktykować, ale Ojciec

Uniwersalny widzi koniec od początku, a jego Boski plan i wieczny cel aktualnie zawiera oraz

obejmuje wszystkie eksperymenty i wszystkie przygody wszystkich podwładnych, w każdym

świecie, systemie i konstelacji, w każdym wszechświecie jego rozległych domen.

Żadna rzecz nie jest nowością dla Boga a żadne kosmiczne zdarzenie nigdy nie jest dlań

niespodzianką; on zamieszkuje okrąg wieczności. Dni jego nie mają początku ani końca. Dla

Boga nie ma ani przeszłości, ani teraźniejszości czy przyszłości; cały jego czas jest teraźniejszy w

każdej danej chwili. On jest wielkim i jedynym JESTEM.

Ojciec Uniwersalny jest absolutnie i bezwarunkowo nieskończony we wszystkich swych

atrybutach i ten fakt, sam w sobie i sam z siebie, automatycznie wyklucza go ze wszystkich

bezpośrednich, osobistych kontaktów ze skończonymi, materialnymi istotami jak i z innymi

stworzonymi istotami inteligentnymi niższego poziomu.

I we wszystkich takich przypadkach zarządzone zostały odpowiednie adaptacje,

umożliwiające kontakt i komunikację z różnorodnymi jego istotami; po pierwsze, w

osobowościach Rajskich Synów Boga, którzy choć doskonali w boskości, częstokroć mają

również swój udział w jestestwie z krwi i kości gatunków planetarnych, stając się jednym z was i

jednym z wami, jak to miało miejsce w obdarzeniu dokonanym przez Michała, gdy Bóg stał się

człowiekiem i był zwany na przemian Synem Bożym i Synem Człowieczym. Drugie w kolejności

są osobowości Nieskończonego Ducha, różnorodne klasy zastępów seraficznych i innych

niebiańskich istot inteligentnych, które zbliżają się do istot materialnych niskiego pochodzenia i

na różne sposoby pomagają im oraz im służą. Trzecie są bezosobowe, Nieodgadnione Monitory,

Dostrajacze Myśli, prawdziwy dar samego wielkiego Boga, posłany bez zapowiedzi i bez

wyjaśnienia, aby zamieszkać takie istoty, jak ludzie na Urantii. W nieskończonych ilościach

zstępują one z wysokości chwały i świetności, i zamieszkują skromne umysły tych śmiertelników,

którzy mogą uświadomić sobie Boga, albo mają potencjał tej możliwości.

Tymi metodami, oraz wieloma innymi, nieznanymi wam metodami, przekraczającymi

zupełnie skończone zrozumienie, robi Rajski Ojciec krok w dół, z miłością i ochoczo

modyfikując przy tym, osłabiając i rozrzedzając swą nieskończoność, aby móc zbliżyć się do

swoich skończonych, stworzonych dzieci. I tak, przez szereg rozdzieleń swej osobowości, z

których każde jest coraz mniej absolutne, nieskończony Ojciec może nawiązać bliski kontakt z

różnorodnymi istotami inteligentnymi, z wielu domen jego rozległego wszechświata.

Wszystko to Ojciec robił, robi teraz i nadal będzie robił, bez najmniejszego uszczuplenia

faktu i rzeczywistości swojej nieskończoności, wieczności oraz prymatu. I wszystkie te sprawy są

niezbitą prawdą, pomimo, że trudno je pojąć, pomimo tajemniczości, która je otacza, czy

niemożności ich pełnego zrozumienia przez takie istoty, jakie mieszkają na Urantii.

Ponieważ Pierwszy Ojciec jest nieskończony w swych planach i wieczny w swych zamiarach,

jest z natury niemożliwe, aby jakakolwiek skończona istota mogła kiedykolwiek zrozumieć, czy

w pełni pojąć Boskie plany i zamiary. Śmiertelny człowiek może przelotnie dostrzec zamiary

Ojca, teraz czy później, tu i tam, jak objawiają się one podczas realizacji planu wznoszenia się

istot, na ich kolejne poziomy wszechświatowego rozwoju. Chociaż człowiek nie może ogarnąć

znaczenia nieskończoności, nieskończony Ojciec z całą pewnością i w pełni pojmuje oraz z

miłością akceptuje całą skończoność wszystkich swoich dzieci, we wszystkich wszechświatach.

Boskość i wieczność podziela Ojciec ze znaczną liczbą wyższych rajskich istot, ale wątpimy,

czy nieskończoność i wynikający stąd uniwersalny prymat, podziela on w pełni z kimkolwiek,

wyjąwszy partnerskich towarzyszy z Rajskiej Trójcy. Nieskończoność osobowości musi z

konieczności obejmować całą skończoność osobowości; stąd prawda – dosłowna prawda –

nauczania mówiącego, że „w nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”. Ten fragment czystego

Bóstwa Ojca Uniwersalnego, który zamieszkuje śmiertelnego człowieka, jest częścią

nieskończoności Pierwszego Wielkiego Źródła i Centrum, Ojca Ojców.

2. WIECZNA DOSKONAŁOŚĆ OJCA

Nawet wasi dawniejsi prorocy rozumieli wieczną, nigdy nie zaczętą, nigdy nie skończoną,

cyrkularną naturę Ojca Uniwersalnego. Bóg jest literalnie i wiecznie obecny w jego

wszechświecie wszechświatów. Zamieszkuje chwilę obecną, w całym swym absolutnym

majestacie i wiecznej wspaniałości. „Ojciec ma życie w sobie, a to życie jest życiem wiecznym”.

To właśnie Ojciec, przez epoki wieczności „daje wszystkim życie”. W Boskiej integralności jest

nieskończona doskonałość. „Ja, Pan nie odmieniam się”. Nasza znajomość wszechświata

wszechświatów objawia nam nie tylko to, że jest on Ojcem świateł, ale także to, że w

prowadzeniu przez niego spraw międzyplanetarnych „nie ma przemiany ani cienia zmienności”.

On „obwieszcza od początku to, co ma przyjść”. Powiada: „Me zlecenie ma się ostać; ja będę

czynił wszystkie moje upodobania”, „zgodnie z planem wieków, który ja powziąłem w mym

Synu”. Takie są więc plany i zamysły Pierwszego Źródła i Centrum, podobne jemu samemu:

wieczne, doskonałe i na zawsze niezmienne.

W poleceniach Ojca jest ostateczność kompletności i doskonałość pełni. „Wszystko, co

czyni Bóg, na wieki będzie trwało: do tego nic dodać nie można, ani od tego nic odjąć”. Ojciec

Uniwersalny nie żałuje swych pierwotnych zamiarów, pełnych wiedzy i doskonałości. Jego

plany są niezawodne, jego rada niezmienna, podczas gdy jego czyny są Boskie i nieomylne.

„Tysiąc lat w jego oczach jest jak wczorajszy dzień, który minął niby straż nocna”. Doskonałość

boskości oraz ogrom wieczności na zawsze są poza pełnym pojmowaniem ograniczonego

umysłu śmiertelnego człowieka.

Oddziaływania niezmiennego Boga, kiedy wprowadza on w życie swoje wieczne zamiary,

mogą wydawać się zmienne, zgodnie ze zmienną postawą oraz przeobrażającymi się umysłami

stworzonych przez niego istot inteligentnych; znaczy to mogą one zmieniać się pozornie i

powierzchownie, ale pod powierzchnią i na dnie wszystkich zewnętrznych objawów, wciąż

istnieje niezmienny zamiar, wiecznotrwały plan wiecznego Boga.

Na zewnątrz, we wszechświatach, doskonałość musi być z konieczności określeniem

względnym, ale we wszechświecie centralnym a zwłaszcza w Raju, doskonałość jest nie

rozrzedzona; w pewnych stadiach jest nawet absolutna. Uzewnętrznienia Trójcy urozmaicają

pokaz Boskiej doskonałości, ale jej nie umniejszają.

Zasadnicza doskonałość Boga nie polega na zakładanej prawości, ale raczej na nieodłącznej

doskonałości i dobroci jego Boskiej natury. Jest on ostateczny, kompletny i doskonały. Niczego

nie brakuje pięknu i doskonałości jego prawego charakteru. I cała organizacja istot, żyjących na

światach w przestrzeni, koncentruje się na Boskim zamiarze wyniesienia wszystkich tych istot,

obdarzonych wolą, ku wzniosłemu przeznaczeniu, jakim jest udział w rajskiej doskonałości Ojca.

Bóg nie jest ani egocentryczny, ani też nie jest zamknięty w sobie; nigdy nie przestaje obdarzać

sobą wszystkich samoświadomych istot z rozległego wszechświata wszechświatów.

Bóg jest wiecznie i nieskończenie doskonały, nie może on osobiście poznać niedoskonałości

ze swego własnego doświadczenia, jednak ma on udział w świadomości wszelkiego

doświadczania niedoskonałości, wszelkich trudzących się istot z wszechświatów ewolucyjnych,

należących do wszystkich Rajskich Synów Stwórcy. Osobiste i wyzwalające dotknięcie Bożej

doskonałości ogarnia serca i obejmuje jestestwa wszystkich tych śmiertelnych istot, które

dotarły do poziomu wszechświatowej świadomości moralnej. Tym sposobem, jak również przez

kontakty Boskiej obecności, Ojciec Uniwersalny aktualnie bierze udział w doświadczaniu razem

z niedojrzałością i niedoskonałością, w trakcie ewolucyjnego rozwoju każdej moralnej istoty z

całego wszechświata.

Ludzkie ograniczenia, potencjalne zło, nie są częścią Boskiej natury, jednak moralne

doświadczenia ze złem i wszystkie człowiecze z nim związki, są na pewno częścią wciąż

poszerzającej się samorealizacji Boga w dzieciach czasu – w istotach o moralnej

odpowiedzialności, które zostały stworzone czy ukształtowane przez wszystkich, wywodzących

się z Raju, Synów Stwórcy.

3. SPRAWIEDLIWOŚĆ I PRAWOŚĆ

Bóg jest prawy, zatem jest sprawiedliwy. „Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych

drogach”. „«Nic nie zrobiłem bez przyczyny, ze wszystkiego, co zrobiłem», powiedział Pan”.

„Wyroki Pana są prawe i zupełnie słuszne”. Na sprawiedliwość Ojca Uniwersalnego nie mogą

mieć wpływu czyny i dokonania jego istot, „gdyż nie ma u Pana Boga naszego

niesprawiedliwości, stronniczości i przekupstwa”.

Jak bezsensowne jest zanosić dziecinne prośby do takiego Boga, ażeby odmienić jego

niezmienne zarządzenia, abyśmy mogli uniknąć sprawiedliwych skutków działania jego

mądrych, naturalnych praw i sprawiedliwych nakazów duchowych! „Nie łudźcie się, Bóg nie

dozwoli z siebie szydzić, a co człowiek sieje to i żąć będzie”. Zaprawdę, nawet w sprawiedliwości

żniwa wykroczeń, Boska sprawiedliwość zawsze jest łagodzona miłosierdziem. Nieskończona

mądrość jest wiecznym sędzią, który określa proporcje sprawiedliwości i miłosierdzia, jakie

powinny zostać wymierzone w danych okolicznościach. Największą karą (w rzeczywistości

nieuniknioną konsekwencją) za wykroczenia i rozmyślny bunt przeciw rządowi Boga, jest utrata

egzystencji jednostki, podlegającej temu rządowi. Ostatecznym rezultatem zatwardziałego

grzechu jest unicestwienie. W końcowym podsumowaniu, tacy utożsamieni z grzechem

osobnicy niszczą się sami, ponieważ stają się zupełnie nierzeczywiści, ponieważ niosą w sobie

nikczemność. Praktyczny zanik takiej istoty jest jednak zawsze opóźniony, aż do tego czasu, gdy

ustalony porządek biegu sprawiedliwości w danym wszechświecie dopełni się całkowicie.

Zanik egzystencji zarządzony zostaje najczęściej przy osądzie epokowym, czy na koniec

systemu sprawiedliwości danej domeny albo domen. Na świecie takim, jak Urantia, następuje to

na koniec planetarnego systemu sprawiedliwości. W takich przypadkach zanik egzystencji może

być zarządzony na skutek skoordynowanej akcji wszystkich trybunałów, sprawujących

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: